Τελικά ο στρατιωτικός νόμος αποκατέστησε την «τάξη» των δωσίλογων δημίων: ΟΙ απεργοί στο Μετρό εξαναγκάστηκαν να λύσουν την απεργία τους…
Θριαμβολογούν τα κυβερνητικά ανδρείκελα και οι γενίτσαροι της καθεστωτικής προπαγάνδας για τη …νίκη τους!!!
Μόνο που αυτή η «νίκη» στα ουσιαστικά της χαρακτηριστικά είναι ήττα: Όταν μια κυβέρνηση επιβάλλεται με τις ξιφολόγχες, με επιστρατεύσεις και διώξεις, αυτό που καταγράφεται στον ελληνικό λαό είναι ήττα.
Ήττα διπλή: Από τη μια αποκαλύπτεται καθαρά το πρόσωπο της δικτατορικής μοχθηρίας της κυβέρνησης και από την άλλη διογκώνει, με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου, τα συσσωρευμένα αποθέματα της λαϊκής οργής, τα καθιστά ακόμα πιο εκρηκτικά…
ΟΙ εργαζόμενοι στο Μετρό ηττήθηκαν! Η ήττα τους, όμως, είναι σαν αυτές τις τακτικές ήττες που προετοιμάζουν τις αυριανές νίκες.
Είναι μια ήττα που δημιουργεί, προετοιμάζει και συσσωρεύει εκείνους τους κοινωνικούς και πολιτικούς όρους που θα επιτρέψουν στις αυριανές απεργίες να «σπάνε» το κάδρο της απομόνωσης και να υψώνονται σε ΚΕΝΤΡΙΚΗ πολιτική και οργανωτική παρέμβαση και δικτύωση: Να έχουν δηλαδή το χαρακτήρα, ΟΧΙ μιας περιφερειακής σύγκρουσης με το καθεστώς, αλλά μιας ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ πολιτικής σύγκρουσης…
Αν σκεφτεί κανείς τη σημερινή κατάσταση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, τη γενική ισοπέδωσή του από τις άθλιες ηγεσίες τής «αριστεράς», ΤΟΤΕ το αγωνιστικό βήμα των απεργών του Μετρό ήταν εξαιρετικά σημαντικό: Ήταν ένα αγωνιστικό βήμα που εξανάγκασε την κυβέρνηση της χρηματιστηριακής χούντας να δείξει το ΩΜΟ, δικτατορικό της πρόσωπο, τις φασίζουσες ρυτιδώσεις του…
ΑΥΤΟ και μόνο είναι μια σημαντική νίκη των εργαζομένων…
Με τα σημερινά δεδομένα δεν μπορούσε μια απεργία ενός κλάδου, ΧΩΡΙΣ επαναστατική ηγεσία (πολιτική ηγεσία) να προχωρήσει πιο πέρα.
Η ΑΠΕΡΓΙΑ πέτυχε τα μέγιστα για τα δοσμένα δεδομένα του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Ξεπέρασε τα στενά συνδικαλιστικά όρια και μετέτρεψε τη σύγκρουση με την κυβέρνηση σε ΠΟΛΙΤΙΚΗ σύγκρουση: Την εξανάγκασε δηλαδή να χρησιμοποιήσει ακραία ΠΟΛΙΤΙΚΑ μέτρα για να το αναχαιτίσει, την ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ…
Και πάνω σ’ αυτό ακριβώς το μέτωπο της πολιτικής σύγκρουσης ηττήθηκαν οι απεργοί, καθιστώντας ορατό το μεγάλο πολιτικό κενό: Την ολοκληρωτική απουσία μιας αγωνιστικής πολιτικής ΗΓΕΣΙΑΣ…
Η συνδικαλιστική ηγεσία των απεργών του Μετρό δεν μπορεί να καλύψει αυτό το τεράστιο πολιτικό κενό, δεν μπορεί να βγάλει σε πέρας ένα ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ: Αυτό αποτελεί το αλφάβητο των επαναστατικών κινημάτων.
Το απεργιακό κίνημα των Μαζικών Μέσων Μεταφοράς, έφτασε εκεί που μπορούσε να φτάσει και μάλιστα στο ανώτερο σκαλί…
Έδωσε αυτά που μπορούσε να δώσει: ένα πρώτο «υλικό» που θα γονιμοποιηθεί, με ταχύτατους ρυθμούς, λόγω της ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ λαϊκής ΟΡΓΗΣ, σε μορφές αγώνα πιο ανώτερες, πιο γενικευμένες, πιο συντονισμένες.
Σε μορφές αγώνα που θα βάλουν τα θεμέλια οικοδόμησης του επαναστατικού φορέα…
Ανάρτηση από : http://www.resaltomag.gr, μονταζ : http://greki-gr.blogspot.gr
