Του Νίκου Δινόπουλου
Άλλοι καιροί, ακούστε: Blackleg miner[ii] (Απεργοσπάστης ανθρακωρύχος). (Επίσης: Blackleg Miner και blackleg miner). Blackleg και scab: Υβριστικές, προσβλητικές, απαξιωτικές λέξεις στα αγγλικά για τον απεργοσπάστη. Το τραγούδι «Blackleg miner» είναι ένα αμερικάνικο τραγούδι των αρχών του 20ου αιώνα για τον απεργοσπάστη ανθρακωρύχο.
***
Στο -όχι και τόσο μακρινό- παρελθόν, οι βασανιστές του μετεμφυλιακού αστικού κράτους, συνεχίζοντας το έργο των «κουκουλοφόρων καταδοτών» της κατοχής, απαιτούσαν από τον «εσωτερικό εχθρό» -κομμουνιστές, αριστερούς, προοδευτικούς ή απλά υπόπτους- τη «δήλωση κοινωνικών φρονημάτων»[iii] ως εξευτελιστική επιβεβαίωση «της αναμόρφωσής τους σε εθνικόφρονες πολίτες και πειθήνια όργανα του καθεστώτος» της αστικής δημοκρατίας… Τότε η κυρίαρχη ιδεολογία της αστικής τάξης και του κεφαλαίου τους πρόβαλε ως θύματα των «αναρχοβουλγαροκομμουνιστών».
Στις μέρες μας το καθεστώς της αστικής δημοκρατίας «εκσυγχρονίστηκε»(;)… Η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι, ο «εσωτερικός εχθρός», έχουν κάθε «δικαίωμα να απεργούν» αλλά… «να σέβονται το δικαίωμα της [«εργασίας»] απεργοσπασίας», «να μη δημιουργούν προβλήματα στο κοινωνικό σύνολο», να μη συμμετέχουν σε «παράνομες απεργίες»… Στα χρόνια των μνημονίων, αστική τάξη και κεφάλαιο, δεν απαιτούν «δήλωση κοινωνικών φρονημάτων» από τους απεργούς. Αρκεί η βία της απόλυσης και ο εφιάλτης της ανεργίας. Αρκεί η βία των ΜΑΤ, της εργοδοσίας και των κατασταλτικών μηχανισμών του αστικού κράτους. Τους απεργοσπάστες τους διαπομπεύουν δημόσια από τα κανάλια και τα -ηλεκτρονικά και μη- Μέσα Μαζικού Εξευτελισμού (ΜΜΕ). Τώρα η κυρίαρχη ιδεολογία της αστικής τάξης και του κεφαλαίου, τα «πειθήνια όργανα του καθεστώτος», τους απεργοσπάστες, τους προβάλει ως θύματα μιας «κλίκας, κομμουνιστικών – αριστερών, κομματικών «δολιοφθορέων» και διεφθαρμένων συνδικαλιστών».
Πιστεύεις πως αυτά δεν σε/μας αφορούν; Πιστεύεις πως αυτά ήταν – είναι παρελθόν, ιστορία…;
Μετά τη χούντα σταδιακά έπαψες να ασχολείσαι με την πολιτική, τα κόμματα[iv] και τα συνδικάτα… Έκανες λάθος! Η πολιτική και οι πολιτικοί υπηρέτες της άρχουσας αστικής τάξης συνέχισαν να ασχολούνται μαζί σου/μας… Από την αρχαιότητα ο Αριστοτέλης σε/μας είχε προειδοποιήσει: «φύσει μεν έστιν άνθρωπος ζώον πολιτικόν» (ο άνθρωπος είναι από τη φύση του πολιτικό ον). Με την κοινωνικοποίηση και τον πλήρη καταμερισμό της εργασίας που κυριαρχεί στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, την εξάρτηση του ενός από τον άλλο και το σύνολο, αντικειμενικά, κάθε δράση, κάθε ενέργεια του ανθρώπου -αυτού του «πολιτικού όντος»- είναι πολιτική. Η αδυσώπητη κοινωνική πραγματικότητα που βιώνεις/ουμε στο πετσί μας στα χρόνια των μνημονίων το επιβεβαιώνει: το να αποφασίσεις να μην ασχολείσαι με την πολιτική ήταν και είναι μια πολιτική απόφαση… Επέλεξες! Με την αποχή/ανοχή στήριξες πολιτική: αυτήν του αστικού μπλοκ εξουσίας που τώρα σε/μας καταστρέφει. Πολιτική είναι και οι αγώνες της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Συνεπώς και οι απεργίες της εργατικής τάξης και των εργαζομένων κι αυτές πολιτική – πολιτικές είναι…
