Μια μαϊμού μες τις μαϊμούδες…

Διαβάζω ότι «η θέση της Ελλάδας στην κατάταξη του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για την ανταγωνιστικότητα κατέγραψε βελτίωση». «Φέτος η χώρα μας», λέει, «κατέλαβε την 91η θέση μεταξύ 148 χωρών, όταν πέρυσι καταλάμβανε την 90η θέση μεταξύ 142 κρατών.» Μια ολόκληρη θέση, παρακαλώ. Δεν είναι λίγο. Θα το χαρακτηρίζα εντυπωσιακό· επιεικώς. Ένα μεγάλο και αδιαμφισβήτητο…σουξέ –αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν success story.



Διαβάζω επίσης ότι «η Ελλάδα κατατάσσεται τελευταία μεταξύ των κρατών της Ευρωζώνης», αλλά με ανακουφίζει που προστίθεται στο δημοσίευμα ότι «ωστόσο, οι συντάκτες της έκθεσης αναγνωρίζουν πως η ελληνική κυβέρνηση εργάζεται προς την κατεύθυνση της υπέρβασης των δυσκολιών». Κι έτσι η καρδιά μου επιστρέφει στη θέση της.
Διαβάζω ακόμα ότι «αγκάθια στην αξιολόγηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ παραμένουν η διαφθορά, το φορολογικό πλαίσιο, η πρόσβαση στη χρηματοδότηση και η γραφειοκρατία», και δεν μπορώ να κατευνάσω την απορία που μου γεννά το γεγονός ότι, κατά δήλωσή της που επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία και αφορμή, η κυβέρνηση «που εργάζεται προς την κατεύθυνση της υπέρβασης των δυσκολιών» ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά και διαρκώς με την καταπολέμηση αυτών ακριβώς των φαινομένων, από την ώρα που ήρθε στη εξουσία. Φαντάζομαι ότι το πράγμα θα θέλει χρόνο…

Διαβάζω όμως παρακάτω ότι «ιδιαίτερα χαμηλές είναι οι επιδόσεις που καταγράφει η Ελλάδα στο μακροοικονομικό περιβάλλον, όπου καταλαμβάνει την προτελευταία θέση (147) της κατάταξης», και αρχίζει να με ξενίζει το προηγούμενο συμπέρασμά μου ότι το πράγμα θέλει χρόνο. Διότι χαμηλές επιδόσεις στο μακροοικονομικό περιβάλλον σημαίνει πολύ χρόνο, βρε παιδί μου, άπειρο χρόνο, τόσο που μέχρι τότε μάλλον θα τα έχω τινάξει, εγώ και πολλοί συμπολίτες μου, ενώ η κυβέρνηση στο μεταξύ θα καλοπερνάει –όσο την αφήνουμε εκεί που κάθεται, εννοείται…

Διαβάζω επιπλέον ότι άλλο τόσο χαμηλές είναι οι επιδόσεις «και στην ανάπτυξη της χρηματοπιστωτικής αγοράς (137η θέση)», και όσο σκέπτομαι ότι περιμένουμε να ανταποκριθούν οι τραπεζίτες στα παρακάλια του Χατζηδάκη για να ρίξουν χρήμα στην αγορά, με πιάνει τρέλα. Πιο μεγάλη τρέλα με πιάνει, όταν τον ακούω να τους απειλεί.

Κάτι σαν συμφόρηση με πιάνει πια, όταν συνειδητοποιώ ότι η κυβέρνηση που τους ζητάει να ρίξουν χρήμα στην αγορά, τους το μαζεύει στο μεταξύ η ίδια, σπρώχνοντάς τους τα ομόλογα που εκδίδει, αφού δεν τα παίρνει κανένας από εκείνους που κατά τα άλλα έχουν εντυπωσιαστεί από αυτήν. Λόγω της συμφόρησης παίρνω το δρόμο για το νοσοκομείο. Ο οδηγός του ασθενοφόρου πατάει γκάζι, καθώς  καταλαβαίνει ότι η κατάστασή μου επιδεινώνεται –μόλις θυμήθηκα, βλέπετε, το επιτόκιο που της χρεώνουν της κυβέρνησης οι τραπεζίτες για την εξυπηρέτηση, και ότι ο Στουρνάρας τα κρύβει αυτά για να λέει ότι θα έχει πρωτογενές πλεόνασμα. Παρά τα χάλια μου, στα Εξωτερικά Ιατρεία πλέον, συνειδητοποιώ ότι σε κάθε περίπτωση όλα τούτα τα χρεώνομαι εγώ και φιλάω τελευταίον ασπασμόν τη νοσοκόμα, που με ρωτάει αν έχω ασφάλιση.

Χάρη στην αυταπάρνηση των ιατρών παίρνω γρήγορα εξιτήριο. Επιστρέφοντας, διαβάζω ότι «στην αποδοτικότητα της αγοράς εργασίας λαμβάνει την 127η θέση, στην αποδοτικότητα της αγοράς αγαθών την 108η θέση, ενώ και σε θέματα καινοτομίας η Ελλάδα βρίσκεται στην 87η θέση, καθώς διαπιστώνονται υστερήσεις». Θυμάμαι ξαφνικά ότι Η.Π.Α., Γερμανία και άλλοι εταίροι μας που έχουν χρέος μεγαλύτερο από το δικό μας, ετοιμάζονται να το μειώσουν, εισάγοντας νέου είδους μέτρηση, που θα λαμβάνει υπόψη της την έρευνα –την οποία εκείνοι έχουν κι εμείς δεν έχουμε, διότι προτιμούμε να πανηγυρίζουμε επειδή η Philip Morris μετονόμασε σε Ευρωπαϊκό Κέντρο Διανομής την αποθήκη της στο Αγρίνιο. Το ξανακόβω για νοσοκομείο μεριά, λοιπόν, ενώ ευτυχώς διαβάζω ότι «βελτίωση των επιδόσεων και σχετικά καλές θέσεις σημειώνει η χώρα μας στον τομέα της υγείας». Το πιστεύω. Τι να κάνω; Να πιστέψω κι εγώ ο απελπισμένος σε κάτι… Άλλωστε μόλις πριν από λίγο με συνέφεραν αρκετά γρήγορα.

Το όχημα που με μεταφέρει τραντάζεται ολόκληρο από την κατάσταση του δρόμου καθώς προχωρεί, και τελικά κολλάει στην κίνηση. Δοκιμάζω να επικοινωνήσω με τους δικούς μου με το κινητό, αλλά αποδεικνύεται ότι στην περιοχή δεν έχει καλό σήμα –ούτε λόγος για ίντερνετ.

Μια και δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο, συνεχίζω να διαβάζω, χωρίς σύνδεση. Μαθαίνω ότι η Ελλάδα καταλαμβάνει στις υποδομές την 38η θέση, και καταλήγω ότι η έκθεση είναι και αυτή μια μαϊμού.

Παρηγορούμαι με αυτό. Είναι και αυτό μου το συμπέρασμα μια κάποια λύση. Μια μαϊμού κι εγώ μες τις μαϊμούδες.

Ανάρτηση από: http://sotosblog.com