Του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη (φ. 118) που θα κυκλοφορήσει το Σάββατο
Η απόφανση του «επιστήμονα» Φίλη περί Ποντίων πυροδότησε πάλι τη συζήτηση και την αναρώτηση πολλών φίλων για τις αιτίες αυτής της εμμονής στα εθνομηδενιστικά μυθεύματα, από την κυβερνώσα αριστερά και τους εκπροσώπους της. Άραγε το κάνουν από ιδεολογία ή εξυπηρετούν συμφέροντα;
Εδώ και τουλάχιστον σαράντα πέντε χρόνια, από το 1970, συγκρούομαι με τις αντιπατριωτικές αντιλήψεις στον χώρο της αριστεράς και κατεξοχήν μετά το 1985, όταν άρχισε να ογκώνεται το κύμα του εθνομηδενισμού, που μετάλλαξε ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς, κυρίως της αριστερής διανόησης, σε αντιπατριωτική δύναμη.
Σταδιακώς, ιδιαίτερα μετά το 2000, μια νέα αντιπατριωτική αριστερά κυριάρχησε σχεδόν ολοκληρωτικά και ήρθε να συναντήσει, από την απέναντι όχθη, την παραδοσιακά «ξεπουλημένη στον ιμπεριαλισμό» νεοφιλελεύθερη δεξιά. Λιάκος και Νίκος Δήμου ήταν τα σύμβολα αυτής της συνάντησης, ή Δαμανάκη και Σημίτης.
Για δεκαετίες, ιδιαίτερα τις πρώτες, αντιστρατευόμουν τον εθνομηδενισμό αποκλειστικά με ιδεολογικά επιχειρήματα. Όμως, από τη δεκαετία του 1990 και μετά, τα πράγματα αλλάζουν. Στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, ο εθνομηδενισμός μεταβάλλεται σε όχημα κοινωνικής και πολιτικής ανόδου. Από τον Ανδρέα στον Σημίτη. Και οι «ανανεωτικοί» αριστεροί ήταν – ως «διεθνιστές»– οι πιο προετοιμασμένοι γι’ αυτό, σε σχέση με τους «καθυστερημένους» δεξιούς.Εδώ και τουλάχιστον σαράντα πέντε χρόνια, από το 1970, συγκρούομαι με τις αντιπατριωτικές αντιλήψεις στον χώρο της αριστεράς και κατεξοχήν μετά το 1985, όταν άρχισε να ογκώνεται το κύμα του εθνομηδενισμού, που μετάλλαξε ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς, κυρίως της αριστερής διανόησης, σε αντιπατριωτική δύναμη.
Σταδιακώς, ιδιαίτερα μετά το 2000, μια νέα αντιπατριωτική αριστερά κυριάρχησε σχεδόν ολοκληρωτικά και ήρθε να συναντήσει, από την απέναντι όχθη, την παραδοσιακά «ξεπουλημένη στον ιμπεριαλισμό» νεοφιλελεύθερη δεξιά. Λιάκος και Νίκος Δήμου ήταν τα σύμβολα αυτής της συνάντησης, ή Δαμανάκη και Σημίτης.
Και η Αυτοκρατορία δεν είχε «ιδεολογικές προκαταλήψεις», γιατί όχι οι αριστεροί, γιατί όχι ο Τσίπρας, απέναντι στον Σαμαρά; Αριστερή γάτα, δεξιά γάτα, αρκεί να πιάνει τα πατριωτικά «ποντίκια» και να εξαπατά το εθνολαϊκιστικό πόπολο. Εξάλλου, είναι πολύ πιο ενδιαφέρον κάποιος που υποστηρίζει το σχέδιο Ανάν να έχει και την ανάλογη «διεθνιστική» ιδεολογία, όπως ο Κωνσταντόπουλος, ο Φίλης και η Σία Αναγνωστοπούλου, σε σχέση με τη «δεξιά» Ντόρα Μπακογιάννη και τον παλιό αριστερό Αλέξη Παπαχελά.
Έτσι λοιπόν, σταδιακώς, οι αριστεροί εθνομηδενιστές ανακάλυψαν ότι ο αντιπατριωτισμός αποδίδει: θέσεις, ταξίδια, συνέδρια, βουλευτηλίκια, Ακαδημία Αθηνών, ακόμα και υπουργηλίκια. Αντίθετα ο «πατριωτισμός» βρωμάει «επαρχιωτίλα», «καθυστέρηση», «Χριστόδουλο», «ακροδεξιά». Γιατί λοιπόν να μη συναλλάσσεσαι με Αμερικανούς, Γερμανούς και… Τούρκους αφού οι «εθνικισμοί» είναι ξεπερασμένοι και ο πατριωτισμός είναι πλέον ένα κίβδηλο όχημα; Κατά συνέπεια και ιδεολογία και συμφέροντα. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου.
Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr
