Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Ενα κιλό μοναδικότητα

Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μ’ εμάς, τόσο χειρότερα για την πραγματικότητα“, θα μπορούσε να είναι το μότο όλων όσων πιστεύουν πως είναι πρωταγωνιστές βάσει του στυλ που ακολουθούν. Η ανάγκη για “εναλλακτικότητα” έχει αυξηθεί, ως απόρροια της έλλειψης οραμάτων και προοπτικών. 
Αν δεν έχεις να κυνηγήσεις ένα καλύτερο αύριο, σαφώς γίνεται πιο εύκολο να ταμπουρωθείς πίσω από την εικόνα σου. Οι τρόποι το να γίνεις “μοναδικός” και “τυπάκι” δίνονται απλόχερα και μέσω του ίντερνετ. Ανέβασε φωτογραφίες στα social media από εξόδους σου για να δείξεις ότι περνάς καλά, shots στο instagram από φαγητά  ή από νέες σου αγορές, πούλα μούρη, σαν να προωθείς τον εαυτό σου ως brand.
Επίσης, χτύπα ένα τατουάζ, θα σε κάνει πολύ πιο cool, απ’ ότι οι υπόλοιποι που είναι “η πλέμπα”. Αν το τατουάζ σε προηγούμενες δεκαετίες αποτελούσε σημάδι λίγων που θεωρούνταν “ακραίοι” ή “κακά παιδιά”, πλέον μπορεί να έχει και η θείτσα που το παίζει πιτσιρίκα. Φυσικά δεν με πειράζει το προσωπικό στυλ του καθενός, εξάλλου μαρτυρά πράγματα -και- για τον χαρακτήρα του, είναι η μοναδική, δική του εικόνα.

Το πρόβλημα εντοπίζεται όταν οι περισσότερες προσωπικές εικόνες, μέσα στην αγωνία τους να διαφοροποιηθούν, αρχίζουν να μοιάζουν τραγικά μεταξύ τους. Όταν αρχίζουν να κάνουν δήθεν ψαγμένες επιλογές, όταν το παίζουν και καλά οικολόγοι, όταν γράφονται σε γυμναστήρια όχι για να γυμναστούν, αλλά για να κάνουν yoga (αν δεν το κατάλαβες, για να λένε ότι κάνουν ΚΑΙ yoga), όταν ανακάλυψαν το ποδήλατο επειδή το λένε και στην τηλεόραση ότι το προτιμούν οι Αθηναίοι. Όταν συμπεριφέρονται σαν να είναι σοσιαλπερσόνες (κατά το τηλεπερσόνες), επειδή επισκέφτηκαν μια δήθεν προχωρημένη γκαλερί σε υπόγειο της Κυψέλης ή συμμετείχαν σε πάρτυ που έπαιζε “μουσική που παίζουν τα underground clubs του Βερολίνου”.
Αυτοί οι άνθρωποι παλεύουν για λίγη προσοχή, να τους δώσει κάποιος σημασία. Άγχος για την εικόνα, απέλπιδα προσπάθεια για να πείσουν πως η ζωή τους είναι διασκεδαστική και ξεχωριστή, ίσως και αξιοζήλευτη. Αν η τηλεόραση κατασκεύαζε στρατιές από αναλώσιμους ντεμέκ “ήρωες” και γελωτοποιούς που κέρδιζαν εφήμερη δόξα κι έκαναν και καμιά αρπαχτή, αυτό τον ρόλο τον ανέλαβε σήμερα το ίντερνετ.
Πλέον μπορείς να διαφημιστείς χωρίς να είσαι κάποιος, χωρίς να έχεις καταφέρει τίποτα, απλά να ανυψωθείς στην πραγματικότητα του εφήμερου. Και το κυριότερο να μην προσπαθείς γι’ αυτό, απλά να φαίνεσαι, να δείχνεις, να προβάλλεσαι ως μαϊντανός. Ένα ψηφιακό νυφοπάζαρο με μόνο στόχο την ικανοποίηση του ναρκισσισμού.

Ανάρτηση από: http://strangejournal.wordpress.com