Του Γρηγόρη Γρηγοριάδη
Η κυβέρνηση του 13% ελέω εκλογικού νόμου, ουδέποτε είχε τη λαϊκή νομιμοποίηση. Σιωπηρή ανοχή είχε, εξαιτίας της τραγικής απουσίας εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου για τη χώρα.
Από τις 28/2 δεν έχει πλέον ούτε αυτή τη σιωπηρή ανοχή. Έχει χάσει κάθε λαϊκή, δημοκρατική νομιμοποίηση. Είναι ηθικά και πολιτικά ΕΚΠΤΩΤΗ. Η ανατροπή της είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΘΕ ΤΙΜΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ. Είναι μια κόκκινη γραμμή, πίσω από την οποία είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ να στέκεται ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ πολιτική δύναμη.
Τα παραπάνω, έχουν γίνει τόσο προφανή, που ακόμα και οι ξεπουλημένοι "αστέρες" της κοινοβουλευτικής "αντιπολίτευσης" (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΕ.ΑΡ., Πλεύση) ετοιμάζουν ένα κοινοβουλευτικό σόου (πρόταση δυσπιστίας) για να "παίξουν" με τις λαϊκές διαθέσεις, ελπίζοντας να τσιμπήσουν καμία ψήφο παραπάνω. Για το ΚΚΕ, ο ρόλος του στο αστικό πολιτικό σύστημα το υποχρεώνει να "μασκαρέψει" με μια επίφαση "κινήματος" την επιλογή του να στηρίξει τη σταθερότητα του καθεστώτος, οπότε εξηγείται τόσο η άρνησή του να συνυπογράψει την πρόταση μομφής, όσο και η πρωτοβουλία με τα "άσφαιρα", απολίτικα επί της ουσίας, συλλαλητήρια της Τετάρτης.
Για το λαό, όμως, το ζητούμενο δεν είναι απλά να εκτονώσει την οργή του στα στημένα κοινοβουλευτικά πανηγυράκια που ετοιμάζουν οι πολιτικοί του δυνάστες, ούτε στον άσφαιρο, γενικόλογο και στείρο βερμπαλισμό του ΚΚΕ. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση, με αυτά, ούτε η κυβέρνηση να πέσει, ούτε φυσικά να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα διαρκή κρατικά εγκλήματα σε βάρος του, εδώ και δεκαετίες. Είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι η κυβέρνηση και η "δικαιοσύνη" του Άδωνι και της Αδειλίνη, με την "προϊστορία" όχι των τελευταίων δύο, αλλά όλων των προηγούμενων ετών στο σφαγιασμό του λαού, θα εγγυηθούν, τάχα, τόσο την τιμωρία των ενόχων, όσο και τη θωράκιση του λαού από το ενδεχόμενο επανάληψης των τραγικών καταστάσεων τύπου Τεμπών, πανδημίας, πυρκαγιών, πλημμυρών κλπ. Μόνο με το δικό του αγώνα, την ανυποχώρητη πολιτική πάλη μέχρι να εξαναγκαστεί η φάρα του Μητσοτάκη να ξεκουμπιστεί από την κυβέρνηση, μπορεί πραγματικά να αρχίσει να αποδίδεται δικαιοσύνη.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό και, δεν είναι, σε τελική ανάλυση, το κύριο η πτώση της κυβέρνησης, ακόμα και αν αυτή την επιβάλλει ο εξωκοινοβουλευτικός αγώνας του λαού. Το κύριο είναι, για να το πούμε με μια πρόταση: ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΕΙ Η ΧΩΡΑ, ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΠΑΝΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. Κι αυτό δεν εξαντλείται στη δικαιολογημένη οργή κατά της μαφίας του Μαξίμου, ούτε στο πάνδημο αίτημα για δικαιοσύνη. Χωρίς ένα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ, ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ, η πτώση της κυβέρνησης στην καλύτερη περίπτωση θα οδηγήσει σε μια κάπως πιο "μαζεμένη" και "προσεκτική" (στην αρχή γιατί αντικειμενικά δε θα κρατήσει πολύ) σοσιαλδημοκρατική διαχείριση που θα αφήσει άθικτα - για να μην πούμε ότι θα ενισχύσει κιόλας, αν κρίνουμε από τα αφηγήματα που προωθεί - τα βάθρα του καθεστώτος της Αμερικανοκρατίας και της ευρωατλαντικής εξάρτησης της πατρίδας μας.
Αυτό λοιπόν που αναδεικνύεται σαν η κρίσιμη ανάγκη και καθήκον της στιγμής, είναι η κλιμάκωση και η πολιτικοποίηση της λαϊκής πάλης, η ανύψωσή της στο επίπεδο ενός συνειδητού πολιτικού ρεύματος γκρεμίσματος του καθεστώτος, κατάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας, στερέωσης της λαϊκής κυριαρχίας, οικοδόμησης μιας νέας Ελλάδας, της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, ισότιμα παρούσας στο μεγάλο μέτωπο των λαών, των χωρών και των κινημάτων που μέρα με την ημέρα γκρεμίζουν τη σαπισμένη νεοαποικιοκρατική ιμπεριαλιστική κυριαρχία της Δύσης και χτίζουν μια νέα, δίκαιη και δημοκρατική διεθνή τάξη πραγμάτων με τους εργαζόμενους, τους λαούς και τα πρώην καταπιεζόμενα έθνη στο προσκήνιο.
