Συμπληρώνονται 40 χρόνια από την ημέρα εκείνη που η Τουρκία εισέβαλε
στην Κύπρο, επικαλούμενη τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, για να προστατεύσει τους
κύπριους ομοεθνείς της. Πρόσχημα; Βεβαίως. Αλλά που της το έδωσαν οι Χουνταίοι
κυβερνώντες στην Αθήνα.
Τα αποτελέσματα είναι πια πασίγνωστα:
η Χούντα κατέρρευσε στην Αθήνα, αποκαταστάθηκε η κοινοβουλευτική Δημοκρατία [θυμάμαι
πώς ο αείμνηστος ιστορικός μας Νίκος Ψυρούκης έλεγε ότι επανήλθε ο «κοινοβουλευτικός
φασισμός». Υπερβολή; Ίσως ναι, ίσως και όχι]. Στην σκηνή επανεμφανίσθηκε ολόκληρος
ο κοινοβουλευτικός κόσμος που είχε οδηγήσει τη χώρα και τον λαό στη δικτατορία των
συνταγματαρχών. Μόνο που επέστρεψε τώρα πια ως εγγυητής της Δημοκρατίας και της
διάσωσης της Κύπρου.
Ο λαός με ενθουσιασμό και αναμμένα
κεριά υποδεχότανε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, που έπειτα από αρκετά χρόνια «αυτοεξορίας»
στο Παρίσι, επέστρεφε, με το προεδρικό αεροπλάνο του Ζισκάρ ντε Σταιν, ως ελευθερωτής
και σωτήρας του τόπου και λαού. Την εξουσία του την παρέδωσε ο «αντιβασιλεύς» χουντικός
Ζωιτάκης. Η χουντική κυβέρνηση είχε ήδη εξαφανιστεί. Η Ελλάδα είχε μείνει ακυβέρνητη
για λίγες ημέρες. Ο λαός είχε δείξει «ψυχραιμία» και «ωριμότητα», και όπως έλεγε
ο Π. Λαμπρίας «Δεν συνέβη το παραμικρό από όλα αυτά [σ.σ. που φοβόντουσαν οι ξένοι,
ότι δηλαδή μπορούσε «να επέλθει η σύγχυση και το χάος: να ξεσπάσουν αχαλίνωτες οι
αναρχικές εκδηλώσεις και οι συγκρούσεις, να ανοίξει ο δρόμος για έναν καινούργιο
εμφύλιο σπαραγμό,» στο ίδιο]. Αντίθετα. Ουδέποτε άλλοτε στη νεοελληνική ιστορία
εξελίχθηκαν τα πράγματα με τόση γαλήνη αλλά και τάξη»[1]
Να σκεφτεί κανείς ότι τότε υπήρχε
γενική επιστράτευση – δηλαδή ο λαός σε ένα μεγάλο μέρος του είχε πάρει ή ήταν πολύ
κοντά στα όπλα – κι όμως το καθεστώς της εξάρτησης, της εθνικής υποτέλειας και κοινωνικής
παρακμής ούτε καν ίδρωσε από τον φόβο μιας ριζοσπαστικής λαϊκής αντίδρασης. Ο λαός
έδειξε ικανοποιημένος με την «επιστροφή» στην παλιά πολιτική κατάσταση, δεν
διεκδίκησε τίποτα για τον ίδιο τον εαυτό του, τη δική του Δημοκρατία – όπως καλή
ώρα έγινε με την επανάσταση των γαρυφάλλων στην Πορτογαλία. Απλά περιορίστηκε να
φωνάζει «Δώστε τη Χούντα στο λαό» - αλήθεια από ποιους το ζήταγε και γιατί δεν την
είχε πάρει ο ίδιος – να σιγοψιθυρίζει το «Δεν ξεχνώ», για την Κύπρο, χωρίς να το
πιστεύει στα τρίσβαθα του.
Την εισβολή στην Κύπρο ακολούθησε
λοιπόν η αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, που στήθηκε πάνω σε μια
εθνική προδοσία-τραγωδία [τη μεγαλύτερη μετά τη Μικρασιατική καταστροφή], στο αίμα
και τα κόκαλα Κυπρίων και Ελλαδιτών στρατιωτών, και που βέβαια δεν κατόρθωσε να
αποτρέψει τη δεύτερη εισβολή*, τον Αττίλα 2 στα μέσα Αυγούστου.
Ο τρόπος με τον οποίο κατέρρευσε
η Χούντα – εθνική προδοσία – καθώς και αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία – χωρίς εκδήλωση
έστω ψήγματος λαϊκής παρέμβασης και ριζοσπαστισμού – καθόρισαν τις εξελίξεις
μέχρι σήμερα. Η αδυναμία του λαϊκού κινήματος να επηρεάσει άμεσα, με δική του πρωτοβουλία
και οργάνωση τις εξελίξεις, κατανοήθηκε και αξιοποιήθηκε στο έπακρο από το καθεστώς
της ξένης εξάρτησης, εθνικής υποτέλειας και κοινωνικής παρακμής που είχε επιβληθεί
λίγα χρόνια νωρίτερα, πάνω σε ένα έτσι κι αλλιώς πολύ πιο ρωμαλέο λαϊκό κίνημα.
Τώρα αυτός ο ίδιος ο λαός δεν πίστευε στις δυνάμεις του, είχε αποδεχτεί την ήττα
του, δεν είχε αυταπάτες ότι μπορούσε να στηριχτεί από κανέναν και από πουθενά. Για
τη βελτίωση της θέσης του, της ζωής του, ο μόνος δρόμος ήταν η καλή κοινοβουλευτική
συμπεριφορά.
Για την καλή διαγωγή του και
από τον φόβο μη τυχόν και κάτι πάει στραβά - στο μεταξύ οι ΗΠΑ είχαν ηττηθεί
στο Βιετνάμ και η παγκόσμια οικονομία βρισκότανε σε αναβρασμό λόγω του αιτήματος
μιας σειράς χωρών του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου για μια «Νέα Διεθνή Οικονομική Τάξη»,
πιο δίκαιη, κλπ – επετράπη κι εδώ ένα σοσιαλιστικό πείραμα.
Μέσα στο ενθουσιασμό και την
παραζάλη που σκόρπισε ποιος ήθελε να θυμάται την Κύπρο, την κατοχή της και τα όσα
αυτή προμηνούσε για όλα τα ανοικτά εθνικά μας θέματα; Μόνο κάποιοι «τρελοί», αγιάτρευτα
«ρομαντικοί», παλαιοημερολογίτες «εθνικιστές», «δογματικοί» αριστεροί, κολλημένοι
σε διάφορα τσιτάτα του μαρξισμού-λενινισμού, ανεδαφικοί «αντι-ιμπεριαλιστές», κλπ.
Γι αυτούς και την εξουδετέρωση τους,
υπήρχε ιδιαίτερο σχέδιο. Εξαπολύθηκε μια συστηματική επίθεση, με όπλο τις τελευταίες
επεξεργασίες των δεξαμενών σκέψης του ιμπεριαλισμού και αιχμή τον μεταμοντερνισμό.
Τέρμα οι συλλογικότητες. Προτεραιότητα στα ατομικά δικαιώματα (μέχρι και βίτσια),
στα δικαιώματα κάθε λογής μειονοτήτων – στο όνομα τους δικαιολογήθηκαν μια
σειρά ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις – καταπολέμηση κάθε λογής «εθνικισμού» που στρέφεται
κύρια κατά του εθνικισμού των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και συμφερόντων.
Δηλαδή ιδεολογική υπόσκαψη και απονομιμοποίηση των αντι-ιμπεριαλιστικών κινημάτων.
Και φυσικά όλα αυτά πασπαλισμένα με μπόλικη αντιρατσιστική και διεθνιστική σάλτσα
και εμμονή σε μια «ταξικότητα» που διαλύει την τάξη, αρνούμενη αυτό που είναι το
κύριο, το βασικό: την ηγεμονία [2].
