Τις μέρες που ο Αλέξης Τσίπρας και μαζί του ένα σημαντικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιούσαν τη «βίαιη ωρίμανσή» τους μπροστά στα σκαλιά του ΔΝΤ, στην καθ’ ημάς ρημαγμένη επικράτεια ο επικεφαλής της Αριστερής Πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ, Παναγιώτης Λαφαζάνης, φέρνει μπροστά μας την «πρόκληση της κυβερνώσας Αριστεράς», με άρθρο στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 19 Ιανουαρίου.
Το άρθρο, γραμμένο σε ύφος και στιλ «κομμουνιστικής ορθότητας», ξεκινά με την αξιοπρεπή εποχής μεσοπολέμου τοποθέτηση, ότι χρειάζεται να επιλυθούν ανολοκλήρωτες «αστικοδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις».
Βέβαια τα υπολείμματα της φεουδαρχίας εξαφανίστηκαν από το 1924 με τον νόμο του Παπαναστασίου για τη διανομή των τσιφλικιών. Η οικιακή αγροτική και ημιαστική οικονομία είναι παρελθόν, καθώς ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και διανομής έχει ολοκληρωθεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Τα απομεινάρια του Μεσαίωνα στο Οικογενειακό Δίκαιο καταργήθηκαν κι αυτά τριάντα χρόνια και βάλε. Ομως όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Ενας αριστερός δεν φτάνει να είναι αριστερός, πρέπει και να φαίνεται αριστερός. Με τα λόγια, φυσικά.
Η μόνη «αστικοδημοκρατική» μεταρρύθμιση που δεν έχει ολοκληρωθεί, τι λέμε, δεν έχει καν αρχίσει, είναι ο χωρισμός κράτους και Εκκλησίας. Η Ελλάδα έχει το θλιβερό προνόμιο να είναι το τελευταίο θεοκρατικό κράτος της Ευρώπης. Kαθώς η Εκκλησία έχει πάψει από καιρό να είναι ένα εργαλείο θρησκευτικής και πνευματικής καθοδήγησης και έχει μεταβληθεί σ’ ένα σημαντικό παράγοντα, μια βασική συνιστώσα θα λέγαμε, του οικονομικού και πολιτικού μπλοκ που ασκεί την εξουσία στη χώρα μας, ο χωρισμός κράτους– Εκκλησίας είναι πρωταρχικής σημασίας για την οικονομική, πολιτική και πολιτιστική ανάκαμψη της χώρας.
Λόγοι όμως πολιτικής ορθότητας ή μάλλον πολιτικής σκοπιμότητας επιβάλλουν τη σιωπή και στους πιο αριστερούς, σωστά;
Κι αφού ξεμπέρδεψε με τις «αστικοδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις» ο αριστερός κ. Λαφαζάνης στρέφεται κατά του τραπεζικού τομέα, τον οποίο εθνικοποιεί άμεσα και τάκα τάκα. Το πού θα βρει τα λεφτά για να το κάνει δεν μας εξηγεί, όπως δεν εξηγεί ποιοι είναι οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας που θα περάσουν σε «εθνικό έλεγχο». Η ανύπαρκτη βιομηχανία; Η κατακερματισμένη αγροτική παραγωγή; Ο τουρισμός; Ή μήπως η… ναυτιλία; Οι εφοπλιστές, δηλαδή. Εδώ γελάμε. Οποιος μπορεί, δηλαδή.
Οσο για το τέρας της γραφειοκρατίας, αυτό κι αν είναι παιχνιδάκι. Μια εφαρμογή ταχύρυθμων ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων χρειάζεται κι αμέσως το ελληνικό Δημόσιο θ’ ανασυγκροτηθεί και η λειτουργία του θα γίνει αποδοτική.
Βέβαια ο πληθωρικός Γαργαντούας, που συγκροτεί τον ελληνικό δημόσιο τομέα, είναι αποτέλεσμα των πελατειακών σχέσεων και της απόλυτης κυριαρχίας, της δικτατορίας των πολιτικών και των κομμάτων. Αυτοί γέμισαν τον κόσμο με επιτροπές, συμβούλια και «προνομιούχες» θέσεις και υπηρεσίες για να «βολεύουν» τους «ημέτερους» και τις στρατιές των μεσαίων και χαμηλών «στελεχών» τους. Με αργόμισθους, αμόρφωτους και ακατάλληλους γενικά υπαλλήλους.
Η κόπρος του Αυγείου δεν αναδιοργανώνεται, δεν ανασυγκροτείται. Δεν είναι λύση να την πάρεις απ’ αριστερά και να τη στοιβάξεις δεξιά. Η κόπρος ξεκαθαρίζεται. Ακόμη κι αν θέλεις το ξεκαθάρισμα να είναι «βελούδινο» κι όχι αιματηρό, όπως το απαιτεί σήμερα η τρόικα, τα μέτρα που θα πρέπει να παρθούν πρέπει να “ναι επαναστατικά.
Αυτό που προτείνει ο Λαφαζάνης (και ο ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ από την πιο δεξιά μέχρι την πιο αριστερή συνιστώσα του) είναι ένας καινούργιος νόμος με προτάσεις, εισηγήσεις, ποινές και απαγορεύσεις. Ενας νόμος ο οποίος θα προστεθεί στους χιλιάδες άλλους που απαρτίζουν την ελληνική πολυνομία και ανομία. Ενας νόμος που θα καταχωριστεί όπως οι άλλοι στο χρονοντούλαπο της λήθης και της ραστώνης.
Το καλύτερο όμως ο σύντροφος Λαφαζάνης μάς το φυλάει για το τέλος. Διότι πώς θα πραγματοποιηθεί αυτό το ηράκλειο έργο των «αμφισβητήσεων», «εθνικοποιήσεων–κοινωνικοποιήσεων» και των «ανασυγκροτήσεων»;
Μα με το «να κατακτήσει (η Αριστερά, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ ) την πολιτική, την ιδεολογική και την πολιτιστική ηγεμονία σε ένα μεγάλο πλειοψηφικό και αγωνιστικό κοινωνικό μπλοκ». Μήπως όμως μας θυμίζει κάτι αυτή η εικόνα της «ηγεμονίας της Αριστεράς», δηλαδή του κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμένα, πάνω στο «μεγάλο πλειοψηφικό και αγωνιστικό μπλοκ»; Μα φυσικά είναι παραλλαγή εκείνου του πολύ ωραίου συνθήματος «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο Λαός στην εξουσία», που νανούρισε και αποχαύνωσε την πλειοψηφία του ελληνικού λαού για πολλά χρόνια, λύνοντας τα χέρια στους πολιτικούς για να ολοκληρώσουν τη δικτατορία τους και την καταστροφή της χώρας.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, μια δημοσκόπηση της METRON ANALYSIS δείχνει την αλλαγή στις πεποιθήσεις και τις διαθέσεις των Ελλήνων πολιτών. Στο ερώτημα τι θα πρέπει να περιέχει μια καινούργια τροποποίηση του Συντάγματος, το 75% των ερωτηθέντων απαντά με παρρησία «την ενδυνάμωση της συμμετοχής των πολιτών στην εξουσία».
Ναι, το 75% του λαού ζητά πλέον να συμμετέχει ενεργητικά στη διαμόρφωση των εξελίξεων, στη διαμόρφωση του μέλλοντος. Με απλά λόγια, το 75% του λαού ζητά τον περιορισμό της εξουσίας των πολιτικών και των κομμάτων και ενδυνάμωση των δικών του εξουσιών. Τέρμα πια στην κοροϊδία τού «για μιαν ημέρα είμαστε ο κυρίαρχος λαός» ψηφίζοντας ή μάλλον καταψηφίζοντας εκείνους που μας τυράννησαν και μας κατέστρεψαν τα προηγούμενα χρόνια, καταφεύγοντας έντρομοι στην «προστασία» ενός καινούργιου ολετήρα τυράννου.
Το 75% του λαού, ζητά επιτέλους δημοκρατία!
Αντί γι’ αυτό, τι προτείνει ο κ. Λαφαζάνης και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ; Μα φυσικά τη διατήρηση της παντοδυναμίας των πολιτικών, με αριστερό μανδύα τώρα. Τη διατήρηση των πελατειακών σχέσεων, γιατί αυτό σημαίνει η παντοδυναμία των πολιτικών, η «ηγεμονία» που αποζητά ο κ. Λαφαζάνης. Και ο λαός θα πρέπει ν’ αρκεστεί στη διαβεβαίωση πως « ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία». Που θα τον αποκοιμίσει για τέσσερα ακόμη χρόνια, όσο καινούργιοι μαθητευόμενοι μάγοι θα τον «σώζουν» για πολλοστή φορά.
Ανάρτηση από: http://www.efsyn.gr
