Τα δύο μεγάλα κόμματα της Κύπρου ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ πορεύονται χέρι με χέρι εδώ και δεκαετίες. Παρά την επιφανειακή διαφοροποίηση και τις κορώνες του ενός προς το άλλο η πραγματικότητα είναι ότι αποτελούν ένα και ενιαίο σχηματισμό ο οποίος κυβερνά τον τόπο. Το ΔΗΣΥ χρειάζεται το ΑΚΕΛ και το ΑΚΕΛ το ΔΗΣΥ ώστε να δικαιολογείται η ύπαρξη τους. Αμφότερα τα κόμματα αποτελούν τον προαιώνιο «εχθρό» ο οποίος συσπειρώνει τα μέλη του κόμματος στο κομματικό μαντρί. Την ίδια στιγμή και σε επίπεδο ηγεσίας τα βρίσκουν μία χαρά διατηρώντας την κομματική πίτα ολόκληρη και τα κομματόσκυλα του κάθε κόμματος χορτάτα. Το φαινόμενο του ΔΗΣΑΚΕΛ είναι πραγματικό και υπαρκτό και θα ήταν υλικό για σαπουνόπερες αν η επιβίωση του τόπου μας δεν εξαρτόταν από αυτό. Έτσι το ΔΗΣΑΚΕΛ πορέυεται μαζί προς τη διζωνική διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας την ίδια στιγμή που ουσιαστικά το κάθε κόμμα στηρίζει το άλλο όταν είναι κυβέρνηση. Καμία απεργία δεν οργάνωσε το ΔΗΣΥ επί κυβέρνησης Χριστόφια όπως καμία απεργία δε διοργάνωσε το ΑΚΕΛ επί κυβέρνησης Αναστασιάδη.
Οι δύο κατεργαραίοι συνεργάζονται μία χαρά στηρίζοντας ο ένας τον άλλο αλλά όταν πλησιάζουν εκλογές θυμούνται το «φασισμό» και τον «κομμουνισμό» των άλλων για να μαντρίσουν τα κομματικά στελέχη. Το ΔΗΣΑΚΕΛ είναι και ο μοναδικός πολιτικός φορέας στην Κύπρο ο οποίος στηρίζει με μανία το διζωνικό έκτρωμα. Καμία λέξη κριτικής για τον ισλαμοφασισμό του Τουρκικού κράτους, καμία αυτοκριτική για την αμέριστη υποστήριξη στο νεοσουλτάνο και τους εγκάθετους του στην Κύπρο, σιγή ιχθύος για την εισβολή και την κατοχή. Παίρνοντας δε τα λόγια και τις αναλύσεις των κορυφαίων στελεχών του ΔΗΣΑΚΕΛισμού θα παρατηρήσουμε μία ταυτοσημία στην επιχειρηματολογία τους υπέρ της «επανένωσης» της πατρίδας μας ανεξαρτήτως του κόμματος στο οποίο ανήκουν.
Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει καμία ανάλυση για τους λόγους που συμβαίνει αυτό. Η πραγματικότητα είναι τόσο απλή που διαλανθάνει της προσοχής μας. Συχνά αποδίδονται αλλότρια κίνητρα και προδοσίες στα μέλη και τους παρατρεχάμενος του ΔΗΣΑΚΕΛισμού γεγονός που απλώνει περισσότερο την πολιτική ομίχλη των κινήτρων του.
Μοναδικό κίνητρο της διζωνικής ονείρωξης του ΔΗΣΑΚΕΛισμού είναι η διατήρηση του πελατειακού κράτους το οποίο και δικαιολογεί την ύπαρξη του.
Η αλήθεια είναι τόσο απλή που γίνεται δύσκολα πιστευτή.
Το ΔΗΣΑΚΕΛ έχει κυβερνήσει την Κύπρο τα τελευταία τριάντα χρόνια εναλλασσόμενο στην εξουσία μέσα από διάφορες συμμαχίες και διαπλοκές. Μέσω αυτής της διαδικασίας έχει ουσιαστικά αλώσει κάθε πτυχή του κράτους δημιουργώντας ένα πελατειακό κράτος στο οποίο και οφείλεται η διατήρηση του στα ποσοστά του.
Το πόρισμα Πολυβίου για τις ευθύνες της έκρηξης στο Μαρί εντόπισε και κατέγραψε τις στρεβλώσεις ολόκληρου του πολιτικού συστήματος στην Κύπρο. Δεδομένου ότι τα δύο κυρίαρχα κόμματα σε αυτό είναι το εξής ένα ΔΗΣΑΚΕΛ, η ευθύνη βαραίνει αδυσώπητα τους άρχοντες και τα τσιράκια του:
«...στην Κύπρο, τα τελευταία χρόνια, έχει προκύψει ένας φαύλος κύκλος που δημιουργεί αισθήματα όχι μόνο δυσφορίας αλλά και αγωνίας και απελπισίας στους πολίτες. Ο φαύλος αυτός κύκλος συνίσταται, σε μεγάλο βαθμό, στην αδιαφορία των εκάστοτε κρατούντων και σε κακοδιοίκηση, σε πολιτική ανευθυνότητα, στο ακατάπαυστο και εκνευριστικό φαινόμενο των συνεχών δηλώσεων, μονόπλευρων αντιλήψεων και απλουστευμένων πολιτικών αντιμετωπίσεων και φωνασκιών κυρίως των πολιτικών και κομματικών παραγόντων επί κάθε θέματος, σε αυξανόμενη απόσταση μεταξύ λόγων και έργων, στη σχεδόν αγεφύρωτη πλέον απόσταση μεταξύ λόγων και δηλώσεων αφενός και της κοινής λογικής και πραγματικότητας αφετέρου, σε μειωμένη αντίληψη του καθήκοντος και επιλεκτική τήρηση της ηθικής και της νομιμότητας, σε συνεχή και ακατάπαυστη ενασχόληση των πλείστων παραγόντων του πολιτικού συστήματος με επικοινωνιακά τεχνάσματα, και στην επικέντρωση σχεδόν όλων όχι στην ουσία αλλά σε τακτικούς ελιγμούς που θα διατηρήσουν αλώβητα προνόμια και ωφελήματα…»[1]
«...στην Κύπρο, τα τελευταία χρόνια, έχει προκύψει ένας φαύλος κύκλος που δημιουργεί αισθήματα όχι μόνο δυσφορίας αλλά και αγωνίας και απελπισίας στους πολίτες. Ο φαύλος αυτός κύκλος συνίσταται, σε μεγάλο βαθμό, στην αδιαφορία των εκάστοτε κρατούντων και σε κακοδιοίκηση, σε πολιτική ανευθυνότητα, στο ακατάπαυστο και εκνευριστικό φαινόμενο των συνεχών δηλώσεων, μονόπλευρων αντιλήψεων και απλουστευμένων πολιτικών αντιμετωπίσεων και φωνασκιών κυρίως των πολιτικών και κομματικών παραγόντων επί κάθε θέματος, σε αυξανόμενη απόσταση μεταξύ λόγων και έργων, στη σχεδόν αγεφύρωτη πλέον απόσταση μεταξύ λόγων και δηλώσεων αφενός και της κοινής λογικής και πραγματικότητας αφετέρου, σε μειωμένη αντίληψη του καθήκοντος και επιλεκτική τήρηση της ηθικής και της νομιμότητας, σε συνεχή και ακατάπαυστη ενασχόληση των πλείστων παραγόντων του πολιτικού συστήματος με επικοινωνιακά τεχνάσματα, και στην επικέντρωση σχεδόν όλων όχι στην ουσία αλλά σε τακτικούς ελιγμούς που θα διατηρήσουν αλώβητα προνόμια και ωφελήματα…»[1]
Το πόρισμα εκδόθηκε πολύ πριν την ανέλιξη στην εξουσία του μέτρ της αγεφύρωτης απόστασης μεταξύ λόγων και δηλώσεων αφενός και της κοινής λογικής και πραγματικότητας από την άλλη. Αναστασιάδης και Χριστόφιας είναι οι δύο όψεις του ίδιου ακριβώς νομίσματος.
Το ΔΗΣΑΚΕΛ είναι εδώ ενωμένο δυνατό.
«… Κέντρο αναφοράς του όλου πολιτειακού συστήματος δεν είναι πλέον ο ελεύθερος και ανεξάρτητα σκεπτόμενος πολίτης, αλλά τα πολιτικά κόμματα…
Συμπερασματικά, η κηδεμονία των πολιτικών κομμάτων φαίνεται να έχει οδηγήσει στην αποδυνάμωση της κοινωνίας των πολιτών και του ελεύθερου πολίτη…
… Η άποψη των πολιτών είναι ότι πολλές φορές το κράτος όχι μόνο δεν επιλύει προβλήματα, αλλά και τα δημιουργεί. Το κράτος φαίνεται να έχει αλωθεί από τα κόμματα και από άλλα οργανωμένα συμφέροντα, και να έχει μετατραπεί σε όμηρο των κομματικών και άλλων συμφερόντων…»
«…Μεταξύ πλείστων πολιτών, υπάρχει η άποψη ότι αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά της σύγχρονης δημοκρατίας και του κράτους δικαίου έχουν εκλείψει και ότι οι πολίτες από αφέντες έχουν μετατραπεί σε υπηρέτες.» [1]
Συμπερασματικά, η κηδεμονία των πολιτικών κομμάτων φαίνεται να έχει οδηγήσει στην αποδυνάμωση της κοινωνίας των πολιτών και του ελεύθερου πολίτη…
… Η άποψη των πολιτών είναι ότι πολλές φορές το κράτος όχι μόνο δεν επιλύει προβλήματα, αλλά και τα δημιουργεί. Το κράτος φαίνεται να έχει αλωθεί από τα κόμματα και από άλλα οργανωμένα συμφέροντα, και να έχει μετατραπεί σε όμηρο των κομματικών και άλλων συμφερόντων…»
«…Μεταξύ πλείστων πολιτών, υπάρχει η άποψη ότι αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά της σύγχρονης δημοκρατίας και του κράτους δικαίου έχουν εκλείψει και ότι οι πολίτες από αφέντες έχουν μετατραπεί σε υπηρέτες.» [1]
Το πόρισμα Πολυβίου πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων από το ΔΗΣΑΚΕΛ διότι αποκάλυπτε με το νι και με το σίγμα την πραγματικότητα. Σχεδόν πέντε χρόνια μετά επιβεβαιώνεται καθημερινά μέσα από τις καθημερινές αποκαλύψεις για τη διαπλοκή ανάμεσα στο ΔΗΣΑΚΕΛ και το Κεφάλαιο αλλά και τα σκάνδαλα που ξεφυτρώνουν παντού σαν μανιτάρια.
Πώς όμως συνδέονται όλα αυτά με τη Διζωνική;
Η πραγματικότητα είναι ότι η Κυπριακή Δημοκρατία ως κομματοκρατούμενο κράτος και κυρίως ως όμηρος του ΔΗΣΑΚΕΛ έχει κλείσει τον κύκλο της. Η οικονομική κρίση την οποία τα δύο κόμματα δημιούργησαν μέσα από τις οικονομικές τους πολιτικές και μέσα από την υπαγωγή του τόπου στο μνημόνιο έκλεισε και τη βρύση με την οποία το ΔΗΣΑΚΕΛ πότιζε τις χιλιάδες των πελατών οπαδών του με αντάλλαγμα την ψήφο τους. Η οικονομική ενδεία σε συνδυασμό με την ολοένα και αυξανόμενη οργή του κόσμου έχει δημιουργήσει ένα κλίμα στο οποίο η εξυπηρέτηση των υμετέρων τους καθίσταται ολοένα και πιο δύσκολη. Η πρόσβαση δε των πολιτών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και στα ΜΜΕ θέτει μεγάλα και συχνά ανυπέρβλητα εμπόδια στο ΔΗΣΑΚΕΛ για να συνεχίσει την παροχή οφελημάτων στους ψηφοφόρους του.
Έλλειψη καρέκλων στάσις ρουσφετίου...
Εδώ εισέρχεται και η διζωνική ονείρωξις του ΔΗΣΑΚΕΛισμού. Η διζωνική είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ του ΔΗΣΑΚΕΛισμού! Η διζωνική είναι η κότα με τα χρυσά αυγά η οποία θα γεννήσει τις νέες θέσεις που είναι τόσο απαραίτητες για τη διατήρηση της πελατειακής σχέσης του ΔΗΣΑΚΕΛισμού με τους ψηφοφόρους του αλλά και με κάθε διαπλεκόμενο συμφέρον.
Φανταστείτε πόσες νέες θέσεις εργασίας θα δημιουργήσει το νέο κράτος-έκτρωμα. Νέες θέσεις βολευτών, νέες θέσεις γερουσιαστών, νέες θέσεις σε όλες τις ομοσπονδιακές δομές του κράτους-εκτρώματος. Τα αγκομαχητά που ακούγονται είναι από τον οργασμό του ΔΗΣΑΚΕΛισμού μπροστά στη διζωνική ονείρωξη.
Η διζωνική είναι ο μόνος τρόπος να ανασχέσουν τη φθορά που ήδη διαφαίνεται, με χιλιάδες από τους παραδοσιακούς τους ψηφοφόρους να τους γυρίζουν την πλάτη διότι έχουν γευτεί την υποκρισία των. Οι δεκάδες χιλιάδες των ανέργων και των φτωχών του τόπου, οι νέοι που αρνούνται να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους είναι εν δυνάμει το τέλος του ΔΗΣΑΚΕΛισμού. Και το τέλος αυτό θα είναι οδυνηρό για τους καρεκλοκενταύρους του. Η συσσωρευμένη οργή του λαού θα ξεσπάσει αναπόφευκτα και θα τους πάρει και θα τους σηκώσει! Η διζωνική και η διαιώνιση του πελατειακού κράτους είναι στην πραγματικότητα η μοναδική σανίδα σωτηρίας. Η ανάπτυξη που ονειρεύονται με τη λύση είναι στην πραγματικότητα η μετεξέλιξη του πελατειακού τους κράτους. Ήδη άρχισαν τις πρόβες της νέας τάξης πραγμάτων με την αλλαγή του εκλογικού νόμου. Φαντατείτε τι θα μπορούν να κάνουν όταν θα ελέγχουν τους μηχανισμούς του νέου διζωνικού εκτρώματος!
Το κίνητρο τους δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την επανένωση της πατρίδας μας.
Περί καρεκλών τον αγώνα ποιούνται.
Είναι ο μόνος αγώνας που γνωρίζουν να κάνουν.
Ανάρτηση από: http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr
