File Photo: Στιγμιότυπο από
παλαιότερη παρέλαση στη Θεσσαλονίκη, 28 Οκτωβρίου 2018 ΑΠΕ ΜΠΕ, PIXEL,
ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΥΣΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ
Του Νίκου Αντωνιάδη –
Νέα Υόρκη
Είπα να σωπάσω. Σκέφτηκα
πως ότι κι αν (τους) πούμε είναι σαν να ρίχνουμε αυγά στον τοίχο. Μα δεν έχουν
το Θεό τους (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Δικαίωμα τους, αλλά κανείς δεν έχει
δικαίωμα να αμφισβητεί τα πιστεύω κανενός, αρκεί να μην είναι ακραία και να μην
προκαλούν ζημιά σε συνανθρώπους μας. Αρκεί να προάγουν τη Δημοκρατία και να
αναδεικνύουν την ελευθερία του λόγου και όχι την ενθάρρυνση της βίας και του
bullying. Μάιος 2019 Πανεπιστήμιο Harvard,
Παρουσίαση Μελέτης για
τα παιδιά της Κύπρου*:
Μεταξύ άλλων
αποτελεσμάτων:
1) Η καταπίεση των
παιδιών τα αποτρέπει από το να εργαστούν για μια καλύτερη κοινωνία και να πάνε
στην κάλπη για το καλό του τόπου τους
2) Η ποιότητα των
μαθημάτων (είδος, όχι ποσότητα) σπρώχνει τα παιδιά στην (υγιή) κοινωνία και
στην κάλπη απομακρύνοντας τα από αρνητικές ενέργειες (bullying, ναρκωτικά, βία,
κ.λπ.)
3) Η ενθάρρυνση της
Πολιτείας και των καθηγητών μπορεί να σπρώξει τα παιδιά στην (υγιή) κοινωνία
και στην κάλπη απομακρύνοντας τα από αρνητικές ενέργειες (bullying, νσρκωτικά,
βία, κ.λπ.).
4) Η γενιά που
γεννήθηκε μεταξύ 1977-2000 (millennials) μεγαλώνει με την τεχνολογία όμως
νοιάζεται για το μέλλον της και περιμένει από τους “πάνω” να τους εμπλέξει (όλα
αυτά μέσα από διεθνείς έρευνες) 5) Όχι μόνο στην Κύπρο και την Ελλάδα, ένας
στους τρεις πολίτες δεν ψηφίζει, ενώ σχεδόν ένας στους δυο νέους ούτε γυρίζει
να δει την Πολιτεία (παρόλο που “την” διαβάζει και ενδιαφέρεται)
6) Σε Κύπρο, Ελλάδα
και πολλές άλλες δημοκρατικές χώρες, οι γενιές πριν το 1977 μεγάλωσαν με το
τρίπτυχο: Μητέρα – Πατρίδα – Θρησκεία
Κι εδώ τίθεται ένα
μεγάλο ερώτημα: Θα αλλάξει αυτό το τρίπτυχο με τον εθνομηδενισμό; Που να
χτυπιόμαστε ανάποδα, να ρουφάμε την Μεσόγειο και να την κάνουμε σάλιο να τη
δώσουμε στον Τούρκο, ΜΟΝΟ ακρο-δεξιά της Μεσογείου στέλνουμε τη νέα γενιά, η οποία
με το δίκιο της διερωτάται και φουσκώνει μέρα με τη μέρα!.
Ας αφήσουμε την μάνα
έξω, είναι το μόνο που φαίνεται πως έμεινε ιερό, έστω κι αν στη σημερινή
κοινωνία (δυστυχώς) “κάποιοι” θα πωλούσαν και τη μάνα τους για λίγη δόξα ή λίγα
ευρουλάκια παραπάνω. Θρησκεία: Επίσης, είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο, το οποίο
μπάζει. Ενώ η Εκκλησία θα μπορούσε να αποτελέσει μια υγιή διέξοδο για τους
συνανθρώπους μας, τα καμώματα αρκετών ιερωμένων και η άρνηση τους να
προσαρμοστούν στις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας επέφεραν και επιφέρουν τα
αντίθετα αποτελέσματα (όπως π.χ. η μη αποδοχή της ομοφυλοφιλίας που επίσης
σπρώχνει αρκετά παιδιά, αρκετούς συνανθρώπους μας, σε μονοπάτια εκτός της
κοινωνίας, “ενθαρρύνοντας” ακόμη και το bullying, και όχι μόνον).