Κεντρικοί στόχοι πάλης γύρω από τους οποίους θα χτιστεί αυτό το νικηφόρο, πλειοψηφικό κοινωνικοπολιτικό ρεύμα ανατροπής, πρέπει να είναι η εθνικοποίηση των μεγάλων μονοπωλίων στους στρατηγικούς τομείς, στη βιομηχανία, την ενέργεια, την άμυνα, τις μεταφορές και τις επικοινωνίες, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, η μονομερής διαγραφή του χρέους της χώρας, η εκβιομηχάνιση και η προοδευτική παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με εργατικό - λαϊκό έλεγχο.
Η επίτευξη αυτών των στόχων πάλης δε μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς την αποφασιστική ρήξη με την αντιδραστική ΕΕ, το ΝΑΤΟ, την και την καταγγελία και αποχώρηση της χώρας, τόσο από τις παραπάνω ενώσεις, όσο και από τις υπόλοιπες λεόντειες συμφωνίες και συμβάσεις που την κρατούν αλυσοδεμένη στο άρμα του ιμπεριαλισμού από τη μια και, συγχρόνως, την αποφασιστική αξιοποίηση αναδυόμενων δομών διακρατικής συνεργασίας που κινούνται έξω από τα ιμπεριαλιστικά πλαίσια, όπως οι χώρες BRICS, αλλά και ισότιμων διμερών σχέσεων με χώρες όπως η Ρωσία, η ΛΔ της Κίνας, το Ιράν, η Βενεζουέλα, η ηρωική Κούβα, η αλύγιστη ΛΔ της Κορέας που μπορούν, η κάθε μία σε συγκεκριμένους, κρίσιμους τομείς, να στηρίξουν, στη βάση του αμοιβαίου οφέλους, μια τέτοια φιλολαϊκή προοπτική για τη χώρα μας.
Σε πλατιά στρώματα του λαού, παρά το όργιο προπαγάνδας και συστημικής παραπληροφόρησης, τέτοιοι ή παραπλήσιοι προβληματισμοί καθημερινά δυναμώνουν. Ακόμα και οι στημένες έρευνες του καθεστώτος δε μπορούν να κρύψουν την απέχθεια του λαού στο ΝΑΤΟ, την άρνηση να δεχθεί αμάσητο το δυτικό νεοαποικιοκρατικό, πολεμοκάπηλο αφήγημα που σπρώχνει τους λαούς στον παγκόσμιο πόλεμο για τα συμφέροντα της Δυτικής μονοπωλιακής, νεοαποικιοκρατικής πλουτοκρατίας.
Ωστόσο, απέχουμε ακόμα από το - απολύτως αναγκαίο - σημείο της ποιοτικής μετεξέλιξης αυτής της αμφισβήτησης σε μαζικό κοινωνικοπολιτικό ρεύμα με έκφραση στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό μέσα από ένα πλατύ ΛΑΙΚΟ, ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ. Καθήκον των διάσπαρτων, ανοργάνωτων και ασύνδετων ακόμα πυρήνων που δρουν στο κίνημα και εμπνέονται από αυτή τη λογική είναι να δράσουν αποφασιστικά, ενωτικά, πρωτοπόρα για να μπολιαστεί ο λαϊκός αγώνας από αυτά τα χαρακτηριστικά και να διαμορφωθεί επιτέλους η μαχητική πολιτική πρωτοπορία που θα οργανώσει και θα καθοδηγήσει τον αγώνα ως την τελική Νίκη.
Σε αυτό το καθήκον, κανένας αγωνιστής, καμία συλλογικότητα που εμπνέεται και καθοδηγείται από την δοξασμένη ΕΑΜικη παράδοση, από τους ιστορικούς αγώνες του λαού μας για λευτεριά, ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία δεν περισσεύει.
Εμείς, οι αγωνιστές επιστήμονες που συγκροτήσαμε το "Αγωνιστικό Μέτωπο Μηχανικών Δημήτρης Μπάτσης", θα δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας σε αυτή την κατεύθυνση. Επιδίωξη μας είναι να συναντηθούμε με χιλιάδες συναδέλφους μας, επιστήμονες κάθε ειδικότητας, απλούς εργαζόμενους, να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι στην οικοδόμηση του Μετώπου για το οποίο μιλήσαμε παραπάνω. Να βαδίσουμε μαζί στους αγώνες, να φωτίσουμε με την επιστημονική μας γνώση το δρόμο της λαϊκής, προοδευτικής ανασυγκρότησης της πατρίδας μας. Να γίνουμε αντάξιοι των Τιτάνιων μορφών της προοδευτικής επιστημοσύνης, του διαμετρήματος ενός Γληνού, ενός Μπάτση, ενός Κόκκαλη, ενός Κιτσίκη και τόσων άλλων επωνύμων και ανώνυμων αγωνιστών!
Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Ας δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, ας γίνουμε εμείς η γενιά που, όπως λέει ο ποιητής, θα σηκώσει τον Ήλιο πάνω από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο!!!
Ανάρτηση από: https://ggrigoriadis.blogspot.com/