Πώς οι ΗΠΑ διέσχισαν τον μισό πλανήτη για να χτυπήσουν το Ιράν

Του Γιώργου Κατσαρού

Η 22α Ιουνίου 2025 θα καταγραφεί ως ιστορική ημέρα στην παγκόσμια γεωπολιτική σκηνή, καθώς, τις πρώτες πρωινές ώρες, οι ΗΠΑ προχώρησαν σε συντονισμένη στρατιωτική επίθεση κατά τριών πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν σε Φορντό, Νατάνζ και Ισφαχάν, προκαλώντας παγκόσμια ανησυχία και αναδιατάσσοντας το σκηνικό στη Μέση Ανατολή.

Η επιχείρηση ξεκίνησε στις 2:30 π.μ. τοπική ώρα Ιράν και εκτελέστηκε με την δέουσα μυστικότητα και ακρίβεια. Η εγκατάσταση του Φορντό, το υπόγειο πυρηνικό συγκρότημα που βρίσκεται σε βάθος έως και 90 μέτρων, χτυπήθηκε από έξι βομβαρδιστικά B-2 τα οποία έριξαν συνολικά 12 βόμβες τύπου GBU-57, γνωστές και ως Massive Ordnance Penetrator, ειδικά σχεδιασμένες για να διαπερνούν οχυρωμένους υπόγειους στόχους. Ταυτόχρονα, αμερικανικά υποβρύχια εκτόξευσαν 30 πυραύλους τύπου Tomahawk εναντίον των εγκαταστάσεων της Νατάνζ και του Ισφαχάν, ενώ επιπλέον δύο βόμβες τύπου GBU-57 αφέθηκαν στο Natanz από ένα ακόμη B-2.

Από τη βάση της Guam στον Ειρηνικό, απογειώθηκαν τα αμερικανικά B‑2 Spirit, εφοδιασμένα με τις εξειδικευμένες διατρητικές βόμβες GBU‑57 MOP, με το Guam να επιλέγεται, διότι προσφέρει επιχειρησιακή αυτονομία στις ΗΠΑ, σε αντίθεση με τη βάση Diego Garcia στον Ινδικό Ωκεανό, η οποία ανήκει στο Ηνωμένο Βασίλειο και απαιτεί επίσημη έγκριση για κάθε στρατιωτική χρήση. Η απόσταση μεταξύ Guam και Ιράν υπερβαίνει τα 9.300 χιλιόμετρα και αντιστοιχεί σε περίπου 12 ώρες πτήσης χωρίς στάση. Για να καλύψουν αυτή τη διαδρομή, τα B‑2 συνοδεύτηκαν από αεροσκάφη εναέριου ανεφοδιασμού KC‑46 Pegasus / KC‑135 Stratotanker, τα οποία παρείχαν καύσιμα σε τουλάχιστον δύο σημεία πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό.

Το γεγονός ότι τα B‑2 εκτέλεσαν αποστολή στρατηγικού πλήγματος μεγάλης ακτίνας χωρίς ενδιάμεση προσγείωση, απογειούμενα από τη βάση του Guam, πλήττοντας στόχους εντός του Ιράν και επιστρέφοντας απευθείας στη βάση τους, κατατάσσει την επιχείρηση τεχνικά στις πλέον απαιτητικές, που έχουν εκτελεστεί σε πραγματικές συνθήκες. Ο συνδυασμός συνεχούς ανεφοδιασμού, μεγάλης απόστασης και αποφυγής εντοπισμού από εχθρικά ραντάρ καθιστά την αποστολή μοναδική σε πολυπλοκότητα και ρίσκο.

Η γη αγωνιά

Από την «μαφία της ξαπλώστρας» στην λαϊκή απαξίωση του δημόσιου πλούτου

Της Ευγενίας Σαρηγιαννίδη*  

«Στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι,

Διψάσαμε το μεσημέρι, μα το νερό γλυφό.» 

Γιώργος Σεφέρης

Μύρισε καλοκαιράκι… Ήρθε και το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος για να το πιστοποιήσει και τυπικά και οι «Αθηναίοι», όσοι δεν μπόρεσαν να φύγουν σε μακρινούς  προορισμούς, έτρεξαν να συνωστισθούν στις παραλίες της Αττικής, εγκαινιάζοντας για φέτος μαζικά  το γνωστό μας πλέον… staycation. Επέδειξαν, όπως και πέρυσι, μια ιδιαίτερη προτίμηση για την «Αθηναϊκή Ριβιέρα», περιφρονώντας κάπως τις παραλίες του Αγίου Αντρέα, της Λούτσας, της Ραφήνας, που πριν από κάποια χρόνια κατείχαν πρώτη θέση στις πιο δημοφιλείς επιλογές τους. Αλλά έτσι είναι οι μόδες… έρχονται και παρέρχονται…

Τι άφησαν πίσω τους; Βεβαίως, τα παράγωγα του πολιτισμού και της αισθητικής τους: Βουνά από σκουπίδια, που τα έπαιρνε ο αέρας και τα πέταγε στη θάλασσα, γόπες, σπασμένα μπουκάλια από μπύρες, χάρτινα κυπελάκια του καφέ, μαζί με τα χάρτινα καλαμάκια τους (γιατί είμαστε και οικολόγοι) και διάφορα άλλα παρόμοια που μπορεί κανείς να δει στις επισυναπτόμενες φωτογραφίες ως μια μικρή ένδειξη του τι αφήνουν πίσω τους τα «μπάνια του λαού» στις ελεύθερες παραλίες…

Παράλληλα, όπως διαβάσαμε  σε δημοσίευμα στον ιστότοπο newsprime[1] που καταγγέλλει την «μαφία της ξαπλώστρας» ειδικά στην «Αθηναϊκή Ριβιέρα»: «Η εικόνα των παραλιών θυμίζει ιδιωτικά θέρετρα υψηλών προδιαγραφών. Σε γνωστό ξενοδοχειακό συγκρότημα στο Καβούρι, η ενοικίαση μιας ξαπλώστρας και ομπρέλας αγγίζει τα 320 ευρώ. Αντίστοιχα, στη Γλυφάδα, το κόστος φτάνει τα 140 ευρώ για δύο ξαπλώστρες και ομπρέλα, ενώ οι απαιτήσεις του καταστήματος περιλαμβάνουν ακόμη και dress code, με τον όρο “beach casual” να επιβάλλεται ακόμη και για μια απλή επίσκεψη στην ακτή. Για μία τετραμελή οικογένεια, το κόστος ενός απλού μπάνιου ξεπερνά τα 100 ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί σε σημαντικό μέρος του βασικού μισθού. Η ελεύθερη πρόσβαση δυσχεραίνεται, είτε λόγω φυσικής παρεμπόδισης, είτε λόγω του οικονομικού αποκλεισμού που επιβάλλουν οι υψηλές τιμές. Η μόνη εναλλακτική για τους πολίτες είναι οι ελεύθερες ή χαμηλού κόστους παραλίες. Ακόμη κι εκεί όμως, όπως στη Βουλιαγμένη, η τιμή εισόδου φτάνει τα 15 ευρώ το άτομο, χωρίς ουσιαστικές παροχές. Από τις πρώτες πρωινές ώρες, οι επισκέπτες σπεύδουν με ομπρέλες και καρέκλες για να εξασφαλίσουν μία σκιά κάτω από δέντρο ή βράχο. Η θάλασσα παραμένει τυπικά δημόσιο αγαθό, αλλά η πρόσβαση σε αυτή μοιάζει όλο και περισσότερο με προνόμιο για λίγους. Η τάση ιδιωτικοποίησης των παραλιών, η πλήρης εμπορευματοποίηση του φυσικού τοπίου και η αδιαφάνεια των συναλλαγών συνθέτουν ένα σκηνικό διαρκούς υποβάθμισης του δημόσιου χώρου.»

Πανελλαδικώς… αποτύχαμε!

Του Διονύση Γ. Γράψα

Κάθε Ιούνιο, η ελληνική κοινωνία αναμετριέται με έναν από τους πιο επίμονους εκπαιδευτικούς μύθους της: ότι οι Πανελλαδικές Εξετάσεις είναι ένας δίκαιος, αξιόπιστος και αντικειμενικός μηχανισμός αξιολόγησης. Ένας θεσμός που ξεχωρίζει τους άξιους και ανοίγει την πόρτα στην ανώτατη εκπαίδευση. Και εν πολλοίς έτσι είναι, ωστόσο η φετινή εμπειρία προκαλεί έντονο προβληματισμό – όχι τόσο για τις επιδόσεις (που ακόμα δεν γνωρίζουμε), αλλά για τη φύση των θεμάτων και τον τρόπο που αυτά λειτούργησαν, αιφνιδιάζοντας τους πάντες.

Η εικόνα που μεταφέρεται από σχολεία, εκπαιδευτικούς και υποψηφίους αποτελεί κοινό τόπο: περίεργη διατύπωση των θεμάτων -ειδικά στην έκθεση-χάσματα στην διαβάθμιση της δυσκολίας των ασκήσεων, που άφηναν περιθώρια για διαφοροποιήσεις και διασταλτικές ερμηνείες των απαντήσεων(πχ Ιστορία). Δεν μιλάμε για “δύσκολα θέματα” – αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι. Μιλάμε για μια εξέταση που έμοιαζε σχεδιασμένη για να παγιδεύσει, όχι να αξιολογήσει. Ένα εξεταστικό τοπίο που περισσότερο δοκίμασε την αντοχή και την ψυχραιμία των παιδιών, παρά τις γνώσεις και την εμβάθυνσή τους στα γνωστικά εξεταζόμενα αντικείμενα.

Αυτός ο αιφνιδιασμός δεν αφορά μόνο τους μαθητές. Οι εκπαιδευτικοί εξίσου ένιωσαν να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Γιατί η φετινή θεματοδοσία μοιάζει να ακυρώνει τον παιδαγωγικό τους ρόλο, να υποτιμά τη δουλειά της σχολικής τάξης και να επιβραβεύει όχι την προσπάθεια, αλλά την ικανότητα αποκρυπτογράφησης. Σαν οι εξετάσεις να επιδίωξαν την “αποτυχία”, για να νομιμοποιήσουν έναν νέο κύκλο “αξιολόγησης” – όχι μόνο για τους μαθητές, αλλά και για το εκπαιδευτικό σύστημα συνολικά.

ο ερώτημα προκύπτει εύλογα: Ποιον εξυπηρετεί μια τόσο ακραία καμπύλη δυσκολίας; Τι σημαίνει “αριστεία” όταν κατακτάται μόνο από ελάχιστους – όχι επειδή ξέρουν περισσότερα, αλλά επειδή “διάβασαν πίσω από τις γραμμές”;

Παραγωγή…

Ο προσωπικός αριθμός και ο πόλεμος 4ης γενιάς

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Πρόκειται για μία εξέλιξη, για ένα φακέλωμα των Πολιτών, το οποίο θα μπορούσε να μεταλλαχθεί σε έναν «εφιάλτη επιτήρησης» – ενώ δεν έχει καμία σχέση με τις θεωρίες συνωμοσίας που συνοδεύουν συνήθως αυτούς τους σχεδιασμούς. Η αιτιολογία πάντως, σύμφωνα με την οποία θα βοηθούσε να υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια στις ανθρώπινες κοινωνίες, δεν πείθει – ενώ είναι γνωστό το ότι, όσο μεγαλύτερη η ασφάλεια, τόσο μικρότερη η ελευθερία.

Ανάλυση

Κατ’ αρχήν δεν υπάρχει καμία κοινοτική οδηγία ή σχέδιο για Προσωπικό Αριθμό. Το μόνο σχετικό που σχεδιάζεται, είναι το ψηφιακό πορτοφόλι που υπάρχει ήδη σε κάποιες χώρες, όπως η Σουηδία – το οποίο θα έχει όλα τα προσωπικά δεδομένα ενός Πολίτη, εάν ο ίδιος τα χρειαστεί.

Αυτό που θυμίζει περισσότερο ο Προσωπικός Αριθμός, ως έννοια που κυκλοφορεί, είναι το πρόγραμμα που έδωσε τώρα ο πρόεδρος Trump στην Palantir – με στόχο να συνδέσει όλες τις τράπεζες πληροφοριών, με τα δεδομένα Πολιτών (=φορολογία, ασφάλιση κλπ.).

Το παραπάνω πρόγραμμα της Palantir, έχει την ίδια λειτουργία με τον Προσωπικό Αριθμό – ο οποίος τελικά συσχετίζει έναν Πολίτη με όλα τα προσωπικά του στοιχεία (=ΑΦΜ για την Εφορία, ΕΦΚΑ για την Υγεία, τράπεζες κλπ.). Έτσι θα εξασφαλιζόταν η άμεση πληροφόρηση των κρατικών Αρχών και η αντιστοίχιση τους – δηλαδή, η παρακολούθηση τους και η επιβολή κατασταλτικών μέτρων, όπως το «μπλοκάρισμα» τους.