Πάμε και στην Πατρίδα:
Η αγάπη για την πατρίδα (πατριωτισμός) είναι ο συναισθηματικός δεσμός με το
έθνος, το οποίο ένα άτομο αναγνωρίζει ως πατρίδα του. Αυτή η σχέση, γνωστή και
ως εθνικό συναίσθημα αφορά το έθνος του, συμπεριλαμβανομένων των εθνικών,
πολιτιστικών, πολιτικών ή ιστορικών πτυχών. Και ερωτώ τώρα εγώ ο “χαζός”:
Τι παραπάνω έκανε ο
Μερκής όταν προκλήθηκε μέσα στο γήπεδο “να θυμηθεί τι μας έκαναν οι Τούρκοι το
1974”; Τι έπρεπε να κάνει δηλαδή; Έπρεπε να του δώσει το χέρι, να συμφωνήσει
μαζί του και να αγκαλιάσει τον αντίπαλο;
Έπρεπε να αποδεκτεί
τις προκλήσεις (Βλέπε Τουρκία – εισβολή – ΑΟΖ, κ.λπ.) και να τον χαϊδέψει σαν
να μην συμβαίνει τίποτα; Έπρεπε, μόλις τελειώσει ο αγώνας να πάει στην κερκίδα
και να βγάλει selfie με φόντο τη σημαία του ψευδοκράτους και της Τουρκίας, που
“διοικούν” τη μισή μας πατρίδα και απαιτούν να τη διοικήσουν όλη; Με απλά
λόγια, έπρεπε να δείξει απάθεια, όπως να’ ναι (δηλαδή λύση – συνομιλίες να’ ναι
κι ότι να’ ναι); Αυτό θέλουμε για τα παιδιά μας; Να ανεχόμαστε να τα βιάζουν
και να σωπάνε; Και μαζί τους να σωπάμε κι εμείς;
Να ανεχόμαστε να τα
προκαλούν και να δίνουν το χέρι για να δεχτούν και σφαλιάρες (μαζί με το
bullying); ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ! OMG (Oh my God) Άντρο Κυπριανού κ.λπ. Είπαμε, ναι, να
ζήσουμε με τους Τουρκοκύπριους αδελφούς μας (όσοι απέμειναν αποκεί). Ναι, να
αγκαλιάσουμε τις όποιες προσπάθειες για το καλό του τόπου και την επανένωση.
Αλλά όχι και να μηδενίζουμε τη σημαία της Ελλάδας που μας έδωσε εκατομμύρια
θέσεις δωρεάν μόρφωσης, μια μόρφωση που στον μεγαλύτερο βαθμό, σε όλες σχεδόν
τις επιστήμες, σε όλο τον κόσμο, αυτή ξεκίνησε.
Είτε μας αρέσει είτε
όχι, μιλάμε αυτή την γλώσσα και αυτό τον ύμνο έχουμε ως Εθνικό. Μια γλώσσα που
έγραψε την Αρχή της Δημοκρατίας και όχι μόνον. Και ο μηδενισμός του Έθνους
αντιτίθεται της Δημοκρατίας και των αρχών της. Μα πάνω από όλα, σπρώχνει, σπρώχνει,
σπρώχνει επικίνδυνα τη νέα γενιά εκεί που λες ότι πολεμάς (δεν το αμφισβητώ, η
μεγάλη πλειοψηφία αυτό πολεμάμε), την ακροδεξιά, τον εθνικισμό. Όμως πρέπει να
ξέρουμε και πώς.
Γι αυτό, και με όλο το
σεβασμό και θαυμασμό μου στις χιλιάδες αγνούς, τίμιους ακελικούς ψηφοφόρους,
αμφισβητώ την κρίση σου να καταλάβεις “κάποιες” διαφορές (τις οποίες ο Τσίπρας
πλήρωσε):
Ο Εθνομηδενισμός
ενθαρρύνει τον Εθνικισμό. Και ο Εθνικισμός οδηγεί σε τραγικά γεγονότα (βλέπε
1974)! Υ.Γ. Τόσο η ηγεσία του ΑΚΕΛ όσο και η ηγεσία του ΔΗΣΥ “ασθενούν”
με το σύνδρομο της “σύγχυσης”. Δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αναθεωρήσουν τα
καταστατικά τους πριν βρεθούν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
*Μελέτη-Έρευνα: Νίκος Αντωνιάδης, Ρepresenting The
City University of New York
*Ο Νίκος Αντωνιάδης
είναι Επίκουρος Καθηγητής Επικοινωνίας, Στρατηγικής & Πολιτικού Μάρκετινγκ
στο Πανεπιστήμιο St. John’s της Νέας Υόρκης και Συντάκτης στις εφημερίδες
ikypros.com & LA Voice – https://www.linkedin.com/in/nicolaosantoniades/
Ανάρτηση από: http://geromorias.blogspot.com
