Μία διακεκριμένη νέα δημοσιογράφος, διδάκτωρ πολιτικών επιστημών του Πανεπιστημίου Λομονόσοφ, δολοφονήθηκε άνανδρα λίγο έξω από τη Μόσχα. Εν χορώ τα Δυτικά ΜΜΕ προσπαθούν να “ξεπλύνουν” τη δολοφονία με ιστορίες που ανεβάζουν τον πήχη της παραπληροφόρησης και δείχνουν πού είναι διατεθειμένοι να φτάσουν οι Αμερικανο-νατοϊκοί στον “γνωστικό” πόλεμο που έχουν κηρύξει.
H φωτογραφία είναι του Ρώσου φιλοσόφου και πολιτικού σχολιαστή Aleksandr Dugin και της κόρης του Darya Dugina και τραβήχτηκε σε ένα φεστιβάλ λίγες ώρες πριν το αυτοκίνητο του πρώτου ανατιναχθεί από βόμβα λίγο έξω από τη Μόσχα στις 9:30 μ.μ. το Σάββατο 20 Αυγούστου. Αν και ο Dugin επρόκειτο να επιστρέψει με το αυτοκίνητό του, την τελευταία στιγμή αποφάσισε να φύγει με ένα φίλο και το αυτοκίνητό του οδηγούσε η κόρη του, η οποία διαμελίστηκε από την έκρηξη.
Πέρα από το τραγικό γεγονός, το πολιτικό ενδιαφέρον βρίσκεται στο ότι ο Dugin έχει στοχοποιηθεί ως ο …πνευματικός πατέρας του Πούτιν, αυτός που διαμορφώνει την κοσμοθεωρία του Ρώσου ηγέτη, ένα είδος “πατέρα του πατέρα” που κινεί τα νήματα της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία καθώς και διαμορφώνει τους προσανατολισμούς της Ρωσικής εξωτερικής πολιτικής. Αν κάνετε αυτή τη στιγμή μια πρόχειρη αναζήτηση στο Google, θα δείτε όλα τα μεγάλα και “έγκυρα” (ο Θεός να τα κάνει) ειδησεογραφικά πρακτορεία να επαναλαμβάνουν σαν παπαγαλάκια το τροπάρι του “Ρασπούτιν” Dugin, που φυσικά έμμεσα καλύπτει τέτοιες μαφιόζικες πρακτικές δολοφονιών και τρομοκρατίας. Αν μη τι άλλο, οι εξελίξεις δείχνουν ότι θα δούμε πολλά ακόμη–οι Δυτικοί δείχνουν να τα παίζουν όλα για όλα στην Ουκρανία.
Σταχυολογώ μερικούς τίτλους και αποσπάσματα.
Εικόνα από πρόχειρη αναζήτηση στο Google των τεσσάρων πρώτων προτεινομένων ειδήσεων για την μαφιόζικη δολοφονία. Χαρακτηριστικά, κανένα Δυτικό ΜΜΕ δεν βρίσκει να πει μια λέξη καταδίκης για την άθλια αυτή πράξη ενώ σχεδόν όλα, στα πλαίσια του πολέμου της παραπληροφόρησης, αναγορεύουν τον Ντούγκιν σε …”πνευματικό πατέρα του Πούτιν”, “Ρασπούτιν του Πούτιν”, “αρχιτέκτονα της εισβολής στην Ουκρανία”, “διαμορφωτή της Ρωσικής εξωτερικής πολιτικής του οποίου η ιδεολογία έχει κυριαρχήσει στη Ρωσία” και ό,τι άλλο γλοιώδες μπορούν να ανασύρουν από τους υπονόμους όπου κατοικούν.
