Χαιρετώ σε, Πιτσιρίκο. Χθες το βράδυ, ο περιστασιακά εργαζόμενος (με κύρια απασχόληση «μακροχρόνια άνεργος»), αλλά overqualified (πτυχία, μεταπτυχιακά, ξένες γλώσσες κ.λπ.) αδερφός μου βρισκόταν στο σπίτι της (πολύ ευκατάστατης) κοπέλας του με μεγάλη παρέα αντιπαθητικών γόνων πλουσίων οικογενειών, που δηλώνουν φίλοι της. Σαν τη μύγα μες το γάλα, δηλαδή, ο φτωχός πλην τίμιος αδερφός μου.
Κατά τη διάρκεια του δείπνου, έκανε το τραγικό λάθος να ανοίξει πολιτική συζήτηση, με αφορμή τα γεγονότα της επικαιρότητας. Ποιος είδε τον μνημονιακό και δεν τον φοβήθηκε… Νεαρός από την παρέα, ο οποίος τυγχάνει γιος ενστόλου, που διάγει εξαιρετικά πολυτελή βίο, αντιστρόφως ανάλογο του ύψους των εισοδημάτων του, έπεσε να φάει τον αδερφό μου. Ήταν και ώρα φαγητού, άλλωστε…
Αφού του «εξήγησε» πολύ… ευγενικά και ήρεμα τι κάλο που ήταν για την χώρα το μνημόνιο, άρχισε να πλέκει το εγκώμιο του Αδώνιδος. Έρωτας μεγάλος! Η κορύφωση της εξομολόγησης του πάθους του για τον τηλεπωλητή-υπουργό Υγείας-πρώην ακροδεξιό-Μπουμπούκο Άδωνι, έφτασε, όταν τον κατέταξε στη «νέα γενιά πολιτικών, που δεν φοβούνται να πουν την αλήθεια και να συγκρουστούν με το λαϊκισμό»!
Αφού του «εξήγησε» πολύ… ευγενικά και ήρεμα τι κάλο που ήταν για την χώρα το μνημόνιο, άρχισε να πλέκει το εγκώμιο του Αδώνιδος. Έρωτας μεγάλος! Η κορύφωση της εξομολόγησης του πάθους του για τον τηλεπωλητή-υπουργό Υγείας-πρώην ακροδεξιό-Μπουμπούκο Άδωνι, έφτασε, όταν τον κατέταξε στη «νέα γενιά πολιτικών, που δεν φοβούνται να πουν την αλήθεια και να συγκρουστούν με το λαϊκισμό»!
Εντάξει, το καταλαβαίνω ότι ο φραγκάτος νέος δεν έχει τίποτα να χάσει από τα μνημόνια και τη μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους, δεν ενοχλείται από την ανεργία, τη διάλυση του Ασφαλιστικού και του όποιου κράτους πρόνοιας υπήρχε, δεν τον ενδιαφέρουν αυτοί που παγώνουν στα σπίτια τους, οι γονείς που δεν μπορούν να ταΐσουν τα παιδιά τους, οι άστεγοι και αυτοί που τρώνε από τα σκουπίδια, αλλά τόσος σαδισμός πια;
Συμπέρασμα;
Πρώτον, ο αδερφός μου έμπλεξε με κακές παρέες.
Δεύτερον, ο Άδωνις αναδεικνύεται στον υπερασπιστή των πλουσίων. Είναι ο πολιτικός, που έχει σηκώσει το βάρος της απενοχοποίησης και της ιστορικής δικαίωσης της καταδιωκόμενης -εδώ και δεκαετίες- στην «σοσιαλιστική» Ελλάδα τάξης των επιχειρηματιών. Γι’ αυτό τον αγαπούν.
Τιμωρεί τους κακούς φτωχούς, που βαρύνουν το κράτος και τους «φορολογούμενους πολίτες» με τις ανάγκες τους για περίθαλψη, φάρμακα και άλλα… κομμουνιστικά, αντί να κατευθύνονται τα κονδύλια στην «ανάπτυξη». Δεν τους φτάνει πλέον να μας πίνουν το αίμα με το μπουρί της σόμπας, πρέπει να λέμε και ευχαριστώ, που μας «έκαναν ανθρώπους».
Σ’ ευχαριστώ για το χρόνο σου,
Γιώργος Π.
