Κλείνουν πάνω από δέκα μήνες που το ηρωϊκό, επίμονο και μαχητικό κίνημα των “Κίτρινων Γιλέκων“, συνεχίζει απτόητο τις βδομαδιάτικες, μαζικές κινητοποιήσεις του στο Παρίσι και τις γαλλικές πόλεις.
Πολύ σπάνια, μάλλον ποτέ, ένα κίνημα έχει να επιδείξει μία τέτοια συνέχεια, διάρκεια, αντοχή και σφρίγος. Κι’ αυτά παρά την ωμή καταστολή, την άγρια αστυνομική βία, τα χημικά και την τρομοκρατίαπου αυτό το κίνημα υπέστη και υφίσταται και κυρίως παρά τους δεκάδες νεκρούς, σακάτηδες και τραυματίες, από τις αστυνομικές επιχειρήσεις και τα “ατυχήματα” αλλά και τις χιλιάδες καταδίκες, φυλακίσεις, συλλήψεις αγωνιστών του.
Το πρωτότυπο αυτό κίνημα, των “αόρατων“, φτωχών και καταφρονεμένων πολιτών, όλων εκείνων που περνάνε δίπλα μας απαρατήρητοι και ζουν αγνοημένοι στις σύγχρονες τερατουπόλεις, έχει στην προμετωπίδα του όλα εκείνα τα αιτήματα που πνίγουν τα κατώτερα στρώματα, στις απέραντες υποβαθμισμένες λαϊκές συνοικίες της μιζέριας, της ανασφάλειας και της εξαθλίωσης, όπου η ζωή κάθε μήνα τελειώνει συνήθως, την πρώτη ή τη δεύτερη εβδομάδα, που τελειώνουν και τα κρατικά επιδόματα και ύστερα αρχίζει η χορηγία από τις συντάξεις των γερόντων και οι δουλειές του ποδαριού. Το κίνημα αυτό, λοιπόν, διεκδικεί δουλειές και όχι ανεργία, διεκδικεί αξιοπρεπή κατώτατο μισθό και ασφάλιση, διεκδικεί ανθρώπινη περίθαλψη και δωρεάν παιδεία για την νεολαία, διεκδικεί ένα ανθρώπινο περιβάλλον και υποδομές στις γειτονιά του, διεκδικεί βιώσιμες συντάξεις και στέγη για όλους, παλεύει ενάντια στον αυταρχισμό και την αστυνομοκρατία, ενάντια στη γενικευμένη διαφθορά και την πολιτική απάτη, ενάντια στις αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες και διεκδικεί πραγματικές ελευθερίες και πραγματική, όχι χειραγωγημένη και κατευθυνόμενη, δημοκρατία, ενώ καταγγέλει τον ολοκληρωτισμό των Βρυξελλών και ζητά την έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε.
Και όμως, αυτό το πρωτότυπο κίνημα, παρά τις μέχρι τώρα κατακτήσεις του, λόγω του αχειραγώγητουχαρακτήρα του και πιθανότατα γιατί οι αγωνιστές του δεν εντάσσονται σε ένα παραδοσιακό, πολιτικό-ιδεολογικό ρεύμα και δεν διαθέτουν κομματική ταμπέλα ή κάποια ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα, είναι ένα κίνημα εγκαταλελειμμένο και περιφρονημένο απ’ όλες τις πολιτικές δυνάμεις, ενώ παράλληλα, αντιμετωπίζεται με θανάσιμη εχθρότητα και φόβο, από το βαθύ γαλλικό κράτος και τα συστημικά ΜΜΕ.
Είναι εντυπωσιακό ότι όλα τα πολιτικά-ιδεολογικά ρεύματα έχουν βρει κάποιους “σοβαρούς” λόγους για να στέκονται απέναντι στο κίνημα των “Κίτρινων Γιλέκων” και να επιζητούν την εξαφάνισή του.
Η άκρα δεξιά χαρακτηρίζει τα Κίτρινα Γιλέκα “αριστεριστές” και τυχοδιώκτες και ενώ σε κάποια φάση ερωτοτροπούσε μαζί τους, γρήγορα τα εγκατέλειψε διότι αμαύρωναν το προφίλ του “νόμου και της τάξης”, ενώ τα συνθήματα τους έθιγαν την Γαλλική ολιγαρχία και το πουγκί της.
Το εντυπωσιακό, όμως, βρίσκεται στη στάση των συνδικάτων και κυρίως, της Γαλλικής αλλά και Ευρωπαϊκής Αριστεράς απέναντι στα “Κίτρινα Γιλέκα”.
Τα συνδικάτα στο μεγάλο μέρος τους συμβιβασμένα και εμποτισμένα από μία γραφειοκρατική, αποξενωμένη από τα πιο φτωχά και ανασφαλή λαϊκά και εργατικά στρώματα αντίληψη, έβλεπαν και βλέπουν στα “κίτρινα γιλέκα”, μια βαθιά αμφισβήτηση των δομών και των βολεμένων προτεραιοτήτων τους.
Το περίεργο, όμως, είναι η απόσταση και η βαθιά καχυποψία και ορισμένες φορές θα έλεγα και η εχθρότητα, που επιδεικνύει η Γαλλική αλλά και ευρύτερα η Ευρωπαϊκή Αριστερά όλων σχεδόν των αποχρώσεων απέναντι στα Κίτρινα Γιλέκα.
Ασφαλώς το κίνημα των “κίτρινων γιλέκων” με τον αυθορμητισμό του και την έλλειψη κάθε στοιχειώδους οργανωτικής και συνεκτικής “δομής” και συχνά με τα πηγαία, “ετερόκλητα” χαρακτηριστικά του και την απλοϊκότητα των αγωνιστών του, δεν είναι το μοντέλο για ένα εγχείρημα μίας σύγχρονης, προοδευτικής και δημοκρατικής ανατροπής των σημερινών ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Αν όμως το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων δεν είναι το “μοντέλο“, αντιπροσωπεύει σίγουρα κάτι το καινούργιο, το ριζοσπαστικό, το πρωτότυπο και το αναντικατάστατο, το οποίο όπως φαίνεται ενοχλεί τον “καθωσπρεπισμό” και τον “συντηρητισμό” της Αριστεράς, κλονίζει πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά και ταξικά της πρότυπα, θέσφατα και δόγματα, θέτει υπό αμφισβήτηση τις οπτικές της για την κοινωνία και τα νέα φαινόμενα αταξίας και νέας εκμετάλλευσης που εμφανίζει. Χωρίς όμως την επίγνωση όλων αυτών και χωρίς την “επανάσταση” που αντιπροσωπεύουν για την σκέψη, τις πρακτικές και τα προγράμματα της Αριστεράς, η τελευταία δεν μπορεί να σταθεί όρθια στους σύγχρονους καιρούς και το μόνο που θα κάνει, είναι να αργοσβήνει και να αργοπεθαίνει εγκαταλειμμένη στις δάφνες και στις αναμνήσεις της και στις αποτυχίες ηρωικών πράγματι προσπαθειών.
Τα “κίτρινα γιλέκα” το μόνο υπαρκτό, ηρωικό, επίμονο και γνήσιο από τα κάτω λαϊκό και εργατικό κίνημα των καιρών μας, όπου απλοί, ξεχασμένοι, αόρατοι άνθρωποι θυσίασαν και θυσιάζουν πολλά, μα πάρα πολλά, χωρίς να διεκδικούν ιδιοτελώς τίποτα, είναι ένα εργαστήρι πάνω στο οποίο η Αριστερά αντί να είναι όπως μέχρι τώρα καχύποπτη και φοβική, πρέπει να προσεγγίσει και να αγκαλιάσει, για να μάθει και για να επηρεασθεί και να επηρεάσει, σε μία προσπάθεια βαθιάς και ουσιαστικής επαναθεμελίωσης της.
Οι αριστερές, προοδευτικές, λαϊκές δυνάμεις ή θα αλλάξουν και θα αλλάξουν πραγματικά και όχι απλώς θα μεταμφιεσθούν, είτε δεν θα έχουν μέλλον και θα αφανιστούν από το κύμα της σύγχισης, της συντήρησης, της βαρβαρότητας και της αγριότητας, που πνίγει τις απελπισμένες και φοβικές κοινωνίες μας.
ΥΓ: Είναι αλήθεια ότι η μόνη πολιτική δύναμη που προσπάθησε να βρεθεί κοντά στα “κίτρινα γιλέκα”, ήταν η ΛΑ.Ε. Ο Παν. Λαφαζάνης ήταν ο μόνος ηγέτης που δύο φορές με αντιπροσωπεία της ΛΑ.Ε βρέθηκε σε κινητοποίηση των κίτρινων γιλέκων στο Παρίσι και καλούσε για ένα παρόμοιο κίνημα στην Ελλάδα, ενώ η ΛΑ.Ε, με ομιλητή από τα κίτρινα γιλέκα, πραγματοποίησε μεγάλη εκδήλωση στην Αθήνα.
Δυστυχώς, όμως αυτές οι προσπάθειες ήταν μεμονωμένες και δεν είχαν συνέχεια, ενώ οι εκκλήσεις αντιμετωπίστηκαν ψυχρά και δεν βρήκαν ανταπόκριση από άλλες αριστερές προοδευτικές δυνάμεις που είχαν φτάσει στο σημείο να καταγγέλουν(!) το κίνημα των κίτρινων γιλέκων (βλ. ΚΚΕ). Για την Αριστερά της Ελλάδας, βλέπετε, αυτά είναι πολυτέλεια, μπροστά στους ατέλειωτους εμφυλίους της.
Ανάρτηση από: http://www.dromosanoixtos.gr
