Στην Επιτροπή για τους εορτασμούς της Επανάστασης του 1821, η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου συμπεριέλαβε δύο αναθεωρητές ιστορικούς της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς και δύο αναθεωρητές ιστορικούς του Σημιτικού “εκσυγχρονισμού” (το νυν στον ΣΥΡΙΖΑ). Επιτέλους, ήρθε η στιγμή να πάθει το 1821 τη νίλα του, χειρότερη εκείνης του Δράμαλη και να περιέλθει καθ ‘ολοκληρίαν το αθάνατο κρασί του ‘21 στην κάβα του νεοφιλελευθερισμού.
Ήρθε η ώρα η ξεθυμασμένη και από καιρό υποτελής αστική τάξη της χώρας μας να ξεμπερδεύει με την προίκα της ανολοκλήρωτης Επανάστασης. Ήρθε η ώρα η παρακαταθήκη του 1821 να πάψει να μετεωρίζεται πάνω μας ή μέσα στις ψυχές μας κατά τη λαϊκή ,την εθνική και την κοινωνική της τριαδικότητα και να εκπέσει σε έναν εθνικό μύθο που θα πρέπει να αναμορφωθεί για να συμμορφωθεί και έτσι να συμβαδίσει με τα προτάγματα της εποχής. Προς τούτο η “ανασηματοδότηση” και ο “αναστοχασμός” έχουν ήδη εξαγγελθεί.
Το πράγμα ήταν αναμενόμενο: τριάντα χρόνια εθνικής αποδόμησης και κοινωνικού ανασκολοπισμού κλείνουν τον κύκλο τους διαμορφώνοντας τη νέα κυρίαρχη ιδεολογία, εκείνην του προτεκτοράτου. Αλλά αν αυτό ήταν αναμενόμενο, εκείνο που ξαφνιάζει(;) είναι η λαϊκή αδιαφορία εν μέσω της οποίας συντελείται ο δεύτερος θάνατος του Μπάυρον, του Καραϊσκάκη, της Μπουμπουλίνας, του Κολοκοτρώνη. Η αλήθεια είναι ότι η Ιστορία λειτουργεί ως επιστήμη μόνον για τους ακαδημαϊκούς και τους φιλίστορες. Για όλους τους υπόλοιπους λειτουργεί ως προπαγάνδα, υφίσταται ιδεολογική χρήση και αποτελεί την πρώτη ύλη για την κατασκευή των κατά συνθήκην μύθων (ζειδωρον ή καταστροφικών).
Η ιστορία του 1821, όπως υπέστη την κακοποίησή της από την εθνικοφροσύνη (κάποτε), έτσι την υφίσταται τώρα από την περιφρόνηση που η σημερινή Αριστερά επιδεικνύει προς τον εαυτό της. Διότι είναι η Αριστερά εκείνη που παρέδωσε τη λόγια και τη λαϊκή σχέση της με την Επανάσταση του 1821 στους κύνες της αποδόμησης και της αναθεώρησης. Σήμερα, αν είσαι πράγματι αριστερός και θέλεις να νοιώσεις ή να μάθεις για το 1821, πρέπει να πας στο "κρυφό σχολειό".
Πανηγύρι με "καραμούντζες και μούντζες"
Μπορεί ο εθνικός ποιητής να δοξάζει (σχεδόν αυτόπτης μάρτυρας) τον Χορό του Ζαλόγγου, ο αποδομητής όμως εξυπνάκιας αποφαίνεται με ύφος χιλίων πιθήκων που έχουν χρηματίσει καρδινάλιοι ότι ο Χορός αυτός δεν υπήρξε ποτέ-εκτός και αν ήταν φοξ τροτ. Φοβάμαι ότι οι εορτασμοί "επί τη εθνική επετείω", παρά τη σοβαροφάνεια και τον καθωσπρεπισμό τους, δεν θάναι παρά ένα πανηγύρι με "καραμούντζες και μούντζες" μιας Ψωροκώσταινας που θα πρέπει να επιδεικνύει τον ευρωλιγουρισμό της με λεπτές ειρωνείες για το προγονικό της και κομψές λεξιλογίες για τον εαυτόν της, μιλώντας για τη “νέα θέση” της χώρας στον κόσμο ως άλλη μαντάμ Σουσού.
Όμως η φραγκοντυμένη σκέψη δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο στη χώρα μας- στην πραγματικότητα είχε πάντα το πάνω χέρι, από την εποχή της σχολαστικισμου κι επειτα της εθνικοφροσύνης έως την εποχή του νεοφιλελευθερισμού. Πλην Λακεδαιμονίων. Δηλαδή του 10% του πληθυσμού που (αριστεροί και δεξιοί) αποτελούν το αλάτι της κοινωνίας, της πολιτικής, της τέχνης και των επιστημών. Εκείνου του ποσοστού που, όταν οσμώνεται με τον λαό, ο λαός δημιουργεί τα 1821, “αντάρτης ,κλέφτης, παλληκάρι” πάντα αυτός ο ίδιος...
Ανάρτηση από: https://slpress.gr/
