Ο νέος τύπος των social media (και όχι
μόνο) που κάνει θραύση.
Του Χρήστου Ξανθάκη
Απ’ όλους μπορείς να γλυτώσεις στα social media. Μπορείς να γλυτώσεις από τους φορτικούς, μπορείς να γλυτώσεις από τα τρολάκια, μπορείς να γλυτώσεις από τους λιγούρηδες, ακόμη κι από τους οπαδούς του Μπέου μπορείς να γλυτώσεις. Αν είσαι λίγο πονηρός, βρίσκεις πάντοτε τρόπους να τους αποφύγεις. Από έναν και μόνο έναν δεν μπορείς με τίποτα να ξεφύγεις. Από τον αντιΣύριζα!
Ο οποίος αντιΣύριζας παρεισφρέει σε κάθε κουβέντα όσο γελοία, άσχετη ή αλλού νταλλού κι αν είναι αυτή. Ασχολείστε, ας πούμε, εσύ και οι φίλοι σου με το κεφαλαιώδες ερώτημα “από που κλάνει το μπαρμπούνι;“. Κι ενώ ανταλλάσσονται απόψεις πάσης φύσεως, μπουκάρει ο αντιΣύριζας κι αρχίζει το ψαλτήρι: “Δεν θα μας υποδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ, το νέο ΠΑΣΟΚ, από που θα πέρδονται τα ψάρια μας.” Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, δεν είναι εκεί το θέμα, τα έχεις μπερδέψει, τα έχεις μπουρδουκλώσει. Αμετακίνητος αυτός. Ούτε βήμα πίσω, ούτε εκατοστό.
Περνάει η ώρα, περνάει η μέρα, ανοίγει άλλος κύκλος προβληματισμού: “Μασάει άραγε η κατσίκα ταραμά;” Λέει ο ένας, λέει ο άλλος, το μακρύ του και το κοντό του ο καθείς. Κι εκεί που έχει ανάψει το μπλα μπλα, να σου τον και τον αντιΣύριζα: “Ποιος είναι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, το νέο ΠΑΣΟΚ, ο οποίος θα επιβάλλει στα ζωντανά μας να τρώνε ό,τι ανθυγιεινό βρεθεί στο δρόμο τους;” Ξανά μανά τα ίδια, κάτσε ένα λεπτό, πάρε μιαν αναπνοή, τίποτα ο δικός σου. Καρφωμένος στη θέση του να αλαλάζει ως άλλος προφήτης.
Προσοχή, δεν μιλάω εδώ για τον μέσο πολίτη που έχει τις μικρές ή μεγάλες αμφιβολίες του για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός είναι νορμάλ και μια χαρά δικαιούται να τα χώνει όποτε τα χώνει. Μιλάω για εκείνους τους ανθρώπους που αναπνέουν για έναν και μοναδικό λόγο. Για να καταγγέλλουν παντού και πάντα το νέο ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι ας αφορά η συζήτηση στις πάνες του μωρού.
Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο πάντως και όσοι ή όσες από εσάς έχετε μερικά χρονάκια στην πλάτη σας σίγουρα θυμάστε κάτι ανάλογο που συνέβαινε στα τέλη των seventies με πρωταγωνιστή τον συγχωρεμένο τον Ανδρέα Παπανδρέου. Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχαν social media και υπέφεραν τα τηλεφωνικά κέντρα στα ραδιόφωνα και οι στήλες γραμμάτων στις εφημερίδες. Με κάθε αφορμή, μικρή, μεγάλη, αόρατη, αδιόρατη, σοβαρή, ασόβαρη, έπεφταν βροχή οι κλήσεις και οι επιστολές. Που θα ερχόταν ο Παπανδρέου (συγγνώμη, ο Παπανδρέας…) να μας πάρει τα σπίτια, να μας κλέψει τα μαχαιροπήρουνα, να μας ξεπαρθενέψει τις κόρες. Για όλα έφταιγε, για όλα ήταν υπεύθυνος, για όλα έπρεπε να πληρώσει, μπας και ικανοποιείτο έστω κατ’ ελάχιστον η μανία των εγκαλούντων.
Διότι περί μανίας επρόκειτο και μάλιστα μανίας θρησκευτικής. Ας μην γελιόμαστε, δεν υπάρχει ούτε πολιτικό ούτε κοινωνικό υπόβαθρο στις εκρήξεις και στις παρεμβάσεις του τότε και του σήμερα. Εσωτερικά είναι τα προβλήματα που ταλάνιζαν τότε τους αντιΠαπανδρεϊκούς και βασανίζουν σήμερα τους αντιΣύριζες. Ενδότερα είναι τα κενά που αγωνίζονται να καλύψουν, εκτοξεύοντας δεξιά-αριστερά ιερεμιάδες. Εξ ου και το ύφος των παρεμβάσεων, εξ ου και η ατελείωτη οργή, εξ ου και η απόλυτη πίστη στο απόλυτο κακό που αν εξοντωθεί θα βασιλεύσει πάλι η αρμονία στην οικουμένη.
Τους συμπονώ, δεν λέω, και τους συνιστώ να μιλήσουν με κάποιον ειδικό. Κάποιον που να μπορεί να τους ανακουφίσει και να τους επαναφέρει στον κόσμο των κανονικών ανθρώπων. Κάποιον που θα διαθέτει κατανόηση, υπομονή, ηρεμία. Κι επειδή πληροφορούμαι ότι ο κόσμος της ψυχιατρικής υπέκυψε στους σατανάδες της Κουμουνδούρου, τους συνιστώ να επισκεφθούν άμεσα τον πνευματικό τους.
Ανάρτηση από: http://provocateur.gr
