Χαιρετίας ντραντέλληνα Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Του Θεόδωρου Παντούλα

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης ήταν εξαίρεση στον ελλαδικό μικρόκοσμο. Και γι’ αυτό δυσκολευόμαστε να τον ταξινομήσουμε. Δεν στριμώχνεται στα κουτάκια μας, στις προκάτ κατηγοριοποιήσεις μας. Έγραφε αλλά δεν ήταν ακριβώς συγγραφέας. Ήταν, κατά κύριο λόγο, ένας διανοούμενος πολιτικός που τιμούσε και τις δύο αυτές ιδιότητες. Και οι δύο –και οι διανοούμενοι και οι πολιτικοί– σπανίζουν. Πόσο μάλλον ο συνδυασμός τους. Πλεονάζουν οι ημιεγγράματοι πολιτευτές και οι διανοούμενοι (μερικοί τους λένε και «οργανικούς») που σταδιοδρομούν κάνοντας τα θελήματα των πρώτων.

Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη τα χνώτα δεν ταίριαζαν με αυτούς τους ανθρώπους, τον στένευαν τα φερσίματά τους. Είχε άλλη συμπεριφορά, γιατί είχε άλλη ποιότητα. Δεν αναφέρομαι στην επιστημοσύνη του. Αναφέρομαι στην ιθαγένειά του. Ήξερε, δηλαδή, από πού ερχόταν και γι’ αυτό ήξερε και πού ήθελε να φτάσει. Ήταν ευγενής και η αφετηρία και η διαδρομή του.

Οι περισσότεροι που βρέθηκαν στον σκληρό πυρήνα της εξουσίας δεν αρνήθηκαν τις «ευκολίες» της. Και πολλοί από αυτούς όχι απλώς βούτηξαν το δάχτυλο στο μέλι, αλλά πήραν παραμάσχαλα και το βάζο.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης πορεύθηκε χωρίς να λερωθεί από τέτοιες μικρότητες. Κι όχι μόνον αυτό. Όταν το κόμμα έκανε γιουρούσι στο κράτος, αυτός επέμενε όχι απλώς σε μιαν άλλη, έντιμο, περπατησιά αλλά στην επανεύρεση ενός τρόπου συμβατού με τις καταβολές και της καταβολάδες του τόπου μας. Όταν οι υπόλοιποι σταδιοδρομούσαν ως υπότροφοι του κράτους και του παρακράτους, ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης γεωργούσε την επικράτεια αιτούμενος την ένταξη των περιφερειών σε έναν εθνικό κορμό πέραν των ορίων της Αττικής. Μιλούσε για μια πληθυντική πολιτιστική παρακαταθήκη που δεν θα ήταν βαρίδι αλλά πλεονέκτημα στο νέο γεωπολιτικό περιβάλλον. Μιλούσε για μια παραγωγική μνήμη που θα μας καθιστούσε εκ νέου δημιουργούς – εργαζόμενους, δηλαδή, για τον Δήμο.

Δεν εισακούσθηκε και ηττήθηκε κατά κράτος –κυριολεκτικά– από τις στρατιές των εσπατζήδων. Αντί για δημιουργούς, έχουμε σε πλεόνασμα δανειολήπτες. Αντί για γαστρονόμους, φαστφουντάδες. Κι αντί για μαστόρους διακονιαραίους.

Υπομονή Γιαννάκη

Η Ανθρωποφαγία

Βασ. Κοκοτσάκης : Τι απαντά στην επικοινωνιακή επιχείρηση ανάσυρσης των ελαίων σιλικόνης

“Εισαι του Ρήγα Φερραίου παιδί” [του Βασίλη Ασημακόπουλου]

Συμπεράσματα 

από το Διήμερο Διαλόγου και Προβληματισμού αφιερωμένο στη μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη «Είσαι του Ρήγα Φερραίου παιδί!», 28 και 29 Μαρτίου 2025

Τα συμπεράσματα του διημέρου από τον Βασίλη Ασημακόπουλο

Το διήμερο αφιερωμένο στη μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, που έφυγε από αυτόν τον κόσμο πριν από ένα χρόνο, με τίτλο «Είσαι του Ρήγα Φερραίου παιδί ! », ολοκληρώνεται.

Ευχαριστούμε τους αγαπητούς ομιλητές και τις αγαπητές ομιλήτριες για τη συμμετοχή και τη συμβολή τους στο διήμερο μνήμης. Ευχαριστούμε όλες και όλους εσάς για την παρουσία σας.
Ευχαριστούμε τον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός» για την χθεσινή φιλοξενία και ειδικότερα τον Πρόεδρο κ. Βασίλη Κωνσταντινόπουλο και τον Αντιπρόεδρο κ. Μανόλη Χατζηνάκη. Ευχαριστούμε τον Δήμο Καλλιθέας και ειδικότερα τον Δήμαρχο κ. Κώστα Ασκούνη, για την σημερινή φιλοξενία. Αμφότεροι οι χώροι προσφέρθηκαν δωρεάν.

Το διήμερο Διαλόγου και Προβληματισμού «Είσαι του Ρήγα Φερραίου παιδί!» οργανώθηκε από φίλους και συντρόφους του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, ως ένα ελάχιστο χρέος πολιτικό και συνειδησιακό προς έναν διανοούμενο της πολιτικής, τον δάσκαλο και καθοδηγητή μας.

Αυτή ήταν η μία διάσταση.

Η άλλη είναι η εδραιωμένη πεποίθησή μας ότι το σώμα ιδεών, οι αρχές, οι προτάσεις του Μιχάλη Χαραλαμπίδη συγκροτούν ένα ιστορικά δικαιωμένο ερμηνευτικό σχήμα, σε μια περίοδο που έχουν καταρρεύσει πολλές κυρίαρχες συγκυριακά ερμηνείες των ιστορικών διαδικασιών, με τρόπο επώδυνο για την χώρα και τους πολίτες, όπως καταδεικνύουν η χρεοκοπία της χώρας, το τουρκικό πρόβλημα, το ζήτημα των σιδηροδρόμων, για να αναφέρω τρία βασικά θέματα, καθώς επίσης και έναν χάρτη, ένα σχέδιο για το μέλλον, σε μια περίοδο γενικευμένης σύγχυσης, αλλά και ταυτόχρονα συνειδητοποίησης της ανάγκης επανακαθορισμού του πολιτικού και μορφωτικού τοπίου.

Εξοπλιστικά προγράμματα

15 χρόνια βαδίζουμε μαζί

Ο κόσμος ανάποδα

Zoύμε σε μια εποχή που αν κάνεις τον Σταυρό σου είσαι ταλιμπάν και μεσαιωνικός, ενώ αν πιστεύεις σε μπλε κρυστάλλους, αστρολόγους και σκόνες επαναφοράς είσαι προοδευτικός και trendy.

🍂Αν κάνεις το Πάσχα νηστεία, τότε είσαι παλαιολιθικός, ενώ αν είσαι vegan, ωμοφάγος, χορτοφάγος κλπ, ο άλλος σε κοιτάει με θαυμασμό λες και κέρδισες μετάλλιο σε Ολυμπιάδα.  

🍂Αν πεις σε παρέα ότι είσαι βουδιστής, ακολουθείς τη φιλοσοφία των Σούφι ή τη διδασκαλία του Επίκτητου, θα μείνουν όλοι με το στόμα ανοικτό από θαυμασμό, ενώ αν ομολογήσεις ότι είσαι Ορθόδοξος Χριστιανός και πηγαίνεις στην Εκκλησία θα απογοητευτούν όλοι και θα σου πούνε ότι έμπλεξες με τις θρησκευόμενες γιαγιάδες.

🍂Σου λένε οι περισσότεροι ότι είναι κατά των θρησκειών και ότι δεν υπάρχει διάβολος κλπ, αλλά πρώτοι έχουν το ματάκι στο αυτοκίνητο και στην κούνια του παιδιού τους, ενώ μπορεί να ασχολούνται με τον παγανισμό ή με μεταφυσικά φαινόμενα. Αν τους πεις ότι ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος βγάζουνε καντήλες στο σώμα.

🍂Aν είσαι παντρεμένος αρκετά χρόνια και είσαι πιστός στον γάμο σου, θεωρείσαι ακραίος, ενώ αν κάνεις και καμιά απιστία θεωρείται ανανέωση του συζυγικού όρκου.

Αν διαφωνείς με ότι προτάσσει το σύστημα και οι προπαγάνδες του, είσαι ακραίος και επικίνδυνος.

🍂Αν στέκεσαι όρθιος στο άκουσμα της Εθνικού Ύμνου και στον κυματισμό της Ελληνικής σημαίας, είσαι φασίστας και εθνικιστής.

Αν η τέχνη υβρίζει τον Χριστό και τη σημαία, τότε είναι προοδευτική, trendy και κουλτουριάρα. Αν όμως κάνεις ένα αστείο για μια άλλη πίστη σε μια θεατρική παράσταση, θα σε κλείσουν φυλακή. Όπου τους βολεύουν όλα.

25 Μαρτίου 1821 - 1η Απριλίου 1955!

Του Γιώργου Τασιόπουλου

"ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΜΕΝ ΚΙ ΑΣ ΤΡΩΓΩΜΕΝ ΠΕΤΡΕΣ"

Η σκυτάλη της λευτεριάς από γενιά σε γενιά έφτασε στο 1955!

Από την 9η Ιουλίου του 1821 και το ολοκαύτωμα του  Ιερομάρτυρα, Αρχιεπισκόπου Κύπρου Κυπριανού  που έπραξε το καθήκον του απέναντι στην ιστορία, την Ρωμηοσύνη της Κύπρου για να ποτιστεί και να ανθίσει το δέντρο της λευτεριάς του Ελληνισμού έως την 1η Απριλίου 1955, ώσπου να πει κι ο Γρηγόρης Αυξεντίου το δικό του,

«Λάβετε, φάγετε… τούτο εστί το σώμα και το αίμα μου»….

"Δέν κλαίω πού σέ ἔχασα

πού σ’ εἶχα γιά καμάρι

κλαίω πού δέν ἔχω ἄλλο γυιό

τή θέση σου νά πάρει!"

Με αυτούς τους αυτοσχέδιους στίχους να απαγγείλει ο τραγικός πατέρας του Γρηγόρη Αυξεντίου καθώς αντικρίζει αγέρωχα τό απανθρακωμένο λείψανο του μοναχογυιού του.

Εβδομήντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο με αίτημα την Ενωση με την Ελλάδα και  ο Κύπριος λόγιος Κυριάκος Χαραλαμπίδης με αφορμή την ιστορική επέτειο της έναρξης του αγώνα της ΕΟΚΑ  έτσι μίλησε για τον μυθικό άθλο του κυπριακού Ελληνισμού:

«1η Απριλίου 1955. 

Ο απελευθερωτικός μας Αγώνας προσφέρει την ανάμνηση μιας πρωταρχικής αθωότητας, που ανθοβολούσε στον κήπο της ελληνικότητας. 

Κάποια ιστορική στιγμή ο κυπριακός Ελληνισμός πήρε την απόφαση να περάσει από την ιστορία στο μύθο και να μεταφέρει πανάρχαιους καημούς στο ρεαλιστικό επίπεδο του βιωμένου θαύματος.