Του Σωτήρη Δημόπουλου
Η απόφαση του Eurogroup για το κούρεμα των κυπριακών τραπεζών ισοδυναμούσε με κήρυξη οικονομικού πολέμου στο νησί. Τίποτε λιγότερο. Και κανένα επιχείρημα για το μοντέλο της κυπριακής οικονομίας δεν δικαιολογεί την εμπαθή επιθετικότητα του Βερολίνου. Γνώριζαν όλοι τι συνέπειες θα είχε η απόφαση. Η κυπριακή οικονομία θα τιναζόταν στον αέρα. Κι όμως προχώρησαν γιατί έπρεπε
- να χάσει η Κύπρος τη δυνατότητα αποκλειστικού ελέγχου του φυσικού της αερίου,
- οι Ρώσοι να φύγουν με τις καταθέσεις τους από την Κύπρο. Και να τις πάνε, βεβαίως, σε τράπεζες όπου οι Γερμανοί έχουν δικά τους συμφέροντα, όπως της Λεττονίας, το κράτος των απογόνων των Τευτόνων ιπποτών,
- όλοι να παραδειγματιστούν για το που μπορούν να φθάσουν οι προτεστάντες του βορρά με όσους δεν υποτάσσονται,
- να κάνουν μια χάρη στην Τουρκία, διαχρονικής συμμάχου της Γερμανίας.
Η Κύπρος, όμως, δεν είναι μια οποιαδήποτε περίπτωση στο χάρτη της Ευρώπης, δεν είναι απλά ένα μικρό κρατίδιο στην εσχατιά της. Είναι το κλειδί της ανατολικής Μεσογείου. Κανένα άλλο κράτος –που σχεδόν το μισό του έδαφος είναι υπό κατοχή από τουρκικά στρατεύματα- δεν συνδυάζει τόσους παίκτες:
- η οικονομία του εξαρτάται σε μέγιστο βαθμό από το ρωσικό κεφάλαιο,
- ανήκει στην πολιτική σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας –που διατηρεί και στρατιωτικές βάσεις στο νησί,
- συμμετέχει στην Ευρωζώνη, την νομισματική ένωση, όπου ηγεμονεύει η Γερμανία,
- έχει στρατηγικό σύμμαχο για την ενέργεια το Ισραήλ,
- η Κίνα επιδιώκει να αποκτήσει και αυτή παρουσία, με μαζικές αγορές ακινήτων, έως σήμερα, και
- βέβαια, την Ελλάδα, τη «μητέρα-πατρίδα», με οικονομία διαλυμένη και απόλυτα υποταγμένη στο γερμανικό κεφάλαιο.
Έχοντας αυτά υπ’ όψη διατηρεί κάποιος ψευδαισθήσεις για τη σημασία των δραματικών εξελίξεων που παρακολουθούμε;
Η Κύπρος αντέδρασε στην εθελοντική αυτοκτονία και θα το πληρώσει, ανεξάρτητα από τη τελική λύση. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Αλλά έτσι κι αλλιώς θα το πλήρωνε. Ήδη η Κύπρος δεν είναι η Κύπρος που ήταν. Θα πρέπει να παλέψει ακόμη μια φορά, να ξεπεράσει τις αδυναμίες της, να περάσει τις συμπληγάδες των συγκρουόμενων συμφερόντων –μεταξύ Δύσης και Ανατολής- και να σταθεί στα πόδια της. Ο δρόμος δύσκολος, αλλά μονόδρομος.
Το ποτάμι δεν γυρίζει πλέον πίσω. Κι όχι μόνον για την Κύπρο.
Δεν γυρίζει και για τους λαούς της νότιας Ευρώπης, που συναισθάνθηκαν την αδικία έναντι της Κύπρου, και αντελήφθησαν την απειλή που συνιστά η γερμανική πολιτική.
Δεν γυρίζει και για την Ελλάδα. Ο αγώνας της Κύπρου αλλάζει τα δεδομένα. Η επίθεση στην Κύπρο είναι επίθεση σε τμήμα του ελληνισμού. Κι όσο μελάνι κι αν κατανάλωσαν, για χρόνια, οι διάφοροι ινστρούχτορες του εθνομηδενισμού στο νησί και στην Ελλάδα, με σκοπό να μας πείσουν για το αντίθετο, δεν διέγραψαν ποτέ αυτή την πραγματικότητα από τις καρδιές των απλών ανθρώπων. Πολλώ δε μάλλον που σήμερα σύμπας ο ελληνισμός κινδυνεύει να βρεθεί σε καθεστώς νέο-αποικίας, πριν κατρακυλήσει, μοιραία, σε αυτό των νεο-οθωμανικών βιλαετιών.
Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr
