Του Θανάση
Μπαρτσώκα*
Πολλοί άνθρωποι
ακόμη και από παιδικά βιώματα κατέχονται από φοβίες.
Άλλος αρρωστοφοβία,
άλλος υψοφοβία, άλλος αγοροφοβία, μεγάλη ποικιλία σε είδη αλλά και σε μορφές.
Σχεδόν όλες
είναι διαχειρίσιμες και με κλασικές μεθόδους αλλά και την αναγνωρισμένη πλέον «απελευθερωτική
ψυχολογία».
Όμως όταν η
φοβία μετατραπεί σε δειλία μπροστά στις δυσκολίες και ιδιαίτερα όταν κυριεύσει τον
«ηγέτη» μιας χώρας τότε τα πράγματα περιπλέκονται.
Ιδιαίτερα όταν
προσπαθεί το δικό του δρόμο, δηλαδή την «Ανοπία Ατραπό» να πείσει ότι το έκανε για
να σώσει τη χώρα από την καταστροφή οδηγώντας τη χώρα και το λαό στη «μάχη το Πέτα»
γεμάτος ενθουσιασμό που τόσο έμοιασε στον Μαυροκορδάτο.
Κι όπως ακριβώς
οι προηγούμενοι με μικρές αλλά δυστυχώς για την Αριστερά τεράστιες ηθικές πληγές
παίζει πλέον το γνωστό παιχνίδι των αριθμών, «0,5 ανάπτυξη», «1,5 του χρόνου», «3,5
αργότερα».
Και βέβαια
όλα τα παιδιά της γενιάς του και κάτω πρέπει να απολαμβάνουν τον ήλιο μαζί με τους
δυστυχείς πρόσφυγες, γιατί δεν χρειάζεται να εργάζονται.
Για να μη σκουριάσουν
βέβαια αν είναι «τυχερά» μπορούν να βρουν και κανένα δίμηνο απασχόλησης σε εργασία
άσχετη με τις σπουδές τους και τις γλώσσες που σχεδόν όλα κατέχουν και την τεράστια
αμοιβή των 200 ευρώ.
Και βέβαια
υπάρχει και η απαραίτητη προσπάθεια ότι πρέπει να συμβιβαστούν, να γίνουν ρεαλιστές,
να γεμίσουν άγχη, φόβους, καταθλίψεις και κυρίως να σταματήσουν να ονειρεύονται
γιατί τα «όνειρα κάνουν κακό στην υγεία».
Όμως όπως κάθε
«γυμνός βασιλιάς» χρειάζεται και την αυλή του που δήθεν θα τον θαυμάζει και θα τον
κολακεύει για να είναι ήσυχος για τα ρούχα του.
Στην αυλή χρειάζονται
αρκετοί αλλά κυρίως είναι απαραίτητη οι γελωτοποιοί και οι κόλακες.
΄Αλλος τον
αναγορεύει σε «εθνάρχη της Αριστεράς». Άλλος που παίζει στα δάκτυλα τον Μαρξισμό
ότι είναι ένα μείγμα «Τσε Γκεβάρα και Λούλα».
Οπωσδήποτε
είναι απαραίτητα και τα νέα σύγχρονα εργαλεία της δήθεν Μαρξιστικής σκέψης μιας
και η διαλεκτική απέτυχε.
΄Ετσι μάθαμε
τελευταία από τους «ταξικούς αποστάτες» τη νέα ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας.
Πλούσιοι στα
όρια του καπιταλιστή είναι όσοι έχουν εισόδημα πάνω από 4.000 ευρώ το χρόνο.
Με αυτή μόνο
τη φράση ξεδιπλώθηκε όλη η μαρξιστική ανάλυση και απέμεινε το «βαρύ καθήκον» για
«το δίκαιο μοίρασμα της φτώχειας».
Ούτε μια κουβέντα
για τις «νόμιμες» τεράστιες συγκεντρώσεις πλούτου και μόνο μικρές αναφορές στη μικρή
και μεγάλη διαφθορά που ήδη τμήματά της αγκαλιάζονται.
Καμιά αναφορά
στο δείκτη ανισότητας γιατί είναι επικίνδυνος δείκτης, και καμιά αναφορά στις μεγάλες
χρηματοπιστωτικές φούσκες που πλέον ονομάζονται χαριτωμένα «επενδύσεις» και οι κάτοχοί
τους «θεοί».
΄Αν σήμερα
ρωτήσεις τους ανθρώπους όλοι σχεδόν γνωρίζουν τον Σπάρτακο που όντας μη ρεαλιστής
και για την ακρίβεια όχι δειλός έπεσε στη μάχη, αλλά η δουλεία αργότερα βέβαια καταργήθηκε.
Σχεδόν κανένας
δεν θα γνωρίζει το Ρωμαίο στρατηγό που τον νίκησε.
Κρίμα για τον
νικητή Κράσσο, ίσως χρειάζεται και γι΄ αυτόν να στηθεί κάποιος ανδριάντες στη Ηρώδου
Αττικού.
Όμως μη ξεχνούμε
ότι ζούμε σε μια χώρα με τεράστια προσφορά πνευματική – πολιτιστική και όχι μόνο
στην ανθρωπότητα.
Το λαό αυτής
της χώρας τον αποτυπώνει με ένα μόνο στίχο ο Γιάννης Ρίτσος.
«’ Ελληνας
γυμνός και όχι γυμνιστής»
Πράγματι πάρα
πολλά από τα απαράμιλλα γλυπτά των προγόνων μας είναι γυμνά και πανέμορφα. Αντίθετα
οι πολιτικά γυμνιστές προσπαθούν ή να κρύψουν ατέλειες ή είναι επιδειξίες.
ΥΓ. Μη πείτε
ποτέ την Κυριακή.
Την Κυριακή
όλοι στο Σύνταγμα για γιορτή και αγώνα.
Και κάποια
Κυριακή θα πραγματοποιηθεί και η απαραίτητη για τη χώρα μας Συντακτική Συνέλευση
που θα σημάνει και την αναγέννησή της.
Ο Θανάσης Μπαρτσώκας είναι πρώην δήμαρχος
Καισαριανής
Ανάρτηση από:http://www.hitandrun.gr
