Το δικό μας ωρολόγιο πρόγραμμα

Πρόταση για ένα άλλο σχολείο, δηλαδή για μία άλλη χώρα και έναν άλλο τύπο ανθρώπου

Του Τάσου Χατζηαναστασίου

Εδώ και χρόνια παρακολουθούμε τους πειραματισμούς των εκάστοτε κυβερνώντων με τα ωρολόγια προγράμματα των Γυμνασίων και των Γενικών και των Επαγγελματικών Λυκείων χωρίς εμείς οι εκπαιδευτικοί, που πολύ συχνά είμαστε και γονείς, να αρθρώσουμε ποτέ τον δικό μας λόγο. Περιοριζόμαστε, έτσι σε μία στείρα κριτική και γκρίνια χαρακτηρίζοντας τα προγράμματα «αντιπαιδαγωγικά» χωρίς πάντοτε να έχουμε ουσιαστικά και πειστικά επιχειρήματα.

Το συνδικάτο μας, η ΟΛΜΕ, έχει κατά καιρούς διατυπώσει διάφορες επιμέρους προτάσεις, δεν καταθέτει όμως και δεν προβάλλει δημόσια το δικό της ωρολόγιο πρόγραμμα και μιλάει γενικώς και αορίστως για ένα σχολείο «που να χωράει όλα τα παιδιά, όλη τη γνώση και όλους τους εκπαιδευτικούς» σαν να ήταν ποτέ δυνατόν κάτι τέτοιο, τουλάχιστον για τις δύο τελευταίες κατηγορίες.

Οι δε επιστημονικές ενώσεις, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αντιμετωπίζουν το ζήτημα μονόπλευρα και συντεχνιακά με εμφανή την αγωνία να υπερασπιστούν το «καλόν του κλάδου» και όχι του συνόλου. Το αποτέλεσμα είναι, για παράδειγμα, οι Πληροφορικοί να δίνουν τον υπέρτατο αγώνα για να διατηρηθεί το μάθημα στη λυκειακή βαθμίδα αλλά δεν απαντούν πειστικά στο γιατί θα πρέπει να το διδάσκονται τα παιδάκια της Α΄ Δημοτικού. Το ίδιο οι καθηγητές αγγλικής φιλολογίας και πάει λέγοντας. Θα έλεγα ότι όλες οι επιμέρους διαμαρτυρίες, εκτός από αυτές των καθηγητών Αισθητικής Αγωγής, που το μάθημά τους ήταν ανέκαθεν υποβαθμισμένο και είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένες, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό πάσχουν από συντεχνιασμό και μερικότητα.

Με την ίδια λογική, αυτής του να μη θιγούν εργασιακά δικαιώματα, τόσο η ΟΛΜΕ όσο και οι επιστημονικές ενώσεις δεν αμφισβητούν την αυθαίρετη και αντιπαιδαγωγική επιλογή να παρακολουθούν οι μαθητές 7 ώρες καθημερινά καθηλωμένοι στο θρανίο τους κατά βάση θεωρητικά μαθήματα!

Ας τολμήσουμε λοιπόν συνάδελφοι και συμπολίτες να καταθέσουμε τη δική μας πρόταση αφού πρώτα θέσουμε τις αρχές και τους σκοπούς της Παιδείας που θέλουμε.

Γιατί αν συμφωνήσουμε σ’ αυτό, θα βρούμε τον τρόπο να διαμορφώσουμε και το κατάλληλο ωρολόγιο πρόγραμμα. Κι αυτό να το κάνουμε όχι για να υπερασπιστούμε θέσεις εργασίας και ωράρια, αλλά το δημόσιο σχολείο και τον τόπο συνολικά. Ο αγώνας για την υπεράσπιση του δικαιώματος στην εργασία είναι μία παράμετρος που δεν θα πρέπει να συγχέεται με τον αγώνα για καλύτερη παιδεία. Σπεύδω ωστόσο προκαταβολικά να διευκρινίσω ότι είμαι ριζικά αντίθετος με οποιαδήποτε σκέψη, ούτε καν πρόταση, για απόλυση δημοσίων υπαλλήλων εκτός από την αυτονόητη περίπτωση τελεσίδικα καταδικασθέντων για οποιαδήποτε σοβαρή αξιόποινη πράξη που αφορά και επηρεάζει την άσκηση των καθηκόντων τους (π.χ. χρηματισμός, υπεξαίρεση/κατάχρηση δημοσίου χρήματος, παιδεραστία κτλ). Μετατάξεις για να καλυφθούν τα δεκάδες χιλιάδες οργανικά κενά, ναι, προσλήψεις όπου υπάρχει πραγματική ανάγκη, ναι, αναδιάρθρωση του οργανογράμματος προκειμένου να εξυπηρετείται η χώρα και ο πολίτης, ναι, όχι όμως απολύσεις.

Το τι σχολείο θέλουμε στην πραγματικότητα έρχεται να απαντήσει στο ερώτημα: τι χώρα και τι ανθρώπους θέλουμε. Ας το τολμήσουμε κι αυτό λοιπόν αγαπητοί φίλοι!
Καταθέτω λοιπόν τη δική μου πρόταση και εδώ είμαστε να τη συζητήσουμε:

Θέλουμε την Ελλάδα ανεξάρτητη με εξασφαλισμένη την εδαφική της ακεραιότητα και την εθνική της κυριαρχία. Με τη μεγαλύτερη δυνατή οικονομική αυτάρκεια στο πλαίσιο μιας παραγωγικής και οικολογικής περιφερειακής ανάπτυξης. Με αυτονόητη την αξιοπρεπή εργασία και διαβίωση για όλους, με τη μέγιστη δυνατή κοινωνική δικαιοσύνη στα καθήκοντα, τις απολαβές και την πρόσβαση στα βασικά αγαθά. Θέλουμε μία χώρα που προστατεύει και αναδεικνύει τη φύση, τα μνημεία και τον πολιτισμό της.

