Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα κι ίσως ακού- γεται παράταιρη η ενασχόληση με θέματα πον μπήκαν στην επικαιρότητα την προηγούμενη βδομάδα. Κι όμως, ας κρατήσουμε μερικές ουρές ή μάλλον την καρδιά κάποιων γεγονότων. Δεν είναι άσχετη με τα παρόντα, ακόμα κι αν κινείται σε κάπως πιο απογειωμένα πεδία.
Ομιλία Ρεπούση περί της διδασκαλίας Θρησκευτικών, Λατινικών και Αρχαίων Ελληνικών στα σχολεία. Σύσσωμο το αντιδραστικό τόξο, όλων των πλευρών, άδραξε την ευκαιρία για να ξεκινήσει επίθεση. Αμελητέο ζήτημα; Πιθανόν, αν έτσι το βλέπεις. Αλλά ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα. Οχι αν συμφωνείς ή διαφωνείς με όλα ή μέρος των θεμάτων, αλλά το ότι το θεωρείς αμελητέο ενώ από την άλλη πλευρά ξεκινάει εκστρατεία. Ο ορυμαγδός πιστοποιεί πως όποιος τολμάει να θέτει τέτοια θέματα μπαίνει υπόδικος στο δικαστήριο των τηλεοπτικών πρετεντεράκων και του εθνικισμού όλων των αποχρώσεων, μέσω του οποίου και αναπτύσσονται οι ιδεολογικές επιρροές της Χρυσής Αυγής. Το βαθύ σκοτάδι καναλιών, Αναστασιάδηδων, Άνθιμων και λοιπών θεματοφυλάκων του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού είναι το καλύτερο μέρος για να κινείται η ναζιστι κή άγνοια και το μίσος.
Η Δεξιά σαρώνει τα ιδεολογικά τοπία, δεν αφήνει τίποτα να περάσει απαρατήρητο, στρεβλώνει και επιτίθεται, ενώ η Αριστερά αμύνεται συνεχώς, καταφεύγοντας σε αοριστίες, δάνεια ή σιωπή. Εκεί που κάποτε έλαμπαν πρόσωπα σπουδαία και σκέψεις πρωτοποριακές, τώρα επικρατεί αμηχανία: Κάθε κόμμα ή φορέας έχει τους λόγους του ή τις δικαιολογίες του, ο ΣΥΡΙΖΑ να μη στεναχωρήσει τους ψηφοφόρους πον διεκδικεί να κερδίσει και είναι συντηρητικοί, θρησκευόμενοι κ.λπ., το ΚΚΕ γιατί αυτά δεν τα θεωρεί πεδία άξια της ταξικής πάλής της εργατικής τάξης, άρα και της προσοχής του, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή το ΝΑΡ γιατί δεν θεωρεί πως επαρκεί και πού να μπλέκεις τώρα!
Καμιά δικαιολογία δεν είναι επαρκής για να δικαιολογήσει την ανεπάρκεια της Αριστερας, είναι ωστόσο ικανή να εξηγήσει γιατί ο συντηρητισμός διεισδύει τόσο βαθιά στο σώμα της κοινωνίας.
Η Αριστερά δεν είναι μόνο που όεν έχει ενιαίο στρατηγικό και πολιτικό λόγο, δεν έχει και κοινές φιλοσοφικές αφετηρίες, ούτε καν κοινές κοινωνικές ευαισθησίες. Διχασμένη βαθειά, διαβρωμένη βαθύτερα (φιλοσοφικά και κοινωνικά) και συνεπώς αμήχανη.
Κατ’ ουσίαν και από άλλο δρόμο υποκύπτει ή και προσχωρεί εν πολλοίς, στον κοινωνικό συντηρητισμό. Θεωρεί πως αγώνας να είναι μόνο οι κινητοποιήσεις και δη εκείνες για την κυβερνητική πολιτική και το μεροκάματο; Τα άλλα είναι για μια άλλη φορά. Φτωχαίνει τον εαυτό της και αδυνατεί να δώσει αέρα στα πανιά και τις ιδέες της.
Κι έτσι οι μάχες χάνονται πριν ακόμα δοθούν. Εκατοντάδες σελίδες αναλύσεων και μελετών, χιλιάδες σελίδες ανακοινώσεων, πολλές κουβέντες και λέξεις σκορπισμένες στο πέλαγο μιας κοινωνίας ούτως ή άλλως πελαγωμένης, αλλά πόση λίγη ανταπόκριση!
Βρισκόμαστε στην κόψη του καιρού. Είναι καιρός και πάλι για ταξίδια, σύντροφοι. Και τα ταξίδια θέλουν ορίζοντες. Όποιος μπορεί ας ταξιδέψει, οι άλλοι μένουν πίσω. Αλλά, επιτέλους, ας μας ταξιδέψει κάποιος!
Ανάρτηση από: http://prin.gr
