Οι δανειστές μάς υπενθυμίζουν διαρκώς ότι τα χρέη συμβαδίζουν πάντοτε με εθνικές υποχωρήσεις
Της Γιούλης Ιεραπετριτάκη
"H Ελλάς, όσο και αν είναι μικρά, οφείλει να τηρεί αλώβητα πάντα τα δικαιώματα της ανεξαρτησίας αυτής" (Χ. Τρικούπης)
Aν επιχειρήσει κανείς έναν απολογισμό στη σχέση εθνικά ζητήματα-πολιτικά κόμματα, από το 1974 και μετά, εύκολα διαπιστώνει πως στην ουσία είναι ανύπαρκτα τόσο από τη θεωρητική επεξεργασία, όσο και από τις πρωτοβουλίες των κομμάτων. Μια γρήγορη επισκόπηση στην ιστορία της χώρας, μας επιτρέπει να επισημάνουμε ότι αν από τη μια μεριά οι κοινωνικές ομάδες που άσκησαν εξουσία στην Ελλάδα φάνηκαν οικονομικά εξαρτημένες από ξένες δυνάμεις και πάντοτε πρόθυμες να ζητήσουν με δική τους πρωτοβουλία την επέμβαση των ξένων στο εσωτερικό της χώρας, οσάκις ένιωθαν ότι απειλείται η εξουσία τους, οι δυνάμεις της Αριστεράς από την άλλη, που από την ίδια την Ιστορία ενσαρκώνoυν την ελπίδα της εθνικής αναγέννησης, δεν κατάφεραν δυστυχώς να δείξουν ούτε επιδεξιότητα ούτε πολιτικό ρεαλισμό. Οι ενέργειές της υπήρξαν συχνά αντανακλαστικές και ξεκινούσαν κυρίως από την ανάγκη μιας απάντησης στην πρόκληση, τακτική που δημιούργησε ήρωες και μάρτυρες, παρά μια στρατηγική θεμελιωμένη σε αντικειμενικά και επαρκή δεδομένα, ικανά να οδηγήσουν σε απτά αποτελέσματα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο που κατέληξε σε αστερίσκο, τόσο στην πολιτική όσο και στην εθνική μας συνείδηση. Η λογική του ρεαλισμού, της υποταγής στο δόγμα της ακεραιότητας της Τουρκίας που οι «εκσυγχρονιστές της «πολιτικής του ζεϊμπέκικου και της κουμπαριάς» φρόντισαν να μας παρουσιάσουν ως ελληνοτουρκική φιλία, οδήγησε ένα ζήτημα αυτοδιάθεσης του κυπριακού λαού να μεταβληθεί σε ζήτημα ανεξαρτησίας-κατοχής-διχοτόμησης. Καθόλου τυχαία, σ’ αυτή τη ματωμένη φλούδα της γης, χύμηξε με ανατριχιαστική σκληρότητα για τα δεδομένα της Ε.Ε, ο γερμανικός γύπας της τοκογλυφίας, για να κατασπαράξει ένα ανθηρό χρηματοπιστωτικό κέντρο διεθνούς επιπέδου, βάση της κυπριακής ευημερίας, οδηγώντας στον εξανδραποδισμό των Κυπρίων. Λέγοντας «ναι» στη ληστεία των καταθέσεων, ο πρόεδρος της Κύπρου Ν. Αναστασιάδης, μπορεί δικαίως να καυχιέται ότι διέλυσε ολοσχερώς το τραπεζικό σύστημα της νήσου, αναπτερώνοντας τις ελπίδες της Τουρκίας για διχοτόμηση. Όσο για την προεδρική πενταετία του προερχόμενου από το αριστερό ΑΚΕΛ, Δ. Χριστόφια, υπήρξε τελικά, η πλέον επιζήμια για το θέμα της Κύπρου, αρνητική κορύφωση της οποίας η ολέθρια υπαγωγή της στο καθεστώς μνημονιακής υποτέλειας, κατά τα πρότυπα της Ελλάδας. Και τώρα που η Κύπρος φτώχυνε, μας υπενθυμίζει ο υπουργός Εξωτερικών Νταβούτογλου σε συνέντευξή του στις τουρκικές εφημερίδες Σταρ και Χαμπέρτουρκ, δεν έχει άλλη επιλογή από το να εκχωρήσει στην «φίλη» Τουρκία τα κατεχόμενα εδάφη και να της διοχετεύσει επίσης και το φυσικό αέριο. Το τραγικότερο; Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος δεν έχει καμιά αντίρρηση στην υλοποίηση αυτών των εφιαλτικών σχεδίων.Το αντίθετο, μάλιστα∙ στηρίζει απόλυτα την τουρκική πλευρά, σε σημείο που ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών να δηλώσει, χωρίς περιστροφές, ότι η εκλογή Αναστασιάδη αναπτέρωσε τις ελπίδες της Τουρκίας.
