Ο Σαντάμ Χουσεΐν «είχε ρίξει χημικά αέρια». Ο ΟΗΕ τα έψαχνε χρόνια, δεν τα βρήκε ποτέ. Ο Βρετανός υπουργός εξωτερικών τότε, ο μακαρίτης Κουκ Θεός σχωρέστον, δημοσίως είχε εκθέσει την MI6 για παραπληροφόρηση. Τον έφαγε το μαύρο φίδι και τον έστειλε στο μαύρο σκοτάδι. Ο ίδιος ο πρόεδρος Μπους, αφού το μακελειό στο Ιράκ είχε ήδη προχωρήσει βαθειά στους λαούς της περιοχής, παραδέχθηκε ότι ως προς τα χημικά του Σαντάμ η κυβέρνηση του έπεσε θύμα (!) της CIA (!!), ενώ ο στρατηγός Κόλιν Πάουελ είχε ομολογήσει πολύ νωρίτερα ότι όλη αυτή η ιστορία ήταν μια προβοκάτσια. Ίδιες προβοκάτσιες στήθηκαν εναντίον του Μιλόσεβιτς, του Καντάφι και άλλων.
Τώρα έχει έρθει η σειρά του Άσαντ. Όπως πολλές φορές έχουμε γράψει στο παρελθόν, η Δύση δεν μπαίνει καν στον κόπο να επινοήσει κάποια νέα πρωτότυπη προβοκάτσια, αλλά απλώς επαναλαμβάνει τις παλιές και τις ίδιες. Αυτό πιθανόν να συμβαίνει διότι οι κυβερνήσεις των καμποτίνων στα Δυτικά Κέντρα δεν αισθάνονται πια την ανάγκη να πείσουν την κοινή γνώμη στις δυτικές χώρες για οτιδήποτε. Διότι η τεράστια πλειονότητα στον δυτικό κόσμο δεν δίνει δίφραγκο για το Έγκλημα και το Έγκλημα που συντελείται σε τεράστιες περιοχές του πλανήτη. Όπως δεν δίνει δίφραγκο και για όσα υποφέρουν οι ίδιοι οι πολίτες στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών.
Όταν τα κεντρικά ΜΜΕ στη Δύση άρχισαν να ομιλούν για «χημικά αέρια του Άσαντ», οι εξελίξεις είχαν προδιαγραφεί. Πλην όμως περισσότερο θέμα τελετουργίας είναι πλέον κάτι τέτοια παρά προπαγάνδας. Η πλειονότης της κοινής γνώμης στις χώρες του Διαφωτισμού είναι πανέτοιμη πια να κλαίει και να ανάβει κεράκια για τα δικά της χαμένα παιδιά (στη δυτική ενδοχώρα ή στις νέο-αποικίες) και να αδιαφορεί πλήρως για την τύχη των καταραμένων (που η ίδια λιανίζει).
Ενώ ταυτοχρόνως δείχνει καθηλωμένη (και αποχαυνωμένη) με τις αγριότητες (οικονομικές και κατασταλτικές) που η ίδια αυτή πλειονότητα υφίσταται. Πρόκειται για νταμπλ ιστορικών διαστάσεων: έξω (απ’ τη Δύση) οι δυτικοί σκοτώνουν, μέσα (στη Δύση) οι δυτικοί δολοφονούνται.
Σήμερα, στον αιώνα μας, η φρίκη δεν είναι μόνον τα εγκλήματα που διαπράττουν οι ιμπεριαλιστές, αλλά και η αδράνεια (ενίοτε και η συγκατάνευση) της πλειονότητας των πολιτών στη Δύση. Πολίτες θύματα και αυτοί, αλλά όχι (ακόμα) τόσο θύματα, όσον οι καταραμένοι. Κι έτσι ο Πόλεμος (διακρατικός και στο εσωτερικό των κοινωνιών, ταξικός) εξακτινώνεται παντού, με κίνδυνο να γενικευθεί σε γεωστρατηγικό επίπεδο.
Ο Ναζί διοικητής του ΚΖ Πλάζοβ (Στρατόπεδο Συγκέντρωσης) είχε το ευγενικό πρωσικό συνήθειο να πυροβολεί, όσον έπαιρνε το πρωινό του στη βεράντα του διοικητηρίου, και να σκοτώνει Εβραίους κρατούμενους. Σήμερα Ισραηλινοί στρατιωτικοί πυροβολούν για την πλάκα τους και σκοτώνουν Παλαιστίνιους στο ξάγναντο. Και το μόνο που βρίσκει να πει για κάτι τέτοιο το Ισραήλ είναι ότι «πρόκειται για ένα… παλιό βίντεο». Στο νέο, θα σκοτώνουμε καλύτερα.
Η παγκοσμιοποίηση πέθανε. Οι δαίμονες που εξέθρεψε επιμερίζονται τώρα στα επιτελεία των νέο-αποικιακών δυνάμεων με την παλαιό-αποικιακή γεωπολιτική να βρικολακιάζει. Στο μεταξύ, εδώ και κοντά δέκα χρόνια, η Ελλάδα έχασε πόλεμο εν καιρώ ειρήνης. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αποφανθούν για τον τρόπο και τα πρόσωπα της προδοσίας. Για την ώρα αυτό που όλοι έχουμε διαπιστώσει είναι ότι η οικονομική επιφάνεια της επικράτειας συρρικνώθηκε, μένει τώρα να δούμε αν θα συρρικνωθεί και η ίδια η επικράτεια.
Η Ελλάδα πρέπει να ξεφύγει αμέσως (και προς τούτο διαθέτει ακόμα τις δυνάμεις) από κάθε πολιτική Κατευνασμού. Να πάψει να αποτελεί παρακολούθημα (το μόνον που έχει απομείνει - ξεμείνει) της δήθεν πορείας εξευρωπαϊσμού της Τουρκίας. Πρέπει – κυριώτατα αυτό – να σταματήσουμε τα φληναφήματα ότι είμαστε τα «εξωτερικά σύνορα της Ένωσης». (Εδώ να σημειώσουμε ότι με τη βροντώδη κοτσάνα που αμόλησε ο Τσίπρας λέγοντας ότι η Τήλος είναι «το ανατολικό σύνορο της Ένωσης», είπε την αλήθεια, στον βαθμό που ανατολικώς της Τήλου, το σύμπλεγμα του Καστελόριζου και η ίδια η Κύπρος, κινδυνεύουν να βρεθούν μέσα στην Τουρκική αρπάγη). Και, τέλος, ούτε στην προληπτική δυνατότητα του ΝΑΤΟ, ούτε στη διαιτησία, ούτε στην ευνοϊκή μεταχείριση (κατά τη διάρκεια μιας σύρραξης) μπορεί να βασισθεί η χώρα μας, η πατρίδα μας.
Η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να βασισθεί στις δικές της δυνάμεις. Δυνάμεις που διαθέτει: ικανή και πολύπειρη διπλωματία, αξιόμαχο στράτευμα, φιλότιμο λαό. Αυτοί οι τρείς παράγοντες μπορεί να υποβαθμίζονται από την υποτέλεια μεγάλου μέρους της αστικής τάξης καθώς και από τις κυβερνήσεις ανδρεικέλων που αυτή η υποτέλεια συνεπάγεται, αλλά δεν ακυρώνονται. Οψόμεθα…
Ανάρτηση από: http://www.topontiki.gr
