Το Πολυτεχνείο ζει?

Της Λίλας Μήτσουρα

ΨΩΜΊ ΠΑΙΔΕΊΑ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

Ένα σύνθημα που σηματοδότησε το τέλος μιας εφιαλτικής εποχής .

Ένα σύνθημα που μόνο που το προφέρεις ακούς στα αυτιά σου τις φωνές εκείνων των παιδιών.

Ένα σύνθημα τρεις λεξούλες μικρές αλλά τεράστιες από το νόημα τους που τα λένε όλα!

Εμείς αυτό το σύνθημα, εμείς οι μεταγενέστεροι το πήραμε και το κάναμε δώρο σε όσους τα παιδιά εκείνα εναντιώθηκαν.

Το προσφέραμε θυσία στους αφέντες μας ,αυτούς που εκείνη η γενιά όρθωσε το ανάστημα της και πρόσφερε τα νιάτα της για να τους στείλει στον αγύριστο.

Προσφέραμε θυσία τον αγώνα των παιδιών εκείνων.

To πολυτεχνείο ζει!

Όχι δεν ζει! Το τσαλαπατήσαμε ,το ξεσκίσαμε ,το θάψαμε ,για να μην έχουμε τίποτα να μας θυμίζει πως όταν σε βιάζουν επαναστατείς.

Το πολυτεχνείο ζει και το πολυτεχνείο ζει…

Όχι ρε δεν ζει! Το κουφάρι του περιφέρουμε μόνο ως ανάμνηση .Και αυτό για να καλμάρουμε τις συνειδήσεις μας, να τις κοιμήσουμε, να μη σκεφτούμε ποτέ ότι τους προδώσαμε τους αγωνιστές εκείνους!

Όλα τα άλλα είναι να χαμε να λέγαμε.

Και η πορεία κάθε χρόνο ,συνήθεια έγινε ,σαν να περιφέρουμε το πτώμα για να το τιμήσουμε; για να μη ξεχάσουμε; για να ξυπνήσουμε; Ποιός ξέρει;

Αν θέλαμε να τιμήσουμε τον αγώνα εκείνον, θα είχαμε αντιδράσει στα μνημόνια που επιβλήθηκαν, στις ζωές μας που προσφέραμε δίχως άλλοθι στους αφεντάδες μας, θα είχαμε αντισταθεί όταν κατάστρεφαν το μέλλον των παιδιών μας. Θα ήμασταν ήδη στους δρόμους κάθε μέρα με όποιον τρόπο είχε ο καθένας.

Θα είχαμε φωνή και λόγο στη καθημερινότητά μας στο χώρο εργασίας μας. Δεν θα σκύβαμε το κεφάλι. Σκέψου το αυτό… Σκύβουμε το κεφάλι εμείς σε περίοδο δημοκρατίας και εκείνα τα παιδιά το σήκωσαν και ύψωσαν και τις φωνές τους στην χούντα.

Τι τιμούμε λοιπόν; Τι ακριβώς ζει; Πείτε μου!

Λυπάμαι αν αυτά που λέω ακούγονται πολύ άσχημα αλλά είναι η αλήθεια μου, έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ. Και θυμώνω με εμάς που κοροιδεύουμε τους εαυτούς μας.

Η αλήθεια είναι μία. Όταν από τα πολλά που μας δόθηκαν μετά ,καταναλωτικά αγαθά πολλά, άρχισαν να μας τα παίρνουν λίγα λίγα , τρομάξαμε. Οι ανέσεις βλέπεις είναι ωραίες και ποιος δεν τις θέλει; Και αρπάξαμε τα λίγα που μας άφησαν, την ολίγη από παιδεία, το ολίγον από ψωμί και το ολίγον από Ελευθερία και δεν τα αφήνουμε. Και πώς να βγεις στον δρόμο να φωνάξεις ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΊΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ,όταν τα χέρια σου είναι απασχολημένα να κρατούν τα ψίχουλα; Και πώς να βγεις στον δρόμο να διαμαρτυρηθείς για αυτά όταν νομίζεις πως εσύ τα έχεις?

Να σου πω κάτι; Την γνώμη μου δηλαδή…

Ας παραδεχτούμε την αλήθεια για να δούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση από εδώ και πέρα. Γιατί εγώ προσωπικά όταν τιμώ τους αγώνες τους αλλοτινούς θέλω να μπορώ να κοιτώ στα μάτια εκείνους τους ανθρώπους και να μη ντρέπομαι.

Το πολυτεχνείο ζει…

ΠΟΥ ΖΕΙ;

ΠΩΣ ΖΕΙ;

Σε παλιές φωτογραφίες ίσως και σε κάτι ξεχασμένες κασέτες οι φωνές να κραυγάζουν :

"Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Ελληνικέ λαέ, το Πολυτεχνείο θα μείνει το προπύργιο και η εστία του αγώνα. Όλος ο λαός να συσπειρώνεται γύρω από τους χώρους του Πολυτεχνείου, να παραμείνει στους δρόμους της Αθήνας και να κατέβει στους δρόμους κάθε μεγάλης πόλης της Ελλάδας. Το Πολυτεχνείο είναι οχυρωμένο με τα στήθη των φοιτητών... Ο αγώνας μας είναι κοινός. Είναι αγώνας αντιχουντικός. Είναι αγώνας αντιδικτατορικός. Είναι αγώνας αντιιμπεριαλιστικός. Κάτω η δικτατορία. Ζήτω η Δημοκρατία...",

Αχ !και αυτά τα στήθη των φοιτητών δεν τα σεβαστήκαμε…. 

Ανάρτηση από: https://sioualtec.blogspot.com/