Του Γεράσιμου Δεληβοριά
Η Πειθώ ήταν μια αρχαία θεότητα. Στην αρχή είχε ερωτική ιδιότητα και δύναμη, στο τέλος όμως της απέμεινε μονάχα η δύναμη του Λόγου. Δεν γνωρίζουμε αν με αυτήν της την ιδιότητα επισκέφθηκε τον Παύλο Γλύξμπουργκ για να του θυμίσει τις υποχρεώσεις που έχει ένας παπούς. Πάντως, όπως μαθαίνουμε, ο τελευταίος επιτέλους «πείσθηκε» να δώσει ένα επώνυμο στα κακόμοιρα τα εγγονάκια του γιατί αλλιώς θα τα κοροϊδεύουν οι συμμαθητές τους.
Πιο ισχυρή κι απ’ την Πειθώ, είναι η Ανάγκη. Μπροστά της και οι Θεοί στέκονται προσοχή. Και η πριγκιπική ζωή έχει μεγάλες ανάγκες. Πολυτελή αυτοκίνητα, επαύλεις, κότερα, ελικόπτερα, κυρίες των τιμών και ραδιούργοι αυλάρχες. Όλα αυτά χρειάζονται χρήματα, πολλά χρήματα.
Κι εδώ και πολλά χρόνια, η οικογένεια των Γλύξμπουργκ τρώει από τα έτοιμα, απ’ αυτά που φιλάνθρωπες κυβερνήσεις φρόντισαν να τους δώσουν. Κάνανε βέβαια μερικές καλές επενδύσεις, όμως αυτές δεν αρκούν. Το πραγματικό Ελντοράντο ακούει στο όνομα Ελληνικό Δημόσιο, αυτό που διακόσια χρόνια τώρα φροντίζει να ζουν χωρίς άγχος και να ευημερούν οι κρατικοί αξιωματούχοι του.
Χρειάζεται βέβαια η ενασχόληση με την πολιτική, πράγμα που στην Ελλάδα δεν είναι κάτι το δύσκολο. Εδώ τα κατάφερε ο Κασσελάκης. Και τα κατάφερε ακριβώς γιατί μια αδύναμη κοινωνία όπως η ελληνική ψάχνεται και ψάχνει να εναποθέσει τις ελπίδες και τις προσδοκίες της σε κάποιον ισχυρό αρχηγό.
Μια αδύναμη κοινωνία είναι και προληπτική. Γι αυτό και τα τελευταία 70 χρόνια το κληρονομημένο όνομα είναι ένα σίγουρο ατού. Ο γιός του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο γιός και ο εγγονός του πρώτου Παπανδρέου, ο ανιψιός του Καραμανλή, ο γιός του Μητσοτάκη, όλοι τους πρωθυπουργοί.
Οι γόνοι του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ έχουν κι αυτοί το ισχυρό τους χαρτί, την βασιλική καταγωγή τους. Υπάρχει και το προηγούμενο, ο Συμεών γιός του Βόρις Γ’ της Βουλγαρίας. Μόνο που οι μέχρι τα τώρα κινήσεις τους δεν δείχνουν προετοιμασία νόμιμης πολιτικής κίνησης, αλλά κάτι πολύ σοβαρότερο.
