Διάβασα το διακηρυκτικό κείμενο των περίπου 90 πολιτών. Πάντοτε οι πρωτοβουλίες των πολιτών, συμφωνούμε ή όχι, αξίζουν τον έπαινό μας.
Το γεγονός ότι, σε περίοδο ιδιώτευσης, κάποιοι αφήνουν για λογαριασμό μας τον καναπέ τους και εκτίθενται (ακόμη και ως «μπροστινοί») είναι από μόνο του σημαντικό. Κάποιους μάλιστα τους γνωρίζω και ορισμένους τους εκτιμώ.
Το κείμενο ωστόσο μου φάνηκε αδύναμο. Κοινότοπες διαπιστώσεις το περισσότερο και δυσεξήγητες απουσίες. Λ.χ. πώς θα πολιτευτείς σε μια προσχηματική δημοκρατία που όλα τα χαρτιά της τα έχει σημαδεμένα από τη χρηματοπιστωτική ολιγαρχία; Και ποιοι ακριβώς θα πολιτευτούν μαζί σου;
Οι οπεκεπέδες; Κυρίως όμως η κατακλείδα της Διακήρυξης ήταν αυτή που με ξάφνιασε. Οι ενεργοί πολίτες, (τους οποίους τα αμετροεπή ΜΜΕ παρουσίασαν ως «προσωπικότητες»), τρόπον τινά ομολογούν την ανεπάρκειά τους να μας ξελασπώσουν και καλούν κάποιους άλλους, που μάλιστα δεν τους ονοματίζουν (!), να το κάνουν για λογαριασμό μας.
Η αποδοχή ανεπάρκειας βεβαίως είναι πράξη γενναιότητας — αλλά μέχρι εκεί. Γράφτηκε (πάλι στα ΜΜΕ) ότι «οι ενεργοί και αγωνιζόμενοι πολίτες» με το κείμενό τους απευθύνονται στους πρώην πρωθυπουργούς Κ. Καραμανλή και Α. Σαμαρά. Αν ισχύει κάτι τέτοιο για τον κ. Καραμανλή δεν έχει νόημα να μιλήσει κανείς.
Εδώ και χρόνια για τα πεπραγμένα του σιωπά εκκωφαντικά ο ίδιος. Για τον κ. Σαμαρά πάλι, νομίζω ότι είχε ευκαιρίες, και μάλιστα σπάνιες, που τις σπατάλησε.
Αμφότεροι, το όραμα και το σχέδιο δεν το είχαν στα νιάτα τους. Υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι το έχουν στα στερνά τους;
Ανάρτηση από: https://geromorias.blogspot.com/