Γνώρισα το Βένιο ακριβώς πριν 20 χρόνια, με αφορμή τη σύλληψη του Αλέκου Γιωτόπουλου, φίλου του και συναγωνιστή του στα φοιτητικά τους χρόνια. Η προσέγγισή μας δεν ήταν καθόλου νομική, τα νομικά δεν είναι και πολύ χρήσιμα όταν ο αντίπαλος επελαύνει. Ηθελε βέβαια να υποστηρίξει το Γιωτόπουλο που αντιμετώπιζε ένα άθλιο νομικό κατασκεύασμα, από τα αθλιότερα που επινοήθηκαν ποτέ. Όμως ο κοινός μας στόχος μας δεν εξαντλείτο στην υπεράσπιση του Αλέκου στη δίκη της 17Ν. Ηταν να σκάψουμε ένα χαράκωμα, να αντισταθούμε στη ρεβάνς της αμερικανοκρατίας, της υποτέλειας, των δεσμοφυλάκων της Μακρονήσου, των χουντικών. Και είμασταν λίγοι, απελπιστικά λίγοι, και το ξέραμε.
Ο Βένιος έβλεπε, προέβλεπε, πού θα οδηγούσε η αντεπίθεση των δυνάμεων της αμερικανοκρατίας και της εξάρτησης: Ακριβώς σ’ αυτό που ζούμε σήμερα, στον εξευτελισμό της χώρας, στη συντριβή των λαϊκών στρωμάτων.
Ηθελε να αντισταθεί στον καθαγιασμό του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της τοπικής ελίτ, των τοπικών συνεργατών τους. Ηθελε να αντισταθεί στην αριστερά που έκανε βόλτες στις στήλες του συγκροτήματος Λαμπράκη και δήλωνε ότι η αριστερά είναι καλή, φιλήσυχη, …πονεμένη αλλά προπάντων «εναντίον της βίας»… Ηθελε να αντισταθεί και στην άλλη αριστερά, πού έβλεπε πράκτορες της CIA στο πρόσωπό του, όπως και στο πρόσωπο του Γιωτόπουλου, του Σκαρπαλέζου και τόσων άλλων που δεν υπέκυψαν στη μίζερη ηττοπάθειά της…
Τότε είχαμε πίσω μας 20 χρόνια περιορισμού της αμερικανοκρατίας , 20 χρόνια συμμαζέματος της φιλοδυτικής ρητορικής. Τότε δεν έβγαινε κανείς να ζητωκραυγάσει για την αύξηση του «αμερικανικού αποτυπώματος στη χώρα», δηλαδή για τον πολλαπλασιασμό των στρατιωτικών τους βάσεων στο έδαφός μας… Τότε δεν είμασταν μαθημένοι να βλέπουμε το Νετανιάχου στην Αθήνα μια φορά το μήνα. Αυτή την παράδοση ήθελε να υπερασπίσουμε.
Εβλεπε την ανάγκη να συγκροτήσουμε ένα πολιτικό υποκείμενο που να θέλει και να μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στην ανεξαρτησία. Δεν το καταφέραμε. Ομως αυτό παραμένει το ζητούμενο.
Τη στάση του κόντρα στο ρεύμα, για την ανεξαρτησία της χώρας, την πλήρωσε με μιά σύλληψη στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης, πηγαίνοντας σε επιστημονικό συνέδριο . Τον ανέκριναν δεμένο με αλυσίδες σε χέρια και πόδια, για να τον εξευτελίσουν. Δεν υπήρχε κανένα μυστικό να του αποσπάσουν. Η δράση του Βένιου ήταν δημόσια και το γνώριζαν. Αποσκοπούσαν στο να τον τρομοκρατήσουν να πάψει να κάνει αυτό που έκανε. Μπορεί οι συλλήψεις, η σωματική βία και οι ταπεινώσεις να λειτουργούν σε κάποιους κατασταλτικά. Όμως αυτό δεν συνέβηκε με το Βένιο. Μόλις τον απελευθέρωσαν και γύρισε στην Ελλάδα συνέχισε ακόμα πιο μαχητικά τη δημόσια δράση του. Εγινε μια ισχυρή παρουσία στο δημόσιο λόγο, για την ανεξαρτησία της χώρας, για την υπεράσπιση του Αλεκου Γιωτόπουλου.
Με αφορμή τη σημερινή εκδήλωση σκεφτόμουν την πολιτική του διαδρομή, όπως ο ίδιος την αφηγήθηκε στις δίκες, όπως τη συζητήσαμε αμέτρητες ώρες , όπως την είδα, όπως την παρακολούθησα από μακριά, όταν επέλεξε να ενταχθεί στο ΣΥΡΙΖΑ.
Σκεφτόμουν την αποχώρησή του από την ΕΔΑ, επειδή, όπως το είχε θέσει ο ίδιος εξεταζόμενος σαν μάρτυρας στη δίκη της 17Ν, της ήταν αρκετή μια θέση στον ήλιο του πολιτικού συστήματος. Σκεφτόμουν την αντίσταση στη χούντα από τις γραμμές της «29 Mάη», τον αγώνα του ενάντια στον αμερικανικό ρεβανσισμό, τον αγώνα του μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ να αποτρέψει την υποταγή στα δυτικά αφεντικά, να προστατευτούν τα λαϊκά στρώματα και εν τέλει την αποχώρησή του.
Νομίζω ότι διακρίνεται ένα συνεχές στην πολιτική πορεία του, μια κόκκινη κλωστή που συνέδεε όλες τις φάσεις της πολιτικής του διαδρομής: Ο αγώνας για ανεξαρτησία, για απελευθέρωση από το «ανήκομεν εις την Δύσιν», η αντίσταση στην καταλήστευση της χώρας και των λαϊκών στρωμάτων.
Αυτός ήταν ο δικός μας Βένιος, ο Βένιος που αγαπήσαμε, που θα θυμόμαστε, που θα μας διδάσκει με την αξιοπρέπεια και την αγωνιστικότητά του.
Γιάννης Ραχιώτης, αίθριο Αρχιτεκτονικής ΕΜΠ, 17.6.22
Ανάρτηση από: https://yiannisrachiotis.gr/
