Κάντο όπως η "Νάντια". Είναι Αριστερό. Είμαι βέβαιος ότι δεν έκαμε χρήση της (εσωτερικής ή κυβερνητικής) πληροφόρησης που είχε ως υπουργός για να διασώσει τα χρήματά της από τους Αριστερούς κυβερνήτες, ενημερώνοντας τη μητέρα της. Δεν διανοούμαι ότι θα το έπραττε αυτό, ως αριστερή, παρόλον ότι φυσικοί δικαιούχοι είναι τα παιδιά της. Και σαφώς η κυβέρνηση δεν είχε επίγνωση της καταιγίδας που όλοι γνωρίζαμε ότι ερχόταν: οι κακοί ξένοι την ενέπλεξαν καθώς ήταν αθώα και άπραγη στη γραμμή της καταστροφής. Αυτοί αποφάσισαν το κλείσιμο των τραπεζών, η κυβέρνηση δεν το επεδίωξε. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση ζήτησε από τους δανειστές να συνεχίσουν να χορηγούν ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες και μετά τη διακοπή των διαπραγματεύσεων μαζί τους. Μας είπε ότι οι δανειστές είχαν "ηθική" υποχρέωση, στο όνομα των αξιών του "Διαφωτισμού", να ενισχύσουν τη διαπραγματευτική θέση του αντιπάλου. Εν προκειμένω, της Ελλάδας!.. Ούτε καν περνάει από τη σκέψη μου, επίσης, ότι οι ιθύνοντες εφήρμοσαν τη μαρξική θεωρία που λέει ότι προκαλώντας την εξαθλίωση των μαζών τις κάνεις δικές σου, δηλαδή φερέφωνα της εξουσίας σου. Κάντο όπως η "Νάντια". Είναι Αριστερό. Είναι αριστερό, η μεν μητέρα να σπεύδει να διασώσει τα χρήματά της (που συνδικαιούχοι είναι τα παιδιά της κόρης/υπουργού), η δε κόρη να αναγγέλλει μετ'ολίγον ως αρμόδια υπουργός της αριστερής κυβέρνησης, ότι θα "βάλει χέρι" και στις θυρίδες των κυνηγημένων, πανικόβλητων πολιτών. Θα έλεγα, συμπλέοντας εδώ με το επιχείρημα της πολιτικής τάξης της χώρας, ότι, υπό μια έννοια, αποτελεί και την φυσική συνέπεια των επιλογών τους (των πολιτών), να μην εμπιστευθούν την πολιτική ηγεσία της χώρας και να συνεργασθούν με τους αιμοσταγείς αντιπάλους καπιταλιστές, για να "διασώσουν" τα λεφτά τους. Αυτοί, οι πολίτες, φταίνε, μαζί με τους κακούς καπιταλιστές, έκλεισαν τις τράπεζες.
Κάντο όπως η "Νάντια". Είναι φυσικώς αριστερή πολιτική το κλείσιμο των καπιταλιστικών τραπεζών και, προφανώς, η δήμευση των οικονομιών των πολιτών. Η ταπείνωσή τους στις ουρές των ΑΤΜ αποτελεί προοδευτική επιλογή. Όταν μάλιστα αυτό γίνεται από μια κυβερνητική Αριστερά, αποτελεί σπονδή στην πατρίδα. Δεν θα ήταν το ίδιο, εάν το έπραττε αυτό μια δεξιά κυβέρνηση. Εξάλλου δεν νομιμοποιείται η δεξιά (ούτε, εννοείται, το ομόλογο Πασόκ) να εφαρμόζει "κομμουνιστικές" πολιτικές, τις οποίες εισήγαγε κατ'αυτάς ο "νεοφιλελευθερισμός". Όταν στην κυβέρνηση ήταν οι ΝΔ/Πασόκ, υπουργοί και βουλευτές, όλων των παρατάξεων, έσπευδαν να στείλουν τα λεφτά τους έξω. Το έκαναν, όμως, για καλό σκοπό. Αποτελούσε πράξη αντίστασης σύσσωμης της πολιτικής τάξης, κατά την επάρατης πλειοψηφίας των πολιτών, που την εξέλεξαν, την πίστεψαν και, στη συνέχεια, αφού τους έριξαν στον καιάδα, την παρέσυραν στον πανικό. Εξάλλου, τι το διαφορετικό έκαμε ο πολιτικός από ό,τι όλοι οι πολίτες, ψηφοφόροι του; Αυτό δεν είναι δημοκρατία; Στο τέλος τέλος, η μητέρα της αριστερής "Νάντιας", δεν μετέφερε τα χρήματά της στο εξωτερικό, στο σεντούκι της τα έκρυψε! Από πατριωτικό καθήκον… Για να τα προστατέψει από την πολιτική της κόρης της.
