To Αφγανιστάν και εμείς

Φωτογραφία: Press.gr

Του 

Ηλία 

Παπαναστασίου

 

 

Οι ταχύτατες εξελίξεις στο Αφγανιστάν με την επικράτηση των Ταλιμπάν σηματοδοτούν συγκλονιστικές εξελίξεις, όχι μόνο στην Κεντρική Ασία αλλά και στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνοπτικά, θα μπορούσαμε να συγκεντροποιήσουμε τα συμπεράσματα ως εξής.

 

Η επικράτηση των Ταλιμπάν δεν αποτελεί μια ήττα μόνο των ΗΠΑ αλλά συνολικά του Δυτικού Κόσμου. Επειδή μάλιστα είναι πολύ «μοδάτες» οι επιθέσεις αναλυτών κατά των Αμερικάνων, χωρίς να είμαστε υποστηρικτές τους, θα μπορούσαμε να αποδώσουμε την ήττα τους σε τέσσερα αίτια: 

Την έλλειψη «Αποικιοκρατικής παράδοσης» – δηλαδή Αποικιοκρατίας «Ιστορικού τύπου»– των Αμερικάνων που σημαίνει κραυγαλέος ερασιτεχνισμός και εντυπωσιασμός με χολιγουντιανά χαρακτηριστικά. Οι Αμερικανοί δεν επεμβαίνουν για να «μείνουν» αλλά για να βομβαρδίσουν σε στυλ Συλβέστερ Σταλλόνε και μετρά αυτοϊκανοποιούνται πως είναι «νικητές», «αήττητοι» και φυσικά «στρατιώτες της ελευθερίας». Έχεις την εντύπωση πως επικρατεί ο προϋπολογισμός των χολιγουντιανών ταινιών για διεθνή και εσωτερική κατανάλωση, μαζί με όλη την «αύρα» ηλιθιότητας και κακοήθους κρετινισμού που χαρακτηρίζει σχεδόν όλες τις αμερικάνικες επεμβάσεις έως σήμερα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ελλείψει Διπλωματίας και Διπλωματικής Παράδοσης, οι Αμερικανοί πρώτα «αδειάζουν» τα Βομβαρδιστικά και μετά σκέφτονται μήπως πρέπει να λυθεί το πρόβλημα που δημιουργήθηκε, βασικά με δική τους ευθύνη. Και όλα τα παραπάνω, συνοδευόμενα με μια απίστευτη προπαγάνδα των Μέσων Ενημέρωσης που πρώτα παράγουν «Εικόνες» και μετά από χρόνια μαθαίνουμε πως είναι ψεύτικες, μια καθαρόαιμη απάτη που θυμίζει το «Κοινωνία, εικόνα σου είμαι και σου μοιάζω» της Γαλάτειας Καζαντζάκη! Τέτοια χώρα, τέτοιες εικόνες, τέτοια «Διπλωματία», τέτοια «δημιουργικά» αποτελέσματα έχει. Μόνο τους περίφημους Κορμοράνους του Περσικού Κόλπου που ήταν – υποτίθεται– βουτηγμένοι στο πετρέλαιο και μόνο τα (δήθεν) χημικά όπλα του Σαντάμ να θυμηθούμε αρκεί. Και φυσικά, να μην ξεχνάμε και τον μεγάλο Όσκαρ Γουάλντ που έγραφε προφητικά στα τέλη του 19^ου αιώνα πως «Η Αμερική είναι το μοναδικό παράδειγμα της ανθρώπινης Ιστορίας που μια χώρα πέρασε κατευθείαν από την Βαρβαρότητα στην Παρακμή χωρίς να παράξει ποτέ Πολιτισμό». Μεγάλος ο Όσκαρ, μεγάλα και τα αποφθέγματά του!

Ιστορικός ο κρετινισμός των Αμερικάνων, πολιτιστικής προέλευσης και φοβόμαστε πως έχει περάσει και στο βιολογικό υπόστρωμα των Αμερικάνων. Ίσως τελικά, θα πρέπει να θεωρήσουμε τις χώρες με μεγάλο πολιτιστικό αποτύπωμα που δρούσαν σε χώρες βάρβαρων, σαν τις μόνες ικανές για μια ηγεμονική και για μεγάλο διάστημα, πετυχημένη διακυβέρνηση. Στον Αρχαίο Κόσμο ήταν κατά πρώτο λόγο η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που άφησε το αποτύπωμά της σε όλα τα έργα υποδομών, από την Σκωτία των βάρβαρων Πικτών έως τον Έλβα των εξίσου βάρβαρων Γερμανών. Στην Νεότερη Εποχή, η Βρετανική Αυτοκρατορία απετέλεσε το παράδειγμα της πλέον εξελιγμένης διακυβέρνησης αποικιοκρατίας αστικού τύπου, έχοντας σαν βάση την εξαίρετη Βρετανική Διπλωματία και την ασύγκριτη ισχύ του Βρετανικού Στόλου. Οι Βρετανοί πήγαιναν για να «μείνουν» κάνοντας μεγάλα έργα υποδομής που βοήθησαν μετέπειτα τους λαούς για την είσοδό τους στον σύγχρονο, αστικό, δυτικό κόσμο. Στο εξαίρετο κείμενό του «Τα αποτελέσματα της Βρετανικής Κυριαρχίας στην Ινδία» ο Μαρξ με σαφή και γλαφυρό τρόπο εξηγεί πως η Βρετανική Αυτοκρατορία θα έδινε την δυνατότητα στους Ινδούς να «βγουν» στον σύγχρονο κόσμο. Ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία αλλά και η Κύπρος είναι ζωντανά έργα των όσων παραθέσαμε.

