Η 22α Ιουνίου 2025 θα καταγραφεί ως ιστορική ημέρα
στην παγκόσμια γεωπολιτική σκηνή, καθώς, τις πρώτες πρωινές ώρες, οι ΗΠΑ
προχώρησαν σε συντονισμένη στρατιωτική επίθεση κατά τριών πυρηνικών
εγκαταστάσεων του Ιράν σε Φορντό, Νατάνζ και Ισφαχάν, προκαλώντας παγκόσμια
ανησυχία και αναδιατάσσοντας το σκηνικό στη Μέση Ανατολή.
Η επιχείρηση ξεκίνησε στις 2:30 π.μ. τοπική ώρα Ιράν
και εκτελέστηκε με την δέουσα μυστικότητα και ακρίβεια. Η εγκατάσταση του
Φορντό, το υπόγειο πυρηνικό συγκρότημα που βρίσκεται σε βάθος έως και 90
μέτρων, χτυπήθηκε από έξι βομβαρδιστικά B-2 τα οποία έριξαν συνολικά 12 βόμβες
τύπου GBU-57, γνωστές και ως Massive Ordnance Penetrator, ειδικά σχεδιασμένες
για να διαπερνούν οχυρωμένους υπόγειους στόχους. Ταυτόχρονα, αμερικανικά
υποβρύχια εκτόξευσαν 30 πυραύλους τύπου Tomahawk εναντίον των εγκαταστάσεων της
Νατάνζ και του Ισφαχάν, ενώ επιπλέον δύο βόμβες τύπου GBU-57 αφέθηκαν στο
Natanz από ένα ακόμη B-2.
Από τη βάση της Guam στον Ειρηνικό,
απογειώθηκαν τα αμερικανικά B‑2 Spirit, εφοδιασμένα με τις εξειδικευμένες
διατρητικές βόμβες GBU‑57 MOP, με το Guam να επιλέγεται, διότι προσφέρει
επιχειρησιακή αυτονομία στις ΗΠΑ, σε αντίθεση με τη βάση Diego Garcia στον
Ινδικό Ωκεανό, η οποία ανήκει στο Ηνωμένο Βασίλειο και απαιτεί επίσημη έγκριση
για κάθε στρατιωτική χρήση. Η απόσταση μεταξύ Guam και Ιράν υπερβαίνει τα 9.300
χιλιόμετρα και αντιστοιχεί σε περίπου 12 ώρες πτήσης χωρίς στάση. Για να
καλύψουν αυτή τη διαδρομή, τα B‑2 συνοδεύτηκαν από αεροσκάφη εναέριου
ανεφοδιασμού KC‑46 Pegasus / KC‑135 Stratotanker, τα οποία παρείχαν καύσιμα σε
τουλάχιστον δύο σημεία πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Το γεγονός ότι τα B‑2 εκτέλεσαν αποστολή στρατηγικού πλήγματος μεγάλης ακτίνας χωρίς ενδιάμεση προσγείωση, απογειούμενα από τη βάση του Guam, πλήττοντας στόχους εντός του Ιράν και επιστρέφοντας απευθείας στη βάση τους, κατατάσσει την επιχείρηση τεχνικά στις πλέον απαιτητικές, που έχουν εκτελεστεί σε πραγματικές συνθήκες. Ο συνδυασμός συνεχούς ανεφοδιασμού, μεγάλης απόστασης και αποφυγής εντοπισμού από εχθρικά ραντάρ καθιστά την αποστολή μοναδική σε πολυπλοκότητα και ρίσκο.
Πώς οι ΗΠΑ “έβλεπαν” μέσα στο Ιράν
Οι πιλότοι των B‑2 Spirit που συμμετείχαν βρέθηκαν
αντιμέτωποι με ακραία σωματική και πνευματική καταπόνηση. Η συνολική διάρκεια
της πτήσης εκτιμάται στις 30 ώρες συνεχόμενα, χωρίς ενδιάμεση ανάπαυση ή
δυνατότητα πραγματικής ξεκούρασης. Το πλήρωμα αποτελείτο από δύο πιλότους και
ένα τρίτο εφεδρικό, ώστε να εξασφαλίζεται εναλλαγή στα καθήκοντα. Για να
αντέξουν την καταπόνηση, οι χειριστές έλαβαν με ιατρική έγκριση τα λεγόμενα
go-pills, δηλαδή φαρμακευτική δεξτρό-αμφεταμίνη, η οποία χρησιμοποιείται
συστηματικά σε αποστολές μεγάλης διάρκειας για τη διατήρηση της εγρήγορσης. Η
χρήση της είναι διαδεδομένη σε τέτοιες επιχειρήσεις και θεωρείται κρίσιμο
επιχειρησιακό εργαλείο.
Χωρίς τον συνδυασμό ανεφοδιασμού στον αέρα, κυκλικής
εναλλαγής ελέγχου πτήσης και νευροχημικής ενίσχυσης του οργανισμού, μια τέτοια
αποστολή δεν θα μπορούσε να εκτελεστεί με ασφάλεια και ακρίβεια. Αξίζει να
σημειωθεί ότι τα B‑2 είχαν απογειωθεί από τις ΗΠΑ προς το Guam, λίγες μόνο ώρες
πριν την έναρξη της αποστολής, καλύπτοντας απόσταση άνω των 10.000 χιλιομέτρων
σε πτήση διάρκειας 13-15 ωρών. Στη συνέχεια, απογειώθηκαν εκ νέου για να
πραγματοποιήσουν την κύρια αποστολή προς το Ιράν και πίσω, σε πτήση που εκτιμάται
ότι διήρκησε 30 ώρες συνεχόμενα, χωρίς προσγείωση.
Η συνέχεια ΕΔΩ
Ανάρτηση από: https://slpress.gr/