Είναι λοιπόν κάτι εντελώς διαφορετικό από το «πορτοφόλι» της ΕΕ – το οποίο είναι απλά μια συλλογή στοιχείων, μάλλον χωρίς ενεργή αντιστοίχιση με τις τράπεζες πληροφοριών και με το μπλοκάρισμα συναλλαγών.

Από την άλλη πλευρά, ίσως αυτό που προωθείται στην Ελλάδα έχει σχέση με την Palantir – αφού στο παρελθόν έχει πάρει προσωπικά δεδομένα των Ελλήνων, ενώ είναι γνωστό το σκάνδαλο. Ενδεχομένως δηλαδή να θέλει να εφαρμόσει το σύστημα στην Ελλάδα δοκιμαστικά – πριν το μεταφέρει στις ΗΠΑ για δοκιμές. Επίσης βέβαια για να ελέγχει την Ελλάδα – όπου μπορεί μεν οι κυβερνήσεις της να είναι πιστές, στην ουσία υποχείρια των ξένων, αλλά συχνά οι ελεύθεροι Πολίτες της λειτουργούν απείθαρχα.

Κοσμάς Μαρινάκης: «Η πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας»

Στο RGC 2025 ο Κοσμάς Μαρινάκης ανέδειξε τις μεγάλες αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας: ελλιπείς επενδύσεις στη μεταποίηση, εξαγωγική υστέρηση, υψηλό δημόσιο χρέος και αποκλίνουσα πορεία από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Πληγές

 

Ισότητα στη φτώχεια…

Αντι-Κινεζική Υστερία, αντι-Ρωσική Παράνοια και η Παρακμή της Αμερικάνικης Ηγεμονίας - H εύκολη κριτική του πληκτρολογίου

Του  Ηλία Παπαναστασίου

(α) Ο μοχθηρός, σχιστομάτης κούλης που είναι και Κινέζος και Κομμουνιστής 

 

 

 

Διαβάζουμε δηλώσεις Αμερικανού Υπουργού για την Κίνα

 

 

 

«Ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας, ο Πιτ Χέγκσεθ, κατηγόρησε σήμερα την Κίνα πως προετοιμάζεται «δυνητικά να χρησιμοποιήσει στρατιωτική βία» στην περιφέρεια Ασίας-Ειρηνικού, περιοχή που η Ουάσιγκτον θεωρεί «θέατρο» επιχειρήσεων στο οποίο δίνει την «προτεραιότητα», με φόντο την κλιμάκωση των εντάσεων.

«Η απειλή που αντιπροσωπεύει η Κίνα είναι αληθινή και μπορεί να είναι άμεση», τόνισε σε ομιλία του στο πλαίσιο του Διαλόγου Σάγκρι-Λα στη Σιγκαπούρη, του κυριότερου φόρουμ για την ασφάλεια και την άμυνα στην Ασία, που διεξάγεται με φόντο την περαιτέρω όξυνση των εμπορικών και γεωπολιτικών εντάσεων ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και το Πεκίνο αφότου επέστρεψε στον Λευκό Οίκο ο Ρεπουμπλικάνος Ντόναλντ Τραμπ τον Ιανουάριο.

 

 

Ο κ. Χέγκσεθ επέμεινε στο ότι η Κίνα «θέλει να κυριαρχήσει και να ελέγξει» την περιοχή και πρόσθεσε πως «εκπαιδεύεται καθημερινά» ενόψει εισβολής στην Ταϊβάν, καθώς έχουν πολλαπλασιαστεί τα κινεζικά στρατιωτικά γυμνάσια γύρω από τη νήσο» (Δηλώσεις Αμερικανού Υπουργού Άμυνας, Capital -31/5/2025).

 

 

Δεν είχαμε ποτέ αυταπάτες για τον σφοδρό και νοσηρό αντι-Κινεζισμό των Αμερικάνων εξαιτίας –κατά πρώτο λόγο...– της οικονομικής πρωτοκαθεδρίας της Κίνας και της απίστευτης προόδου της Κινέζικης Κοινωνίας και Οικονομίας τα τελευταία 40-45 χρόνια, καταφέρνοντας να βελτιώσει εκπληκτικά το βιοτικό επίπεδο των Κινέζων. Ο σημερινός Έλληνας Πρωθυπουργός, σε στιγμές ειλικρίνειας, είχε δηλώσει αρχές Νοεμβρίου 2019, τέσσερις μήνες αφότου εκλέχτηκε στις εκλογές ως Πρωθυπουργός, πως «Επισκέπτομαι την Κίνα, την χώρα που κατάφερε να βγάλει από την φτώχεια 850 εκατομμύρια ανθρώπους» . Είμαστε σίγουροι πως θυμάται ακόμη την δήλωση αυτή... 

 

 

Οι Αμερικανοί Ευαγγελιστές Προτεστάντες , δεν μπορούν εύκολα να παραδεχτούν πως η Αμερική έχει χάσει τα πρωτεία στην Οικονομία και πως η χθεσινή αποικία των Κινέζων Κούληδων που οι Αγγλοσάξονες Δυνάστες μεταχειριζόντουσαν με απάνθρωπο και φρικαλέο τρόπο, ειδικότερα   στους πολέμους του Οπίου μεταξύ Άγγλων και Κινέζων (1839 έως 1841 και 1843-44), όταν οι ελεεινές ύαινες της Ευρωπαϊκής Αποικιοκρατίας που ονομάζονται Βρεττανοί «τάιζαν» – κυριολεκτικά- όπιο τον Κινεζικό πληθυσμό για να τον κουμαντάρουν καλύτερα και πιο «αποτελεσματικά» ,   έχει  καταφέρει να μετατραπεί στην πρώτη οικονομική δύναμη του κόσμου. Τους είναι  αδύνατο να το παραδεχτούν και να το δεχτούν! 

 

Πώς λειτουργεί το μποϊκοτάζ: «Kατηφόρα στα κέρδη των Carrefour, McDonald’s και άλλων φιλοϊσραηλινών κολοσσών» – Το BDS Greece στο TPP

 Στο στούντιο του TPP υποδεχτήκαμε την Βαγγελιώ Σωτηροπούλου, μέλος του BDS - Greece, το οποίο υπάγεται σε ένα διεθνές κίνημα με πρωτεργάτη τον ίδιο τον παλαιστινιακό λαό και με στόχο την οικονομική αποδυνάμωση μέσω του μποϊκοτάζ του κράτους απαρτχάιντ του Ισραήλ, ως μοχλό πίεσης για την απελευθέρωση της Γάζας. Όπως εξηγεί το BDS δεν έχει απλώς ως στόχο την «ηθική αποχή» από προϊόντα φιλοϊσραηλινών κολοσσών. Αντιθέτως, έχει μεθοδευμένη στόχευση μέσω οργάνωσης ενός παγκόσμιου δικτύου, σημειώνοντας μεγάλες επιτυχίες. Το Carrefour, είδε πτώση 50% στα καθαρά του κέρδη, ενώ αποχώρησε από δύο χώρες. Τα McDonalds, τα οποία συνηθίζουν να δωρίζουν happy meals στους σφαγείς του IDF, έχασαν 7 δισεκατομμύρια δολάρια. Στόχος ακόμη είναι να «χτυπηθούν» οι μορφές κανονικοποίησης του απαρτχάιντ, αφού το κράτος σφαγέας «ξεπλένεται» από τα φώτα αθλητικών διοργανώσεων, όπως η FIFA και μουσικών διαγωνισμών, όπως η Eurovision.

Συνέντευξη στις Ηλιάνα Ζερβού & Νεκταρία Ψαράκη 

Όπως εξηγεί αρχικά η Βαγγελιώ το BDS «είναι ένα παγκόσμιο κίνημα, που ξεκίνησε το 2005 από 170 παλαιστινιακά συνδικάτα, πολιτικά κόμματα, δίκτυα προσφύγων, γυναικείες οργανώσεις, επαγγελματικές ενώσεις, λαϊκές επιτροπές αντίστασης και άλλους οργανισμούς της κοινωνίας των πολιτών της Παλαιστίνης». Δηλαδή, διευκρινίζει ότι πρόκειται για «κάλεσμα που κάνει η ίδια η παλαιστινιακή κοινωνία απέναντι στον κόσμο για να βοηθήσει την υπόθεσή της».

...είναι οι ακριβές σιωπές των μορφωμένων, των «σοβαρών», των «ανώδυνων» που επιτρέπουν στη βαρβαρότητα να παραμένει η κανονικότητα.

Του Μάνου Λαμπράκη 

Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που στέκεται πάντα λίγο πιο πίσω.

 Δεν μιλούν ποτέ δημόσια για ό,τι καίει. Δεν παίρνουν θέση για το προσφυγικό, για τις εκκενώσεις, για τη βία, για το δικαστικό σύστημα, για την εκπαίδευση, για τη φτώχεια, για την κακοποίηση, για τις σφαγές.

 Έχουν πάντοτε μια δικαιολογία: δεν είναι η στιγμή, δεν έχουν όλες τις πληροφορίες, δεν θέλουν να αδικήσουν καμία πλευρά, δεν θέλουν να ταυτιστούν με κανένα στρατόπεδο. Παρουσιάζονται ως νηφάλιοι, ως άνθρωποι της «διαλεκτικής», της «πνευματικότητας», του πολιτισμού.

 Είναι όμως συνεπείς μόνο σε ένα πράγμα: στο να μην διαταράξουν ποτέ τη θέση τους μέσα στο σύστημα που τους βολεύει. Η σιωπή τους είναι επιλογή διατήρησης. Είναι στάση αποτροπής οποιασδήποτε σύγκρουσης που θα μπορούσε να τους αποσυνδέσει από το προνόμιο.

Κάθε φορά που ένας «ουδέτερος» λέει πως «δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο», αυτό που κάνει δεν είναι να φωτίσει τη γκρίζα ζώνη, αλλά να θολώσει το προφανές. Είναι αυτοί που δεν θα καταγγείλουν ποτέ κάτι, αλλά θα σου πουν να είσαι προσεκτικός όταν εσύ καταγγέλλεις. 

Είναι εκείνοι που θα ζητήσουν «ψυχραιμία» όταν δολοφονούνται παιδιά, θα προτείνουν «διάλογο» όταν φιμώνονται στόματα, θα μιλήσουν για «δύσκολες ισορροπίες» όταν παραβιάζονται σώματα. Δεν είναι αμέτοχοι. Είναι ενεργοί σταθεροποιητές του καθεστώτος. Δεν τους ενδιαφέρει η αλήθεια, ούτε η δικαιοσύνη. Τους ενδιαφέρει να μην καούν οι γέφυρες τους. Είναι οι επαγγελματίες της μη τοποθέτησης. Οι προνομιούχοι των καιρών που παριστάνουν τους υπεράνω.

Προσωπικός Αριθμός: από τον Πολ Ποτ στον Κυριάκο Μητσοτάκη

Τι είναι ο προσωπικός αριθμός; ΕΔΩ

Από Βάρδας Σκληρός

Την δεκαετία του 30' η Ολλανδία ξεκίνησε να κρατάει πληροφορίες για το θρήσκευμα κάθε πολίτη. Είχε αναπτύξει λοιπόν ένα κέντρο πληροφοριών με πρόσωπα, κατοικίες, θρησκεία και τα λοιπά. 

Ήταν πρόβλημα αυτό; Όχι βέβαια. Η Ολλανδία το έκανε για καλύτερη δημογράφηση. Δεν ενοχλούσε, δεν διαχώρισε, δεν πείραξε κανέναν.  

Στις αρχές τις δεκαετίες του 40 όμως ήρθε ένας τύπος με ένα μικρό μουστάκι. 

Και κάπως έτσι η Ολλανδία, ενώ δεν είχε συγκεντρωμένο εβραϊκό πληθυσμό, έγινε η χώρα με την μεγαλύτερη εξόντωση των Εβραίων (75% !!!) σε αναλογία με τον απόλυτο εβραϊκό πληθυσμό στην χώρα. 

Όπως καταλαβαίνεις, η παράδοση προσωπικών πληροφοριών σε ένα σύστημα επειδή είναι "αθώο" και επειδή "δεν έχεις κάτι να κρύψεις" δεν σημαίνει ότι το σύστημα αυτό θα παραμείνει "αθώο" και δεν θα θες αργότερα να κρύψεις την θρησκεία σου, τις πολιτικές σου πεποιθήσεις, την υγεία σου, την κατοικία σου κτλ.

