Του Μάνου Λαμπράκη
Ο μαρμάρινος κόσμος των ηγετών είναι η τελευταία σκηνή του πολιτικού θεάτρου. Εκεί όπου η σιωπή δεν είναι μόνο φτιαγμένη από πέτρα, αλλά και από νόημα. Δύο ταφικά μνημεία και δύο παρακαταθήκες. Δύο εποχές που δεν συναντήθηκαν ποτέ – παρότι ανήκαν τυπικά στο ίδιο κόμμα. Στον πρώτο, τον τάφο του Ανδρέα Παπανδρέου, είναι χαραγμένη η φράση: «Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ». Στον δεύτερο, αυτόν του Κώστα Σημίτη, διαβάζουμε: «Στον εκσυγχρονισμό δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης». Στον πρώτο βλέπεις σταυρό. Στον δεύτερο, μόνο λευκός ορθολογισμός.
Η διαφορά είναι κοσμολογική. Ο Ανδρέας, παρόλες τις αντιφάσεις του, είχε πολιτική οντολογία, ενώ ο Σημίτης είχε τεχνοκρατική μεταφυσική. Ο πρώτος θεμελίωσε ένα σύστημα πατριωτικού λαϊκισμού, που απευθυνόταν στο φαντασιακό του λαού, στο ένστικτο της αυτοδιάθεσης. Ο δεύτερος, εξόρισε το φαντασιακό ως ανορθολογισμό και παρέδωσε τη χώρα στο συμβολικό κεφάλαιο της Δύσης: αριθμούς, δείκτες, συμμορφώσεις. Το «ανήκειν στους Έλληνες» μπορεί να ήταν ρητορική· αλλά το «δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης στον εκσυγχρονισμό» είναι δογματισμός χωρίς ρίζες, χωρίς τέλος, χωρίς θάνατο — και γι’ αυτό χωρίς ζωή.
Η επιγραφή του Σημίτη δεν ανήκει σε επιτύμβιο, ανήκει σε manual χρήσης. Δεν θρηνεί αλλά καθησυχάζει. Δεν θυμάται αλλά προγραμματίζει. Είναι το επιτύμβιο του μεταπολιτικού, η ταφόπλακα της ιδεολογίας, σμιλεμένη όχι από ιστορία, αλλά από power point. Η απουσία σταυρού δεν είναι λεπτομέρεια. Είναι δήλωση. Η πίστη στον εκσυγχρονισμό ως νέα θρησκεία δεν χωρά άλλη πίστη – ούτε στην εσχατολογία, ούτε στην Ανάσταση. Ο τάφος γίνεται εργαλειακός: δεν περιμένει το τέλος του χρόνου, δεν περιμένει τίποτα. Είναι ήδη το τέλος κάθε αναμονής.
Το «ανήκειν στους Έλληνες» εμπεριείχε την ένταση της πολιτικής σύγκρουσης. Ήταν κραυγή. Το «δεν υπάρχει λήξη» είναι ψιθύρισμα χρηματοοικονομικού διευθυντή. Ο πρώτος τάφος φέρει το σταυρό γιατί ακόμη ελπίζει σε Δευτέρα Παρουσία. Ο δεύτερος όχι — γιατί η μόνη του Δευτέρα είναι του Eurogroup.
Στον ταφικό πολιτισμό μας, δεν έχει σημασία μόνο τι γράφεις, έχει σημασία τι δεν γράφεις. Και στο δεύτερο μνήμα δεν υπάρχει ούτε έθνος, ούτε πατρίδα, ούτε Χριστός, ούτε λαός. Υπάρχει μόνο μια υπόσχεση διάρκειας — μια κατ’ επίφασιν αθανασία που δεν θυμίζει ούτε ανθρώπινο σώμα, ούτε πολιτική ψυχή, αλλά cloud.
Ο ένας σταυρός στέκει ως η τελευταία αντίσταση στην απώλεια νοήματος. Ο άλλος, η απουσία του, επιβεβαιώνει ότι η πολιτική μας κηδεύτηκε όχι από τον λαό, αλλά από τους διαχειριστές της ιστορίας. Όχι με τιμές, αλλά με metrics.
Και η Ελλάδα —πού ανήκει;
Στον σταυρό ή στο σύννεφο;
Στον θρήνο ή στην αδιάλειπτη ροή;
Στους Έλληνες ή στο Χρηματιστήριο Αξιών του μέλλοντός της;
Το μαρμάρινο σώμα της Δημοκρατίας είναι ακόμη εδώ. Αλλά το αίμα της, ίσως, έχει ήδη μεταγγιστεί σε άλλο σώμα — εκείνο της απώλειας.
ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/1B5JvgYcYF/
Ανάρτηση από: https://geromorias.blogspot.com/