Υπάρχει ένας μηχανισμός άμυνας τόσο στο ατομικό όσο και στο συλλογικό κοινωνικό πεδίο, που αποτελεί ευχή και κατάρα μαζί. Το ανθρώπινο υποκείμενο (προσωπικό ή ομαδικό) αποδίδει σε άλλο πρόσωπο ή σε άλλες συλλογικότητες ιδιότητες, συναισθήματα, επιθυμίες κ.λπ. που αρνείται να αναγνωρίσει στον εαυτό του ή τα οποία δεν μπορεί να ανεχθεί. Ο μηχανισμός αυτός ονομάζεται προβολή και μπορεί να είναι πράγματι ένας μηχανισμός άμυνας αφού ανακουφίζει, από την άλλη όμως προξενεί τεράστια ζημιά αναφορικά με την αντικειμενική πραγματικότητα. Δημιουργεί δηλαδή άλλοθι και στερεότυπα που λειτουργούν αποπροσανατολιστικά για την ίδια την κοινωνική χειραφέτηση.
Η ιστορία (και η εφαπτόμενη ταξική της ραδιουργία) βρίθει εγκλημάτων και συνωμοσιών κύρια υπαίτια των οποίων είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, η (μαζική) προβολή. Για παράδειγμα, η κατασκευή της μεταφυσικής οντότητας που ακούει στο όνομα «λαός». Πολύ απλά, εάν εγώ – ως μικροαστός – δεν αισθάνομαι ότι θέλω να ανήκω στην τάξη μου (να το πούμε πιο λαϊκά, θέλω να αλλάξω τα κυβικά μου), τότε επινοώ μια αφηρημένη οντότητα που και εκείνη όπως και εγώ δεν ανήκει πουθενά. Τη βαφτίζω «λαό» και της αποδίδω τη δική μου ιδιότητα, δηλαδή μια έννοια λάστιχο («λαός») που διαστέλλεται και συστέλλεται κατά το δοκούν.
Η εν λόγω μεταφυσική έννοια, που ουσιαστικά δημιουργείται από το Φαντασιακό του μικροαστού, δεν είναι παρά ένα κατασκευασμένο άλλοθι. Και για αυτό χρειάζεται το στερεότυπο που είναι το απαραίτητο συμπλήρωμά του. Τούτο θα τοποθετηθεί στο Συμβολικό, δηλαδή στο Δημόσιο Χώρο, και θα λειτουργεί οιονεί αποδιοπομπαίος τράγος τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό πεδίο.
Τέτοια στερεότυπα-αποδιοπομπαίοι τράγοι είναι εγγενή στο ίδιο το σώμα της κοινωνικής ιστορίας. Να αναφέρουμε ενδεικτικά μερικά πρόσφατα: ο «ερυθρόδερμος» στον Νέο κόσμο, ο «Εβραίος» στη ναζιστική Γερμανία, ο «μαύρος» και ο μετανάστης στις σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες – αυτά τα παραδείγματα στον οριζόντιο άξονα. Υπάρχουν όμως και παραδείγματα στον κάθετο άξονα: «πολιτισμένοι» χριστιανοί – «απολίτιστοι» μουσουλμάνοι / πλούσιος βορράς – φτωχός νότος / και τώρα το τελευταίο φρούτο στα ελληνικά δρώμενα το «τέταρτο ράιχ» των Γερμανών.
Υπάρχουν «προοδευτικές» εφημερίδες, όπως η γνωστή που «στήριζε την αλλαγή και ήλεγχε την εξουσία» στις οποίες γνωστοί γελοιογράφοι καθώς και άλλοι εθνόφιλοι αρθρογράφοι, έχουν επιδοθεί σε ένα ανέξοδο και ανόητο κυνήγι (ναζιστικών) μαγισσών: για όλα πλέον φταίνε οι κακοί Γερμανοί και οι συν αυτοίς. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αποπροσανατολίζεται και χάνεται η υπερεθνικότητα του πολυεθνικού κεφαλαίου και η απρόσωπη λειτουργία του, που είναι και η πραγματική του δύναμη. Η κατασκευασμένη λοιπόν ψευδο-έννοια «λαός» (το άλλοθι) και η προσωποποίηση του υπερδιεθνούς λούμπεν κεφαλαίου (το στερεότυπο-αποδιοπομπαίος τράγος, οι Γερμανοί και οι κακοί ξένοι) οδηγούν στα εθνικά κοινωνικά μέτωπα, σε περίεργες συνεργασίες ψευδεπίγραφων ΕΑΜ, και όχι στην έννοια της Τάξης και της Ταξικής Πάλης.
Το υλισμικό και το λογισμικό του καπιταλισμού
Κύριοι, το κεφάλαιο δεν έχει έδρα. Και αν έχει, αυτή τώρα πια πρέπει να είναι στον…πλανήτη Άρη. Για αυτό μπορεί και παίζει πλέον και στις τέσσερις διαστάσεις, ενώ θέλει να ελέγξει και την πέμπτη – η οποία δειλά-δειλά ξεπροβάλλει στον ήδη διευρυμένο χωρόχρονο (εξ ου και η κοσμοϊστορική κρίση του, μάρτυρες της οποίας είμαστε τώρα δα όλοι μας).
