Ο λαός δεν είναι επαναστατικός, ούτε φύσει, ούτε κατά πεποίθηση. Όσο κι αν έχεις την καλή διάθεση να “αφυπνίσεις”, ή να ξυπνήσεις τον κοιμώμενο Τσε που βρίσκεται μέσα στον καθένα, που θα οδηγήσει στην επανάσταση, θα πρέπει να αναρωτηθείς τι θέλει η κοινωνία σήμερα. Ξέρουν οι πολλοί τι είναι η αταξική κοινωνία; Φαντάζονται ότι μπορούν να ζήσουν μακριά από το Κράτος; Θέλουν καταρχάς; Υπάρχει χαραγμένο στην συνείδηση του μεροκαματιάρη και του συνταξιούχου η επιθυμία για ανατροπή του όποιου συστήματος;
Ναι, οργή υπάρχει για την λιτότητα, για την διαφθορά, για την αδικία και την υποθήκη του μέλλοντος. Όλοι αυτοί οι “οργισμένοι” έχουν οδηγηθεί σε ριζοσπαστικό τρόπο σκέψης; Να σου πω τι έχω καταλάβει. Οι περισσότεροι θέλουν την δουλίτσα με τον μισθούλη τους, την ρουτίνα τους, το αμαξάκι τους, τις διακοπούλες τους. Θέλουν την ασφάλεια, όπως την έχουν πλάσει στο μυαλό τους κι έχει εντυπωθεί στην συνείδησή τους. Δεν έχουν αμφισβητήσει ούτε το Κράτος ως μηχανισμό, ούτε τον καπιταλισμό ως μοντέλο.
Καλώς ή κακώς, θέλουν το κράτος που προσφέρει κάποιες παροχές και τον καπιταλισμό, άσχετα αν έχουν υποψιαστεί κάποια αρνητικά του.Οι ριζικές αλλαγές σε καμία ιστορική περίοδο δεν ήταν δημοφιλείς. Αν αφήσουμε στην άκρη τους “ρομαντικούς”, “ιδεαλιστές”, “ουτοπιστές” και αντιεξουσιαστές, πόσοι ονειρεύονται μια διαφορετική κοινωνία; Βγήκαν έξω να την διεκδικήσουν και έφαγαν τα μούτρα τους; Όχι βέβαια.
Αν εξαιρέσεις τα συνδικάτα, τα μαντριά των κομμάτων και τους κλασικούς που πηγαίνουν στο Σύνταγμα, πολλές φορές κατά παραγγελία, οι υπόλοιποι που είναι; Αν υπήρχε αυτή η διάθεση για αλλαγή, θα βλέπαμε κάθε μέρα κόσμο στον δρόμο, θα βλέπαμε ειρηνικές ανατροπές στην καθημερινότητα. Ο λαός δεν θέλει να πάρει την πολιτική εξουσία στα χέρια του, αρκείται στην εκλογή ανά τετραετία του πιο καλού -όπως θεωρεί- διαχειριστή για τον βόθρο του.
Ποιος να επαναστατήσει, αν οι όροι “αταξική κοινωνία”, “σοσιαλισμός”, “αναρχία”, “εναλλακτικό πολιτικό σύστημα” του μοιάζουν σαν εξισώσεις κβαντικής μηχανικής; Εδώ η μόνη αντίδραση είναι προϊόν αγανάκτησης για τα λεφτά που χάνονται. Η γκρίνια και το ανάθεμα στους πολιτικούς χαρακτηρίζει και το επίπεδο συνείδησης του καθένα. Γι’ αυτό “σύντροφοι” αντιληφθείτε πως πάντα οι λίγοι ήθελαν και θέλουν αλλαγές. Ό,τι κάνεις τελικά το κάνεις μόνο για σένα, αφού απουσία συλλογικής βούλησης για ανατροπή, πάντα όσοι θέλουν να καταρρεύσει ο καπιταλισμός θα βαφτίζονται “τρομοκράτες”.
Ανάρτηση από: http://strangejournal.wordpress.com
