Του Γρηγόρη Γρηγοριάδη
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ήδη από σήμερα, ότι την Παρασκευή στις 28/2, θα βουλιάξει η χώρα από τις παλλαϊκές συγκεντρώσεις. Παρά τη λύσσα του καθεστώτος να χτυπηθεί η μαζικότητα και να ευνουχιστεί η πολιτική αιχμή τους, είναι πια δεδομένο ότι στις λαϊκές μάζες δυναμώνει, ενστικτώδικα η απαίτηση "να τελειώσουμε με τη συμμορία του αίματος, της φτώχειας, του πολέμου".
Αντικειμενικά, από μεθαύριο, το κύριο θα είναι ΠΩΣ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ, πώς δε θα ξεφουσκώσει, δε θα εκτονωθεί το πράγμα. Κι αυτό, επίσης αντικειμενικά, είναι άρρηκτα δεμένο, με το που πάνε τα πράγματα στο διεθνές πεδίο, ειδικά για μια χώρα βαθιά εξαρτημένη από τον ευρωατλαντισμό, όπως η Ελλάδα.
Δύο αποκαλυπτικά γεγονότα:
Πρώτον. Ζούμε μέρες "δημοκρατίας" και στη Ρουμανία: αφού ακύρωσαν με το έτσι θέλω τις εκλογές επειδή δεν τους άρεσε το αποτέλεσμα, σήμερα συνέλαβαν (!) τον νικητή τους για να μην του επιτρέψουν να είναι ξανά υποψήφιος! Κατά τα άλλα, εχθρός είναι η "ρωσική επιθετικότητα", ο "δικτάτορας Πούτιν" κλπ. κλπ..
Δεύτερον. Η "απονομιμοποίηση" του Ζελενσκι από τον Τραμπ κράτησε μόλις μερικές μέρες, μέχρι να δεχτεί ο τελευταίος να υπογράψει την επονείδιστη συμφωνία εκχώρησης των υπολειμμάτων του κράτους του στις ΗΠΑ. Αμέσως, ξεχάστηκαν οι "παραινέσεις" να κάνει ο κοκκάκιας εκλογές και έγινε ξανά "νόμιμος πρόεδρος" της Ουκρανίας. Ακριβέστερα, πρόεδρος σε ό,τι θα μείνει από αυτήν, γιατί ο Δνείπερος είναι μόνο λίγες δεκάδες χιλιόμετρα μακριά και, δυτικά του, δεν υπάρχει τίποτα από αυτά που "συμφώνησαν" να "μοιραστούν". Χωρίς τον ξενοδόχο, όμως, λογαριασμός δε γίνεται...
Συμπέρασμα: με Τραμπ η χωρίς, μόνο η συντριβή του Δυτικού σκυλολογιού μπορεί να βάλει τέλος στην σύγκρουση. Ο ρωσικός λαός και στρατός, ήδη σηκώνει το κύριο βάρος αυτής της υπόθεσης, επιτυχημένα. Δεν αρκεί αυτό, όμως.Δικό μας χρέος είναι να συμβάλλουμε όσο μπορούμε από το μετερίζι του δικού μας, θλιβερού ευρωατλαντικού προτεκτοράτου, σε αυτή τη συντριβή, παλεύοντας για την αποσταθεροποίηση, την υπονόμευση και την ανατροπή του καθεστώτος της Αμερικανοκρατίας και της εξάρτησης. Όσο πιο αδύνατος είναι ο ευρωατλαντισμός, τόσο πιο εύκολη θα είναι η ανατροπή του καθεστώτος και στη χώρα μας. Κι ανάποδα, η δική μας δράση για την ανατροπή, συμβάλλει στην ήττα του κυρίου εχθρού των λαών. Αυτή είναι η ζωντανή διαλεκτική της εθνικής και διεθνούς διάστασης στον αγώνα μας.
Η αρχή πρέπει και μπορεί να γίνει με την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη από τον εξωκοινοβουλευτικό αγώνα του λαού. Αλλά δε φτάνει, αν δε συνοδευτεί από την ανάδειξη μιας πραγματικά ριζοσπαστικής, αντιιμπεριαλιστικής, πατριωτικής κυβέρνησης με πρόγραμμα ρήξης και εξόδου από το δυτικό μαντρί, εθνικοποίησης των μονοπωλίων, διαγραφής του χρέους, επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, εκβιομηχάνισης και παραγωγικής ανασυγκρότησης με εργατικό-λαϊκό έλεγχο.
Καθήκον της στιγμής είναι να διαμορφωθούν οι πολιτικοί όροι για μια τέτοια διέξοδο. Πρώτα - πρώτα το να γίνει υπόθεση του κινήματος η διεκδίκηση ενός τέτοιου πολιτικού προγράμματος διεξόδου. Μόνο έτσι θα μπορέσει να αποτυπωθεί αυτό και στον επίπεδο των πολιτικών συσχετισμών με τη δημιουργία των πολιτικών υποκειμένων που θα εκφράσουν αυτή την κατεύθυνση.
Κάθε συλλογικότητα, κάθε συνειδητός αγωνιστής θα κριθεί το επόμενο διάστημα από το πώς θα σταθεί απέναντι σε αυτό ακριβώς το καθήκον. Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο...
Ανάρτηση από: https://ggrigoriadis.blogspot.com/