Εθνικωλογικόν Εκδοτικόν Σημείωμα (ΕΝΩΣΙΣ Ιουνίου)
Πέρασαν ελάχιστοι μόνο μήνες από την άνοδο του Αναστασιάδη στην εξουσία και το μόνο που είναι σίγουρο είναι πως ακόμη και οι συναγερμικοί έχουν καταλάβει ότι η νέα μας κυβέρνηση διαφέρει ελάχιστα από την προηγούμενη. Είναι κοινή διαπίστωση πως οι συναγερμικοί πολιτικοί, και ειδικά τα κυβερνητικά στελέχη, δεν εμπνέουν περισσότερη εμπιστοσύνη από τους αντίστοιχους του Χριστόφια. Αρκετοί συναγερμικοί κατάλαβαν, μάλιστα, πως οι δικοί τους θα μπορούσαν να είναι άνετα και ΑΚΕΛΙΚΟΙ, δηλαδή άρχισαν δειλά δειλά να κατανοούν αυτό που εμείς ονομάζουμε, χρόνια τώρα, ΔΗΣΑΚΕΛΙΣΜΟ. Κατάλαβαν, για παράδειγμα, πως ο Αναστασιάδης, παρά το μπλα μπλα του, είναι πειστικός μόνο όταν αμολάει κανένα κυπριακό ΤΖΙΑΙ, ακριβώς όπως και ο Χριστόφιας. Κατάλαβαν πως και οι δύο πολιτικοί είναι εξίσου χώρκατοι, εξίσου άξεστοι, εξίσου αχάπαροι, έστω και αν ο ένας θεωρούσε τον εαυτό του… διανοούμενο κομμουνιστή και ο άλλος θεωρεί τον εαυτό του… γαλαζοαίματο Ευρωπαίο. Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός πως αμφότεροι δεν μπορούν να κρατούν ούτε τις προφάσεις και προδίδονται με τις πρώτες λέξεις που αρθρώνουν.
Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους πολιτικούς του Αναστασιάδη. Παρότι παριστάνουν πως έχουν γεννηθεί κάπου μεταξύ Μπαθ και Άσκοτ, μόλις ανοίξουν το στόμα τους και αμολήσουν δυο προτάσεις, κατανοεί κανείς πως είναι πιστά αντίγραφα του Συλικιώτη, του Κυρίτση και του Στεφάνου. Πλην του Χάσικου, φυσικά, που νομίζει πως είναι σερίφης κάπου στην Άγρια Δύση.
Η ανικανότητα των συναγερμικών πολιτικών δεν έχει να κάνει με τη δύσκολη κατάσταση που κληρονόμησαν από το ΑΚΕΛ. Έχει να κάνει με τη νοοτροπία που διακατέχει πλέον όλους τους Κυπρίους, όλους τους Έλληνες. Έχουμε πλέον μια πολιτική και μια πνευματική «ελίτ» που δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Και αν βλέπουν κάτι, το βλέπουν μέσα από φακούς ασύλληπτης παραμόρφωσης.
Ο Έλληνας της Κύπρου έχει αλλάξει ριζικώς, όπως έχει αλλάξει και η Κύπρος. Όποιος έκανε τον γύρο του νησιού πριν από τριάντα, ας πούμε, χρόνια και κάνει την ίδια διαδρομή ξανά τώρα, θα καταλάβει τι εννοώ. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Καταλαβαίνεις πως βρίσκεσαι στην Κύπρο μόνο από τυχαία περιστατικά, που όλο και μειώνονται όσο περνά ο καιρός, μέχρι, τελικά, να εκλείψουν. Στη θέση τους εμφανίζεται και εξαπλώνεται η ιδεολογία του σύγχρονου ευρωπαϊκού παγκοσμιοποιημένου πολιτισμού, ό,τι κι αν σημαίνει αυτή.
Αυτή η αλλαγή στο τοπίο, στους ανθρώπους και στις άξιες συνενώνει πολιτικούς και πολίτες σ’ ένα όργιο εθελοτυφλίας (για τους πολίτες) και ξεδιάντροπης απληστίας (για τους πολιτικούς).
Χωρίς όραμα, χωρίς εθνική ταυτότητα και χωρίς κοινωνική αλληλεγγύη ούτε οι αχάπαροι του ΑΚΕΛ μπορούν να κυβερνήσουν και να φέρουν εις πέρας απλές διεργασίες, ούτε τα λαμόγια του ΔΗΣΥ μπορούν να θέσουν τέρμα στα προβλήματα του κόσμου. Άλλωστε το κοινό χαρακτηριστικό και των δύο τάσεων είναι ότι ανήκουν σε μία και μοναδική ιδιότυπη ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΜΑΦΙΑ.
Αυτή η διακομματική μαφία αποτελεί όντως κυπριακή αποκλειστικότητα. Πρόκειται για μια βεντέτα όπου η μια οικογένεια προσπαθεί να εξοντώσει την άλλη, κι όλες οι δολοφονίες γίνονται για το κέρδος, για το χρυσάφι και την ανέλιξη της μιας ή της άλλης φάρας. Παράπλευρες απώλειες είναι, φυσικά, ο ίδιος ο λαός, ο ίδιος ο τόπος.
Αλλά ποιος νοιάζεται πια για τον λαό και ποιος είναι, άραγε, ο τόπος; Ποιος είναι αυτός ο λαός που κατοικεί σ’ αυτόν τον τόπο; Είναι οι Έλληνες Ορθόδοξοι, οι γιαγιάδες μας και οι παππούδες μας, ή είναι αυτοί που κατέχουν κυπριακά διαβατήρια; Είναι οι πιστοί στις διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού ή είναι αυτοί που τυλίγουν μια πλαστική ελληνική σημαία γύρω από το σώμα τους και βουρούν σαν τους πελλούς να πανηγυρίσουν για μια επιτυχία στη Γιουροβίζιον; Ποιος είναι αυτός ο λαός; Ο «Κόσμος της Κύπρου» του Διαμαντή ή οι κατά τα άλλα εθνικόφρονες χωραΐτες των ρόταρυ, των λάιονς, των μασόνων και των τόσων άλλων κλαμπ τής, κατά τα άλλα, Ορθόδοξης Κύπρου μας; Ποια η διαφορά μεταξύ του κομπλεξικού ακελικού, που διώχνει υπαλλήλους των Κυπριακών Αερογραμμών επειδή είναι Ελλαδίτες, από τον συναγερμικό, που εργοδοτεί Βούλγαρους επειδή είναι 50 ευρώ πιο φτηνοί τον μήνα;
Πώς θα αντέξει αυτός ο τόπος, όταν το όνειρο κάθε Κύπριου –ακόμη και σήμερα, που, οικονομικά, είδαμε περίπου τον Χάρο τίτσιρο– είναι η ανάπτυξη και όχι η καταστροφή ενός μοντέλου που απέτυχε παταγωδώς; Πώς γίνεται να γκρινιάζουμε για τις ηγεσίες μας, δίχως να απαιτούμε την τελική τους εκθρόνιση; Πώς γίνεται να μην έχουμε κατανοήσει ακόμη πως βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση και πρέπει οπωσδήποτε να προστατεύσουμε τον λαό μας και τον τόπο μας; Μα, δυστυχώς, είτε με τους αχάπαρους είτε με τα λαμόγια, η ουσία είναι η ίδια: τίποτα δεν μπορεί να μας σώσει, παρά μόνο ο Θεός και η θέλησή μας για αντίσταση στους ντόπιους και ξένους Βησιγότθους.
Είναι χαρακτηριστικό πως ο Αναστασιάδης, για να αντιμετωπίσει τη νέα φάση του Κυπριακού, επιστράτευσε ό,τι πιο προδοτικό, ό,τι πιο αλλοτριωμένο, ό,τι πιο ανίκανο, ό,τι πιο εθνικά απαράδεκτο έχει να επιδείξει όχι η παράταξή του, αλλά το συνολικό φάσμα του ΔΗΣΑΚΕΛΙΚΟΥ κατεστημένου: από τον Μακάριο Δρουσιώτη ως τον Κύπρο Χρυσοστομίδη, από τον Τσιελεπή και τον Μαρκίδη ως τον Βίκτωρα Παπαδόπουλο. Προσέξτε! Δεν έφτιαξε μια ομάδα από έγκριτους επιστήμονες και εξειδικευμένους επαγγελματίες, ούτε από προσωπικότητες με κύρος και πανελλήνια αντίληψη, αλλά μάζεψε όλους τους λούζερ του Σχεδίου Ανάν. Θυμάστε, πιστεύουμε, ότι τα δύο νομικά κεφάλια της παρούσας ομάδας, δηλαδή ο Τσιελεπής και ο Μαρκίδης, ήσαν οι πρωταγωνιστές του «ΝΑΙ» το 2004. Ο Μαρκίδης, ως ηττημένος, θα έπρεπε να είχε σκάψει ένα λάκκο για να πάει να κρυφτεί ή τουλάχιστον να εξαφανιστεί διά παντός από την πολιτική σκηνή. Αλλά αυτός όχι μόνο δεν παραιτήθηκε, παρά τώρα επιστρέφει ως φάντασμα, για να τελειώσει το… έργο του και να αποτελειώσει το νησί.
Μόνο που λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Με μια τέτοια ομάδα είναι σίγουρο πως θα αποτύχουν. Γελάει μαζί τους και το κυπριακό παρδαλό κατσίκι. Θα αποτύχουν. Κανένα σχέδιο αυτής της ομάδας δεν πρόκειται να περάσει από τον λαό, όσο κι αν τον πνίγουν τα χρέη, όσο κι αν θα μας φέρουν το πακέτο του φυσικού αερίου μαζί με το κυπριακό, την κρίση και τα κουρέματά της. Ο κυπριακός Ελληνισμός, κουτσά στραβά, πάλι θα τους ρίξει στη θάλασσα, διότι οι ψυχές δεν αλλάζουν εύκολα. Θέλουν χρόνια και χρόνια για να αλλαξοπιστήσουν.
Είμαστε εδώ, ως Έλληνες, χιλιάδες χρόνια. Δεν θα μας φάνε λάχανο οι γραικύλοι μέσα σε λίγες δεκαετίες.
Ανάρτηση από: http://vasosftohopoullos.wordpress.com
