Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να παρουσιάσει άξονες του προγράμματός του τις επόμενες ημέρες, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το ότι συν τω χρόνω τρόικα και συγκυβέρνηση συνεχώς αφαιρούν από τη χώρα χρηματοδοτικά εργαλεία, στα οποία η αξιωματική αντιπολίτευση είχε επενδύσει εδώ και καιρό.
Προφανώς το ζήτημα δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Αφορά τη χώρα και τις επόμενες κυβερνήσεις – είτε συμμετέχει ή κυριαρχεί σε αυτές η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση είτε όχι.
1. Ένα από τα εργαλεία στα οποία είχε ποντάρει το προηγούμενο διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας κρατικός τραπεζικός πυλώνας. Αυτή η πιθανότητα όμως είναι μάλλον σκοτεινή, καθώς είναι εμφανής η πίεση της τρόικας για την επιστροφή των ανακεφαλαιοποιηθεισών τραπεζών στον ιδιωτικό τομέα. Προφανώς στο μέτωπο αυτό θα πρέπει να περιμένουμε τα αποτελέσματα των νέων stress tests και ότι θα τα ακολουθήσουν.
Αν εδώ προσθέσουμε και την πίεση της τρόικας προς τις τράπεζες να απαλλαγούν τάχιστα από τον έλεγχο των δανείων που οι ίδιες χορήγησαν στο παρελθόν, είναι ένα σοβαρό ερώτημα το στάτους και ο ρόλος των ελληνικών τραπεζών τα επόμενα χρόνια.
2. Ως ένα άλλο εργαλείο είχε θεωρηθεί το ΕΣΠΑ. Η πρόθεση, όμως, της Γερμανίας να μετατρέψει τα κεφάλαια του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού σε «πακέτο βοήθειας» σημαίνει απλώς ότι τα κεφάλαια αυτά θα τεθούν υπό πλήρη ευρωπαϊκό – γερμανικό – έλεγχο και δεν μπορούν να λογίζονται ως πόροι ελεύθεροι προς χρήση, όπως θα έλπιζε η όποια επόμενη ελληνική κυβέρνηση.
[Βεβαίως το θέμα αυτό είναι πολύ σοβαρότερο και θα το δούμε πολύ πιο αναλυτικά στο «Ποντίκι» την Πέμπτη, διότι η υπόθεση των κοινοτικών πόρων έχει διαστάσεις πολιτικού σκανδάλου].
3. Ένα άλλο «όπλο», στο οποίο κάποια στιγμή έλπιζαν τόσο η συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου όσο και (κρυφά) ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι το τέλος του παρόντος μνημονίου και των εκβιασμών με τις δόσεις και τις υπο-δόσεις.
Γι’ αυτό ο Στουρνάρας – τουλάχιστον όπως διαδίδουν οι αναλυτές που μεταφέρουν σχεδόν ανεπεξέργαστες τις απόψεις του ιδίου, του πρωθυπουργού και των παρατρεχάμενων – επιμένει στο «πρωτογενές πλεόνασμα».
Έλπιζε – και ίσως ελπίζει ακόμη – ότι οι υποσχέσεις περί ρύθμισης του χρέους, σε περίπτωση πρωτογενούς πλεονάσματος, θα συνοδεύονταν με την ευχέρεια χρήσης χρηματοδοτικών και αναπτυξιακών εργαλείων που θα μπορούσαν να ανακουφίσουν μια ελληνική κυβέρνηση η οποία θα επένδυε πολιτικά σε μια επίφαση ανάπτυξης. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά:
● Ο μελλοντικός ρόλος των τραπεζών είναι άγνωστος. Μάλιστα, αν υπολογίσουμε ότι οι ελληνικές τράπεζες – ανεξαρτήτως ιδιοκτησίας – σχεδιάζεται να υποκατασταθούν, ως προς τη χρηματοδότηση αναπτυξιακών πρωτοβουλιών από ίδρυμα ελεγχόμενο από τη... Γερμανία, τότε και η χρηματοδότηση της υποτιθέμενης ανάπτυξης θα κατευθύνεται όπου κάνουν κέφι οι δανειστές!
● Το ΕΣΠΑ είναι δεσμευμένο και ελεγχόμενο – δεν μπορώ να θυμηθώ πόσοι σχετικοί και άσχετοι, σοβαροί και ασόβαροι, έχουν επικαλεστεί το ΕΣΠΑ ως αναπτυξιακό όπλο. Είναι απολύτως βέβαιο ότι θα διαψευστούν οικτρά.
● Ο Γερμανός τεχνοκράτης, στέλεχος της ΕΚΤ και λογιζόμενος ως υποψήφιος διθάδοχος – κάποια στιγμή – του Σόιμπλε Γιοργκ Άσμουσεν, στη χθεσινή συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής», ήταν ξεκάθαρος: Η Ελλάδα πρέπει να επιστρέψει στις αγορές!
Μόνο που οι αγορές είναι πρακτικά και λογικά αδύνατον να δανείσουν μια χώρα σε αυτή την κατάσταση φθηνότερα από όσο τη δανείζει η τρόικα – ειδικά αν μειωθούν ή «επιμηκυνθούν» τα βάρη εξυπηρέτησης του χρέους. Τι θέλει, λοιπόν, η «αλεπού» (Γερμανία, τρόικα κ.λπ.) και «σπρώχνει» τη φαλιρισμένη Ελλάδα στο «παζάρι» (αγορές); Αντιφατικό φαίνεται – και είναι. Ποιος βλέπει την παγίδα;
Φυσικά οι παρατηρήσεις επ’ αυτών είναι ατέλειωτες. Όμως το σοβαρό ζητούμενο παραμένει: Πώς η επόμενη ελληνική κυβέρνηση θα έχει στη διάθεσή της χρηματοδοτικά και αναπτυξιακά εργαλεία τα οποία θα μπορεί να διαχειριστεί αυτόνομα;
Πριν μπούμε στον πειρασμό να δώσουμε την αβίαστη και... αυτονόητηαπάντηση, ας απαιτήσουμε από τους διεκδικητές της εξουσίας στις επόμενες εκλογές – όποτε και αν γίνουν – να απαντήσουν πειστικά αυτό το ερώτημα. Διότι τα λόγια θα περισσέψουν, αλλά η ουσία, υπό τις παρούσες συνθήκες, θα παραμείνει: η διαδικασία μετατροπής της Ελλάδας σε προτεκτοράτο χωρίς ελπίδα διεξόδου συνεχίζεται και επιταχύνεται.
Αν όμως η νυν συγκυβέρνηση είναι ταγμένη να υπηρετεί το πολιτικό και οικονομικό σχέδιο της τρόικας και ειδικότερα της Γερμανίας, το σύνολο της αντιπολίτευσης – και ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ – έχει την ευθύνη να «ζωγραφίσει» τον τρόπο με τον οποίο αυτή η χώρα όχι απλώς θα ανασάνει, αλλά θα σωθεί από τη διαγραφόμενη μετατροπή της σε «αποικία χρέους» και την απώλεια κάθε αυτοτέλειας και ανεξαρτησίας.
Το «πήδημα» είναι γνωστό – για τη... Ρόδο ψάχνουμε, και μάλιστα χωρίς πυξίδα. Προτάσεις, πλιιιζ...
Ανἀρτηση από:http://www.topontiki.gr
