Από τα γεννοφάσκια του, το ΑΚΕΛ μονοπωλούσε το κομμάτι της Αριστεράς στα πολιτικά πράγματα της Κύπρου. Πριν και μετά την ανεξαρτησία, δεν υπήρχε περίπτωση να απειληθεί (σοβαρά) από κάποιον σκεπτικιστικό σχηματισμό και ελάχιστες ήταν οι περιπτώσεις εκείνες που αναδείχθηκαν αριστερές δυνάμεις πέραν του «θεσμοθετημένου» ΑΚΕΛ.
Ένα παράδειγμα είναι το ΑΔΗΣΟΚ που δεν κατάφερε να εκφράσει τον κόσμο της αριστεράς, πέραν (τελικά) των σκληροπυρηνικών οπαδών της ΔΔΟ. Άλλο παράδειγμα και όχι ευρέως γνωστό είναι η προσπάθεια ανασύνταξης του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου το 1975. Οι εμπνευστές άντεξαν μόλις δύο χρόνια, ενώ σε ομώνυμο βιβλίο περιγράφεται ο ανηλεής πόλεμος που δέχτηκαν από «όργανα» του ΑΚΕΛ.
Τα παραπάνω γράφονται επειδή η συζήτηση περί της απότομης πτώσης του ΑΚΕΛ, επικεντρώνεται στο ζήτημα της ηγεσίας του, ωσάν να είναι κάτι σαν θεσμός που δεν πρέπει να σβήσει και σαν να ήταν προσωπική φιλοσοφία του Άντρου η καταστροφική πολιτική όλων των προηγούμενων χρόνων.
Δεν είναι, όμως, σε τέτοιες περιπτώσεις, που αναδεικνύεται η ιδεολογική ανάγκη απόρριψης του παλιού και δημιουργίας κάτι νέου; Δεν είναι λίγοι, άλλωστε, αυτοί που έφυγαν από το κόμμα τα προηγούμενα χρόνια με αφορμή τη θυελλώδη διακυβέρνηση Χριστόφια, μα και εξαιτίας της εμμονικής στάσης στο Κυπριακό. Τι θα αλλάξει αν αναλάβει ο Λουκαΐδης ή ο Στεφάνου;
Είναι πασιφανές πως το ΑΚΕΛ τα έκανε θάλασσα με την προ Κραν Μοντανά συμπολίτευση και με την μετά Κραν Μοντανά αντιπολίτευση και είναι προσωπική νίκη της Κεντρικής Επιτροπής η κυριαρχία του ΔΗΣΥ στις βουλευτικές της 30ής Μαΐου. Το ΑΚΕΛ, αν και προσπάθησε να κεφαλαιοποιήσει την αντίδραση του κόσμου στα έντονα φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής, δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει ούτε… την αντίδραση των λαϊκών οργανώσεων και θα γραφτεί στην πολιτική ιστορία ότι ως κατόρθωσε, μέσα σε μια δεκαετία, να απωλέσει 52.258 ψήφους. Ακροβατώντας στα παρασκήνια του «Ως δαμέ», δημιουργώντας διχασμό εντός του, συντηρώντας δικτατορίσκους δήθεν ακτιβιστές και εκπροσωπώντας έναν ψευδεπίγραφο αντιφασισμό που γιγάντωσε τελικά το ΕΛΑΜ, το ΑΚΕΛ τα έκανε σαλάτα.Πράγματι, ο παλαιοκομματισμός, τα βασίλεια, οι λαοθάλασσες δείχνουν να οδεύουν προς το τέλος τους (ενδεικτικό είναι το ότι το βράδυ της Κυριακής, μαζεύτηκαν στην Πινδάρου (κεντρικά γραφεία ΔΗΣΥ), καμιά εικοσαριά πιτσιρικάδες για να «πανηγυρίσουν» την πρώτη θέση). Τουτέστιν, όχι μόνο το ΑΚΕΛ μα και τα υπόλοιπα παλιά (και εν πολλοίς χρεοκοπημένα) κόμματα, πρέπει να καταλάβουν ότι πια αποτελούν μειοψηφικές τάσεις της κυπριακής κοινωνίας. Και ο λόγος δεν είναι η αδιαφορία, ο ωχαδερφισμός, η απολιτικοποίηση, μα η αδυναμία τους να προτάξουν και να κομίσουν κάτι καινούργιο τόσο σε εθνικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, κάτι που να δείχνει πως αντιλαμβάνονται τις παρούσες πραγματικότητες και όχι κάποιες νεκρές συμφωνίες, γερασμένες προγραμματικές δηλώσεις, δογματικές φλυαρίες. Επειδή, λοιπόν, δεν δείχνουν ικανοί να αφουγκραστούν την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή, για έναν τρίτο δρόμο σε ΟΛΑ, είναι καταδικασμένοι να χαθούν και να αφήσουν ένα τεράστιο κενό προς βρώση για τον οποιονδήποτε. «Κόψε το ρόδο πριν μαραθεί».
Ανάρτηση από: https://ardin-rixi.gr/