«Δεν τον σκότωσαν. Τον δολοφόνησαν εν ψυχρώ...»

 

 

http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=19500452

Καρέ καρέ ο 15χρονος Νίκος Ρ., ο φίλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που ήταν μαζί του στα Εξάρχεια, καταρρίπτει όλα τα επιχειρήματα του κατηγορουμένου ειδικού φρουρού Επαμ. Κορκονέα, ότι δήθεν το τραγικό συμβάν ήταν ένα απλό ατύχημα:

«Τον Αλέξανδρο», λέει στο τέλος της κατάθεσής του, «δεν τον σκότωσαν.

Τον δολοφόνησαν εν ψυχρώ...».

Ο Νίκος περιγράφει ότι είχαν κατέβει στην οδό Τζαβέλλα κι ότι δεν ήταν μέρος κάποιας παρέας, ούτε έριξαν εκείνοι το πλαστικό μπουκάλι.

Και το κυριότερο οι δύο αστυνομικοί σημάδεψαν με τα δυο τους χέρια τα δυο παιδιά,

που έτρωγαν στον πεζόδρομο.

Πυροβολήθηκαν διότι, απλώς, βρέθηκαν εκεί μπροστά.

Όλη η κατάθεση του 15χρονου, που γλίτωσε κι αυτός από θαύμα, έχει ως εξής:

«Πηγαίνω στη Α' Λυκείου στο Δημόσιο Λύκειο του Ψυχικού.

Τον Αλέξανδρο ή Gregory, όπως τον φωνάζαμε χαϊδευτικά, από το επίθετό του, τον γνώριζα από την Τετάρτη Δημοτικού. Πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο.

Μέχρι την Πρώτη Γυμνασίου δεν κάναμε κολλητή παρέα.

Από την Α' Γυμνασίου, όμως, μέχρι και χθες που τον σκότωσαν, είμαστε κολλητοί».

 

Χθες 6-12-2008 βρεθήκατε με τον Αλέξανδρο;

- ... Εγώ χθες γύρω στις 17.50 πήγα σε ένα φίλο μου δίπλα στον σταθμό Λαρίσης.

Πριν πάω εκεί, όμως, είχα μιλήσει με τον Αλέξανδρο.

Μου είπε ότι θα πήγαινε στον αγώνα πόλο...

Του είπα να με πάρει τηλέφωνο όταν θα τελείωνε ο αγώνας για να βρεθούμε στην οδό Μεσολογγίου, στα Εξάρχεια. Θα πήγαινε στον αγώνα με τον φίλο του Νίκο Φ. και τον Π. Χ.

Ανά τακτά διαστήματα δίναμε εκεί ραντεβού.

Είχαμε σκοπό, στη συνέχεια, να ανεβούμε στον Φάρο Ψυχικού,

να βρούμε τους φίλους μας από τα παλιά μας σχολεία

για να διασκεδάσουμε μαζί γιατί χθες γιόρταζα.

* Τελικά, ο Αλέξανδρος σου τηλεφώνησε όταν έληξε ο αγώνας. Πού θα πήγαινε;

- Ναι, μου τηλεφώνησε και μου είπε να ξεκινήσω και θα ξεκινούσε και αυτός από το γήπεδο... Απ' ότι βλέπω στο κινητό μου η κλήση του Αλέξανδρου έγινε στις 19.10.

* Πότε συναντηθήκατε με τον Αλέξανδρο στην οδό Μεσολογγίου στα Εξάρχεια;

- Δεν θυμάμαι ακριβώς.

Γύρω στα 45 λεπτά πριν από το περιστατικό.

Από το σπίτι του φίλου μου πήγα με τα πόδια.

Ανέβηκα την Ηπείρου (αν δεν κάνω λάθος), στο Μουσείο πήγα δεξιά,

αριστερά επάνω στη Στουρνάρη μέχρι την πλατεία δεξιά και δέκα μέτρα μετά είναι η Μεσολογγίου... Τον περίμενα 3-4 λεπτά.

* Όταν ήρθε τι κάνατε;

- Με το που ήρθε επήγαμε σε ένα ψιλικατζίδικο δέκα μέτρα πιο πάνω

και αγοράσαμε κάτι να φάμε και δύο αναψυκτικά...

Γυρίσαμε πάλι στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου για να φάμε και να συζητήσουμε.

* Πού ακριβώς καθίσατε;

- Καθίσαμε εκεί στην είσοδο μιας πολυκατοικίας στη συμβολή Μεσολογγίου και Τζαβέλα,

στην αριστερή πλευρά που κοιτάμε την οδό Ζωοδόχου Πηγής.

Εκεί έχει τρία κάγκελα στον πεζόδρομο όπου μπορείς να καθίσεις

. Εκεί καθίσαμε.

(Στο σημείο αυτό δείχνουν στον μάρτυρα εκτυπωμένο χάρτη της περιοχής).

Φάγαμε αυτά που είχαμε αγοράσει και ξαφνικά, όπως συζητούσαμε, ακούσαμε ένα μπαμ δυνατούτσικο. Αρκετά κοντά σε μας, για να ακούσουμε και αρκετά μακριά για να μην καταλάβουμε τι είχε γίνει. Δεν δώσαμε σημασία...

* Είδατε λάμψη να συνοδεύει το μπαμ που μου περιγράφεις;

- Όχι, γιατί από την κατεύθυνση που ακούστηκε το μπαμ εμείς δεν είχαμε οπτική επαφή,

διότι μπροστά μας ήταν τοίχος...

Για να δεις τι συμβαίνει στην οδό Ναβαρίνου

πρέπει να φύγεις στη μέση του πεζόδρομου της Τζαβέλα.

Μετά από ενάμισι λεπτό ακούστηκε από 4-5 περαστικούς «κατεβαίνουνε οι μπάτσοι, κάτι έγινε...». Από περιέργεια, λοιπόν, και εγώ με τον Αλέξανδρο, πήγαμε στη μέση της οδού Τζαβέλα να δούμε τι είχε συμβεί. Απόσταση 2-3 μέτρα μακριά...

Οταν βγήκαμε στη μέση του πεζόδρομου είδαμε από απόσταση 15-20 μέτρων δύο αστυνομικούς. Αυτοί βρίσκονταν ακριβώς στη συμβολή των οδών Ζωοδόχου Πηγής και Τζαβέλα. Ο ένας ήταν πιο ψηλός από τον άλλον. Στη συνέχεια σταμάτησαν στη συμβολή των δύο δρόμων... Μπροστά μας δεν υπήρχαν άλλοι.

Ο Αλέξανδρος ήταν μπροστά μου και πίσω δεξιά τους ήμουν εγώ.

Όταν οι αστυνομικοί στάθηκαν στη Ζωοδόχου Πηγής και Τζαβέλα είχαν τα χέρια τους, αριστερό ή δεξί δεν θυμάμαι, πάνω στα όπλα που ήταν μέσα στη θήκη τους που κρέμεται από τη ζώνη. Κάποιος από πίσω μου πέταξε ένα άδειο πλαστικό μπουκάλι

και φυσικά δεν έφτασε στους αστυνομικούς.

Ξέχασα να σας πω ότι με το που είδα τους αστυνομικούς, αυτοί άρχισαν να βρίζουν εμένα και τον Αλέξανδρο και έλεγαν «θα σας γ... την Παναγία, ελάτε να σας δείξω ποιος είναι ο μάγκας» και άλλα τέτοια. Τα παιδιά πίσω μάς φώναζαν «κάντε πίσω» και «άντε στο διάολο...» στους αστυνομικούς... Με το που έριξε κάποιος το πλαστικό μπουκάλι οι αστυνομικοί,

και οι δύο αν δεν κάνω λάθος, έβγαλαν τα όπλα από τις θήκες, σημάδεψαν προς τα εμπρός, δηλαδή προς το μέρος που βρισκόμουν εγώ, ο Αλέξανδρος και ο άλλος

και ακούστηκαν τρεις συνεχόμενοι πυροβολισμοί.

Ξέχασα να σας πω ότι είμαι σίγουρος ότι ο ένας από τους δύο αστυνομικούς κρατούσε το όπλο με τα δυο του χέρια. Τους είδα -και είμαι απόλυτα σίγουρος- ότι οι αστυνομικοί δεν πυροβολούσαν ούτε προς τα επάνω, ούτε προς τα κάτω.

Σημάδεψαν προς το μέρος μας και πυροβόλησαν!

Ο Αλέξανδρος έπεσε κάτω, αν δεν κάνω λάθος στον πρώτο ή στον δεύτερο πυροβολισμό, σίγουρα πάντως πριν από τον τρίτο... Μετά δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα.

Ο κόσμος φώναζε και κάποιοι σήκωσαν την μπλούζα του Αλέξανδρου.

Είδα ότι είχε μια τρύπα στη μέση του θώρακα και λίγο προς την καρδιά.

Είχε βγάλει και αίμα...

Να σας πω ακόμα ότι οι αστυνομικοί που πυροβόλησαν με το που είδαν τον Αλέξανδρο να πέφτει, έφυγαν. Δεν θυμάμαι προς ποια κατεύθυνση...

Στη συνέχεια ήρθε το ΕΚΑΒ και πήρε τον Αλέξανδρο νεκρό.

Το λέω γιατί δεν είχε σφυγμό και έβγαλε αίμα από το στόμα...

* Τι φωτισμό είχε εκεί που μας περιέγραψες το περιστατικό;

- Παρ' όλο που είχε πέσει η νύχτα είχε φως από τις λάμπες στους στύλους που φωτίζουν αλλά και από τα μαγαζιά... Μόνο μία λάμπα δεν λειτουργούσε, αριστερά του Αλέξανδρου...

* Θέλεις να μας πεις κάτι άλλο για όλα όσα ξέρεις εσύ;

- Το μόνο που θέλω να σας πω είναι ότι τον Αλέξανδρο δεν τον σκότωσαν.

Τον δολοφόνησαν εν ψυχρώ...

 

 

 

Αχ, Νίκο… Του Γιώργου Πήττα

http://tvxs.gr/news/synergates/ax-niko-toy-giorgoy-pitta

Δεν μιλώ μόνο σε σένα, απλά έτυχε να μάθω την ιστορία σου καθώς ξαφνικά την δημοσιεύουν τα Μέσα Ενημέρωσης (;) συχνά με φριχτή και χυδαία πονηριά,

άλλες φορές αδιάφορα και ίσως που και που απέριττα,

χωρίς δηλαδή τα προπαγανδιστικά περιττώματα…

Ομολογώ, δεν ήξερα. Δεν ήξερα.

Νόμιζα, πως εκείνος ο ένστολος δολοφόνος,
είχε σκοτώσει «μόνο» τον φίλο σου τον Αλέξανδρο.

Δεν είχα ιδέα πως ο φόνος ήταν διπλός.

Δεν είχα ιδέα πως ενώ ο Αλέξανδρος βρέθηκε κάτω από το χώμα,
εσύ αφέθηκες πίσω στα δεκαπέντε σου να συνεχίζεις επί γης με τα πάντα για σένα να έχουν τελειώσει οριστικά, κι’ από τότε ίσως χωρίς να το καταλαβαίνεις,
να ψάχνεις να βρεις το μονοπάτι για να συναντήσεις τον καλό σου φίλο.

Δεν είμαι ο πατέρας σου, αλλά είσαι γιός μου.

Είσαι ο γιος κι’ ο αδερφός, και ο αγαπημένος κάθε ανθρώπου που το μυαλό του κρατά ακόμα ένα ελάχιστο νήμα που να τον συνδέει με την καρδιά του και με τα όνειρα του,
κάθε ανθρώπου που έχει μέσα του λίγη τσίπα κι’ αξιοπρέπεια.

Είσαι γιος όλων μας, όλων εκείνων που μεγαλύτεροι από σένα ζήσαμε, γεράσαμε, πεθάναμε εδώ και χρόνια ή και αιώνες, κι’ αφήσαμε τον κόσμο ακίνητο,
να δουλεύει σαν μια τεράστια κρεατομηχανή στη βάση της οποίας το αίμα και ο ιδρώτας σκεπάζουν και πνίγουν όσα ωραία κατόρθωσαν οι άνθρωποι.

Γιατί, στο τόσο αίμα, στην τόση αδικία, νιώθω μερικές φορές πως όλα τα τραγούδια και οι μουσικές οι εξαίσιες και τα ποιήματα τα στοχαστικά, όλα, χάνουν το νόημα τους αφού ακόμα επιτρέπουμε την ακύρωσή τους μέσα από όσα αφήνουμε ακόμα να γίνονται.

Είσαι 20, είμαι 56.

Είμαι 40, 30, είμαι 80, 100. Είμαι αιώνων. Και είμαι ο ίδιος.