BBC: «Αν και ο ίδιος ο Alexander Dugin δεν είναι κρατικός αξιωματούχος, είναι ωστόσο μια συμβολική φιγούρα στη ρωσική πολιτική. Η αντιδυτική, υπερεθνικιστική φιλοσοφία του έχει γίνει η κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία στη Ρωσία και έχει συμβάλει στη διαμόρφωση της επεκτατικής εξωτερικής πολιτικής του προέδρου Πούτιν, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Ουκρανία………… θεωρείται στενός σύμμαχος του Ρώσου προέδρου και έχει χαρακτηριστεί ως “ο Ρασπούτιν του Πούτιν”».
CNN: «Παγιδευμένο αυτοκίνητο σκότωσε την κόρη του “πνευματικού οδηγού” της εισβολής του Πούτιν στην Ουκρανία…Ο πατέρας του Dugina είναι ένας Ρώσος συγγραφέας και ιδεολόγος, ο οποίος θεωρείται ο αρχιτέκτονας ή “πνευματικός οδηγός” της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία. Φέρεται να έχει σημαντική επιρροή στον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν και χαρακτηρίστηκε ως “ο εγκέφαλος του Πούτιν”…
Independent: «Η κόρη του “πνευματικού καθοδηγητή” του Πούτιν σκοτώθηκε σε παγιδευμένο αυτοκίνητο “που προοριζόταν για τον πατέρα της».
The Telegraph: «Η κόρη του “Ρασπούτιν του Πούτιν” Αλεξάντερ Ντούγκιν σκοτώθηκε σε μυστηριώδη έκρηξη παγιδευμένου αυτοκινήτου στη Μόσχα».
Washington Post: «Η Ντάρια Ντούγκινα ήταν κόρη ακροδεξιού, σημαίνοντος συμμάχου του Πούτιν … αναφέρεται μερικές φορές ως “ο Ρασπούτιν του Πούτιν” ή “ο εγκέφαλος του Πούτιν”».
Mirror: «Ο “Ρασπούτιν” του Βλαντιμίρ Πούτιν κρατά το κεφάλι στα χέρια καθώς η βόμβα που “προοριζόταν γι’ αυτόν” σκοτώνει την κόρη του».
* * *
Γράφω αυτό το σημείωμα για να υπογραμμίσω το βαθμό της κυνικής παραπληροφόρησης που διοχετεύει ο Δυτικός προπαγανδιστικός μηχανισμός και για τον σκοπό αυτό θα χρησιμοποιήσω δύο αποσπάσματα. Το πρώτο είναι από το Russia Today και το δεύτερο από μελέτη της γνωστής μας Rand Corporation, του κεντρικού think tank των ΗΠΑ που χρησιμοποιείται ευρύτατα από όλες τις κυβερνητικές υπηρεσίες (με βασικότερες τις υπηρεσίες πληροφοριών και το Πεντάγωνο) για τη διαμόρφωση της πολιτικής τους. Και τα δύο αποσπάσματα “βάζουν στη θέση τους” τις χυδαιότητες των Δυτικών ΜΜΕ, αλλά ποιος ακούει;
Γράφει η Russia Today: «Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης έχουν παρουσιάσει τον Ντούγκιν ως μια κινητήρια δύναμη πίσω από την εξωτερική πολιτική του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν κατά την τελευταία δεκαετία. Τους τελευταίους μήνες, το CBS τον χαρακτήρισε ως “τον ακροδεξιό θεωρητικό πίσω από το σχέδιο του Πούτιν”, ενώ η Washington Post τον αποκάλεσε “ακροδεξιό μυστικιστή συγγραφέα που συνέβαλε στη διαμόρφωση της άποψης του Πούτιν για τη Ρωσία”. Στη Ρωσία, ο υποτιθέμενος σκιώδης χειριστής των μαριονετών θεωρείται σε μεγάλο βαθμό περιθωριακή φιγούρα. Αν και έχει διατελέσει σύμβουλος αρκετών πολιτικών, ο Ντούγκιν δεν γνώρισε ποτέ την επίσημη αποδοχή του Κρεμλίνου. Το 2014 απολύθηκε από τη θέση του στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, όταν επικριτές ερμήνευσαν την έκκλησή του να “σκοτώσουμε, σκοτώσουμε, σκοτώσουμε” όσους βρίσκονται πίσω από σφαγές στην Ουκρανία, όπως η τραγωδία της Οδησσού, ως έκκληση για γενοκτονία κατά του ουκρανικού λαού”…»
Με τίτλο: “Οι Ρωσικές απόψεις για τη διεθνή τάξη” (2017), η μελέτη των Andrew Radin και Clint Reach της Rand Corporation αναφέρει[i]: «Ο Dugin, ίσως ο πιο επιφανής ευρασιατιστής στη Ρωσία σήμερα, προτείνει κάποιες ιδέες που μοιάζουν ως εάν να συμβαδίζουν και ενδεχομένως και να επηρεάζουν τη ρωσική ηγεσία. Για παράδειγμα, ο Ντούγκιν έγραψε για τη δημιουργία Ευρασιατικής Ένωσης ήδη από το 2001, όταν έγραψε το Ευρασιατικό του Μανιφέστο ως πλατφόρμα για ένα πολιτικό κόμμα της Ευρασίας. Στο έγγραφο, ο Ντούγκιν γράφει: “Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, ο ευρασισμός [που τώρα ονομάζεται Ευρασιατισμός] συνεπάγεται μια ευρεία διαδικασία στρατηγικής ολοκλήρωσης. Ανασυγκρότηση στη βάση της ΚΑΚ [Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών] μιας συμπαγούς Ευρασιατικής Ένωσης (ανάλογης με την ΕΣΣΔ σε μια νέα ιδεολογική, οικονομική και διοικητική βάση)”.»
Αφού οι συγγραφείς του άρθρου έχουν ήδη επισημάνει ότι
«Οι ευρασιατιστές ενίοτε αναφέρονται ως σημαντικοί για την ανάπτυξη των αντιλήψεων της ρωσικής στρατιωτικής και εξωτερικής πολιτικής, συμπεριλαμβανομένης της ανάπτυξης της δραστηριότητας της Ρωσίας στην Ουκρανία, αλλά δεν φαίνεται να επηρεάζουν άμεσα τη διακυβέρνηση», συνεχίζουν τις προηγούμενες παρατηρήσεις για τον Ντούγκιν ως εξής: «Η προτεινόμενη από τον Ντούγκιν Ευρασιατική Ένωση είναι πολύ διαφορετική από την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση που τελικά δημιουργήθηκε. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει κάποιο κοινό έδαφος.»
Αφού περιγράψει αυτό το φαινομενικά κοινό έδαφος, που είναι ότι τόσο η Ρωσική κυβέρνηση όσο και ο Ντούγκιν χρησιμοποιούν τον όρο “πολύ-πολικότητα”, το άρθρο παρατηρεί:
«Εξετάζοντας πιο προσεκτικά τη σκέψη του Ντούγκιν, αν και υπάρχει κάποια αλληλοεπικάλυψη μεταξύ των ιδεών του και των πιο κυρίαρχων ρωσικών απόψεων που συζητήθηκαν στο τρίτο κεφάλαιο, υπάρχουν επίσης σημαντικές αποκλίσεις. Η κεντρική γεωπολιτική θέση του Ντούγκιν είναι ότι, λόγω της μοναδικής ασιατικής της ιστορίας και της γεωγραφικής της θέσης, η Ρωσία είναι θεμελιωδώς ασυμβίβαστη με τη Δύση. Αντ’ αυτού, υποστηρίζει ο Ντούγκιν, η Ρωσία θα πρέπει να επιδιώξει να κυριαρχήσει στην Ευρασιατικό χώρο, τον οποίο ορίζει ως όλες τις δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και ορισμένα στοιχεία άλλων γειτονικών χωρών. Μέσα σε αυτόν τον χώρο, η Ρωσία θα πρέπει να δημιουργήσει ένα περιβάλλον που θα προωθεί “τον αυταρχισμό, την ιεραρχία και την επιβολή των αρχών ενός βασισμένου στις κοινότητες έθνους-κράτους ενάντια στα μικρά ανθρώπινα, ατομικιστικά, ηδονιστικά και οικονομικά συμφέροντα”. Σύμφωνα με το σχήμα του, ο Ντούγκιν υποστηρίζει περαιτέρω ότι η Κεντρική και η Δυτική Ευρώπη θα πρέπει να περιέλθουν σε μια ζώνη γερμανικής κυριαρχίας, απαλλαγμένη από τη φθοροποιό επιρροή των “ατλαντικών” χωρών της Μεγάλης Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών».
