Ο Πέτρος Κωστόπουλος είναι μια τραγική φιγούρα. Κι όπως όλες οι τραγικές φιγούρες πρώτα από όλα αδυνατεί να κατανοήσει τους όρους της δικής του τραγωδίας αλλά και τις επιπτώσεις που είχε αυτή σε άλλους, ξεκινώντας από τους εργαζόμενους που άφησε απλήρωτους. Ούτε είναι τυχαίο ότι ακόμη και σήμερα αδυνατεί να κατανοήσει ποιας μετάλλαξης υπήρξε το σύμπτωμα και η ουλή.
Η υπόθεση περιοδικά lifestyle στην Ελλάδα δεν είναι απλή και απαιτεί ένα είδος πατριδογνωσίας. Δεν ήταν απλώς τα περιοδικά των ΔΑΠιτών ή των «νεοφιλελεύθερων». ‘Ηταν μία από τις μορφές που πήρε ο αργός μετασχηματισμός της μεταπολίτευσης στον εκσυγχρονισμό. Ήταν τα βήματα των μεταπολιτευτικών γενεών από μια αριστερή στράτευση, ενίοτε και ερζάτς στον ψευδο-ηδονισμό του νεοφιλελευθερισμού, αυτό που ο Ζίζεκ περιέγραφε έγκαιρα ως την κατηγορική προσταγή «Απόλαυσε».
Ο Κωστόπουλος, με τις σπουδές στο Παρίσι, το ΠΑΣΟΚ κ.λπ. δεν ξεκίνησε να φτιάξει ούτε το Playboy (που κι αυτό στην ελληνική του έκδοση αρχισυντάκτη είχε άνθρωπο προερχόμενο από την αριστερά, τον Ανταίο Χρυσοστομίδη) ούτε το Esquire. Ούτε καν το Face - την αισθητική του τελευταίου εκπροσώπησε κυρίως το Ο1 του Τσαγκαρουσιάνου. Πρότυπο του ΚΛΙΚ ήταν το γαλλικό Actuel, κοντολογίς ένα είδος εκσυγχρονιστικού γαλλικού εναλλακτικού χιπστερισμού avant la lettre.
To lifestyle στην Ελλάδα στην αρχή έμπλεκε την καλοπέραση, τη μόδα, με μια ήπια εκδοχή αλτέρνατιβ κουλτούρας. Ούτε είναι τυχαίο ότι διάφοροι που γράφουν σε αυτά τα περιοδικά είχαν περάσει από την Αριστερά (ποιος θυμάται σήμερα ότι ο Φώτης Γεωργελές ήταν στέλεχος της ΠΠΣΠ;). Όμως, στην πραγματικότητα είναι μια αργή νεοφιλελεύθερη αποικιοποίηση. Με όπλο την αντίληψη ότι δεν υπάρχει ιστορία, παρά μόνο παρόν και εικόνα. Υπαρκτός νεοφιλελευθερισμός και υπαρκτός μεταμοντερνισμός συνάμα. Που ακολουθεί την ίδια την γενιά και τις μεταλλαγές της. Το ίδιο το πέρασμα από το ΚΛΙΚ στο ΝΙΤΡΟ είναι ενδεικτικό. Αυτοί πού ήταν 25-30 όταν βγαίνει το ΚΛΙΚ, όταν βγαίνει το ΝΙΤΡΟ έχουν πατήσει τα 35, έχουν πιάσει την καλή και τους νοιάζει μόνο η Μύκονος και το ακριβό αυτοκίνητο και το «πρώτο τραπέζι πίστα» και έχουμε ΠΑΣΟΚ και εκσυγχρονισμό και χρηματιστήριο.
Τα περιοδικά αυτά προφανώς δεν τα διάβαζαν αυτοί που ζούσαν ανάλογα με τις περιγραφές εκεί. Το μόνο τέτοιο περιοδικό είναι το How to spend it των FT που είναι όντως οδηγός αγοράς για πλούσιους. Στην Ελλάδα ήταν περιοδικά φαντασιώσεων και γι’ αυτό τα πήγαν καλά όσο υπήρχε έδαφος. Μετά η κρίση απλώς ακύρωσε την ύπαρξή τους.
Και σε όλη αυτή τη διαδρομή ο ίδιος ο Κωστόπουλος γινόταν όλο και πιο κενός στα όρια του απόλυτου τίποτα. Μόνο που και σε αυτό δεν ήταν μόνος. Το ίδιο ίσχυε συνολικά για τις «κυρίαρχες τάξεις» στη χώρα μας. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ για το ποιες είναι οι διανοητικές παραστάσεις των αστών σε μια χώρα όπου ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι ο αντιπρόεδρος του κόμματος της «αστικής τάξης»;
Γι’ αυτό και σταδιακά «το έχασε». Σταμάτησε να αντιλαμβάνεται προς τα που φύσαγε ο άνεμος (κάποτε ήταν καλός σε αυτό - οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι το ΚΛΙΚ είχε βγει με εντιτόριαλ υπέρ των μαθητικών καταλήψεων το 1990), επιχειρηματικά ήταν καταστροφικός για τους εργαζομένους του, αφήνοντας φέσια παντού και κατέληξε μια φιγούρα γερασμένη και κενή, να εξαργυρώνει χάρες με τηλεοπτικές εκπομπές που δεν βλέπονταν και τώρα με τέτοιες δηλώσεις, αδυνατώντας ακόμη και την τραγωδία του να εκπροσωπήσει με αξιοπρέπεια…
Ανάρτηση από: https://www.facebook.com/panagiotis.sotiris