_____****_____

Από Δημήτρης Μπελαντής 

Το να  υπάρχει ένας  κωδικός αριθμός για το φορολογικό σύστημα η ένας για την κοινωνική ασφάλιση έχει κάποιαν  λειτουργική λογική, αν και κάποτε γινόταν να λειτουργεί το σύστημα ακόμη και χωρίς αυτό καν. Όπως και ένας συγκεκριμένος  αριθμός ταυτότητας για την ταυτοποίηση έναντι των κρατικών  αρχών.  Όμως, το να υπάρχει ένας  ενιαίος αριθμός για τα πάντα δεν έχει καμία απολύτως  λογική πέραν του ολοκληρωτικού ελέγχου και επιτήρησης των πάντων από το κρατος και τους καπιταλιστικούς  ομίλους.  Κάθε αριθμός από τους προηγούμενους συνδεόταν με βάσεις δεδομένων και σειρές προσωπικών δεδομένων των οποίων η τήρηση και επεξεργασία αφορούσε υποτίθεται  έναν επιμέρους καθορισμένο  σκοπό. Με τα πρόστιμα για τον κόβιντ που ελέγχονταν  μέσω του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης είδαμε ότι ούτε καν αυτό τηρήθηκε. Το να ενοποιηθούν τώρα όλα τα προσωπικά δεδομένα γύρω από έναν Ενιαίο Αριθμό, πέραν του ότι εγείρει πρόσθετα τεράστια ζητήματα για την ασφάλεια τους και την μη αυθαίρετη κυκλοφορία τους (δημιουργία ενός υπεραρχείου δεδομένων για τον καθένα μας) είναι ένας μηχανισμός  πολιτικού Ολοκληρωτισμού. Δεν είναι ο "666" της Αποκάλυψης, είναι η  εξουσιαστική τεχνολογία υποταγής μας στον ολοκληρωτισμό και μετατροπής των πολιτών σε υπηκόους.

Η επιτελική οργάνωση…

Θέμα έκθεσης πανελλαδικών...

«Γιατί το σχολείο οφείλει να καλλιεργεί τη δημιουργικότητα των μαθητών ;

Με ποιους τρόπους επιλέγετε εσείς στην προσωπική σας ζωή να εκφράσετε τη δημιουργικότητά σας ;»

Το σχολείο οφείλει να καλλιεργεί την δημιουργικότητα των μαθητών, ώστε όταν μεγαλώσουν να μπουν στο πανεπιστήμιο και να γραφτούν στον ΔΑΠ ΝΔΦΚ. Εκεί να μάθουν πως να δηλώνουν βοσκοτόπια μέσα στη θάλασσα. Ελιές σε υψόμετρο 1500μ. και πως κάθε πρωί βαζουν στο φέρι τα γίδια και από την Κρήτη τα πάνε Μακεδονία για να βοσκήσουν. Με αυτό τον τρόπο επιλέγουμε να εκφράσουμε την δημιουργικότητα μας, ώστε να γίνουμε κυβέρνηση, να πλουτίσουμε και να έχουμε 40 ακίνητα και off shore εταιρείες. Όταν δε, μας πιάνουν με την γίδα στην πλάτη, εμείς δημιουργικά πάντα θα φέρνουμε νομοσχέδια στη Βουλή, ώστε οι οικονομικοί πρόσφυγες και οι πρόσφυγες πολέμου να φυλακίζονται και να εκδιώχνονται από την χώρα. Έτσι θα αποπροσανατολίζουμε την κοινωνία από το γεγονός ότι τους κλέβουμε τη ζωή και θα της παρουσιάζουμε ως εχθρό τον φτωχό μετανάστη.
Δεν είναι αυτό δημιουργικό;

30.05.25
Μάκης Βορίδης

Τα λόγια είναι φτώχεια ...

Μια διαφορετική εικόνα, που καταγράφει το κουράγιο των ανθρώπων οι οποίοι έχουν αποφασίσει να μην υποταχθούν. Το στιγμιότυπο είναι από την αγορά της Ναμπλούς, στη Δυτική Όχθη: Ένας κατοχικός στρατιώτης προστάζει τον Παλαιστίνιο πωλητή καρπουζιών να φύγει από τον πάγκο του. Αυτός, με το τσιγάρο στο χέρι, εξακολουθεί να τον κοιτά, χωρίς να υπακούει…