 

Αντίθετα, οι ΗΠΑ υπάκουαν στους «νόμους του θεάματος», καταστρέφοντας ασύστολα ολόκληρες χώρες. Μετά το Βιετνάμ και τις απίστευτες καταστροφές και εγκλήματα που διέπραξαν εκεί, ακολούθησε το Ιράκ που επίσης καταστράφηκε αλλά και το Αφγανιστάν. Στο τελευταίο, οι Αμερικανοί επένδυσαν μόνο στην πρωτεύουσα Καμπούλ, αφήνοντας ουσιαστικά την ύπαιθρο στα χέρια των Ταλιμπάν. Προσπάθησαν να δώσουν ένα ψευδεπίγραφο άρωμα «αναπτυσσόμενης» πόλης στην Καμπούλ, στηριγμένοι σε «παραγωγική» ανάπτυξη καθαρά «αμερικανικού τύπου» Καμπαρέ, εστιατόρια, ΜΚΟ, οργανισμοί παντός είδους στηριγμένοι σε ένα μανδαρινάτο (Γραφειοκρατία) απόλυτα διεφθαρμένο, δουλικό, ψευτοδυτικοποιημένο, απωθητικό για τα πλατειά  στρώματα. Όταν στην Καμπούλ άκουγαν δυτική μουσική και αρκετές Αφγανές παρίσταναν τις φεμινίστριες, στην ύπαιθρο και στις μικρές πόλεις οι Ταλιμπάν κυριαρχούσαν στον τοπικό πληθυσμό, ταυτιζόμενοι απ’ όλες τις απόψεις με τους ντόπιους. Οι τελευταίοι έβλεπαν τους Ταλιμπάν σαν «δικούς τους ανθρώπους», στα ρούχα των Ταλιμπάν «έβλεπαν τον εαυτό τους». Γι’ αυτό τον λόγο επικράτησαν οι Ταλιμπάν, αστραπιαία, σε πολλές περιπτώσεις χωρίς να πέσει μια τουφεκιά και έτσι χάθηκε το παιχνίδι! Αν μάλιστα θέλουμε να κάνουμε χιούμορ με όρους μαρξιστικής ανάλυσης, βλέποντας τους αξιωματούχους της Αφγανικής Κυβέρνησης που έφυγαν από την χώρα με τις τσέπες τους και τα Ελικόπτερα γεμάτες/γεμάτα λεφτά και αμέσως μετά τους Ταλιμπάν, αναρωτιόσουν ποιος αντιπροσώπευε την «Κυρίαρχη Τάξη» και Ελίτ και ποιος τους φτωχούς χωρικούς και πληβείους. 

 

 

  

 