Πιστεύεις ακόμα πως τους ταξικούς πολιτικούς αγώνες τους «υποκινούν» το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κάποιοι υποχθόνιοι «δολιοφθορείς» της «εθνικής οικονομίας», της «πατρίδας» και του «έθνους»;
…Σήμερα, στα χρόνια των μνημονίων: «Η ασυδοσία των συντεχνιών και των ισχυρών, αλλά και η ατιμωρησία των παράνομων, τέλος! Δείξαμε στο προαύλιο της «Χαλυβουργίας» ότι εννοούμε αυτά που λέμε. Μια ομάδα συνδικαλιστών είχε αποκλείσει ένα εργοστάσιο επί επτά μήνες, εμποδίζοντας όσους ήθελαν να πιάσουν δουλειά και οδηγώντας στην ανεργία εκατοντάδες εργαζομένους. Το εργοστάσιο πήγαινε για κλείσιμο. Αυτό το σταματήσαμε. Έχουμε απόλυτο σεβασμό για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Κυρίως για το πιο ιερό: Το δικαίωμα στην εργασία! Το οποίο καταστρατηγούνταν και απειλούνταν άμεσα. Και το αποκαταστήσαμε. Τόσο απλά.
Και στέλνουμε ξεκάθαρο μήνυμα προς κάθε πλευρά: Όταν μέσα σε τέτοια ανεργία, ασκούνται τέτοιες συνδικαλιστικές πρακτικές που απειλούν με κλείσιμο κι άλλα εργοστάσια, δεν θα μείνουμε αδρανείς να κοιτάμε απελπισμένους εργαζόμενους να χάνουν τη δουλειά τους.
Τα εργασιακά δικαιώματα είναι ιερά. Αλλά για να υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα πρέπει να υπάρχει εργασία! Αν βρεθεί κάποιος στην ανεργία, καταργούνται με τον πιο βάναυσο τρόπο όλα τα εργασιακά του δικαιώματα.
Κι όσοι υπερασπίζονται, τάχα τα δικαιώματα των εργαζομένων, στέλνοντάς τους μιαν ώρα αρχύτερα στην ανεργία, είναι ανάλγητοι! Είναι εχθροί και των εργαζομένων και των εργασιακών δικαιωμάτων»[v], (Αντώνης Σαμαράς).
Πίστεψες πως αυτό δεν σε/μας αφορά. Κοίταξες τη δουλειά σου… Το πιστεύεις ακόμα;
Διαχρονικά, έφταιγαν και φταίνε οι «επίορκοι» -όλοι;- δημόσιοι υπάλληλοι, οι «κοπρίτες» στις υπηρεσίες δημόσιας υγείας, τα «κοπρόσκυλα» των Δημόσιων Επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας. Έφταιγαν και φταίνε οι «τεμπελχανάδες» δάσκαλοι, καθηγητές και πανεπιστημιακοί της δημόσιας εκπαίδευσης. Έφταιγαν και φταίνε όλοι οι εργαζόμενοι στις δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες που –περίεργο έ;- καταφεύγουμε εμείς, η πλέμπα και όχι όλοι αυτοί που μας κουνάνε το δάχτυλο. Μη προσποιείσαι τον έκπληκτο! Όλοι το γνωρίζαμε και το γνωρίζουμε πολύ καλά πως όλοι αυτοί είχαν και έχουν τον τρόπο τους… Έφταιγαν και φταίνε οι «χαραμοφάηδες» που «κατανάλωναν περισσότερο από όσο παρήγαγαν και ζούσαν με δανεικά», «όλοι μαζί τα φάγαμε» άλλωστε… Έφταιγε και φταίει ο διπλανός σου/μας που είχε σταθερή δουλειά, που δούλευε 5νθήμερο και 8ωρο, που έπαιρνε κάποια ευρώ -τα έκλεβε;- παραπάνω, «βρέξει – χιονίσει» το καθίκη! Έφταιγαν και φταίνε τα κόμματα, οι παρατάξεις, η «κομματικοποίηση»[vi], τα «προδοτικά συνδικάτα» στα οποία δεν συμμετείχες και δεν συμμετέχεις, οι «ξεπουλημένοι» συνδικαλιστές που ψήφιζες και ψηφίζεις…
Αστική τάξη και κεφάλαιο, έχουν αξιόπιστο επιχείρημα για όλα αυτά: την «πεμπτοφαλαγγίτικη» συνδικαλιστική ηγεσία των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ σε συνδικάτα, ομοσπονδίες, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ… Τους δικούς τους ανθρώπους μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα που στήριξαν και στηρίζουν όλες τις πολιτικές επιλογές ενάντια στο κόσμο της εργασίας με τα ιδεολογήματα του «κοινωνικού εταιρισμού» και τη συντεχνιακή συνδικαλιστική πρακτική τους…