Στα 20, να βλέπω καθαρά στα 30 να ψάχνω να βρω τις καμπύλες που θα φέρουν σε λογαριασμό το όνειρο με την πραγματικότητα- που φτιάχτηκε πριν από μένα- και μετά, να γίνομαι ένα με αυτήν την πραγματικότητα, άντε, προσθέτοντας κάποιο μικρό φτιασίδι .

Έτσι τσουλά ο κόσμος. Λίγο, και πάλι. Λίγο, και πάλι.

Έτσι νομίζω δηλαδή.

Αχ βρε Νίκο…

Η αλήθεια είναι πως αν είχα βρεθεί στη θέση σου κάποτε στα δεκαπέντε μου,
ίσως να είχα πάρει το ίδιο μονοπάτι ή και «χειρότερο» ακόμα.

Δεν ξέρω.

Δεν έχω ιδέα αν θα έβρισκα το θάρρος, την αποκοτιά να κηρύξω πόλεμο.

Βλέπεις, ο πόλεμος έχει ήδη κηρυχτεί προ πολλού, από άλλους.
Από τις εξουσίες- καλά το πιστεύεις αυτό θαρρώ.

Και εμείς, νομίζουμε πως «πολεμάμε» αλλά στην πραγματικότητα αμυνόμαστε διαρκώς βαφτίζοντας την άμυνα με διάφορα ονόματα, τα βρίσκεις εύκολα τα ονόματα αυτά στις ετικέτες των ιδεολογιών.

Νίκο, σου ζητώ συγνώμη.

Σου ζητώ συγνώμη που εσύ είσαι στη φυλακή,
ενώ οι κουστουμάτοι κλέφτες, καταχραστές, άρπαγες, κυνικοί και δολοφόνοι, κυκλοφορούν χαχανίζοντας και μας βγάζουν τη γλώσσα με τα σάλια τους να στάζουν,
καθώς αυτοί, δεν παύουν ποτέ να πεινάνε.

Για χρήμα και δύναμη.
Ψοφάνε να γίνονται «θεοί» και ορίζουν έτσι τις τύχες των άλλων.

Και το που μας καταντήσανε, το ξέρεις, το ξέρω, το ξέρουμε.

Τα ξέρουμε;

Αυτοί δεν είναι που κατασκευάζουν τον κάθε Κορκονέα;

Δεν ξέρω αν το άκουσες, τις ώρες που εσύ ήσουν ήδη στα τρυφερά και στοργικά χέρια της Ελληνικής Πολιτείας, ένας συνάνθρωπος μας από τη Σενεγάλη κατέληξε στις γραμμές του τρένου κυνηγημένος όχι από τις δυνάμεις Καταστολής, αλλά, από την Δημοτική Αστυνομία.

Ο εκφασισμός μας, προχωρά σαν τον επιθετικό καρκίνο στο σώμα της κοινωνίας Νίκο.

Και πρέπει τώρα, να ζητήσω συγνώμη (πόσο μα πόσο ηλίθια λέξη κάποιες φορές)
και από τα παιδιά αυτού του ανθρώπου.

Θέλω να τους πω «δεν είμαστε όλοι έτσι» αλλά γιατί να με πιστέψουν αφού αφεθήκαμε να γίνουμε έτσι;

Εγώ επέτρεψα να γίνουμε έτσι. Εγώ και κανένας άλλος.

Αχ, Νίκο, Νίκο…

Η αλήθεια είναι πως δεν συμφωνώ καθόλου με τις ληστείες-απαλλοτριώσεις- τις βόμβες κλπ.

Η αλήθεια η πικρή, είναι πως όλα αυτά, το μόνο που καταφέρνουν στο τέλος, είναι μια τρύπα στο νερό και κάποιοι, καλή ώρα όπως εσύ και οι σύντροφοί σου, γίνονται ανώφελη θυσία στον βωμό ενός συστήματος που έχει μάθει να αυτοπροστατεύεται και να αυτοσυντηρείται.

Έχει πείρα δεκάδων αιώνων σε αυτό.

Μην με ρωτάς ποια είναι η λύση. Δεν ξέρω, δεν ξέρω τίποτα.

Λες, είσαι Αναρχικός.

Καλά κάνεις!

