Αισθανόμαστε βαθιά την ανάγκη να ζητήσουμε μια μεγάλη συγγνώμη από τον
συνάδελφο -ισσα, για την αναστάτωση που έχουμε προκαλέσει.
Είναι γεγονός πως τέσσερα χρόνια τώρα, προσπαθήσαμε να αναδείξουμε ως
πρωτεύον, την επικινδυνότητα του μνημονίου και τις συνέπειες που έχει αυτό σε
μια χώρα υπό κατοχή. Δυστυχώς αποτύχαμε . Φαίνεται πως η αξιακή μας κλίμακα
διαφέρει, τουλάχιστον από τους περισσότερους. Επειδή δεν θεωρούμε κανέναν
απληροφόρητο, πόσο μάλλον που απευθυνόμαστε και σε επιστήμονα, οφείλουμε να το
παραδεχτούμε.
Φαίνεται πως η ζωή σου παραμένει σε ένα πολύ καλό επίπεδο!
Τα παιδιά σου μεγαλώνουν σε ένα ασφαλές περιβάλλον και το μέλλον τους
προδιαγράφεται λαμπρό!
Οι εργασιακές σου συνθήκες συνεχίζουν να σου προσφέρουν ασφάλεια και
ηρεμία ώστε να μπορείς να προσφέρεις απρόσκοπτα και στα παιδιά των άλλων!
Αυτά που ήδη γίνονται στην Αθήνα με τις αθρόες υποχρεωτικές
ματακινήσεις από ΠΥΣΠΕ σε ΠΥΣΠΕ όσων έχουν οργανική θέση, οι διαθεσιμότητες των
καθηγητών, και όλα τα άλλα που αποκλείεται να μην γνωρίζεις, έχουν φυσικά την
έγκρισή σου και την συγκατάθεσή σου.
Προφανώς και συνηγορείς με το καθημερινό ξεπούλημα της πατρίδας από
τους τοποτηρητές των ξένων, τους δήθεν κυβερνήτες μας. Μην υποκρίνεσαι! Η
μακαριότητά σου και η απάθεια, είναι επιλογή σου.
Τι κι αν διδάσκεις την Επανάσταση του '21 ή την Εθνική Αντίσταση ή
ακόμα και την πράσφατη εξέγερση του Πολυτεχνείου, αφού δυστυχώς, δεν
πράτεις ανάλογα;
Τι κι αν διδάσκεις την Αγάπη και την Αλληλεγγύη, αφού δεν την
εφαρμόζεις; Ποιος είναι άραγε ο πλησίον;
Τι κι αν κάνεις ωραίες γιορτές και θεατρικές παραστάσεις, αφού δεν
έχεις συνειδησιακό πρόβλημα με τη στάση σου; Αλήθεια, θα μπορέσεις να κάνεις τη
γιορτή του ΟΧΙ, χωρίς ένα δικό σου όχι;
Το “επίκτητο συναίσθημα ανεπάρκειας” το αποδέχτηκες μόνος σου και το ενστερνίστηκες.
Πάψε λοιπόν ¨δασκαλάκο” να μουτζοκλαίς και να μιζεριάζεις.
Εσύ διδάσκεις στα παιδιά πως ένα κλαρί μόνο του σπάει εύκολα, αλλά ένα
δεμάτι...
Είναι επιλογή σου και η μοναξιά και η ιδιοτέλεια και η ανισότητα και η
αδικία... γιατί έχεις την κρυφή πονηριά πως θα τη γλιτώσεις. Δεν βλέπεις δίπλα
σου καημένε! πόσοι άραγε την γλίτωσαν;
Δεν θέλεις να ρισκάρεις τα λίγα εφήμερα που σου αφήσανε ακόμα, μπροστά
σε έναν αγώνα αξιοπρέπειας, με όλους τους άλλους (μέτωπο το λέμε εμείς), με
στόχο τη συνέπεια λόγων (όσα διδάσκεις δηλαδή) και έργων (όσα πρέπει να
κάνεις).
Γιατί αγώνας δεν είναι μόνο η απεργία. Είναι οι συνελεύσεις, οι πορείες, τα συλλαλητήρια και τόσα άλλα
από τα οποία απέχεις.
Γι' αυτό σου ζητάμε μια μεγάλη συγγνώμη. Σε υπολογίζαμε απόγονο των
παππούδων μας.
Όταν αισθανθείς την ευθύνη σου απέναντι στην πατρίδα, τα παιδιά σου και
τον εαυτό σου, εμείς θα είμαστε εκεί.
Ειλικρινά σου ζητάμε συγγνώμη.
ΥΓ.
Θυμάσαι που σου λέγαμε στις εκλογές των αιρετών “πως αν θέλεις
ρουσφέτι, μη μας ψηφίζεις” και το έκανες; Συνεχίζουμε να σου λέμε πως αν θέλεις
άλλοι να σε σώσουν (ανάθεση το
λέμε εμείς) μην έρχεσαι μαζί μας, καλύτερα για το σύστημα. Θα σε τσακίσει μια
ώρα αρχύτερα. Θυμήσου πόσοι αριστούχοι μαθητές (ίσως και το παιδί σου) γίνανε
δάσκαλοι. Αντέχεις να τους κοιτάξεις στα μάτια, έτσι άπραγος που μένεις για το
μέλλον τους;
