Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Τι αποδέχονται πραγματικά Ισραήλ και ΗΠΑ, ποια η σχέση με το PKK και τι δικαιούται ο κουρδικός λαός που αντιστέκεται αδιάλειπτα από το 1978;
Στις 27 Νοεμβρίου 1978, μετά από ένα διήμερο συνέδριο στο χωριό Φις της κουρδικής Αμίδας (Ντιγιάρμπακιρ), ιδρύεται το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν. Το πασίγνωστο πια PKK εκλέγει επταμελής επιτροπή αποτελούμενη από τους Αμπντουλάχ Οτσαλάν, Σαχίν Ντονμέζ, Μαζλούμ Ντογάν, Μπακί Καρέρ, Μεχμέτ Χαϋρί Ντουρμούς, Μεχμέτ Καρασουνγκούρ και Τζεμίλ Μπαγίκ. Αυτή η ιστορική στιγμή αποτέλεσε την κορύφωση μιας μεγάλης κινητοποίησης με μπροστάρη τον τότε φοιτητή Οτσαλάν και πυλώνα την εγκαθίδρυση γλωσσικών, πολιτιστικών και πολιτικών δικαιωμάτων για την κουρδική μειονότητα της Τουρκίας.
Έξι χρόνια μετά την ίδρυσή του, στις 15 Αυγούστου 1984, το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν ανακοίνωσε την έναρξη της κουρδικής επανάστασης. Το PKK στελεχώνεται με 35-40 χιλιάδες άτομα και ο ένοπλος αγώνας εκφράζεται με ναρκοθετήσεις οδών, ενέδρες, επιθέσεις σε χωροφύλακες, εκτελέσεις εντεταλμένων της τουρκικής χωροφυλακής και πυρπολήσεις τουρκικών χώρων. Η Τουρκία επιβάλλει στρατιωτικό νόμο, εκκενώνει 900 κουρδικές πόλεις και 3.000 χωριά, βαφτίζει «τρομοκράτη» τον Οτσαλάν και «τρομοκρατική οργάνωση» το PKK. Τη δεκαετία του ’90, το τουρκικό καθεστώς εντείνει τον «ειδικό πόλεμο» εναντίον των Κούρδων και επιτείνει την ανάγκη σύλληψης του ηγέτη του PKK. Ο Οτσαλάν συλλαμβάνεται το 1999 στο Ναϊρόμπι της Κένυας και παραδίδεται στις τουρκικές Αρχές, με την εμπλοκή της ελλαδικής κυβέρνησης και των ελλαδικών μυστικών υπηρεσιών.
Όλα αυτά επαναλαμβάνονται για να σημειωθεί εκ νέου η ανάγκη αναγνώρισης του μεγάλου Κουρδιστάν, το οποίο οριοθετείται επί των σημερινών συνόρων τεσσάρων χωρών (Τουρκία, Συρία, Ιράκ, Ιράν). Αλλά και για να αμφισβητηθούν οι όψιμες ευαισθησίες, κυρίως από το Ισραήλ, όσον αφορά την ίδρυση κουρδικού κράτους και την προστασία του κουρδικού λαού. Έσχατη ένδειξη αυτής της «ευαισθησίας» η δήλωση του προσφάτως διορισθέντα Ισραηλινού Υπουργού Εξωτερικών, Γκιντόν Σάαρ. Παραλαμβάνοντας το υπουργείο, ο Σάαρ επεσήμανε πως ο κουρδικός λαός είναι «φυσικός σύμμαχος» του Ισραήλ και τόνισε πως η χώρα του οφείλει να προσφέρει «χείρα βοηθείας. Παρόμοιες δηλώσεις έγιναν τα τελευταία χρόνια -μετά το 2010 και τη διάρρηξη των σχέσεων Τουρκίας και Ισραήλ ασφαλώς- και από άλλους Ισραηλινούς αξιωματούχους.
Αλλά, χρειάζεται να σημειωθεί ότι το Ισραήλ (όπως και οι ΗΠΑ) δεν αποδέχεται το όραμα του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στο σύνολό του, γιατί κάτι τέτοιο θα αλλάξει και τις ισορροπίες των δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Το Ισραήλ διατηρεί μια αγαστή συνεργασία με το ιρακινό Κουρδιστάν και την ηγεσία του Νετσερβάν Μπαρζανί, ο οποίος έχει καλές σχέσεις και με το καθεστώς Ερντογάν, αλλά ποτέ δεν αποδέχτηκε τον Αμπντουλλάχ Οτσαλάν και το όραμά του. Στην πραγματικότητα, το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν πολέμησε το Ισραήλ, ακόμα και το 1982 στον Λίβανο όπου έχασε 13 στελέχη. Η ισραηλινή Μοσάντ, μάλιστα, είχε εμπλοκή στη σύλληψη του Οτσαλάν, σε συνεργασία με την τουρκική ΜΙΤ, τη CIA και τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, ενώ μόλις το 2017, ο Βενιαμίν Νετανιάχου δήλωσε πως το Ισραήλ απορρίπτει το PKK, το θεωρεί τρομοκρατική οργάνωση, ζητώντας από τον Ερντογάν να κάνει το ίδιο με τη Χαμάς. Οι Κούρδοι του PKK συγκρίνουν το Ισραήλ με την Τουρκία, με τον Ντουράν Καλκάν, ηγετικό στέλεχος του κουρδικού κόμματος, να αναφέρει (το 2023) πως συνεργάζονται «με βάση μια ρατσιστική, σοβινιστική και γενοκτονική κατανόηση».
Στο διά ταύτα, μπορεί στο Ισραήλ να εκμεταλλεύονται τα ζητήματα της περιοχής (ακόμα και το Κυπριακό) με σκοπό να απορροφήσουν πολιτικό κεφάλαιο, αλλά δεν ενδιαφέρονται για τις έγνοιες των λαών και ιδιαίτερα του κουρδικού. Δεν αποδέχονται ένα μεγάλο Κουρδιστάν που θα εκτείνεται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντος, αλλά ένα μικρό κουρδικό κράτος στα σύνορα του Ιράκ με την Τουρκία και το Ιράν. Κάτι τέτοιο, δεν αλλάζει τα δεδομένα για τον κουρδικό λαό, ο οποίος δικαιούται να ζήσει αυτόνομος και κυρίαρχος στα ιστορικά του εδάφη, μέσω του οράματος του PKK για έναν δημοκρατικό συνομοσπονδισμό. Άρα, οι όψιμες ευαισθησίες των ισχυρών παραμένουν άνευ ουσίας και σημασίας για τον αγωνιζόμενο κουρδικό λαό και στην υπηρεσία, βεβαίως, του τουρκικού φασιστικού κράτους.
Ανάρτηση από: https://geromorias.blogspot.com/
