Η χρήση του φόβου ως εργαλείο
Συγχρόνως, η χρήση του φόβου ως εργαλείο άσκησης πολιτικής, είναι κάτι παλιό. Τα ΜΜΕ και ιδίως η τηλεόραση χρησιμοποιούνται ως μέσο διασποράς φόβου. Σύμφωνα με τον BarryGlassner, καθηγητή κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, υπάρχουν τρεις τεχνικές έγερσης φόβου. Αυτές είναι η επανάληψη, το μη κανονικό να μετατρέπεται σε κανονικό και ο αποπροσανατολισμός. Με τη χρήση αυτών των τεχνικών, κάποιος, με τη χρήση των ΜΜΕ, μπορεί να δημιουργήσει φόβο και άγχος στο ευρύτερο κοινό και να στρεβλώσει το δημόσιο λόγο.
Το παρατηρούμε κατά κόρον στην ελλάδα όπου οι διάφοροι οικονομολογούντες εμφανίζονται στα ΜΜΕ, μιλώντας συνεχώς για τα νέα μέτρα και αναλύοντας λεπτομέρειες αυτών τονίζοντας συνεχώς ότι εάν δεν ληφθούν νέα μέτρα η χώρα θα χρεοκοπήσει (ενώ είναι ήδη χρεοκοπημένη) και αποπροσανατολίζοντας το κοινό από την εξέταση του πραγματικού προβλήματος που είναι η κρίση και οι ευθύνες του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.
Η χρήση του φόβου στην χώρα, από τα ΜΜΕ γίνεται από ένα συνδυασμό του τρόμου που προκαλεί η οικονομική κρίση (όπου το κοινό φαντάζεται τον εαυτό του σε συνθήκες φτώχειας) και από τη χρήση βίας όπως είναι η παρουσίαση εγκλημάτων κτλ.
Οι «εχθροί»
Και φυσικά, για να δημιουργήσεις ένα φοβικό κλίμα, το οποίο όμως να επιφέρει και σύμπνοια, πρέπει να υποδείξεις και εχθρούς. Αυτή την στιγμή, είναι οι προσφυγές, μετανάστες και οι φτωχοί.
Ο δε ρόλος της θρησκείας είναι καταλυτικός σε όλο αυτό, αφού κάτω από τον μανδύα της, κρύβονται όλα τα υπόλοιπα και έτσι δημιουργείται φανατισμός και φυσικά ο εθνικιστικός λόγος, ο οποίος συνεπάγεται ρατσισμό, βια και αποδιοπομπαίους τρύγους. Τα φασιστικά / ναζιστικά και ολοκληρωτικό καθεστώτα άλλων εποχών το έχουν αποδείξει αυτό έμπρακτα και είναι καταγεγραμμένο ιστορικά.
Είναι πλέον παρατηρημένο πως όταν οι άνθρωποι φοβούνται γίνονται περισσότερο συντηρητικοί και άρα υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να ψηφίσουν συντηρητικούς πολιτικούς. Πλέον στις μέρες μας, παράλληλα η χρήση των ΜΜΕ και των τεράστιων βάσεων δεδομένων με προσωπικά στοιχεία των πολιτών, βοηθούν στην δημιουργία ατομικών προφίλ ψηφοφόρων οι οποίοι είναι πιο δεκτικοί στις τεχνικές δημιουργίας φόβου και έτσι η στόχευση γίνεται σε αυτούς. Ειδικότερα το ηλικιωμένο κοινό είναι πιο ευάλωτο και ανασφαλές όσον αφορά τον φόβο και κατά συνέπεια πιο εύκολα χειραγωγήσιμο με τη χρήση των τεχνικών φόβου. Η χειραγώγηση γίνεται ακόμα και με τρόπο που είναι μη αντιληπτός στο ευρύ κοινό όπως είναι η χρήση των διαφημίσεων στο Facebook, και άλλων socials, με troll λογαριασμούς, με συνεχή επανάληψη hoax ειδήσεων, οι οποίες αν και είναι φανερό πως πρόκειται για ψέμα, δημιουργούν ένα συγκεκριμένο κλίμα.
Η Ευρώπη φρούριο της Βίας
Αν και όλ@ γνωρίζουμε πως ζούμε κάτω από ένα καθεστώς φόβου, επικίνδυνα στρατιωτικοποιημένου νομικά και ποινικά και με άκρατη επιτήρηση, τόσο φυσική, όσο και ηλεκτρονική, με τις ταξικές διαφορές και τις κοινωνικός αδικίες να γιγαντώνονται και γύρω μας χτίζεται ένα φρούριο, αυτό της μπατσοκρατούμενης Ευρώπης, κλείνουμε τα μάτια. Ξεχνώντας πως, ένα φρούριο δεν εμποδίζει μόνο τους έξω να εισέλθουν, αλλά και τους μέσα να βγουν έξω. Και πως φυσικό σε έναν κλειστό, χώρο, ο έλεγχος είναι απαραίτητος «για λόγους ασφαλείας» [Η Βιοτεχνολογία ως φορέας εξουσίας και επιβολής].