Δυστυχώς, το αντίπαλο δέος του –αν και δεν θέλουμε να παρελθοντολογήσουμε– είχε μείνει ακόμη σε δισδιάστατες αναλύσεις – που ουσιαστικά δεν αφορούν στον πλανήτη γη ως σφαίρα, αλλά σαν επίπεδο ταψί∙ τόσο παρωχημένες. Πράγματι, τίποτα δεν ακούγεται πιο εξοργιστικό, και με τίποτα δεν τα παίρνεις περισσότερο στο κρανίο, όσο όταν ακούς τόσο από ακροαριστερά όσο και από ακροδεξιά φερέφωνα πως τάχα ο καπιταλισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από μερικά φυσικά πρόσωπα της Τριμερούς και της λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Αλλά, αν ήταν τόσο απλό πράγμα το κεφάλαιο, ποιος στη χάρη μας. Με ένα «ντου» θα έπεφτε.
Ατυχώς, ο καπιταλισμός είναι ένα ολιστικό σύστημα. Έχουμε ξαναγράψει πως δεν είναι κοινωνικο-οικονομικό ισοδύναμο τόσο του δουλοκτητικού όσο και του φεουδαρχικού συστήματος. Άρα πρέπει να φύγουμε επιτέλους πια από την επάρατο αναγωγιστική εξήγηση-ανάλυση. Γνωρίζουμε πια ως επιστήμονες πως αυτή είναι παρωχημένη προσέγγιση της πραγματικότητας. Έτσι λοιπόν, και στην περίπτωση του καπιταλιστικού συστήματος κάθε αναγωγιστική εξήγηση αντίκειται στον ολισμό και άρα στην πραγματικότητά του. Κατά συνέπεια, δεν μπορούμε να τον αναγάγουμε στο υλισμικό του μόνο τμήμα: φυσικά πρόσωπα (πλούσιοι και άλλα πρόσωπα), φυσικοί χώροι (τράπεζες, χρηματιστήρια, χρήμα κ.ά.) και οτιδήποτε άλλο ορατό και χειροπιαστό.
Απεναντίας, θα πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στο λογισμικό μέρος του κεφαλαίου, που είναι αόρατο, μη χειροπιαστό και άρα πολύ πιο επικίνδυνο. Καπιταλισμός είναι η λατρεία της εξουσίας, ο φετιχισμός του εμπορεύματος-χρήματος, η ακόρεστη επιθυμία-ο εθισμός της αγοράς («αγόρασε ή ψόφα»). Αλλά και η φαντασίωση της κατοπτρικής συμμετρίαςενός μικροαστού, που μεταφράζεται στον κρυφό του πόθο να δει τον εαυτό του να παίζει στα ΜΜΕ («το είπε και η τηλεόραση») και σε κάποιο κατασκεύασμά τους (σήριαλ, ριάλιτι σόου κ.ά.). Τελικά, πρέπει να ξαναθυμηθούμε τον καταλυτικό κοινωνικό ρόλο των ΜΜΕ. Κατασκευάζουν εξολοκλήρου ό,τι εμείς οι κοινοί θνητοί εκλαμβάνουμε σαν πραγματικότητα. Ακόμη και οι πλούσιοι αισθάνονται την καυτή απειλητική τους ανάσα και αναγκάζονται να συνοδοιπορούν μαζί τους.
Είμαστε – και αισθανόμαστε ότι είμαστε – το 0,99%.
Κατά συνέπεια, η ιδεολογία του καπιταλιστικού συστήματος – με την αμέριστη βοήθεια των ΜΜΕ και του θεάματος γενικότερα – έχει αναβαθμιστεί πια σε έτοιμο ρόλο, που υποδέχεται το ανθρώπινο ον από τη στιγμή κιόλας της γέννησής του. Μόλις το μωρό γεννιέται, εμβαπτίζεται αυτομάτως στην κολυμβήθρα του. Φυσικά, η τωρινή κρίση του κεφαλαίου είναι δομική. Και τα κινήματα που δημιουργούνται είναι κατά βάση ελπιδοφόρα. Όμως, προσοχή! Σε καμία περίπτωση δεν ανήκουν στο «99%». Είμαστε – και αισθανόμαστε ότι είμαστε – το 0,99%.
Η αντίσταση στην οικονομική κρίση, σε τούτη τουλάχιστον τη σπείρα του υπερδιογκωμένου κεφαλαιοκρατικού συστήματος, δεν μεταφράζεται ούτε απαριθμείται με την παραδοσιακή λατρεία της κλασικής αριθμητικής πρόσθεσης: 1, 2, 3, 4…n (άτομα) – μάζες. Ούτε κατά διάνοια. Τη σκυτάλη έχει ήδη πάρει – ή πρέπει να πάρει – η σύγχρονη γεωμετρική αριθμητική του ρολογιού – η μοδιανή αριθμητική. Εδώ, το 4 + 5 δεν κάνει 9 αλλά 2. Ενώ το 4 επί 5 δεν κάνει 20, αλλά 6. Και το 3 διά 4 δεν κάνει κλάσμα, γιατί σε αυτή την αριθμητική δεν έχουμε κλάσματα, αλλά ακέραιο 6. Και έχουμε, τώρα πια, ύψιστη ανάγκη για ακέραια μάζα και όχι κλασματικές, έστω πολυάριθμες μάζες. Κοντολογίς, έχουμε ανάγκη την Τάξη και όχι τον «λαό», έτσι γενικά και αόριστα.
ΥΓ
Έχει αλλάξει δηλαδή η γεωμετρία της επαναστατικής θεωρίας και θέλουμε πια προχωρημένη αριθμητική.
Ανάρτηση από: http://amesoslogoskaidrasi2.blogspot.gr
