Οι ευνούχοι της Εξουσίας

Υπάρχει μια παράξενη προτροπή του Χριστού προς ευνουχισμόν, που την παραθέτει ο Ματθαίος στο ευαγγέλιό του (19:12): «Υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι γεννήθηκαν έτσι από την κοιλιά της μάνας τους. Και υπάρχουν άλλοι που ευνουχίστηκαν απ’ τους ανθρώπους. Και υπάρχουν κι εκείνοι που ευνουχίστηκαν μόνοι τους για τη βασιλεία των ουρανών. Όποιος μπορεί να το κάνει, ας το κάνει… (ή «ας προχωρήσει…», όπως ερμηνεύουν άλλοι την προτροπή αυτή)». Ξέχασε κάποιους ο γιος του θεού· εκείνους που στο διάβα της Ιστορίας ευνουχίστηκαν μόνοι τους για να καταλάβουν πόστο στην αυλή του αυτοκράτορα. Θα πρέπει, όμως, να δεχτούμε ότι ο Χριστός μάλλον ενέκρινε έναν τέτοιο «ειρηνικό» μέσο κατάληψης πόστου στην ευλογημένη από τον πατέρα του εγκόσμια εξουσία (όπως μας δίδαξαν οι Απόστολοι ―ιδίως ο Παύλος― και σύμπασα η Χριστιανική Εκκλησία).
Τελικώς, αρκετοί φτωχοί και αφελείς αμνοί από το ποίμνιο του θεού αποχαιρέτησαν μακάριοι το πουλί τους με αντάλλαγμα το μετά θάνατον φανταστικό πόστο, αφού άλλωστε ήταν τόσο φτωχοί που δεν είχαν τι να το κάνουν (ή πού «να το βάλουν», όπως λένε ορθότερα κάποιοι άλλοι) και θα έμεναν στο τέλος άνευ κανενός πόστου και «με το πουλί στο χέρι», με μόνη λύση τη γνωστή και αμαρτωλή μέθοδο της αυτοϊκανοποίησης. Κι αν ήταν νέοι κάτι γινόταν με την υποκατάστατη αυτή πράξη. Οι γέροι, όμως, είχαν σοβαρό πρόβλημα: τι να το κάνουν ένα ψόφιο πουλί και πεινασμένοι κι από πάνω;

Υπήρξαν, όμως, και κάποιοι άλλοι φτωχοί (πιο έξυπνοι;), για τους οποίους δεν κάνει λόγο ο υιός του πατρός, που «το έκοψαν» για να καταλάβουν πόστο στην αυλή του αυτοκράτορα (αν και οι περισσότεροι, κατέληξαν απλώς κωλοσφουγγάριοι της Εξουσίας) ― όλοι πάντως οι χριστιανοί ευνούχοι για κάποιο πόστο (ουράνιο ή επίγειο) ευνουχίστηκαν. Οι υπόλοιποι, οι αμαρτωλοί δηλαδή, προτίμησαν να το κρατήσουν για τις γνωστές αξίες χρήσης του: πήδημα-απόλαυση και (συνήθως μόνο εκ λάθους) αναπαραγωγή. Με περαιτέρω συνέπεια να καταδικαστούν και να καταλάβουν μετά θάνατο πόστο στην κόλαση, όπως ιστορεί η χριστιανική μυθολογία, επειδή ο θεός ευλόγησε μόνο το πήδημα για αναπαραγωγικούς σκοπούς και καταδίκασε την ερωτική απόλαυση ως σοβαρό αμάρτημα, ακόμα κι αν απολαμβάνει κανείς εντός γάμου. Αν, όμως, πρόκειται για ερωτική απόλαυση εκτός θεϊκών κανόνων, τότε δε σε σώζει ούτε η κόλαση, εκτός αν ανήκεις στην άρχουσα τάξη σαν τον ευλογημένο απ’ το χριστιανικό θεό Σολομώντα, τον «σοφό» βασιλιά, που όχι μόνο είχε 1000 γυναίκες (συζύγους και ερωμένες), αλλά συζούσε και συνευρισκόταν μαζί τους μέσα σε πρωτοφανή χλιδή και παρά ταύτα χαρακτηρίστηκε ενάρετος και αρεστός στο θεό. [Παρεμπιπτόντως, αδίκως δόθηκε το όνομα του Αυνάν στη γνωστή αυτοϊκανοποίηση που πήρε τ’ όνομά του. Εκείνος και το κράτησε άκοφτο και το χρησιμοποίησε μόνο για καθαρά σεξουαλικούς λόγους, ήτοι πήδημα και απόλαυση, αρνούμενος την αναπαραγωγή και παραβαίνοντας έτσι την σχετική εντολή του χριστιανικού θεού «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» (το οποίο μεθερμηνεύτηκε εκκλησιαστικώς «χρησιμοποιείστε το αποκλειστικώς για τεκνοποίηση»). Τώρα πώς ταιριάζει η εντολή αυτή με την προτροπή του Χριστού να το κόψουν, ιδέα δεν έχω. Ίσως τότε τεκνοποιούσαν με άλλα φυσικά μέσα, όπως, π.χ., μυρίζοντας έναν κρίνο. Όπως και να ’χει, όμως, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο πατήρ και οι παπάδες του δείχνουν τόσο ενδιαφέρον για τα πουλιά του ποιμνίου τους.] Ας περάσουμε, όμως, στο θέμα των πολιτικών ευνούχων.
Εδώ και αιώνες, τουλάχιστον από την εποχή που εμφανίστηκαν οι πρώτοι πολιτικοί ευνούχοι στα επαναστατικά κινήματα, αυτοί βάλθηκαν να τα πρήζουν στους άλλους με διάφορα αγιολογικά τσιτάτα, όπως το περίφημο «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», που εκστομίζεται καταδικαστικά και ειρωνικά, κυρίως όταν οι ευνούχοι αυτοί θέλουν να στιγματίσουν τη βία και τα άλλα ανατρεπτικά μέσα που χρησιμοποιούν οι επαναστάτες. Κι αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τους πολιτικούς απογόνους εκείνων των πρώτων πολιτικών ευνούχων, σε βαθμό που να αναρωτιέται κανείς αν πρόκειται για τους αφελείς της εποχής του Χριστού ή για τίποτε πολιτικούς απατεώνες που βάλθηκαν να ευνουχίσουν όλο τον κόσμο κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους. Τυπικό σημερινό παράδειγμα οι δημαρίτες που συγκυβερνούν τη χώρα μας μαζί με τους κλασικούς δεξιούς και τους «σοσιαλιστές» του Πασόκ. Σ’ ένα αντιπροσωπευτικό τους κείμενο, σχετικό με το παραπάνω αγιολογικό τσιτάτο, το οποίο αναδημοσιεύουν κάθε τόσο, λένε: «Κι αν υπάρχει σήμερα ένα μήνυμα από τον σκοτεινό εικοστό αιώνα, τον αιώνα των ουτοπιών, είναι ότι κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα […] αλλά αντίθετα τα μέσα προσδιορίζουν το σκοπό.» (Οι υπογραμμίσεις δικές μου.) Και διαβάζοντάς το αναρωτιέμαι: μήπως πρόκειται για φτηνούς πολιτικούς απατεώνες που δε σκέφτονται καν ή παριστάνουν πως δεν μπορούν να σκεφτούν ότι η κατηγορία που απευθύνουν εναντίον των όποιων επαναστατών είναι κάτι που ταιριάζει απόλυτα σ’ αυτούς τους ίδιους, αφού αυτοί είναι που συνεπιβάλλουν με τα… βάρβαρα μέσα των μνημονίων, των χαρατσιών, των άγριων περικοπών μισθών και συντάξεων, των απολύσεων και με όλα εν γένει τα «ειρηνικά» και «νόμιμα» πολιτικά τους μέσα την εξαθλίωση στην εργατική τάξη, στη νεολαία, στα πιο φτωχά και καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα; Φυσικά το κάνουν για… ανώτερο και «άγιο» σκοπό, δηλαδή για… το καλό της πατρίδος, για να σώσουν τη χώρα, γιατί είναι «υπεύθυνοι αριστεροί», «δημοκράτες» και για ένα σωρό ηλιθιότητες που κατασκευάζουν και λένε κάθε τόσο στον εξαθλιωμένο λαό και στον εαυτό τους. Το μόνο που δεν ομολογούν είναι ο πραγματικός τους «άγιος» σκοπός: Τα πόστα της Εξουσίας. Αλλιώτικα, αν αναγνωρίζουν ότι τα παραπάνω μέσα που χρησιμοποιούν μαζί με τους πασοκοδεξιούς είναι μέσα εξαθλίωσης (ή μήπως δεν το αντιλαμβάνονται;), τότε απ’ αυτό και μόνο θα έπρεπε να καταλάβουν ότι, σύμφωνα με τα δικά τους λόγια, ο σκοπός είναι βρόμικος. Οι ίδιοι δεν υποστηρίζουν ότι «κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, αλλά αντίθετα τα μέσα προσδιορίζουν [και προφανώς αγιάζουν] το σκοπό»; Οπότε, αν έχουν την ελάχιστη έστω τσίπα και συνέπεια, γιατί δεν παρατάνε τα πόστα εξουσίας που κατέχουν ως αντάλλαγμα για την κυβερνητική σύμπραξή τους; Αλλά εκεί αυτοί, κολλημένοι, να προφασίζονται κάθε τόσο τους «δύσκολους» και «λυπημένους» για όσα συναποφασίζουν και συνυπογράφουν (θυμηθείτε τους διάφορους θεατρινισμούς των υπουργών που ανήκουν στη ΔΗΜΑΡ και τελικά την σύμπραξή τους κατόπιν επεμβάσεως του Φωτίου Κουβέλη) και παράλληλα να κατηγορούν τους άλλους που αντιδρούν σ’ αυτά τα εξαθλιωτικά μέσα, αντί να κοιτάξουν τους εαυτούς τους οι άθλιοι και να θρηνήσουν για το ευνουχισμένο πολιτικό τους πέος. Αν διέθεταν δηλαδή ποτέ κάτι τέτοιο στα νιάτα τους.
Ας μη σταθούμε, όμως, στο αγιολογικό πλαίσιο που προσπαθούν να μας εγκλείσουν προκειμένου να μας εξαπατήσουν ότι αυτοί είναι ηθικοί, ενώ οι επαναστάτες προβαίνουν σε κατακριτέες πράξεις για την επίτευξη δήθεν «άγιου» στόχου. Είναι φανερό ότι με τον τρόπο αυτό προσπαθούν να θολώσουν το πολιτικό πλαίσιο του αγώνα, ανάγοντάς το σε ηθικοθρησκευτικό. Αν έχουν καμιά αξία τέτοια τσιτάτα, αυτά αφορούν αποκλειστικά τους παπάδες και τους αγίους και καθόλου όσους αγωνίζονται πολιτικά να ανατρέψουν ένα σαπισμένο σύστημα που επιβάλλει την εξαθλίωση στην εργατική τάξη, στους χαμηλόμισθους, στους χαμηλοσυνταξιούχους, στη νεολαία… Στον αγώνα αυτό και στην ηθική του τα βρόμικα μέσα χρησιμοποιούνται από αυτούς που κυβερνούν και από τους κάθε είδους συνεργούς τους. Και είναι βέβαιο ότι μαζί τους βρίσκεται και η επίσημη Εκκλησία που θεωρεί αυτή την ανατροπή και τα αναγκαία επαναστατικά μέσα επίτευξής της σαν ανήθικα και τα καταδικάζει, όπως ακριβώς τα καταδικάζει σαν παράνομα και τα ’χει αναγάγει σε εγκλήματα το αστικό κράτος που συγκατέχουν και υπερασπίζονται οι «αριστεροί» μας ευνούχοι.
Παραμένοντας στο ίδιο μεταφορικό/θρησκευτικό επίπεδο του αγιολογικού τσιτάτου που χρησιμοποιούν για την καταγγελία τους, θα έλεγα ότι μοιάζει η κατηγορία αυτή σαν εκείνη των πραγματικών ευνούχων της Ιστορίας που δεν περιορίζονταν στον ακρωτηριασμό του πέους τους (προκειμένου, βεβαίως, να κερδίσουν πόστο στην αυλή του αυτοκράτορα ή στο βασίλειο του θεού της θρησκευτικής τους μυθολογίας), αλλά κατηγορούσαν συγχρόνως με θράσος ως «αμαρτωλούς» εκείνους που προτιμούσαν να κρατήσουν άκοφτο το πέος τους, προκειμένου να το χρησιμοποιήσουν για τους γνωστούς ερωτικούς λόγους και την ηδονή που αποκόμιζαν από τις σχετικές σεξουαλικές συνευρέσεις.
Το αν είναι «άγιος» ο στόχος της ανατροπής ή αν αυτός αγιάζει τα αναγκαία μέσα επίτευξής του ή, τέλος, αν τα μέσα αγιάζουν το σκοπό, ας το αφήσουμε στους «αριστερούς» ευνούχους της Εξουσίας και στη μεταφυσική τους. Η ηθική της επανάστασης βρίσκεται μόνο στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του εξαθλιωμένου λαού που απαιτούν την ανατροπή αυτού του ιστορικά σαπισμένου και βρόμικου συστήματος με κάθε αναγκαίο μέσο. Κι αν κάποιοι από αυτούς τους πολιτικούς ευνούχους υποστηρίζουν υποκριτικά ή/και προς εξαπάτηση ότι το σύστημα μπορεί να ανατραπεί με «άγια» μέσα, αφήστε τους να περιμένουν μέχρι τη μυθική Δευτέρα Παρουσία, σαν κι εκείνους που ευνουχίστηκαν και περιμένουν ακόμα για το ουράνιο πόστο, με το πουλί στο χέρι.

Ανάρτηση από: http://oapatris.wordpress.com