Αριστερές προκαταλήψεις
Το μνημονιακό λίπασμα έθρεψε την Χρυσή Αυγή. Αυτό ήταν το κυρίαρχο σημείο της χθεσινής συνέντευξης του Αλέξη Τσίπρα στον Γ.Αυτιά, σημείο που έγινε επικεφαλίδα σε πολλά δημοσιεύματα.
Τι σημαίνει ακριβώς αυτή η αποστροφή;
Σημαίνει ότι καθώς η εφαρμογή των μνημονίων φτωχοποιεί πολλά στρώματα του ελληνικού λαού, κι αυτά στρέφονται για σωτηρία στη Χ.Α. Η λογική κατάληξη αυτής της πολιτικής σκέψης είναι, πως καθώς τα μνημόνια θα συνεχίσουν να εφαρμόζονται και ολοένα καινούργια στρώματα της ελληνικής κοινωνίας θα βυθίζονται πιο βαθειά στη φτώχια, τόσο θα μεγαλώνει η επιρροή των ναζιστών.
Κανείς όμως, όχι μονάχα από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κι από τα άλλα κόμματα του «αντιμνημονιακού τόξου» (μιας και τα «τόξα» μπήκαν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο), κανείς λοιπόν δεν έκανε και δεν κάνει τον κόπο να μας εξηγήσει γιατί μονάχα στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό, οι φτωχοί να ζητάνε σωτηρία από ένα φασιστικό κόμμα.
Αυτό είναι το ένα αναπάντητο ερώτημα. Το δεύτερο επίσης σημαντικό είναι, πως η Χ.Α. προσχώρησε στο αντιμνημονιακό τόξο μόλις το 2012, το φούντωμα της όμως είχε προηγηθεί.
Στην πραγματικότητα, εκείνο που πυροδότησε το φούντωμα της Χ.Α., ήταν και εξακολουθεί να είναι η ανικανότητα των πολιτικών κομμάτων να οργανώσουν (πριν από την κρίση και τα μνημόνια) και να αναδιοργανώσουν (με το ξέσπασμα της κρίσης και την εφαρμογή των μνημονίων) την κρατική διοίκηση και την οικονομία της χώρας, για την αντιμετώπιση των καταστάσεων που γέννησε η παγκόσμια οικονομική κρίση.
Το φούντωμα της Χ.Α. συμβάδισε με την εφαρμογή των μνημονίων, γιατί τότε φάνηκε ολοκάθαρα η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων να ασκήσουν μια αποτελεσματική διοίκηση. Γιατί τότε ξεκίνησε η κρίση και η κατάρρευση των πελατειακών σχέσεων, που τροφοδότησαν την Χ.Α. με εκλογική πελατεία (βλ. « Ο εχθρός προ των πυλών»).
Μέσα στη γενική κατάρρευση, η Χ.Α. εμφανίζονταν σαν υποκατάστατο μιας ανύπαρκτης κρατικής εξουσίας. Έτσι μερικές φορές, από το βάθος της ανυπόμονης ουράς μπροστά στα γκισέ της ανήμπορης και ανυπόφορης γραφειοκρατίας, ακουγότανε ο ψίθυρος, του νεόκοπου οπαδού. «Ε, ρε, Χρυσή Αυγή που σας χρειάζεται!»
Είναι λοιπόν μύθος ο ισχυρισμός για τους φτωχούς που στρέφονται από απόγνωση στην Χ.Α. Ένας μύθος που στήθηκε και καλλιεργήθηκε από την Χ.Α. με την συνεργασία πρόθυμων παπαγάλων από το χώρο των ΜΜΕ, εκκλησιαστικών και κρατικών παραγόντων, όπως αποδείχθηκε. Γριούλες που στην πραγματικότητα ήσαν συγγενείς των αρχηγών της Χ.Α., τρόφιμα που είχε μαζέψει η Εκκλησία κι «ευγενώς» τα παραχωρούσαν στη Χ.Α.κάποιοι «άγιοι» ιεράρχες και οπαδοί που σχημάτιζαν τις ουρές των συσσιτίων, κανάλια κι εφημερίδες πρόθυμες να τους προβάλουν, κρατικοί και άλλοι υπάλληλοι που τους προστάτευαν.
Ο κύριος κορμός της εκλογικής πελατείας της Χ.Α., είναι πρώην βολεμένοι μέσα στις πελατειακές σχέσεις, που βλέπουν τους προστάτες τους να τους εγκαταλείπουν, είτε να φαίνονται αδύνατοι και ανίκανοι να συνεχίσουν το ρόλο του προστάτη. Ο πρώην στενός συνεργάτης του Ευ. Βενιζέλου και πρώην μεγαλοστέλεχος του ΠΑΣΟΚ, Γ. Δατσέρης, σε συνέντευξη του στον Real FM είπε. «Στις συζητήσεις που κάνω τους τελευταίους μήνες με στελέχη του ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο, σε όλη την Ελλάδα, διαπίστωσα μια πολύ πικρή αλήθεια. Δεν υπάρχει πυρήνας της Χρυσής Αυγής χωρίς ενσωματωμένο ‘πρασινοφρουρό’ μέσα της. Εικάζω, γιατί δεν τον ξέρω τον χώρο της Νέας Δημοκρατίας, ότι δεν υπάρχει ούτε χωρίς κάποιον ‘ρέηντζερ’ ή ‘κένταυρο’» (ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 19/9/13). Την υποψία του Γ.Δατσέρη ήρθε να επιβεβαιώσει ο φίλος του Α.Σαμαρά, Φ.Κρανιδιώτης, γράφοντας σε άρθρο του πως η βάση της Χ.Α. και των ΑΝΕΛ είναι κυρίως «δικοί μας άνθρωποι» (ΤΟ ΒΗΜΑ 29/9/13).
Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στον μύθο των «φτωχών πλην παραστρατημένων» εξηγείται μονάχα από την ανυπαρξία οργάνωσης του μέσα στην κοινωνία, ώστε να μπορεί ν’ αφουγκράζεται τις πραγματικές διαθέσεις της.
Έτσι εξακολουθεί να ποντάρει στο διεκδικητικό- αντιμνημονιακό πεδίο, ένα πεδίο εξαιρετικά ολισθηρό κι επικίνδυνο, μιας και εξισώνει τους πάντες, τοποθετώντας τους σε μια θολή κι ακατέργαστη μάζα «θυμάτων του μνημονιακού πολέμου». Δεν γνωρίζουμε αν αυτό οφείλεται σε πίεση της αριστερής του πτέρυγας, μιας και είναι αναπαραγωγή εν έτει 2013 της οικονομίστικης επίπεδης λογικής της Γ’ Διεθνούς, που έβλεπε την προλεταριακή επανάσταση σαν εξέλιξη πολλών διεκδικητικών αγώνων που θα κορυφώνονταν με πανεθνική απεργία και στη συνέχεια επανάσταση.
Προσχωρώντας στον «οικονομισμό», η Αριστερά αφήνει την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων και την ηγεσία του αντιφασιστικού αγώνα στα χέρια της κυβέρνησης και του Σαμαρά προσωπικά. Μένει λοιπόν στην ουρά των εξελίξεων για μιαν ακόμη φορά, φθείροντας το γόητρο της, καθώς επιβεβαιώνει την παγιωμένη στο λαό αντίληψη πως είναι «κόμμα ουράς», υπονομεύοντας εν τέλει την επιδίωξη της για μιαν «αριστερή κυβέρνηση».
