Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2024

Ο νέος κοινωνικός πόλεμος – Οι νεοφιλελεύθερες ελίτ κατά των “πληβείων”


Του Γιώργου Χριστάκου

Στη κλασική κινηματογραφική ταινία “Ανάρμοστη Συμπεριφορά”, ο συνταγματάρχης του βρετανικού στρατού στην αποικιοκρατούμενη Ινδία (Κρίστοφερ Πάλμερ) αποκαλύπτει στον έκπληκτο νεαρό εύελπι (Μάικλ Γιόρκ) ότι πιο πάνω από τη στρατιωτική τιμή του συντάγματος είναι η συντροφικότητα της ελίτ των αξιωματικών του. Πράγματι, η έννοια της “ελίτ”, στις ποικίλες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές εκφάνσεις της, έπαιξε πιο ουσιαστικό ρόλο στην εφαρμογή μιας ηγεμονικής πολιτικής απ’ ότι οι πολυδιαφημισμένες έννοιες της δυτικής “δημοκρατίας” και του “ανθρωπισμού”.

Επειδή οι ελίτ του νεοφιλελευθερισμού κυριαρχούν στις σύγχρονες δημοκρατίες, πρέπει να κατανοηθεί τι αληθινά πρεσβεύει ο συγκεκριμένος ελιτισμός και τι αντίκτυπο έχει στη ζωή των πολιτών. Καταρχήν, ο ελιτισμός της άρχουσας μειοψηφίας δεν έχει σχέση με τον ιδεατό ελιτισμό που προϋποθέτει αξιοκρατία, ισότητα ευκαιριών, αυτογνωσία και ήθος (επιδίωξη του κοινού καλού, ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο), και που είναι ένας αντικειμενικός ελιτισμός του οποίου η δημιουργικότητα, οι αξίες και η προσφορά εμπνέουν τη κοινωνία και τις μελλοντικές γενιές.

Αντίθετα, ο νεοφιλελεύθερος ελιτισμός επιτρέπει σε μια μικρή ιδιοτελή ομάδα να ελέγχει την εξουσία, πέρα από κάθε έννοια αξιοκρατίας, ισότητας και δικαιοσύνης. Είναι ένας υποκειμενικός ελιτισμός που προσφέρει προνομιακή μεταχείριση στους ολίγους μυημένους, ενώ μεροληπτεί σε βάρος των πολλών αμύητων, διαιωνίζοντας τις κοινωνικές ανισότητες που οδηγούν στο “ταξικισμό” (classism). Είναι ένας ταξικός ρατσισμός που οδηγεί σε κάθε είδους περιθωριοποίηση – π.χ. ολόκληρες κοινωνικές τάξεις στερούνται πρόσβασης σε βασικές υπηρεσίες επειδή η “αγορά ξέρει καλύτερα”! Άρχουσες μειονότητες που επωφελήθηκαν από το ταξικισμό στις χώρες τους, στη συνέχεια δημιούργησαν διεθνείς συμμαχίες που προώθησαν το παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθερισμό και στήριξαν τους ταξικούς πολέμους του.

Οι συνεκτικές ομάδες ατόμων του νεοφιλελεύθερου ελιτισμού προέρχονται από παρόμοια υπόβαθρα, εκπαίδευση και κοινωνικά δίκτυα, ενώ μοιράζονται κοινά ενδιαφέροντα και επιδιώξεις. Κυριαρχούν σε βασικούς θεσμούς της πολιτικής, οικονομίας και κοινωνίας. Ασκούν μεγάλη επιρροή στη νομοθεσία, τη δημόσια διοίκηση και τη κατανομή των διαθέσιμων πόρων. Επιδιώκουν οι απλοί πολίτες να παραμένουν πολιτικά ανενεργοί, ώστε να έχουν ελάχιστη επιρροή στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων.

Ο νεοφιλελεύθερος ελιτισμός ισχυρίζεται ότι μια ευθυγραμμισμένη ομάδα από “εξ αναθέσεως άριστους” έχει καλύτερη γνώση των περίπλοκων ζητημάτων, είναι πιο αποτελεσματική στη λήψη αποφάσεων και διασφαλίζει πολιτική σταθερότητα και συνέχεια. Όμως, όταν τα χαρακτηριστικά της αριστείας και της αξιότητας γίνονται θέμα “αναθέσεως” από μια άρχουσα μειονότητα, οδηγούμαστε στο παραγκωνισμό της πραγματικής αξιοκρατίας. Αναπόφευκτα, το είδος της “αριστείας” που προάγεται χαρακτηρίζεται από ανεπάρκεια και απερισκεψία. Για παράδειγμα, μέλος της κυβέρνησης των “αρίστων” δήλωσε ότι δεν τον νοιάζει αν θα χαρακτηριστεί μειοδότης. Άλλος “άριστος” μίλησε υποτιμητικά για τους “πατριώτες της φακής“. Πρόκειται για συμπτώματα εθνομηδενισμού που απαξιώνουν κάθε έννοια εθνικής ταυτότητας, γιατί έτσι απαιτεί η παγκοσμιοποίηση.

Η συνέχεια: ΕΔΩ

Ανάρτηση από: https://slpress.gr/