Η επίθεση σε αυτή διεξήχθη ουσιαστικά
από την αυτοαποκαλούμενη «ανανεωτική» αριστερά ή την ευρωκομμουνιστική. Που όλα
αυτά τα κάλυψε με έναν «ψόφιο» αντισταλινισμό και προβάλλοντας πάντοτε ως λύση των
πάντων την ευρωπαϊκή πορεία.
Η επίθεση κατά μιας αριστερής, ριζοσπαστικής
θεώρησης των πραγμάτων και διεξόδου από την κρίση μας – οικονομική, κοινωνική και
εθνική – ολοκληρώθηκε βέβαια με τη γενικευμένη ιδεολογική-πολιτική επίθεση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού
συστήματος που ξεδιπλώνεται χρόνια τώρα σε παγκόσμιο επίπεδο και στο οποίο συμμετέχουν
πάντοτε και οι ντόπιοι άνθρωποι του. Πληθώρα βιβλίων, άρθρων και εδρών στα Πανεπιστήμια
ασχολούνται με αυτό. Ένα βλέμμα στο ΒΗΜΑ, την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, τους διάφορους Μαρανζτίδηδες
κλπ δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Οι άνθρωποι τη δουλειά τους κάνουνε και μάλιστα
πολύ καλά. Η κατάρρευση των χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και η αποκατάσταση
των καπιταλιστικών σχέσεων στις υπόλοιπες (βλ. Κίνα, κλπ) τους παρέχουν επιχειρήματα
και ορίζοντες.
Να πούμε βέβαια ότι η αποστροφή της
μεταμοντέρνας αριστεράς προς μεγάλες συλλογικότητες – όπως π.χ. το έθνος, σταθερά
στα βήματα του Κάρλ Πόππερ - έδωσαν έδαφος στην εξάπλωση – με επιτυχία σε
όλη την Ευρώπη – του δεξιού «εθνικισμού». Στην περίπτωση μας, η Χρυσή Αυγή.
Αυτός ο «εθνικισμός» δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτόν της αριστεράς – που
για να μην υπάρχει καμία σύγχυση θα τον αποκαλούμε «πατριωτισμό» ή τουλάχιστον
«εθνισμό». Ο αριστερός πατριωτισμός έχει βαθιές τις ρίζες του στους αγώνες των λαών
για την εθνική και κοινωνική τους απελευθέρωση και χειραφέτηση. Ο αριστερός πατριωτισμός
πάντοτε ποτίστηκε και φούντωσε από τον αγώνα για εθνική απελευθέρωση από δυνάστες
και κατακτητές, από αποικιοκράτες και ιμπεριαλιστές. Συνεπώς πάντοτε συνδέθηκε στενά
με τη λαϊκή κυριαρχία, άρα τη Δημοκρατία, και την ελευθερία. Παντού: από τον Ρήγα
Βελεστινλή μέχρι τον Μπολιβάρ. Ο πατριωτισμός είναι απελευθερωτικός και αφορά πρώτα
από όλες τις φτωχές και εργαζόμενες, υποτελείς τάξεις και κοινωνικά στρώματα.
Ο «εθνικισμός» τύπου Χρυσής Αυγής σήμερα
ή παλιότερα της 4ης Αυγούστου δεν έχει τίποτα κοινό λοιπόν με την αριστερά. Παραπλανεί
βέβαια. Αλλά δεν αρκεί να το λέμε. Πρέπει να καταλαβαίνουμε ότι η αριστερά σε αυτό
τον τομέα δεν τα έχει πάει καλά, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Αδυνατεί να καταλάβει
το φαινόμενο γιατί απλούστατα είναι παγιδευμένη στις ιδεοληψίες της. Το πόσο μπερδεμένα
είναι όλα στο μυαλό της φαίνεται από τη σχετική αρθρογραφία της. Αλλά γι αυτό άλλη
φορά.
