Του Μιχάλη Ιγνατίου
Έρχεται, λοιπόν, ο Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα και μέχρι να φύγει, οι πάντες, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό της χώρας και τους υπουργούς του, προσεύχονται να μην γίνει η …στραβή!
Και όταν λέμε «στραβή», εννοούμε όλα. Ας πούμε κάποια παραδείγματα:
- Να μην μιλήσει για τη συνθήκη της Λωζάννης, και την «στρατικοποίηση» των νησιών…
- Να μην αναφέρει ότι η βάρβαρη τουρκική εισβολή ήταν μία «ειρηνευτική επιχείρηση» στο νησί!
- Να μην απειλήσει την Ελλάδα για την απόφαση να καθορίσει την Αποκλειστική Οικονομική της Ζώνη (ΑΟΖ) με την Αίγυπτο και την Κύπρο.
- Να μην απειλήσει ούτε την Κυπριακή Δημοκρατία για την απόφαση της να αναζητήσει φυσικούς πόρους στην ΑΟΖ της, όπως έχει κάθε δικαίωμα.
- Να μην πάει στη Θράκη για να μιλήσει για την «τουρκική μειονότητα» και τη …λύτρωση της.
Όλα τα παραπάνω ακούγονται -αλλά και είναι- εκρηκτικά. Και όταν έχουμε να κάνουμε με ένα ηγέτη, ο οποίος συχνά-πυκνά παθαίνει ψυχασθενική παράκρουση, πρέπει να είναι κανείς εξαιρετικά προσεκτικός.
Μου λένε κυβερνητικοί παράγοντες ότι συμφωνήθηκε να επισκεφθεί την Αθήνα και να συμπεριφερθεί σαν …«αρνάκι». Μακάρι να συμβεί αυτό, μακάρι να πραγματοποιήσει μία ήρεμη επίσκεψη, η οποία θα θέσει τις βάσεις για να τερματιστούν οι απειλές και οι εκβιασμοί του εναντίον της Ελλάδας και του Κυπριακού Ελληνισμού.
Προσωπικά δεν έχω την παραμικρή ελπίδα ότι θα φέρει τα σύγκαλά του και θα επιτρέψει τη λύση των προβλημάτων που η ίδια η χώρα του δημιουργεί στο Αιγαίο και εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας. Διότι, έχει εκπονήσει ένα σχέδιο πολιτικής, το οποίο δεν επιτρέπει την παραμικρή αισιοδοξία.
Αυτό που δεν μπορούν να αντιληφθούν μερικοί εκ των υποστηρικτών του στην Ελλάδα και την Κύπρο, είναι ότι ακόμα και αν η όποια ελληνική κυβέρνηση υποχωρήσει και δεχθεί κάποια από τα αιτήματά του στο Αιγαίο -που βεβαίως δεν πρέπει να το κάνει- ο Ταγίπ Ερντογάν θα ζητήσει περισσότερα. Για τους ισλαμιστές της Τουρκίας η λέξη ρεαλισμός είναι άγνωστη. Τους εξηγώ πολλές φορές σε ποιο σημείο είμασταν με το θέμα της Κύπρου και που φτάσαμε.
Τον Ιούλιο στο Κραν Μοντανά, ο Πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης τους πρόσφερε τόσα «δώρα», που φτάναμε στο σημείο η τουρκοκυπριακή μειοψηφία του 18% να έχει περισσότερα δικαιώματα από την ελληνική πλειοψηφία του 80%. Παρ’ όλα αυτά, στο μοιραίο δείπνο της τελευταίας βραδιάς, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, ζητούσε τον ουρανό με τα άστρα.
Αν η ελληνική κυβέρνηση περιμένει ένα λογικό ηγέτη με τον οποίο θα μπορούσε να συνεργαστεί για την ειρήνη, να το ξεχάσει. Οι δε ονειροπόλοι της Λευκωσίας, που δηλώνουν πως αναμένουν «θάματα και πράματα» από την επίσκεψη του Ερντογάν στην Αθήνα, ονειροπολούν και ρίχνουν νερό στο μύλο του ισλαμιστή ηγέτη. Διότι θα γυρίσει και θα τους πει το γνωστό: ότι «εγώ προσπαθώ για τη λύση του Κυπριακού και εσείς δεν το θέλετε», άσχετα αν παραλίγο να κατεβάσουν τα παντελόνια.
Ο Ερντογάν -και όχι μόνο αυτός- διότι οι αντίπαλοί του είναι χειρότεροι στα θέματα που αφορούν την Ελλάδα και την Κύπρο, δρουν και αντιδρούν κατευθυνόμενοι από ανθελληνικά και αντιχριστιανικά αισθήματα. Οι άνθρωποι, και δη οι πολιτικοί που σκέφτονται με τον τρόπο αυτό, με εθνικιστικούς και θρησκευτικούς όρους, είναι επικίνδυνοι, όποια πλευρά των άκρων και αν υπηρετούν.
ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΓΚΟΥΜΑ
Ανάρτηση από: http://mignatiou.com