Αιώνες πριν η Αντιγόνη , το 467 «π.Χ» φώναξε:

«ούδ' αισχύνομαι έχουσ' άπιστον τηνδ' αναρχίαν πόλει»

«καμιά ντροπή δεν έχω να πάω κόντρα στη θέληση των κρατούντων»

Ίσως να ξέρεις, πως σε αυτά τα λόγια που βάζει ο Αισχύλος στα χείλη της Αντιγόνης, πάρα πολλοί διαβάζουν την πρώτη εκ βαθέων αντιεξουσιαστική κραυγή.

Και τι ήθελε η Αντιγόνη;

Να τιμήσει τον αδερφό της τον Πολυνείκη.

Και τι ήθελες εσύ;

Να τιμήσεις τον αδερφό σου, τον Αλέξανδρο.

Σου είπα πιο πάνω «Καλά κάνεις!».

Πάντα πίστευα Νίκο, πως η αντιπάθεια προς την Εξουσία, είναι τόσο φυσική, όσο και η αναπνοή.

Αλλά, νομίζω, πως η καλύτερη εκδίκηση προς όλους αυτούς τους εμετικούς και χαμερπείς, είναι να μην τους αφήσεις να σε τυφλώσουν από το μίσος που σου δημιουργούν.

Αυτή την τυφλότητα επιδιώκουν.

Αυτό το θόλωμα που στο τέλος φτάνει να ευνουχίζει την δική σου πολυτιμότητα,
για να την ακυρώσει.

Θυμάμαι πριν από λίγα χρόνια, διάβαζα μία προκήρυξη της Συνομωσίας τω Πυρήνων της Φωτιάς.

Την διάβασα προσεκτικά και την είχα σχολιάσει.

Μου φάνηκε, καθώς τη διάβαζα, πως μέσα της «άκουσα» αντίλαλους από τον Jim Morrison.

«This is the end, this is the end my friend».

Βέβαια, και ο Morrison, ολοκαύτωμα του εαυτού του έγινε.

Αλλά, πρόλαβε και πήγε κόντρα, χωρίς να τον ευνουχίσουν και να τον τυφλώσουν.

Άφησε ξωπίσω του, πέντε, δέκα, είκοσι τραγούδια, πραγματικά φλογοβόλα, που τύλιξαν τον πλανήτη, έφτασαν με τη δύναμή τους παντού και έκαναν τη απογοήτευση πολλών, λιγότερη.

Την συντρόφεψαν.
Έγιναν βιταμίνη για το πάθος του κάθε ένα,
να πολεμήσει το κτήνος όχι κουτουλώντας το κατακέφαλα,
αλλά ακολουθώντας το προσωπικό του όνειρο.

Και ξέρεις Νίκο, καλέ μου Νίκο, μόνο έτσι ίσως μπορεί να γίνει κάπως, κάτι.

Γιατί τα όνειρα των ανθρώπων αδιόρατα ενώνονται και κάθε τόσο, κάνουν τη διαφορά.

Μια τόση δα μικρή διαφορά, ανεπαίσθητη ίσως,
αλλά που αθροίζεται με την προηγούμενη και την επόμενη.

Κι αυτή η διαφορά, μας αφορά όλους.

Νίκο, δεν ξέρω τι άλλο να σου πω.
Να επαναλάβω πως ντρέπομαι για λογαριασμό μου και όλης της γενιάς μου;
Κι’ ας μην είμαστε όλοι κατάπτυστοι.
Το αποτέλεσμα μετράει.

Και το αποτέλεσμα είσαι εσύ.
Η θέση στην οποία έχεις βρεθεί.

Εσύ και οι σύντροφοί σου.
Είμαι μαζί σας κι’ ας διαφωνώ με την πρακτική σας.

Είμαι μαζί σας, γιατί είναι αδύνατον να είμαι «απέναντι»
και γιατί η αδιαφορία είναι χειρότερη κι’ από την αντιπαλότητα.

 

Κλείνω με τα λόγια ενός ανθρώπου που σε αγαπά πολύ και με μεγαλύτερη συνέπεια από μένα.

Ενός ανθρώπου που με τον τρόπο του, υπήρξε βαθύτατα αναρχικός και μισήθηκε από τους χυδαίους της εποχής μας

Του Μάνου Χατζιδάκι:

«Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν… ανακαλύπτονται. Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ’ αφέλεια, σ’ όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δε συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος»

Νίκο συγνώμη. Συγνώμη.

Ανάρτηση από : http://farmakoglwssa-kirki.blogspot.gr