Και λίγο παρακάτω, η έκθεση της Rand αναφέρει:
«Επιπλέον, η Κίνα αποτελεί απειλή για τη Ρωσία, γι’ αυτό ο Ντούγκιν συνιστά την αναζήτηση βοήθειας από την Κορέα, το Βιετνάμ, την Ινδία και την Ιαπωνία για να εξασφαλιστεί η “εδαφική αποσύνθεση, η διάσπαση και ο πολιτικός και διοικητικός διαμελισμός του [κινεζικού] κράτους”. Με την πιθανή εξαίρεση της Ουκρανίας, αυτές δεν φαίνεται να είναι ρεαλιστικές ιδέες που να έχουν κάποια αξιόλογη αποδοχή από τους Ρώσους αξιωματούχους. Επιπλέον, ενώ ο Ντούγκιν φέρεται να έχει διασυνδέσεις και δεσμούς με Ρώσους αξιωματούχους, συμπεριλαμβανομένης της ρωσικής στρατιωτικής ηγεσίας, και παρόλο που οι Ρώσοι ηγέτες μπορεί να επικαλούνται το έργο ή τις ιδέες του, δεν φαίνεται ότι έχει άμεση επιρροή στη χάραξη της ρωσικής πολιτικής. Ίσως είναι καλύτερο να θεωρείται ως ένας εξτρεμιστής προβοκάτορας με κάποια περιορισμένη και περιφερειακή επίδραση παρά ως ένας σημαντικός αναλυτής με άμεσο αντίκτυπο στην πολιτική. Δεν φαίνεται να έχει άμεση εμπλοκή με τα μεγάλα πολιτικά κόμματα -όπως η Ενωμένη Ρωσία, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα της Ρωσίας και το Ροντίνα- που υποστηρίζουν αντιδυτικές και επιθετικές περιφερειακές πολιτικές. Επίσης, απομακρύνθηκε από τη θέση του στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας αφότου προέτρεψε στη δολοφονία ουκρανών εθνικιστών και έχει εκφράσει σημαντικές επικρίσεις για τις πολιτικές του Πούτιν στην Ουκρανία.»
Ασχοληθήκαμε εκτεταμένα με την αντικειμενική αξιολόγηση της επιρροής του πολιτικού φιλόσοφου Ντούγκιν πάνω στη Ρωσική ηγεσία για να καταδειχθεί το πού έχουν φτάσει τα Δυτικά ΜΜΕ στην προσπάθειά τους να δικαιώσουν έμμεσα ένα τόσο άθλιο γεγονός. Από κάτι τέτοια περιστατικά γίνεται φανερό ότι η εμπλοκή της Δύσης στην Ουκρανία θα γίνεται όλο και πιο λυσσασμένη και οι κίνδυνοι που έχουμε μπροστά μας είναι πολύ σοβαροί.
[i] Δεν δίνουμε τις παραπομπές του άρθρου της Rand στα αποσπάσματα που παραθέτουμε. Ο ενδιαφερόμενος ας δει το πρωτότυπο. Τα πλάγια γράμματα είναι δικά μας στα παρατιθέμενα αποσπάσματα.
Ανάρτηση από: https://www.antapocrisis.gr/