Τον Γενάρη του 2015, διαβάζαμε το εξής:
Η επιστροφή της βίας;
Ενώ έχουν προηγηθεί και άλλα χτυπήματα στην Ευρώπη, όπως για παράδειγμα στο Λονδίνο, βλέπουμε πως όλα κινούνται γύρω από το ίδιο μοτίβο:
Η υποκρισία και η μονόπλευρη κανονικοτητα, αφήνει απ’ έξω τα εκατομμύρια θύματα στην Μέση Ανατολή, τις λιμοκτονίες σε Αφρική και Ασία, προς όφελός της «πολιτισμένης» Δύσης.
Πριν ελάχιστα 24ωρα, είχαμε τα συμβάντα στις Βρυξέλλες. Μια περιγραφή της κατάστασης στην πόλη, είναι η εξής:
Η«ασφάλεια»
Όπως λοιπόν ήταν αναμενόμενο, τα «μέτρα ασφαλείας» αυξήθηκαν, στρατός και μπάτσοι στους δρόμους, έλεγχος στις μετακινήσεις, κάμερες, έλεγχος στα ηλεκτρονικά μέσα και παραβίαση της ιδιωτικότητας, για κάθε τι που θεωρείται ως ύποπτο. Με τι κριτήρια; Θα σας γελάσω.
Το μόνο βέβαιο, είναι πως οι Βέλγοι πολίτες έχουν απολέσει αρκετές από τις στοιχειώδεις ελευθερίες τους και τα ανθρώπινα δικαιώματά τους.
Όμως, όπως και πάλι είναι αναμενόμενο, όλο αυτό δημιουργεί ντόμινο, καθώς μιλαμε για την… «ενωμένη Ευρώπη» (sic). Και μη ξεχνάμε πως η μη αποχουντοποιημένη Ελλάδα, αποτελεί μέρος αυτής της «ένωσης».
Έτσι, δεν θα πρέπει να προκαλούν έκπληξη, στερήσεις ελευθερίας, αυταρχικότητα, καταστολή και βια, ακόμα και σε απλά καθημερινά πράγματα τα οποία πράττουμε ανυποψίαστοι.
Συμβαίνει εν’ Ελλάδι
Μεταφερουμε μια τέτοια περίπτωση, η οποία βγήκε στην δημοσιότητα σήμερα (24 / 3 /16) και συνέβη στο Μετρό της Αθήνας.
Τη μεταφερω, όπως ακριβώς κυκλοφορεί:
Άντρας 40 ετών βρίσκεται στην αποβάθρα του σταθμού μετρό Ελληνικός. Ας τον πούμε Μανώλη. Έλληνας, σχετικά κυριλέ ντυμένος και καθόλου ύποπτος στην όψη. Ενώ περιμένει το μετρό «τραβά» την επίμαχη φωτογραφία:
Στην επόμενη κίνηση τον πιάνει δυνατά, σχεδόν τον ακινητοποιεί. Τον σπρώχνει έξω από το μετρό και καταφτάνουν άλλοι 2 αστυνομικοί μαζί με έναν μυστικό με πολιτικά.
Ο Μανώλης, εκτός των άλλων, δεν έχει την ταυτότητά του μαζί. Οδηγείται εκτός του σταθμού μαζί με δύο επιβάτες χρήστες ουσιών, οι οποίοι όπως φαίνεται προσπάθησαν να μάθουν τι έπαιξε και τους πήρε η μπάλα.
Μεταφέρονται όλοι στο τμήμα με περιπολικό και περιμένουν το σήμα της εξακρίβωσης.
Η ώρα της «απελευθέρωσης» του «ύποπτου» φωτογράφου έρχεται τελικά μετά από περίπου 2 ώρες…
Αναγκαίος προληπτικός έλεγχος θα έλεγε κάποιος, υπερβολικά μέτρα που «παίζουν» επικίνδυνα με τα όρια της ελευθερίας μας θα λέγαμε εμείς…
Κοιτώντας το όμως, σφαιρικά, ποιος μπορεί να απορρίψει το δεύτερο; Οι δυστοπικές κοινωνίες των ταινιών επιστημονικής φαντασίας άλλων εποχών, είναι η δική μας πραγματικότητα. Και είναι μόνο στην αρχή…