Η δεύτερη μεγάλη ήττα των Αμερικάνων μετά την έλλειψη «στρατηγικής ανασυγκρότησης μιας χώρας» που δεν έκαναν και ίσως να μην σκέφτηκαν ποτέ για το Αφγανιστάν, ήταν η πανωλεθρία της θεωρίας «Ο εχθρός του εχθρού μου, είναι φίλος μου». Εκπροσωπώντας την «Συνιστώσα των Ηλιθίων» του Ανθρώπινου Γένους και πιστεύοντας βλακωδώς πως οι Μουτζαχεντίν – προπάτορες των Ταλιμπάν στην δεκαετία του 1980 – που πολεμούσαν τους Σοβιετικούς στον Πόλεμο του Αφγανιστάν εκπροσωπούσαν τους «Αγωνιστές της Ελευθερίας» (όπως τους αποκάλεσε ο Ρόναλντ Ρήγκαν όταν τους συνάντησε στον Λευκό Οίκο το 1985), τους έδωσαν άφθονα υπερσύγχρονα όπλα μεταξύ των οποίων και πυραύλους Στίνγκερ Εδάφους –Αέρος. Έτσι λοιπόν οι Αμερικανοί, θέλοντας να πολεμήσουν τον υποτιθέμενο «Διάβολο» όπως θεωρούσαν τους Σοβιετικούς βοήθησαν με χρήμα και όπλα τον αληθινό Διάβολο – Μουτζαχεντίν, Ταλιμπάν, Αλ Κάιντα και όλα τα Κολεγιόπαιδα υψηλής κουλτούρας των απανταχού Τζιχαντιστών – οι οποίοι όταν αποσύρθηκαν οι Σοβιετικοί (1989) και ανέλαβαν την Διακυβέρνηση του Αφγανιστάν (1996), σφάζοντας εν τω μεταξύ την κομμουνιστική κυβέρνηση, έκαναν δώρο στους Αμερικανούς μια «Τούρτα Γενεθλίων» που ήταν το τρομοκρατικό χτύπημα των Δίδυμων Πύργων. Οι Αμερικανοί ξαφνιάστηκαν, έφριξαν και αποφάσισαν να χτυπήσουν το Αφγανιστάν και τους Ταλιμπάν. Οι τελευταίοι όμως είχαν μεγάλη υπομονή όπως αποδείχτηκε και αφήνοντας ουσιαστικά στα χέρια των Αμερικάνων μόνο την Καμπούλ, ήξεραν εδώ και χρόνια πως η νίκη θα’ ναι δικιά τους έχοντας μάλιστα σαν αντίπαλο κυρίως τους Αμερικανούς, την εγγενή ηλιθιότητα των οποίων είχαν μελετήσει συστηματικά και επισταμένως, βλέποντας την ταινία «Ο Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος»! Ταινία που βγήκε αποκλειστικά από Αμερικανούς και απευθύνεται μόνο σε Αμερικανούς. Όταν είσαι υπομονετικός είσαι και ευφυής και οι Ταλιμπάν το απέδειξαν. 

 

 

 

 

Η τρίτη ήττα των Αμερικάνων ήταν η ήττα των λεγομένων «Δεξαμενών Σκέψης» (Think Tanks) δηλαδή μιας σύναξης «πάνσοφων κρετίνων» που νομίζουν πως «Γεωστρατηγική Ανάλυση» σημαίνει Στρατός, Βομβαρδιστικά, Συνεχείς Βομβαρδισμοί και «ανάπτυξη» μόνο της Πρωτεύουσας. Λες και δεν υπάρχουν πλατιά λαϊκά στρώματα, ειδικότερα αγροτών που μένουν στην ύπαιθρο και σε συντριπτικό ποσοστό, πάνω από 80%. Οι τελευταίοι – αγρότες, φτωχά στρώματα – μόνο εχθρικοί στους Ταλιμπάν δεν ήταν. Όταν οι πάνσοφοι Αμερικανοί με τη βαθύτητα σκέψης που τους διακρίνει, ανακάλυπταν μόνο νεόκοπες Αφγανές Φεμινίστριες στη Καμπούλ που «πέταξαν την Μπούρκα» και ομοφυλόφιλους, όταν όλα τα κονδύλια περνούσαν από την Καμπούλ και μάλλον έμεναν εκεί, στην ύπαιθρο ο αγροτικός πληθυσμός είχε μεγάλη στήριξη – όπως φάνηκε – από τους Ταλιμπάν που φέρθηκαν και εδώ πολύ έξυπνα. Άλλωστε, ποτέ σχεδόν δεν διαβάσαμε για μαζική εξέγερση ή «αντίσταση» στην Σαρία στην ύπαιθρο και όπως φαίνεται οι πληθυσμοί της υπαίθρου και όχι μόνο, συναινούν στον θρησκευτικό και πολιτιστικό σεκταρισμό των Ταλιμπάν. Οι Ταλιμπάν μάλλον ενσωμάτωσαν αποτελεσματικά το δόγμα «Κερδίζω τους Φαντάρους κι ας χάσω τους Στρατηγούς!» εν αντιθέσει με τους Αμερικανούς, που έχασαν όλους τους Φαντάρους κάτω από τη μύτη τους και κράτησαν μόνο τους Στρατηγούς από τους οποίους πολλοί έφυγαν με Ελικόπτερα. Αντίθετα με την στρατηγική των «πολιτισμένων» ΜΚΟ και των «Δεξαμενών Σκέψης» που προφανώς θα μείνουν άνεργοι, οι «πρωτόγονοι» Ταλιμπάν, έχοντας αφομοιώσει την στρατηγική του Μάο «Κερδίζουμε την ύπαιθρο και τους χωρικούς και περικυκλώνουμε την πόλη», έδωσαν μαθήματα στρατηγικής στην Υπερδύναμη του Πλανήτη, κάνοντας σκόνη «Γεωστρατηγικούς Αναλυτές» και Αμερικάνικες κομπορρημοσύνες χολιγουντιανού στυλ. Ο μόνος που κατάλαβε τους Αφγανούς ήταν ο Ουίνστων Τσώρτσιλ, νεαρός ανταποκριτής Βρετανικής εφημερίδας στο Αφγανιστάν όταν έγραφε πως «Οι Αφγανοί δεν θέλουν κανένα και ούτε πρόκειται να αφομοιωθούν ποτέ»! Ο Τσώρτσιλ όμως ήταν Άγγλος Αριστοκράτης, εξαιρετικά μορφωμένος και ίσως η μεγαλύτερη «αλεπού» της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. (Ρωτήστε και τον στρατηγό Γκουντέριαν των Γερμανών στην Δουνκέρκη του 1940, στον πρώτο χρόνο του Β’ παγκόσμιου Πολέμου! Αλλά ρωτήστε και τους γελοιωδέστατους «ηγέτες» του ΕΑΜ και ΕΛΑΣ όταν τους τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί, χωρίς καν να το πάρουν χαμπάρι, η βρετανική αλεπού.)

 

 

  

 

 

  

Τέλος, η τέταρτη ήττα είναι αυτή της «Πολιτικής Ορθότητας» και της εξωφρενικής και τερατώδους σκέψης που παράγει. Όταν ένας λαός έχει 800 δολάρια κατά κεφαλή ετησίως, όταν τεράστια στρώματα του πληθυσμού όχι απλώς δυσκολεύονται αλλά πένονται, όταν ειδικότερα στην ύπαιθρο η μόνη κυβέρνηση που έβλεπαν ήταν των Ταλιμπάν με όποια βοήθεια και υποστήριξη τους έδινε, το κύριο ζήτημα δεν είναι η μπούρκα και η Σαρία αλλά η επιβίωση σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες και αυτή η επιβίωση, καλώς ή κακώς, στηριζόταν σχεδόν αποκλειστικά στους Ταλιμπάν και όχι στην βοήθεια της Καμπούλ και των Κυβερνητικών Οργανισμών που νέμονταν όλη την βοήθεια των τελευταίων 20 ετών. Αν θυμόμαστε καλά, όλη η βοήθεια ανερχόταν σε 2,3 τρις (!) δολάρια! Πόσα από αυτά τα χρήματα πήγαν για παραγωγική ανασυγκρότηση, παραγωγή, γεωργία, βιομηχανία και κατασκευές και πόσα στην Ελίτ; Ελίτ που κατά πρώτο λόγο, ήταν Αφγανική; Αλλά την ίδια ερώτηση θα κάνουμε στους Αφρικανούς, με την περίφημη Μαύρη Ελίτ ή Μαύρη Μπουρζουαζία (που παριστάνει και την «αντί–αποικιοκρατική»), που στηρίζουν αφειδώς οι Δυτικοί, οι ΜΚΟ και όλα τα ευώδη άνθη του πλανήτη!

 

 

  

 

 

 Εν κατακλείδι, εάν στις φτωχές χώρες του Τρίτου Κόσμου δεν κάνουμε επενδύσεις να στηρίξουμε τα πλατιά, κυρίως αγροτικά στρώματα, να αναπτυχθεί η οικονομία τους παραγωγικά με αληθινή ανάπτυξη και εργοστάσια και οι λαοί αυτοί να μένουν στον τόπο τους όπου ανήκουν και όχι να έρχονται λαθρομετανάστες στην Δύση όπου ζουν είτε με επιδόματα, είτε στο περιθώριο είτε κάνοντας δουλειές του ποδαριού, εάν δεν γίνει τίποτε από τα παραπάνω τα επόμενα 10–20 χρόνια, τότε να είστε σίγουροι πως ο ISIS θα επεκτείνεται παντού, οι Ταλιμπάν θα στερεώνονται περισσότερο και η Μπόκο Χαράμ της Νιγηρίας – ο Νιγηριανός ISIS – πιθανόν σύντομα να καταλάβει όλη την χώρα! Εάν η «Πολιτική Ορθότητα» της Παγκόσμιας Ελίτ θέλει να βλέπει μόνο την Μπούρκα και όχι τους εξαθλιωμένους του Τρίτου Κόσμου που δεν μένουν στον τόπο τους για να ζήσουν παραγωγικά αλλά λαθρομεταναστεύουν για να ζήσουν παρασιτικά, τότε θα πληρώσει το τίμημα και αυτούς που βομβαρδίζει στο Αφγανιστάν ή όπου αλλού, θα τους βρει στην πόρτα του σπιτιού της!

Ανάρτηση από: 

http://resaltomag.blogspot.com/