Γι αυτό λοιπόν «όχι στα κόμματα», «όχι στα συνδικάτα», «όλοι ίδιοι είναι»[vii]. Καμιά διάκριση ανάμεσα σ’ αυτούς που άσκησαν και ασκούν την κυβερνητική εξουσία, σ’ αυτούς που αντιστάθηκαν και αντιστέκονται στις καταστροφικές γενοκτονικές μνημονιακές πολιτικές. Κομμουνιστές, αριστεροί, δεξιοί και φασίστες στο ίδιο τσουβάλι… Αυτή είναι η απολιτική ισοπέδωση των «επαναστατημένων» ανένταχτων, ανεξάρτητων, υπερκομματικών αγανακτισμένων που συγκαλύπτει ευθύνες και υπεύθυνους. Είναι η δεξαμενή που θρέφει την εθνικιστική ρατσιστική υστερία και τον εκφασισμό του καθεστώτος της αστικής δημοκρατίας. Αυτή η άρνηση της πολιτικής, αυτή η «απολιτική – αταξική – απελευθέρωση» από το διεφθαρμένο ταξικό καθεστώς της αστικής δημοκρατίας και το ανάλγητο αστικό κράτος -που σου/μας καταστρέφει τη ζωή-, αντικειμενικά, οδηγεί στις πιο αντιδραστικές μορφές διακυβέρνησης και σε/μας καθιστά δέσμιους – υποτελείς στις πιο ακραίες φασίζουσες πολιτικές επιλογές του αστικού μπλοκ εξουσίας. Αυτή την «απολιτική – αταξική – απελευθέρωση» από το διεφθαρμένο ταξικό καθεστώς της αστικής δημοκρατίας διεκδικεί και θέλει να εκφράσει, να εκπροσωπήσει η ναζιστική – φασιστική Χρυσή Αυγή…
Πιστεύεις ακόμα πως κι αυτά δεν σε/μας αφορούν; Για να κερδίσουμε τα πολιτικά, κοινωνικά, συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες στο ταξικό καθεστώς της αστικής δημοκρατίας δόθηκαν σκληροί και αιματηροί ταξικοί αγώνες. Δεν το ξέρεις; Ή μήπως το ξέχασες;
Σύμφωνα με τον κυρίαρχο ορθό πολιτικό λόγο ο καπιταλισμός βαφτίζεται γενικά «πολιτικό σύστημα», οι εκμεταλλευτές -αστική τάξη και κεφάλαιο- «ελίτ», η ιστορία «αφήγηση», οι απεργοσπάστες και η απεργοσπασία «εργαζόμενοι που έχουν δικαίωμα στην εργασία», αποσιωπώντας πως αυτό το δικαίωμα το κέρδισαν με συλλογικούς σκληρούς αιματηρούς αγώνες η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι. Όσοι αντιστέκονται στην συντελούμενη κοινωνική ανθρωπιστική καταστροφή είναι προνομιούχες συντεχνίες που ζουν σε βάρος των άλλων κοινωνικών ομάδων και στρέφονται ενάντια στην «ανάπτυξη», στον «εκσυγχρονισμό» της κοινωνίας και του αστικού κράτους…
Εξέχουσα θέση, στην αστική προπαγάνδα έχει το στερεότυπο: «το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό» αλλά … «είναι πιο ιερό το δικαίωμα στην εργασία», δηλαδή «το δικαίωμα στην απεργοσπασία». Στα χρόνια των μνημονίων, με την επιστράτευση των απεργών και με ποσοστό πάνω από το 98% των απεργιών[viii] να έχουν κριθεί παράνομες και καταχρηστικές από τα δικαστήρια, στην πράξη έχει απαγορευθεί, στα θύματα που εξαθλιώνουν και φτωχοποιούν οι γενοκτονικές πολιτικές των μνημονίων, το «ιερό δικαίωμα της απεργίας». Ψεύτες και υποκριτές, με θρασύτητα και αναλγησία «υπερασπίζονται»(;) «το δικαίωμα στην εργασία», αυτοί που με την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών εκτόξευσαν την ανεργία στον εφιαλτικό 1.5 εκατομμύριο ανέργους.
Πολύ απλά, το «δικαίωμα στην εργασία», στη «νεογλώσσα» του αστικού μπλοκ εξουσίας, είναι το δικαίωμα στην υπονόμευση της απεργίας. Είναι η απαίτηση της αστικής τάξης και του κεφαλαίου οι απεργοί να δείξουν «σεβασμό» στους απεργοσπάστες, «σεβασμό» στο δικαίωμα των ρουφιάνων του «αφεντικού», στο δικαίωμα των ομάδων κρούσης της εργοδοσίας και του κράτους να τσακίσουν τους απεργούς σπάζοντας την απεργία. Γι αυτό και προωθούν με κάθε μέσο τον «κοινωνικό κανιβαλισμό». Θύματα εναντίον θυμάτων! Να ψοφήσει το γελάδι του γείτονα και όχι κοινός ταξικός αγώνας και δράση για να αποκτήσουμε όλοι το δικό μας γελάδι. Ένας διαχρονικός κοινωνικός εμφύλιος που τον ζήσαμε και τον ζούμε όλοι καθημερινά και είναι πανταχού παρών, δίπλα μας. Συνοδεύεται δε με τη γνωστή «δολοφονική» θέση: δεν είμαι φασίστας, ρατσιστής, δεν είμαι ενάντια στο διαφορετικό, ενάντια στις απεργίες, ενάντια στους αγώνες, ενάντια σε…, αλλά…
Ένα «αλλά» που υιοθετείται ως εξαίρεση υποτίθεται, πλην όμως είναι τόσες οι εξαιρέσεις που υιοθετεί η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, που καταλήγουν να είναι συνολικά ο κανόνας. Είναι το άλλοθι που αποενοχοποιεί, συγκαλύπτει, εφησυχάζει και διευκολύνει την υιοθέτηση – ανοχή από μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας των πιο αντιδραστικών, σκοταδιστικών πρακτικών της εξουσίας, του αστικού κράτους και του κεφαλαίου: στα άντρα της ασφάλειας να βασανίζονται προσαχθέντες, συλληφθέντες αδιακρίτως και διαχρονικά. Συγκεντρώσεις πορείες και διαμαρτυρίες να πνίγονται στα χημικά, διαδηλωτές και απεργοί να προσάγονται, να συλλαμβάνονται, να ξυλοκοπούνται άγρια, να διώκονται δικαστικά, οι απεργίες να κηρύσσονται παράνομες. Να απαιτούμε απλήρωτοι εργαζόμενοι να συνεχίσουν να εργάζονται, να αποδεχτούν την απόλυσή τους και στη θέση τους να έρθουν άλλοι άνεργοι που με τη σειρά τους και αυτοί θα μείνουν απλήρωτοι, παρ’ ότι η δουλεία και η καταναγκαστική εργασία υποτίθεται πως έχουν καταργηθεί.
Είναι η διαχρονική κανιβαλική πρακτική του αστικού μπλοκ εξουσίας, που εξειδικεύεται από ειδικούς, επιστήμονες, διανοούμενους και προβάλλεται συστηματικά από τα ΜΜΕ, με αποτέλεσμα -τελικά- να την αποδέχεται – στηρίζει η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας που απαιτεί άκριτα την εξίσωση προς τα κάτω.
Πιστεύεις ακόμα πως αυτά δεν σε/μας αφορούν; Είσαι σίγουρος πως αύριο δεν θα ‘σαι εσύ το θύμα του «κοινωνικού κανιβαλισμού»;
«Μέσα σε τρία χρόνια, έχουν βάλει λουκέτα σε 980 σχολεία, στο λεξικό της πολιτικής τους απρέπειας αυτό το λένε «συγχωνεύσεις» – αλλά τώρα ζητάνε και τα ρέστα! Μόνο φέτος έχουν χαθεί, λόγω ελλείψεων σε καθηγητές, πάνω από 32.000 (!) διδακτικές ώρες – αλλά τώρα ζητάνε και τα ρέστα! Από το 2009 και μετά, οι μειώσεις δαπανών για τα σχολεία αγγίζουν το 47% (!) – αλλά τώρα ζητάνε και τα ρέστα! Η Ελλάδα είναι η χώρα της ΕΕ, που, εκτός από το υψηλότερο ποσοστό μαθητικής διαρροής, παρουσιάζει και το «προνόμιο» το ποσοστό της αύξησης των νέων που βρίσκονται εκτός εκπαίδευσης, κατάρτισης και απασχόλησης να έχει αυξηθεί από το 2008 μέχρι το 2011 κατά 54,7% (!) – και τώρα ζητάνε και τα ρέστα!»[ix].