Θέλουμε έναν πολίτη με δημοκρατικό αγωνιστικό ήθος, περήφανο για την καταγωγή του, χωρίς συμπλέγματα, που σέβεται, καλλιεργεί και αναδεικνύει τη γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό και παράλληλα σέβεται και αναγνωρίζει την αξία του πολιτισμού των άλλων λαών.

Θέλουμε έναν άνθρωπο δημιουργικό, πλούσιο σε ανάγκες, γνώσεις και ενδιαφέροντα, με πνευματική και αισθητική καλλιέργεια, με ικανότητες και δεξιότητες που να του επιτρέπουν να δημιουργεί στη σύγχρονη ψηφιακή και ηλεκτρονική εποχή χωρίς να αγνοεί ή να περιφρονεί την παράδοσή του, όπως και τη ζωή κοντά στη φύση, στο πλαίσιο ενός αντικαταναλωτικού τρόπου ζωής. Έναν άνθρωπο συνεργατικό, με διάθεση προσφοράς και αλληλεγγύης που επικοινωνεί ουσιαστικά με τον συνάνθρωπο με τον οποίο επιδιώκει σχέσεις ισοτιμίας, αγάπης και κατανόησης. Έναν άνθρωπο, τέλος, που αναπτύσσει ισότιμα τις σωματικές, πνευματικές και αισθητικές του ικανότητες χωρίς να περιφρονεί ή να υποβαθμίζει κάποια από αυτές (το αντίθετο δηλαδή από αυτό που κάνει το σημερινό ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, τουλάχιστον στη δεύτερη βαθμίδα).
Με βάση αυτές τις αρχές λοιπόν, μπορούμε να διαμορφώσουμε το κατάλληλο ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου αδιαφορώντας τόσο για τις κυβερνητικές επιλογές όσο και για τις συντεχνιακές επιδιώξεις. Προϋποθέτουμε όμως πως κάθε απόφοιτος/τη της Α/βθμιας εκπαίδευσης κατέχει σε ικανοποιητικό βαθμό την ελληνική, μπορεί να εκτελεί με ευχέρεια και τις τέσσερις πράξεις της αριθμητικής (αν σας φαίνεται αυτονόητο, απατάσθε πλάνην οικτράν) είναι σε θέση να δώσει ένα γενικό περίγραμμα της ελληνικής ιστορίας και διαθέτει βασικές γνώσεις γεωγραφίας.

Το ωρολόγιο πρόγραμμα λοιπόν, θα πρέπει να περιλαμβάνει όλα τα βασικά μαθήματα σε έναν ενιαίο κορμό υποχρεωτικών μαθημάτων για το Γυμνάσιο στα οποία θα συμπεριλαμβάνονται η Γυμναστική, η Μουσική, τα Καλλιτεχνικά και οι τεχνικές γνώσεις και δεξιότητες (Πληροφορική, Τεχνολογία). Η Οικιακή Οικονομία με αυτόν ή άλλον τίτλο, καλύπτει τυχόν κενά άλλων σχετικών μαθημάτων, όπως η Βιολογία, σε ζητήματα διατροφής, προστασίας του περιβάλλοντος και οικολογίας. Κανένα μάθημα δεν μπορεί να είναι μονόωρο, αλλά η διδασκαλία των θεωρητικών μαθημάτων (Θρησκευτικά, Νέα ελληνική γλώσσα και Λογοτεχνία, Μαθηματικά, Φυσικές Επιστήμες, Ξένες Γλώσσες) δεν μπορεί να υπερβαίνει το 5ωρο την ημέρα. Ειδικότερα, η διδασκαλία των Ξένων Γλωσσών θα πρέπει να οδηγεί σε εξετάσεις πιστοποίησης στην Γ΄ τάξη στο Β1 ή Β2 επίπεδο, αναλόγως. Το σχολείο θα πρέπει να λειτουργεί σε ολοήμερη βάση προκειμένου οι μαθητές να καλύπτουν το απόγευμα τις ανάγκες τους για περαιτέρω άθληση, αισθητική αγωγή, τεχνικές δεξιότητες.

Το ωρολόγιο πρόγραμμα όμως, είναι ένα τεχνικό ζήτημα. Πιο ουσιαστικό ζήτημα αποτελούν τα αναλυτικά προγράμματα και τα βιβλία που τα τελευταία χρόνια είναι διαποτισμένα από τις αντιλήψεις της παγκοσμιοποίησης και του κυρίαρχου καπιταλιστικού, καταναλωτικού μοντέλου. Ιδιαίτερα εμφανής είναι η απόπειρα παρέμβασης στο περιεχόμενο μαθημάτων, όπως η Ιστορία, η Γλώσσα και η Λογοτεχνία, προκειμένου να αλλοιωθεί ή και να ακυρωθεί ο ιδιαίτερος ελληνικός χαρακτήρας γεγονότων και πολιτισμικών κατακτήσεων. Γενικά, στη θέση της ξεπερασμένης και αντιδραστικής εθνικοφροσύνης, η εξουσία σήμερα επιχειρεί να επιβάλει την ιδεολογία των ελίτ της χώρας που έχουν απαρνηθεί την ελληνική ταυτότητα και την περιφρονούν. Ακόμη περισσότερο, την αντιμετωπίζουν ως «ενοχλητική» και ως εμπόδιο στη μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους αφού η εθνική συνείδηση αποτελεί το στοιχείο που κινητοποιεί τον λαό να συγκροτήσει και να οργανώσει την αντίστασή του.

Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr