Όπως έγραψε πρίν από λίγες ώρες ο κορυφαίος Αμερικανός αναλυτής Πωλ Κραιγκ Ρόμπερτς, ακόμα και αν υπάρξει εκτόνωση του κλίματος «Τρίτου Παγκόσμιου» ή «Τέλους του Κόσμου» από τους σκηνοθέτες της πολεμοχαρούς υστερίας των ηγεσιών στις ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία, ο κόσμος δεν θα είναι ξανά ο ίδιος!
Και μόνο το γεγονός πως αυτός ο μέγα-πολεμικός πυρετός εναντίον της Ρωσίας και της Συρίας προκλήθηκε από δύο εξόφθαλμα στημένα περιστατικά — δήθεν δηλητηρίαση Σκριπάλ στην Αγγλία και χρήση Χημικών στο τελευταίο προπύργιο των Ισλαμο-κανιβάλων στα περίχωρα της Δαμασκού — δείχνει κάτι το ανομολόγητο:
Πως έχει χαθεί η δυνατότητα να περιοριστεί ή αποτραπεί δημοκρατικά τέτοιας κλίμακας εγκληματικος «εκτραχηλισμός» εκλεγμένων κυβερνήσεων πολιτισμένων δυτικών κρατών.
Η ολοκληρωτική και ανεπανόρθωτη καταστροφή χωρών όπως Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Υεμένη, Παλαιστίνη και — νωρίτερα — της Γιουγκοσλαβίας, έχει επαναφέρει τον κόσμο στην κατάσταση των απαρχών του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου 1939-41, με μία διαφορά:
Τότε ο «εχθρός» της ανθρωπότητας ήταν ορατός και γνωστός στα θύματά του ως Ναζισμός ή Φασισμός.
Τώρα ο «εχθρός» που απειλεί τον κόσμο δεν είναι μόνο δισδιάκριτος από τα θύματα, αλλά ακόμα και η αναζήτησή του είναι απαγορευμένη από την πολιτική ορθότητα. Ποιός οφελείται (cui bono) από τέτοια «γεγονότα», ποιος έχει τα μέσα, την πείρα, την δυνατότητα, την αφορμή και το ... «ακαταλόγιστο» για την ενορχήστρωση μιας σειράς από τερατώδεις προβοκάτσιες που προκαλούν ή κλιμακώνουν πολεμικες συγκρούσεις και σφαγές αμάχων;
Τέτοια απλά ερωτήματα είναι απαγορευμένα, και αρχίζουν να διώκονται ακόμα και στο διαδίκτυο.
Όποιος δημοσιογράφος ακολουθήσει αυτή την ατραπό του ερευνητικού ρεπορτάζ κινδυνεύει να μείνει χωρίς δουλειά, ή να κακοχαρακτηριστεί από του «έγκυρους» και επιτυχημένους συναδέλφους του στα «σοβαρά» έντυπα και ΜΜΕ.
Είναι υποχρεωμένος να αναμασάει τις γελοίες κοινοτοπίες που του σερβίρουν τα διεθνή και ντόπια πρακτορεία ειδήσεων, κρατικά ή ιδιωτικά, προσθέτοντας ίσως κάποια δικά του σχόλια και ερωτήματα που του επιτρέπουν να βάζει την υπογραφή του στην οργανωμένη παραπληροφόρηση.
«Τι θέλει να δείξει ο Τραμπ ή ο Μακρόν; Πως θα απαντήσει ο Πούτιν; Που το πάει ο Ερντογάν; Που θα φτάσει η τιμή του πετρελαίου; Για όλα φταίει ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ ή μήπως παίζει ρόλο και η «διεθνής των αγορών»;
Ο Όργουελ απέδειξε πώς, όταν παντού επικρατεί αυτολογοκρισία, πρώτα σταματάς να μιλάς και να γράφεις αυτό που σκέφτεσαι, μετά σταματάς να σκέφτεσαι, και στο τέλος ξεχνάς ακόμα και πως να σκεφτείς ελεύθερα.
Αυτό σηματοδοτεί το τέλος της πολιτικής αντιπαράθεσης ως τρόπου του «αληθεύειν». Ο πολιτικός αντίπαλος παύει να βρίσκεται «έξω» από το υποκείμενο, αλλά ταυτίζεται μαζί του, για να το αδρανοποιήσει ως ενεργό πολίτη.
Από τον αποκλεισμό κάθε ουσιαστικής πολιτικής διαφωνίας, καταλήγουμε στην ανυπαρξία πολιτικής διαφωνίας παντού.
Μετά διερωτώνται κάποιοι «γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος», γιατί δεν «διαμαρτύρεται» για τις συνεχείς απειλές εναντίον της επιβίωσής του;
Γιατί στον αόρατο και ακήρυχτο πόλεμο ενάντια στην ανθρωπότητα, η πλειοψηφία έχει ήδη ηττηθεί.
Ηττήθηκε γιατί ο πόλεμος δεν είναι μόνο ακήρυχτος, είναι και «μονομερής», και μακροχρόνιος, και ολοκληρωτικός (στόχος όχι η νίκη, αλλά ο αφανισμός του αντιπάλου) και ασύμμετρος («μικρά» χειρουργικά χτυπήματα και προβοκάτσιες έχουν ήδη προκαλέσει γενοκτονίες) και υβριδικός, δηλαδή χρησιμοποιεί «όπλα» που δεν ανταποκρίνονται σε καμιά από τις παραδοσιακές έννοιες ή ερμηνείες του πολέμου.
Ο πόλεμος δεν είναι πια «συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα».
Γιατί η Πολιτική ήταν το πρώτο θύμα της Νέας Πολεμικής Τάξης Πραγμάτων.
Ανάρτηση από: https://geromorias.blogspot.gr