Ο κλάδος των καθηγητών μετά την οδυνηρή εμπειρία «απεργία διαρκείας μέσα στις εξετάσεις» και της επιστράτευσης, εν μέσω θέρους, βρέθηκε και βρίσκεται αντιμέτωπος με τελεσίδικες αποφάσεις της κυβέρνησης με οδυνηρά τετελεσμένα και συνέπειες για τους καθηγητές. Μ’ αυτά τα μέτρα η αντιεκπαιδευτική «μεταρρύθμιση» κάνει ένα ακόμα μεγάλο άλμα για την αποδόμηση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Πιστεύεις ακόμα πως αυτά δεν σε/μας αφορούν; Πιστεύεις ακόμα πως δεν είσαι κι εσύ και τα παιδιά σου θύματα – «όμηροι» αυτής της πολιτικής στην παιδεία;
Στα χρόνια των μνημονίων, (που ο εφιαλτικός αριθμός των ανέργων και η θεσμοθετημένη εργασιακή ζούγκλα έχουν μετατρέψει το -κατ’ ευφημισμόν συνταγματικά κατοχυρωμένο- «δικαίωμα στην εργασία» σ’ ένα ανελέητο βασανιστικό κυνήγι μιας θέσης εργασίας στα σκλαβοπάζαρα της «κοινωφελούς απασχόλησης», στα 2μηνα, στα 4μηνα, στα 8μηνα, ή μιας ελαστικής θέσης απασχόλησης, ή μιας μαύρης θέσης εργασίας με αμοιβή πείνας), μαθαίνουμε πως:
«Η βρετανική εταιρεία λιανικού εμπορίου ηλεκτρονικών ειδών Currys, παραδέχθηκε ότι υποχρέωνε όσους περνούσαν από συνέντευξη για να προσληφθούν σε ένα από τα καταστήματά της ως βοηθοί πωλητών να… χορεύουν. Τι γινόταν ακριβώς; Οι άνθρωποι που ζητούσαν εργασία και περνούσαν από ομαδική συνέντευξη στο κατάστημα της Currys στο Κάρντιφ της Ουαλίας αναγκάζονταν να χορεύουν στο πλαίσιο μιας «άσκησης» ομαδικού πνεύματος εργασίας».
«Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά… […] Στο τσιγάρο άρχισαν να φτάνουν και τα επόμενα ονόματα της λίστας: Ο Κώστας… Η Άννα… Η Ηρώ… Ο Γιώργος […] Τα τελευταία τρία χρόνια, οι αναδιαρθρώσεις στον ΔΟΛ μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα από το Ιράκ. «Σήμερα Παρασκευή χάσαμε 32 καλούς στρατιώτες». Από τον Σεπτέμβριο του 2010 είμαστε πάνω από 350 που πέσαμε. Άλλοι βρήκαν δουλειά, άλλοι παλεύουν ακόμα, μερικοί δουλεύουν απλήρωτοι, ο Κώστας πέθανε γιατί έσκασε το ανεύρυσμα… Στην αρχή έδιωξαν τους διοικητικούς –πολλές δεκάδες διοικητικούς. […] Το σωματείο έκανε απεργία και τότε είδαμε για πρώτη φορά πόσο αποφασισμένα είναι τα αφεντικά στην κρίση. Μας τραμπούκισαν, μας έβγαλαν πιστόλια κι έπειτα μας έβγαλαν και μια κάλπη για να καταδικάσουμε την απεργία αλλιώς θα έκλεινε η καθημερινή έκδοση και θα απολυόταν κόσμος. Και πήγαμε στην κάλπη και καταδικάσαμε την απεργία, όχι όλοι μας, αλλά οι περισσότεροι. Και έπειτα, ωστόσο, η καθημερινή έκδοση έκλεισε. Κι ο κόσμος απολύθηκε. 35 συνάδελφοι…»[x].