(Αγαπητέ φίλε, νομίζω πως ο Άδωνις Γεωργιάδης εκφράζει απόλυτα την σημερινή ελληνική κοινωνία. Αυτόν αξίζει η ελληνική κοινωνία. Αυτόν αξίζουν οι Έλληνες γιατροί ως προϊστάμενό τους. Αυτόν αξίζουν και αυτόν ζητούν. Αν ζητήσουν κάποιον άλλον, θα έχουν κάποιον άλλον. Αλλά ζητούν τον Άδωνι. Οπότε, χάρισμά τους. Θυμάμαι πως, όταν εμφανίστηκε ο Άδωνις στα τηλεοπτικά κανάλια -και γελούσαν όλοι μαζί του-, έγινε στόχος τηλεοπτικής κριτικής και σάτιρας. Ε, αυτοί που τον σατίριζαν, αυτοί τον δημιούργησαν. Κι αν και ξέρουν πια πως το μόνο αποτέλεσμα της κριτικής τους ήταν ο γραφικός Άδωνις να γίνει υπουργός, συνεχίζουν να προσπαθούν να βγάλουν γέλιο από τον Άδωνι. Μάλλον θέλουν να τον κάνουν πρωθυπουργό. Έχω κι εγώ, όμως, μια εμπειρία από τον Άδωνι. Πέρσι το καλοκαίρι, επέστρεψα από τα νησιά, για να κάνουμε με τον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο μια συνέντευξη με τον Άδωνι Γεωργιάδη για το Unfollow. Δηλαδή, άφησα τα νησιά, τις παραλίες, τα κοκτέιλ, τις ρακέτες, το kitesurf, το μπιτς βόλεϊ, το καυτό σεξ πάνω στην καυτή άμμο, για να έρθω στην Αθήνα να κάνω ερωτήσεις στον Άδωνι. Κι όλα αυτά με δικά μου έξοδα, γιατί το περιοδικό δεν είναι και ζάπλουτο. Είμαστε λοιπόν με τον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο, απέναντι από το γραφείο του Άδωνι στην Ακαδημίας. Πίνουμε καφέ και προσπαθώ να τον πείσω να φύγουμε και να μην κάνουμε τη συνέντευξη. «Δεν γίνεται» μου λέει ο Λευτέρης, «πρέπει να κλείσουμε τεύχος», «να φύγουμε Λευτέρη, να φύγουμε» εγώ, αλλά, τελικά, πάμε στο γραφείο του Άδωνι να του πάρουμε συνέντευξη. Κύριος ο Άδωνις, ευγενέστατος κλπ, οπότε ξεκινάμε τη συνέντευξη που ήταν πάρα πολύ σουρεαλιστική γιατί ο καθένας έλεγε ό,τι ήθελε. Ο Άδωνις -που δεν είχε γίνει ακόμα υπουργός- μιλούσε σαν εκπρόσωπος των Ελλήνων εφοπλιστών αλλά του το επισημάναμε και δεν τον πείραξε ιδιαίτερα. Άλλωστε, η αλήθεια είναι. Το πιο ωραίο συνέβη πέντε λεπτά μετά την έναρξη της συνέντευξης. Ενώ ο Άδωνις μιλάει ακατάπαυστα -χωρίς να λέει απολύτως τίποτα-, εμφανίζεται ξαφνικά η γραμματέας του. Χωρίς να πει τίποτα, του φοράει μια μαγειρική ποδιά με κάτι καρτούν πάνω και βάζει μπροστά του έναν δίσκο με ντολμαδάκια, τυρί και κεράσια. Αυτά, χωρίς ο Άδωνις να σταματήσει να μιλάει. Ο Άδωνις ξεκινάει να τρώει και συνεχίζει να μιλάει σαν πολυβόλο. Εγώ είμαι έτοιμος να πέσω κάτω από τα γέλια, χώνω κλωτσιές στον Λευτέρη και ο Άδωνις μιλάει με μανία. Μανία. Αυτό χαρακτηρίζει τον Άδωνι. Η μανία. Βέβαια, μετά τη συνέντευξη, μας πήρε ο Άδωνις και πήγαμε και συναντήσαμε κάτι φίλες του Ουκρανές αλλά μας είπε να μην πούμε τίποτα στην Ευγενία. Παιδιά είμαστε τώρα; Λέγονται αυτά τα πράγματα; Εντάξει, αυτό με τις Ουκρανές δεν έγινε ποτέ αλλά τόσες μαλακίες είπε ο Άδωνις, να μην πω κι εγώ μία; Αγαπητέ φίλε, ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι ο ιδανικός πολιτικός της χρεοκοπημένης Ελλάδας που παίρνει διαταγές από το εξωτερικό ακόμα και για το πότε θα αναπνεύσει. Αρχαιοπρεπής, εθνικιστής, προσκυνημένος, ραγιάς, φανφάρας, φωνακλάς, κενός και ξερόλας. Τη μια μέρα βρίζει τον Σαμαρά, την άλλη του γλείφει τ’ αρχίδια. Ποιος να εκφράσει καλύτερα τον σύγχρονο δουλοπρεπή Έλληνα; Αλλά να χαίρεστε που δεν είστε έτσι. Το φαντάζεστε να ήσασταν σαν τον Άδωνι; Να είστε καλά.)
Ανάρτηση από: http://pitsirikos.net, μονταζ: http://greki-gr.blogspot.gr