Στην Κύπρο φάνηκε περίτρανα η καλπιά
του δεξιού εθνικισμού. Άσχετα με τη ρητορική του οδήγησε εκεί που όλοι γνωρίζουμε,
την Κύπρο.
Αλλά για την σημερινή δύσκολη, πολύ
δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται η Κύπρος – ακροβατεί μεταξύ της πλήρους εξαφάνισης
της, όπως υποστηρίζουν οι Τούρκοι - και της μετατροπής της σε ένα de jure
προτεκτοράτο, μεταμοντέρνο αλήθεια, των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και συμφερόντων
στην περιοχή.
Ό,τι δεν κατάφεραν με το σχέδιο Ανάν
– και σε αυτό χρωστάμε μεγάλη χάρη στον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο – προσπαθούν
να το επιτύχουν σήμερα με το κείμενο συμφωνίας Ν. Αναστασιάδη – του μεγάλου αυτού
Ανανικού – και του Ερόγλου. Και σε αυτή τους την προσπάθεια έχουν σημαντικούς αρωγούς:
Από το ΑΚΕΛ που ανησυχεί μήπως ξεχαστούν οι συγκλίσεις που πέτυχε με την τουρκοκυπριακή
πλευρά ο Χριστόφιας μέχρι και την ανασύσταση του ανανικού μετώπου εδώ στην Αθήνα.
Είναι φοβερό να σκέφτεσαι ότι από τον
αγώνα για Αυτοδιάθεση-Ένωση, περάσαμε στην Ανεξάρτητη Κύπρο που όμως δεν είχε δικαίωμα
να είναι Ανεξάρτητη και Αυτοδιάθετη – αλλά που τέλος πάντων εξασφάλιζε ένα κράτος
στους Έλληνες και φαινότανε ότι εγγυάτο την ασφάλεια τους – μετά στην Κατεχόμενη
Κύπρο και οδεύουμε με τη συνδρομή και του Μακάριου – τη συμφωνία του με τον Ντενκτάς
για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία – και των αποφάσεων του ΟΗΕ [από την
1291/99 και μετά] σε μια κατάσταση όπου οι Τούρκοι θα είναι αφεντικά στο Βορρά και
κυρίαρχοι στο Νότο.
Όσοι από αφέλεια, ενδοτισμό (κοινωνικής
προέλευσης ή ψυχολογικής συγκρότησης τους) ή από υπαρκτά υλικά συμφέροντα και δουλείες
τάσσονται σήμερα – όπως αυτοί που υπέγραψαν την γνωστή «Διακήρυξη του Έτους Κύπρου»
- υπέρ των δικοινοτικών συνομιλιών με σκοπό την επανένωση της Κύπρου, την οικονομική
πρόοδο της και την υπέρβαση των εθνοτικών διαχωρισμών, όχι μόνο δεν καταλαβαίνουν
τίποτα από την Ιστορία – της Κύπρου, της Ελλάδας και του Κόσμου - , όχι μόνο δεν
καταλαβαίνουν τίποτα από όσα αυτή τη στιγμή γίνονται και βρίσκονται σε εξέλιξη από
πλευράς ιμπεριαλισμού στην περιοχή, αλλά ανοίγουν τους ασκούς του Αιόλου για όλο
τον Ελληνισμό, για την Ελλάδα. Το ξήλωμα του πουλόβερ που έχει αρχίσει από την Κύπρο,
θα φτάσει στη Θράκη, τη Μακεδονία (Σκοπιανό), μέχρι ακόμα και την Ήπειρο. Ένας λαός
φοβισμένος, πρόθυμος να σκύψει ακόμα πιο πολύ πιστεύοντας ότι έτσι θα σωθεί,
τελικά καταστρέφεται. Ο ενδοτισμός – κι αυτόν κηρύσσει η «Διακήρυξη», θα οδηγήσει
στην καταστροφή. Όπως πάντοτε.
Σήμερα η διαχωριστική γραμμή δεν περνάει
μόνο από το Μνημόνια και όχι Μνημόνια. Αλλά από συνέχιση της ύπαρξης μας ως λαού
και έθνους ή πλήρους υποδούλωσης μέχρι εξαφάνισης μας.
Μπορεί να φαντάζει περίεργο – αλλά δεν είναι καθόλου – ότι σήμερα
έχει επιτευχθεί μια «εθνική» ομοφωνία πάνω στη λύση του Κυπριακού. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ
και ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούν στην αποδοχή των σχεδίων του ιμπεριαλισμού. Δηλαδή στη συμφωνία
Αναστασιάδη-Ερόγλου. Για άλλη μια φορά το ΚΚΕ, δεν συμβαδίζει, όπως και το 2004
διαφωνούσε με το σχέδιο ΑΝΑΝ. Θεωρεί ότι η Κοινή Δήλωση «της 11ης Φλεβάρη 2014,
μεταξύ του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Ν. Αναστασιάδη και του ηγέτη του
ψευδοκράτους, Ντ. Ερογλου,…. κινείται στα βήματα του διχοτομικού «σχεδίου Ανάν»».
(βλ. Ριζοσπάστης 12/7/14, σελ.6). Και αυτό πρέπει να του αναγνωρίσουμε διατηρώντας
όλες τις άλλες, βαθύτατες, διαφορές και διαφωνίες μας μαζί του.
Η στάση στο κυπριακό αποτελεί Λυδία λίθο για το αντι-ιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό
και πατριωτικό λαϊκό κίνημα και τα κόμματα του. Στην πράξη. 40 χρόνια τώρα αυτό
επιβεβαιώνεται σε κάθε βήμα του, κάθε χρόνο.
* Σε αυτή τη δεύτερη εισβολή του Αττίλα, ανάμεσα στους πολλούς ελλαδίτες
[ΕΛΔΥΚ] και ελληνοκύπριους μαχητές, έπεσε υπέρ πατρίδας –προδομένος όπως όλοι
τους άλλωστε - στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας, ο ανιψιός μου Νίκος Τσουκαλάς.
21 χρονών παλικάρι, νέος άλκιμος και ωραίος, όπως άλλωστε και όλοι όσοι κοιμούνται
δίπλα του στη «Μακεδονίτισσα». Στη μνήμη όλων αυτών αφιερώνεται αυτό
το μικρό κείμενο, ελαχιστότατο δείγμα της αιώνιας ευγνωμοσύνης μας για τον
αγώνα και τη θυσία τους για να υπερασπίσουν την Ελευθερία μας ως λαού και
Έθνους, απέναντι σε όσους τις επιβουλεύονται χρόνια τώρα με διάφορους τρόπους και
μεθόδους. Όπως τα Μνημόνια και εφαρμοστικοί νόμοι με τα οποία επιδιώκεται η εξόντωση
του λαού και η ολοσχερής υποδούλωση μας σε αυτούς που αντισταθήκανε πολεμώντας τους
στις πόλεις, τα χωριά και τα βουνά της Ελλάδας στη δεκαετία του ‘40 κι αργότερα
στις πόλεις, τα χωριά και τα βουνά της Κύπρου για την Αυτοδιάθεση-Ένωση της Κύπρου
με την Ελλάδα.
Σημειώσεις-παραπομπές
1 – Π. Λαμπρία «Η αναγέννηση μιας Δημοκρατίας», Διεθνής Πολιτική(LE
MONDE diplomatique – ελληνική έκδοση), Νοέμβριος 1977, τ. 13, σελ.10.
2 – βλ. Σχετικά τα κείμενα μου, εδώ στον ΟΙΣΤΡΟ: «Ο
Ρατσισμός ως αντιρατσισμός»
«Πάλι για τον ρατσισμό» http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2013/05/blog-post_23.html
«Το τυρί και η φάκα» http://istrilatis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_30.html#!/2013/05/blog-post_30.html
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