«Θα καταρρεύσουν οι τράπεζες αν δεν απελευθερωθούν οι πλειστηριασμοί» κατοικιών, δηλαδή «θα καταρρεύσουν οι τράπεζες αν δεν σας πάρουμε τα σπίτια» δήλωσε ο υπ. Οικονομικών Γ. Στουρνάρας. Για πολλούς μήνες δημοσιολόγοι, επιστήμονες, ειδικοί αναλυτές, όλοι οι ζηλωτές των μνημονίων το έλεγαν δημόσια με σαφή κατηγορηματικό τρόπο. Με τη δήλωση του Γ. Στουρνάρα είμαστε μπροστά σε μια αδυσώπητη πραγματικότητα. Το ξεπούλημα κινητών και ακινήτων, τη λεηλασία του δημόσιου -και όχι μόνο πια- πλούτου θα το αναλάβουν οι ντόπιοι και ξένοι κεφαλαιοκράτες – τοκογλύφοι. Αν η έδρα του Ταμείου Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) θα είναι στην Αθήνα ή στις Βρυξέλες, αν ο επικεφαλής θα είναι Έλληνας ή ξένος μικρή σημασία έχει. Και ο Γ. Στουρνάρας Έλληνας είναι…
Πιστεύεις ακόμα πως κι αυτά δεν σε/μας αφορούν; Πιστεύεις ακόμα πως κινδυνεύεις από τους «αναρχοβουλγαροκομμουνιστάς» και όχι από τους «σωτήρες της πατρίδας και του έθνους»;
[i] «Το Μακρονήσι», Γελαδόπουλος Φίλιππας 1965: Η Μακρόνησος, το άγονο αυτό νησί των 15 τετραγωνικών χλμ. αναγορεύτηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης με εισήγηση του ΓΕΣ προς το υπουργείο Στρατιωτικών στις 19/2/47. Η εισήγηση εγκρίθηκε στις 3/4/47 και οι πρώτοι σκαπανείς αριστεροί στρατιώτες δίχως όπλα έφτασαν στη Μακρόνησο στις 26/5/47. Η Μακρόνησος λειτούργησε ως το 1958 με τρόπο που να «ντρέπεται ο ήλιος ως διαβαίνει απ” το νησί, τόσο σκυφτούς ανθρώπους ν” αντικρίζει» Ο Υπουργός Εσωτερικών που άνοιξε την Μακρόνησο ήταν ο Στράτος. Το κολαστήρι χαιρέτησαν με ενθουσιασμό πολιτικοί της εποχής, Τσάτσος «Αναρρωτήριο ψυχών… Συνέχιση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού… Εθνική κολυμβήθρα… Νέα Εδέμ στα μάτια της ελληνικής Ιστορίας». Π. Κανελλόπουλος «στη Μακρόνησο αναγεννάται η Ελλάς ωραιοτέρα στην ψυχή των Ελλήνων». Ο σκοπός του στρατοπέδου, δεν ήταν άλλος από τη συγκέντρωση των κομμουνιστών, αριστερών και προοδευτικών νέων με στόχο την αναμόρφωσή τους σε εθνικόφρονες πολίτες και πειθήνια όργανα του καθεστώτος. Παράλληλα, η Μακρόνησος θα λειτουργούσε και ως χώρος συγκέντρωσης των πολιτικών κρατουμένων, ιδιαίτερα των πιο επικίνδυνων για το καθεστώς, με πρώτη προτεραιότητα αυτούς που κρατούνταν σε φυλακές οι οποίες βρίσκονταν κοντά στις εμπόλεμες περιοχές. Η διοικούσα αρχή του στρατοπέδου ήταν η BXI Διεύθυνση του ΓΕΣ, τα ίχνη της οποίας έχουν επιμελώς σβηστεί από τα στρατιωτικά αρχεία. Το εν λόγω στρατόπεδο φτιάχτηκε με τη βοήθεια και καθ’ υπόδειξη του «συμμαχικού» παράγοντα, δηλαδή των Αμερικανών και των Βρετανών. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που ενώ έχουν περάσει από τότε 70 σχεδόν χρόνια και το ουσιώδες αρχειακό υλικό που συνόδευε τη ζωή του στρατοπέδου παραμένει επτασφράγιστο.