Κάντο όπως η "Νάντια". Είναι αριστερό, να απειλείς με τις πολιτικές σου την κοινωνία σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην σε εμπιστεύεται ούτε η μητέρα σου. Διότι τελικά, η αποδοχή του ισχυρισμού ότι αναντιλέκτως η μητέρα στον πανικό της -που της δημιούργησαν τα ΜΜΕ-, "αμέλησε" να τηλεφωνήσει και να συμβουλευθεί την κόρη/υπουργό και ενήργησε αυτοβούλως, τι υποδηλώνει; Ότι πρώτη αυτή, η μητέρα, είχε πλήρη επίγνωση ότι η κόρη/υπουργός αποτελούσε "δημόσιο κίνδυνο". Ότι αυτή, η κόρη, απειλούσε κατά τρόπο άμεσο και σαφή τις όποιες καταθέσεις της μητέρας. Αυτή καθεαυτή η διαβεβαίωση ότι δεν υπήρξε υπόδειξη της κόρης/υπουργού προς τη μητέρα να αποσύρει τις καταθέσεις της περιττεύει, στο μέτρο που, στα μάτια της μητέρας, η κόρη/υπουργός όχι μόνο δεν ενέπνεε καμία εμπιστοσύνη, αλλά και συνιστούσε μείζονα κίνδυνο για την ίδια και τη χώρα.
Κάντο όπως η "Νάντια". Διότι και στη μια και στην άλλη περίπτωση, δεν συντρέχει "αριστερή" ενοχή. Αντιθέτως, θα συμφωνήσω ότι αποτελεί πράξη ευθύνης απέναντι στον εαυτό σου, ως υπουργού, αφού γνωρίζεις από πρώτο χέρι την επερχόμενη καταστροφή -την οποία εσύ φέρνεις-, να διαφυλάξεις τα υπάρχοντά σου. Και τούτο διότι η πατρίδα ή, μάλλον, το έθνος είσαι εσύ ο πολιτικός (κατά τη φιλοσοφία του πολιτεύματος της νεοτερικότητας που διακινείς) κι όχι η κοινωνία. Το αντίθετο θα ήταν πράξη προδοσίας. Η πατρίδα είσαι εσύ, ο πολιτικός, διότι όπως διδάσκεις, εσύ αποφασίζεις τι είναι εθνικό και τι όχι, τι συμφέρει την κοινωνία και τη χώρα και τι όχι. Αριστερό, στο πλαίσιο αυτό, είναι να θεωρείς το έθνος επινόηση, υπόθεση του κράτους, στην οποία η κοινωνία δεν εμπλέκεται. Η κοινωνία καλείται να προσχωρήσει στην ιδέα του έθνους, όχι γιατί την αφορά, αλλά για να σε νομιμοποιήσει ως ηγέτη της. Αλλοίμονο, εάν διανοηθεί να αξιώσει να αναλάβει την ευθύνη του έθνους, της συλλογικότητάς της. Θα μεταβληθεί σε όχλο και, προφανώς, θα πάψει να υπάρχει ως έθνος!...Ή, εάν επιμείνει να έχει λόγο στα πολιτικά πράγματα, δηλαδή να διεκδικεί μέρος από την μοναρχική εξουσία σου, θα το "πάψεις" εσύ, το έθνος. Κατά τούτο, η Συριζαία Αριστερά, τουλάχιστον, δεν απέκρυψε ποτέ, με λόγια και με έργα, ότι στρατηγική της αποτελεί η συνεργασία της με τον πλανητικό καπιταλισμό, προκειμένου να μεταβάλει τη χώρα σε χώρο, δηλαδή σε χωματερή της πλέον ακραίας έκφρασης του σκοπού των αγορών. Η μετάβαση από την ταξική πάλη στην αντιπαράθεση με τον κοινό (με τις αγορές) αντίπαλο, την κοινωνία των πολιτών (ως συλλογικότητα), υπαγορεύει και το στόχο: τον εγκιβωτισμό της τελευταίας στην ιδιωτεία και άρα την περιαγωγή της σε πολιτική ομηρία. Η πολιτική της κοινωνικής εξαθλίωσης, της πολιτικής αδυναμίας της κοινωνίας, συνδυάζονται με την ερμητική προσήλωση της πολιτικής τάξης στη διάσωση των φαραωνικών προνομίων της, στη διατήρηση των θεμελίων της ολιγαρχικής κομματοκρατίας και, εν προκειμένω, του ομόλογου πολιτικού συστήματος, του κράτους και της νομοθεσίας του. Η συνεύρεση της άρχουσας Αριστεράς με τη στρατηγική αυτή προκύπτει αβίαστα από τα πεπραγμένα (και μη) της εξάμηνης διακυβέρνησης της χώρας από αυτήν. Άλλωστε, τι να πρωτοκάμουν οι άμοιροι, όταν είναι περικυκλωμένοι από τόσους εχθρούς, μέσα και έξω από τη χώρα!...
Κάντο όπως η "Νάντια". Δεν φταίει η άρχουσα Αριστερά αν η εθνική, η πολιτική ή η κοινωνική ευαισθησία μετακόμισαν αλλού ή την καπηλεύονται άλλοι, που περιμένουν τη σειρά τους να δοξασθούν ως σωτήρες. Δεν φταίει επίσης η Συριζαία Αριστερά εάν η εποχή της μετα-φεουδαλικής "νεοτερικότητας" μετακόμισε στο μέλλον. Αυτή, εν έτει 2015, παραμένει συνεπής στις μετα-μεσαιωνικές της θέσεις ή, μάλλον, προσηλωμένη στην εκφυλισμένη εκδοχή της καθημάς ολιγαρχικής κομματοκρατίας. Για όσους, επομένως, έχουν παρακολουθήσει τον βίο της, από παλιά, δεν αποτελεί έκπληξη η συνεύρεσή της με τη διεθνή των αγορών και την ολιγαρχική κομματοκρατία, με πρόσημο τον κοινό εχθρό, την κοινωνική συλλογικότητα.
Κάντο όπως η "Νάντια". Διότι είναι σημειολογικά ένα αυθεντικό αξιακό "παράδειγμα" που ενστερνίζεται μια ολόκληρη πολιτική τάξη. Ως "παράδειγμα" αποκαλύπτει πόσο ψευδής είναι ο ισχυρισμός ότι δεν ομονοεί η ελληνική πολιτική τάξη. Αυτά που την ενώνουν είναι τα πολλά και ουσιώδη. Την χωρίζει μόνο ο διαγκωνισμός για τη νομή της εξουσίας. Στο πλαίσιο αυτό, είναι εύλογο να συναποδεχθούμε ότι η ιδεολογική τοποθέτηση και οι πολιτικές αξιολογούνται από την δήλωση του φορέα τους, όχι από το περιεχόμενό τους. Εξού και το ίδιο πράγμα κρίνεται ως αριστερό ή δεξιό, ανάλογα με αυτόν που το εκφέρει ή που το πράττει, όχι με την προοδευτική ή την συντηρητική του σήμανση. Είναι αξιολογικά αριστερό, για παράδειγμα, να επαινείς τη μητέρα σου, διότι παρόλη την ηλικία της δεν χρειάσθηκε τη συμβουλή σου, αντί να αναλάβεις την ευθύνη της. Είναι εξίσου αριστερό, να ομολογείται από την κόρη ότι η μητέρα δεν επιδίωξε να ενημερωθεί από αυτή για τον επικείμενο κίνδυνο, επειδή γνώριζε αυτονοήτως ότι η κόρη της αποτελεί συστημικό κίνδυνο για τη χώρα!…. Η μετάθεση ευθύνης, με σκοπό την πολιτική διάσωσή σου, πολύ δε περισσότερο ο έπαινος στην ομολογία της μητέρας ότι η κόρη που ανέθρεψε έφερε την καταστροφή, αποτελεί υψίστη πράξη αριστερής ευθύνης.
Κάντο όπως η "Νάντια". Θα διαπιστώσεις, εντέλει, ότι οι διάφοροι "Ντογιάκοι" της δικαιοσύνης είναι από παλιά προετοιμασμένοι να λάβουν το μήνυμα. Δεν άκουσαν, δεν είδαν, το αδίκημα είναι, σε τελική ανάλυση, πολιτικό. Όπως τα αμέτρητα άλλα, από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν. Το πολιτικό αδίκημα αφορά τους πολίτες, όχι τους πολιτικούς. Αυτοί είναι όπως οι Λουδοβίκοι, υπεράνω του νόμου. Η άρχουσα δικαιοσύνη το γνωρίζει καλά αυτό. Όπως και η Αριστερά "των κινημάτων και της προόδου", που σταδιοδρόμησε διαχρονικά εμπορευόμενη την ελπίδα του κοινού λαού. Αλλοίμονο σ'αυτόν που στην απελπισία του έχει θέσει τα αλλεπάλληλα μηνύματα που εκπέμπουν οι νομείς "της Αριστεράς και της προόδου" στο απυρόβλητο της ματιάς του.
Κάντο όπως η "Νάντια". Είναι αριστερό να ενθυλακώνεις πρώτα το αξίωμα του υπουργού -με αρμοδιότητα το κομβικό ζήτημα των φορολογικών εσόδων-, και στη συνέχεια ομολογείς ότι την πλήρη άγνοιά σου για το αντικείμενο. Είναι φυσικό, στο πλαίσιο αυτό, να το κάνεις όπως η δεξιά, αφού εκείνη τόσα χρόνια στο κουρμπέτι της εξουσία, ξέρει πολλά.….
Κάντο όπως η "Νάντια". Είναι αριστερό. Η αριστερά πέραν της δεξιάς, είναι η Αριστερά που αξίζει σε μια κοινωνία που δίδαξε την πρόοδο. Είναι αριστερό να υπερασπίζεσαι το ήθος της ολιγαρχικής κομματοκρατίας, αποδίδοντάς του δημοκρατική νομιμοποίηση, και το δυναστικό της κράτος, με το επιχείρημα ότι το νέμεσαι εσύ. Άλλωστε, αφού η Αριστερά είναι στην κυβέρνηση, ο λαός είναι στην εξουσία (η άλλη "Δούρεια" αριστερά)!…
Ανάρτηση από: http://contogeorgis.blogspot.gr