Είναι ντροπή μας το ότι, δεν θέλουμε να αντιληφθούμε πως άλλοι λαοί ήταν πρόθυμοι να θυσιάσουν την επίπλαστη ευημερία τους, για να υπερασπίσουν τα ιδανικά τους – ενώ εμείς φαντασιωνόμαστε το μαγικό ραβδί της δραχμής
Έχουμε την άποψη πως οφείλουμε όλοι να σοβαρευτούμε κάποια στιγμή, μετά από τόσα χρόνια κρίσης – πριν από κάθε τι άλλο να κατανοήσουμε πως η έννοια «πατρίδα» έχει κόστος, εάν πραγματικά την εννοούμε. Προφανώς δε, είναι μη συμβατή με την πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων που ακολουθούν όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις μας – με δική μας ευθύνη φυσικά, αφού εμείς τις επιλέξαμε, ενώ είμαστε σχεδόν σίγουροι πως θα κάνουμε ξανά τα ίδια «λάθη» στο μέλλον.
Σε κάθε περίπτωση, είναι εθνική μας ντροπή το ότι, δεν θέλουμε να αντιληφθούμε πως άλλοι λαοί ήταν πρόθυμοι να θυσιάσουν την επίπλαστη ευημερία τους, όπως η Κύπριοι ή να αμυνθούν απέναντι στις επιθέσεις της Δύσης παρά την κατάρρευση του βιοτικού τους επιπέδου, όπως οι Ρώσοι, για να υπερασπίσουν τα ιδανικά και την πατρίδα τους – οι μεν πρώτοι αναλαμβάνοντας τα χρέη της χώρας τους, ενώ οι δεύτεροι αντιστεκόμενοι στο σύστημα του χρέους που έχουν επιβάλλει οι Η.Π.Α. σε ολόκληρο τον πλανήτη (ανάλυση).
Αντίθετα, εμείς οι Έλληνες δεν διανοηθήκαμε ποτέ να εξοφλήσουμε τα χρέη της πατρίδας μας, όταν ακόμη είχαμε τη δυνατότητα (ανάλυση), επειδή κάτι τέτοιο θα μας κόστιζε ακριβά, αλλά ούτε το θάρρος να προβούμε σε ρήξη ή/και σε στάση πληρωμών (άρθρο), επειδή θα ήταν επώδυνο – επιλέγοντας να κατακρίνουμε την εκάστοτε κυβέρνηση μας ή/και να μεταφέρουμε τις δικές ευθύνες στους κακούς ξένους, οι οποίοι επιβουλεύονται μόνο τη χώρα μας.
Κάτι ανάλογο διαπιστώσαμε επίσης στις συζητήσεις για την υιοθέτηση του εθνικού μας νομίσματος όπου, αντί να δίνονται αναλυτικές απαντήσεις στα επί μέρους ερωτήματα που παραθέσαμε (άρθρο), επιλέχθηκαν οι καλοπροαίρετες θεωρίες – υπενθυμίζοντας πως πιστεύουμε ότι, το νόμισμα πράγματι ισοδυναμεί με την ταυτότητα, με τον πολιτισμό και με τη σημαία ενός Έθνους.
Εν τούτοις, η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα ήταν συνδεδεμένη με μεγάλες θυσίες, όσον αφορά την ευημερία, καθώς επίσης το βιοτικό μας επίπεδο – τις οποίες οφείλουν οι υποστηρικτές του να περιγράψουν με όσο πιο μελανά χρώματα γίνεται, έτσι ώστε να είναι προετοιμασμένοι οι Πολίτες για τις μάχες που θα έπρεπε να δώσουν, καθώς επίσης για τα δεινά που θα υφίσταντο.
Αντί αυτού, προβάλλεται ανεύθυνα ο παράδεισος της άρνησης πληρωμής του δημοσίου χρέους, καθώς επίσης της σεισάχθειας του ιδιωτικού – με βάση τα οποία η Ελλάδα δεν θα χρωστούσε τίποτα την επόμενη ημέρα, χωρίς να υποστεί καθόλου κυρώσεις από κανέναν, ενώ οι Έλληνες θα ξυπνούσαν χωρίς δάνεια και υποχρεώσεις, χωρίς να χάσουν τις καταθέσεις τους, χωρίς να υποφέρει το βιοτικό τους επίπεδο, με υγιείς τράπεζες και με μεγάλες προοπτικές ανάπτυξης.
Το θαύμα δε αυτό θα ήταν πραγματοποιήσιμο με τη βοήθεια του Διεθνούς Δικαίου, το οποίο θα μας αναγνώριζε πως το χρέος είναι επαχθές! – παρά το ότι δεν συντρέχει καμία ανάλογη προϋπόθεση (ανάλυση), εκτός ίσως από την ανθρωπιστική κρίση, για την οποία όμως είμαστε ασφαλώς συνυπεύθυνοι.
Κανένας φυσικά δεν αναφέρει πως το Διεθνές Δίκαιο δεν τηρήθηκε ποτέ στην περίπτωση της εισβολής στην Κύπρο το 1974, στις συνεχείς παραβιάσεις στο Αιγαίο από τους Τούρκους, στην υφαλοκρηπίδα, στο βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, στην καταστροφή του Ιράκ, στη μετατροπή της Λιβύης σε ένα αποτυχημένο κράτος κοκ.
Τονίζουμε ξανά πως δεν είμαστε δογματικά εναντίον της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, εάν αυτό κριθεί ως η μοναδική δυνατότητα ανάκτησης της εθνικής μας κυριαρχίας και της υπερηφάνειας μας – καθώς επίσης εάν θα επρόκειτο για μία συνειδητή επιλογή της πλειοψηφίας, η οποία όμως θα ήταν ενήμερη για τις συνέπειες, καθώς επίσης πρόθυμη να υποστεί τις απαιτούμενες θυσίες.
Είμαστε όμως εντελώς αντίθετοι στην υστερόβουλη, ιδιοτελή παραπλάνηση των Ελλήνων – στην κομματική ψηφοθηρία δηλαδή ή/και στην κοινωνική ανάγκη αναγνώρισης του καθενός, μέσω της θεωρίας του νομίσματος και της σεισάχθειας.
Ειδικά όσον αφορά τη δραχμή, αρκεί κανείς να διαπιστώσει πως οι κομματικοί υποστηρικτές της δεν μπορούν καν να συνεννοηθούν μεταξύ τους σε έναν κοινό δρόμο, επιλέγοντας να κατηγορεί ό ένας τον άλλο, για να κατανοήσει τις δυσκολίες του εγχειρήματος – ενώ όλοι γνωρίζουμε πως θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, αφού δεν παρέχονται από κανένα μαγικό ραβδί που δεν κοστίζει τίποτα, λύνοντας ως δια μαγείας όλα μας τα προβλήματα.
Ανάρτηση από: http://www.analyst.gr