[ii] Blackleg miner (Απεργοσπάστης ανθρακωρύχος)
Είναι απόγευμα μετά το σκοτάδι
Όταν ο απεργοσπάστης σέρνεται στη δουλειά
Με το γούνινο παντελόνι του και τη βρώμικη μπλούζα του
Να ’τος ο απεργοσπάστης ανθρακωρύχος!
Λοιπόν παίρνει τα εργαλεία του και πηγαίνει
Να λαξεύσει τον άνθρακα που υπάρχει κάτω
Δεν υπάρχει γυναίκα σ’ αυτή την πόλη
Που θα κοιτάξει τον απεργοσπάστη ανθρακωρύχο.
Ω το Ντελαβαλ είναι ένα άθλιο μέρος
Τρίβουν υγρό πηλό στα μούτρα του απεργοσπάστη
Και γύρω από τους σωρούς κάνουν αγώνα δρόμου
Να πιάσουν τον απεργοσπάστη ανθρακωρύχο!
Λοιπόν, μαζεύονται κοντά στο ορυχείο Seghill
Φτιάχνουν μέχρι πέρα μια μεγάλη σειρά
Να τον αρπάξουν απ’ το λαιμό να σπάσουν την σπονδυλική στήλη
Του βρωμερού απεργοσπάστη ανθρακωρύχου
Αρπάζουν τα ρούχα του και την αξίνα του επίσης
Και τα πετούν κάτω στο νταμάρι της κόλασης
Άντε λοιπόν στο καλό να πας
Βρωμερέ απεργοσπάστη ανθρακωρύχε!
Λοιπόν μπες στο συνδικάτο όσο προλαβαίνεις
Μην περιμένεις μέχρι τη μέρα που θα πεθάνεις
Γιατί αυτό μπορεί να μην αργήσει
Βρωμερέ απεργοσπάστη ανθρακωρύχε!
[iii] «Ο κάτωθι υπογεγραμμένος… κλάσεως… εκ… και διαμένων εις… δηλώ υπευθύνως και εν γνώσει των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως και χωρίς να ασκηθή βία τα κάτωθι:
Ουδέποτε υπήρξα κομμουνιστής και ουδεμίαν σχέσιν έχω με το συνωμοτικόν ΚΚΕ. Προσεχώρησα εις το ΕΑΜ με σκοπόν να απελευθερώσω την πατρίδα μου από τους κατακτητάς… Μετ’ ολίγον καιρόν αντελήφθην ότι όπισθεν του ΕΑΜ ήτο το ΚΚΕ το οποίο ήτο η πηγή πάσης ενεργείας και πράξεως του ΕΑΜ.
Επειδή είμαι γνήσιο Ελληνόπουλο καταδικάζω και αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας όλας τας αναρχοβουλγαροκομμουνιστικάς οργανώσεις: ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ΕΑ, αίτινες αποτελούν τα εγκληματικά σλαυόβουλα και αντεθνικά συγκροτήματα, σκοπός των οποίων είναι η κατασκόπευσις παντός ό,τι αφορά το κράτος και ιδία τον στρατόν και η υποδούλωσις της φυλής μας εις τους προαιώνιους εχθρούς μας Βουλγάρους – Σέρβους και γενικώς σλαύους οίτινες πάντοτε ατίμως και υπούλως είτε διά της πανσλαυιστικής ιδέας, προσπαθούν να αποσπάσουν εδάφη άτινα είναι ποτισμένα με ιδρώτα και αίμα των προγόνων μας. Τίθεμαι πολέμιος των άνω σλαβοδούλων και ανθελληνικών συγκροτημάτων μέχρι της τελικής εξαλείψεως των».
[iv] Το κόμμα ως διαμεσολαβητικός μηχανισμός κράτους και πολιτών είναι παρόν παντού, σε κάθε συλλογική ή κοινωνική εκδήλωση, σε κάθε κρατικό διοικητικό τομέα. Αυτός άλλωστε υπήρξε ο ομολογημένος στόχος της συνταγματικής κατοχύρωσης των κομμάτων και ό,τι αυτή συνεπάγεται σε επίπεδο θεσμικών κανόνων η δημιουργία ενός “κράτους κομμάτων» και, κατά συνέπεια, η κανονικοποίηση της αντιπροσώπευσης σε πλαίσια ορατά, διαχειρίσιμα και ελέγξιμα από την εξουσία. Και σε υποσημείωση: “Η δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει σοβαρά παρά μόνο εάν τα άτομα συνδεθούν με τους εκλεκτούς τους, δηλαδή παρά μόνο εάν μεταξύ του ατόμου και του κράτους οργανωθούν συλλογικοί θεσμοί, καθένας εκ των οποίων εκπροσωπεί ένα ορισμένο προσανατολισμό των μελών του, ένα πολιτικό κόμμα Η δημοκρατία είναι απαραιτήτους και αναπόφευκτα ένα Κράτος κομμάτων” (Parteinstaat)», Βλ Kelsen Η , La Démocratie. Sa Nature. Sa Valeur. 1932, p 20. («ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ – ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 1974 – 1985», σελ. 36.)