Η ίδια συμβιβαστική υποτακτική πολιτική του εξαρτημένου ελλαδικού κράτους οδήγησε, σταδιακά, τους Ίμβριους και Τενέδιους στο δρόμο της προσφυγιάς. Εξαιτίας του ΝΑΤΟϊκού δόγματος το οποίο αποτελεί, στην ουσία, συνέχεια του παλαιότερου δόγματος της ακεραιότητας της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο ελληνισμός της Ίμβρου και της Τενέδου αφέθηκε ανυπεράσπιστος στο μιλιταρισμό και τη βία της τουρκικής πολιτικής, δημιουργώντας κενά στην ιστορική μας μνήμη και γνώση, αποδεχόμενοι «λύσεις» που, τελικά, επιβλήθηκαν σύμφωνα με τη λογική των κρατών και όχι των λαών. Λύσεις που δημιούργησαν λαούς χωρίς πατρίδα (Έλληνες Αρμένιοι) και άλλους σκλαβωμένους στην ίδια τους την πατρίδα (Κούρδοι, Λαζοί, Άραβες, Ασσύριοι). Ο ιμπεριαλισμός στην Ελλάδα, κάτι που δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε, δεν εμφανίστηκε ως το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού αλλά ως πρώτο.
Οι Έλληνες δεν μπήκαν στην πολιτική όπως οι Ευρωπαίοι μέσα από τα εργοστάσια της Ford ή της Fiat κ.λπ. Οι Έλληνες έζησαν «κατάσαρκα» τις ξένες δυνάμεις που αφάνισαν τους τόπους, την οικονομία, τον πολιτισμό, δημιουργώντας τον τραγικό όρο «χαμένες-αλησμόνητες πατρίδες». Με άλλα λόγια, οι Έλληνες έγιναν πρώτα πρόσφυγες και ύστερα προλετάριοι. Οι ρίζες, λοιπόν, της ελληνικής εργατικής τάξης, όπως ορθά τονίζει στο τελευταίο του βιβλίο ο Μιχ. Χαραλαμπίδης, βρίσκονται στην προσφυγιά. Επομένως, από τη γέννησή της η εργατική τάξη είναι εθνική. Όσοι, βέβαια, πίστεψαν πως η ένταξή μας στην Ευρώπη θα πρόσφερε λύσεις σε θέματα εθνικής μας κυριαρχίας έπεσαν έξω, αφού οι Ευρωπαίοι δανειστές μας, σε απόλυτη συγχορδία με τους εγχώριους διαχειριστές της εξουσίας, φρόντισαν να μας υπενθυμίσουν την τραγική αλήθεια: Τα χρέη συμβαδίζουν πάντοτε με εθνικές υποχωρήσεις.
Η σημερινή τραγική πραγματικότητα αποδεικνύει πως δεν ωφελεί πια να ξυπνάμε κάθε τόσο από μια χρεοκοπία Οι κοντόφθαλμοι υπολογισμοί, η εφήμερη πολιτικολογία δεν χρησιμεύουν πια σε τίποτα. Μονάχα μια συνολική και ειλικρινής συμφωνία των δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας, στηριγμένη σ’ έναν ξεκάθαρο στόχο που να εκφράσει τους βαθύτατους πόθους του ελληνικού λαού μπορεί να ξαναφέρει την ελευθερία σ’ αυτόν τον τόπο γιατί έχει δίκιο ο ποιητής: Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία
Σήμερα επιβάλλεται να δούμε κατάματα τους κινδύνους που μας απειλούν άμεσα, σπάζοντας τον κύκλο της σιωπής, αγωνιζόμενοι για το κοινό αγαθό που, στην προκειμένη περίπτωση, είναι η σωτηρία του τόπου μας και η ανάκτηση της ελευθερίας και αξιοπρέπειας των ανθρώπων που την κατοικούν. Επιτακτική ανάγκη, η ανάπτυξη ενός πλατιού, γνήσια λαϊκού, πατριωτικού, αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος που θα αποκαλύπτει το ρόλο των πολιτικών δυνάμεων που μας οδήγησαν στο σημερινό, τον εγκληματικό παραλογισμό που με μαθηματική ακρίβεια μας οδηγεί στον όλεθρο. Ένα κίνημα που θα αναδεικνύεται, ταυτόχρονα, σε φορέα του αγώνα για την εθνική επιβίωση και την κοινωνική αλλαγή
Αν οι παππούδες μας έζησαν τον ξεριζωμό, το δράμα της δικής μας γενιάς θα είναι αβάσταχτο και τρισμέγιστη η ενοχή μας, όχι μονάχα έναντι του εαυτού μας, μα έναντι της μνήμης της Ιστορίας και έναντι των λαών της οικουμένης, αφού επιτρέψαμε να παραδοθεί ως λάφυρο στους αδηφάγους, σύγχρονους σταυροφόρους της Εσπερίας, η πολύπαθη προγονική γη καμωμένη από παμπάλαια τριμμένα κόκαλα αγωνιστών που θυσιάστηκαν για την ελευθερία.
Ανάρτηση από: http://edromos.gr