[v] Ναυτεμπορική, Ομιλία του Πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας
[vi] Το φαινόμενο της σύγχρονης κομματικοποίησης πολλές φορές έχει συσκοτισθεί Αντιπαραβάλλεται συνήθως στην ιδεολογία της “κρατικής ουδετερότητας”, της αξιοκρατίας και της αποδοτικότητας του δημόσιου τομέα, θεωρούμενη ως εκδήλωση παρέκκλισης από την “κανονικότητα” της κρατικής λειτουργίας. Η κομματικοποίηση ωστόσο αποτελεί ένα οργανικό και σύμφυτο φαινόμενο του σημερινού κράτους (βλέπε και Δ’ Μέρος της παρούσης διατριβής). Πρόκειται για ένα μόνιμο, σχεδόν, φαινόμενο, το οποίο ανάγεται στην ανάγκη ελέγχου, εποπτείας και ενοποίησης του διοικητικού κρατικού μηχανισμού στην υλοποιούμενη κάθε φορά (κυβερνητική) πολιτική. Χωρίς την κομματική παρέμβαση θα ήταν αδύνατον να ελεγχθεί η, ούτως ή άλλως, σχετικώς αυτονομημένη διοικητικά κρατική μηχανή Στα σύγχρονα, κράτη η κομματικοποίηση γίνεται περισσότερο αισθητή μάλιστα, όταν η συναίνεση ως προς τις προτεραιότητες της κρατικής πολιτικής δεν είναι εξασφαλισμένη και παρουσιάζονται διαφορές ανάμεσα στα κόμματα διακυβέρνησης. («ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ – ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 1974 – 1985», σελ. 36.)
[vii] Το ΒΗΜΑ της Κυριακής, Δημοσκόπηση: Οι Έλληνες μεταξύ οργής και ανασφάλειας: […] Τελευταία στον πίνακα εμπιστοσύνης τους είναι τα ΜΜΕ και προτελευταία τα κόμματα και τα συνδικάτα[…]. Στη δημοσκόπηση της Κάπα Research οι πολίτες ερωτώνται ποιους θεσμούς εμπιστεύονται για την πρόοδο και την ευημερία της χώρας και δηλώνουν ότι προτιμούν κατά σειρά τον στρατό, τις επιχειρήσεις, την Εκκλησία, την αστυνομία και τη Δικαιοσύνη. […] Το 73,9% όσων συμμετείχαν στη δημοσκόπηση της Κάπα Research πιστεύουν ότι οι μετανάστες αυξάνουν τις πράξεις βίας και την εγκληματικότητα και γι” αυτό το 47,3% ζητούν να φύγουν όσοι δεν είναι αναγκαίοι ή είναι παράνομοι. Ένα ποσοστό 75,4% εγκρίνει την εφαρμογή του σχεδίου «Ξένιος Ζευς».
Real.gr, από την ίδια δημοσκόπηση: Περίπου 7 στους 10 υποστηρίζουν πως στις δημοτικές εκλογές θα ψηφίσουν υποψήφιο που δεν έχει σχέση με τα κόμματα και την πολιτική. Σύμφωνα με την δημοσκόπηση της Kapa Research για το ΒΗΜΑ της Κυριακής το 67,4% των ερωτηθέντων απαντά πως θα στηρίξει τον υποψήφιο που δεν θα έχει σχέση με την πολιτική και τα κόμματα.
[viii] enikos.gr, Σχόλιο του Σταύρου Λυγερού, πολιτικού αθρογράφου της Real News, για την επικαιρότητα, στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου, στον Real fm.
[ix] Ριζοσπάσης, «Χάρβαρντ» του Νίκου Μπογιόπουλου
[x] Βαθύ Κόκκινο, (Γιάννης Ανδρουλιδάκης: Για την απόλυση μου από το «Βήμα
Ανάρτηση από: http://vathikokkino.com
