Πότε και για τί η αριστερά διεκδικεί την εξουσία

Του Δημήτρη Χρυσικού

Ο συμπαθής στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς Γιάννης Μαύρος * εμφανίστηκε με άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (25/7/13) – άρθρο που αναδημοσιεύτηκε και στον ΟΙΣΤΡΟ – με τον πολλά υποσχόμενο τίτλο «Τρία στρατηγικά λάθη του ΣΥΡΙΖΑ». 

          Το πρώτο στρατηγικό λάθος του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τον Γ.Μ, είναι ότι διεκδικεί την εξουσία σε «ανώμαλες» συνθήκες. Για να διευκολύνουμε τον αναγνώστη παραθέτουμε αυτούσιο το σχετικό απόσπασμα: 

«1) Υπό ομαλές συνθήκες, η επιδίωξη μιας «κυβέρνησης της Αριστεράς», όπως ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν και εύλογη και θεμιτή, εφόσον βέβαια συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις άσκησης πραγματικής εξουσίας, δηλαδή -πρώτα και κύρια- η στιβαρή παρουσία λαϊκού κινήματος, ικανού όχι μόνο να δώσει την εντολή στις πολιτικές δυνάμεις που το εκπροσωπούν αλλά και να απαιτήσει στη συνέχεια -και στην ανάγκη να επιβάλει- την εκτέλεσή της.» 

       Εδώ λοιπόν μαθαίνουμε ότι η αριστερά μπορεί να επιδιώκει την κυβέρνηση μόνο υπό «ομαλές συνθήκες». Βέβαια η ιστορία έχει δείξει ότι η αριστερά διεκδίκησε την εξουσία – και την «πήρε» - σε συνθήκες πάντοτε καθόλου «ομαλές». Υπήρξε πάντοτε η απάντηση – από πλευράς του λαού – στις «ανώμαλες» συνθήκες που είχε βυθίσει την κοινωνία και τη χώρα η κυρίαρχη (αστική) τάξη. Παράδειγμα η Ρωσική Επανάσταση. Ή ακόμα και η Κινέζικη, η Βιετναμική κλπ. Ακόμα και οι αποτυχούσες στη Γερμανία και  την Ουγγαρία ξεσπάσανε μέσα σε «ανώμαλες» συνθήκες, ακριβώς για να περισώσουν το λαό από αυτές. Η αποτυχία τους είναι μια άλλη ενδιαφέρουσα ιστορία. 

       Σε συνθήκες μέγιστης «ανωμαλίας» αναπτύχθηκε και ο αγώνας του λαού μας ενάντια στους κατακτητές του το 1941. Το ότι ο αγώνας του δεν στέφθηκε με επιτυχία – την άνοδο στην εξουσία / διακυβέρνηση της χώρας των ΕΑΜικών δυνάμεων δεν οφείλεται στην «ανωμαλία» ,αλλά στα περίπου γνωστά «λάθη» της ηγεσίας του κινήματος. 

       Ο συγγραφέας του άρθρου συνεχίζει υποστηρίζοντας ότι η κυβέρνηση της αριστεράς – όπως την ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ – θα ήταν εύλογη και θεμιτή αν συνέτρεχαν προϋποθέσεις άσκησης πραγματικής εξουσίας, όπως αυτός τις αντιλαμβάνεται και ορίζει. Καθισμένος βέβαια στην πολυθρόνα του, παίζοντας με τα σφηνοτουβλάκια ή πειραματιζόμενος με σιφόνια και μπουκαλάκια. Αλλά η πραγματική ιστορία των επαναστάσεων και της αλλαγής κυβερνήσεων ριζοσπαστικών, δεν έγινε ποτέ έτσι προμελετημένα και εργαστηριακά. Δεν «φτιάξανε» πρώτα ένα στιβαρό λαϊκό κίνημα ή ένα ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα ή τέλος αφού πρώτα κάποιος τον είχε αποκαθάρει από την διαφθορά της κομματοκρατίας ή είχε επιτευχθεί η πλήρης ενότητα της Αριστεράς – δηλαδή των κομμάτων ή κομματιδίων της. 

       Όταν το ποτάμι της λαϊκής οργής φούσκωσε τόσο που ο λαός είχε πια τη διάθεση να κάνει ένα βήμα παραπέρα – χωρίς να έχει σώνει και καλά κατανοήσει όλα τα στραβά και ανάποδα του που και τη στιγμή εκείνη  μπορεί ακόμα  να τον βάραιναν – τότε εάν υπήρχε ένας πολιτικός φορέας, ένα κόμμα, ικανό να τον βοηθήσει ώστε το βήμα να είναι νικηφόρο, είχε καλώς. Αν δεν υπήρχε τότε ακολουθούσε μια μικρή ή μεγάλη ήττα του. Τους μπολσεβίκους πολύ λίγοι τους ήξεραν το Φλεβάρη του 1917. Το ΚΚΕ ήταν ένα μικρό κόμμα και σχεδόν υπό διάλυση τον Οκτώβρη του 1940. Κι ούτε στηρίχτηκε σε κάποιο ρωμαλέο συνδικαλιστικό εργατικό και αγροτικό κίνημα. Ούτε είχε εξασφαλίσει καμιά ιδεολογικοπολιτική και ηθική ηγεμονία προτού τολμήσει να ανοιχτεί στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και τελικά να αναδειχτεί σε ηγεμονική πολιτική δύναμη του. 

       Με λίγα λόγια και απλά  δεν έγκειται σε αυτά που του αποδίδει ο κ. ΓΜ. τα στρατηγικά λάθη του ΣΥΡΙΖΑ.  Ούτε σε αυτά τα «εκφοβιστικά» που αναφέρει στη συνέχεια – δεν είναι δυνατό να τα επαναλάβω εδώ, απλά ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει ολόκληρο το άρθρο του στον ΟΙΣΤΡΟ ή την Εφ.Συν. 

       Ακριβώς επειδή η χώρα βρίσκεται ουσιαστικά υπό κατοχή κλπ κλπ είναι δυνατό να συγκροτηθεί ένα πλειοψηφικό λαϊκό μέτωπο και κίνημα με ένα πρώτο κοινά αποδεκτό αίτημα: απαλλαγή από την «οικονομική» κατοχή. Αυτό το μέτωπο ούτε μειοψηφικό είναι ή υπάρχει κίνδυνος να γίνει επειδή θα το εκφράσει και εκπροσωπήσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Ούτε  θα είναι, γι αυτό το λόγο, κυβέρνηση μειοψηφίας ούτε κυβέρνηση μη ελληνική.

 Γράφει ο κ. Γ. Μ: είναι λάθος η επιδίωξη «κυβέρνησης της Αριστεράς», δηλαδή κυβέρνησης μειοψηφίας, κυβέρνησης που θα εντείνει την πόλωση και τον διχασμό της κοινωνίας και τα φοβικά της ανακλαστικά. Αυτό που χρειάζεται η χώρα και ο λαός είναι ελληνική κυβέρνηση που να εκφράζει και να υπηρετεί τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού, δηλαδή κυβέρνηση δημοκρατική, πατριωτική και ριζοσπαστική. Μια τέτοια κυβέρνηση θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να χαράξει και να ακολουθήσει «αριστερή» πολιτική, να έρθει δηλαδή σε σύγκρουση με το ολοκληρωτικό καθεστώς που κυριαρχεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπό την ηγεσία της Γερμανίας και να δώσει το έναυσμα για την ανατροπή του.» Χωρίς να καταλαβαίνει ότι έτσι έχει γλιστρήσει στο χώρο του παραλόγου. Όλο αυτό το απόσπασμα είναι μια σπαρταριστή αντίφαση. 

Λάθος μια κυβέρνηση της Αριστεράς – κυβέρνηση μειοψηφίας (;;;) –  που θα εντείνει την πόλωση της κοινωνίας – πως και γιατί αλήθεια; Δηλαδή θα εξαφανιστεί η πραγματική πόλωση που δόξα τον  Αλλάχ έχει επιτύχει η πολιτική της Γερμανίας, Τρόϊκα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ; Που πάνω σε αυτή στηρίζεται και προκύπτει η λύση μιας αριστερής κυβέρνησης; Όχι, χρειάζεται μια κυβέρνηση ελληνική, μας λέει ο κ. Γ. Μαύρος. Τι φρούτο είναι πάλι αυτό; Από πιο ντουλάπι του πιο χυδαίου αντικομμουνισμού βγήκε αυτό; Ότι δηλαδή η αριστερά δεν είναι ελληνική, δημοκρατική και πατριωτική; Αυτή η «ελληνική κυβέρνηση» λοιπόν, σύμφωνα με το «σενάριο» του κ. Γ.Μ,  θα αναγκαστεί τελικά να έρθει σε σύγκρουση με το ολοκληρωτικό καθεστώς της ΕΕ και τότε θα χαράξει και ακολουθήσει αριστερή πολιτική !!! Μέσα από μια τέτοια πορεία οι καθαρόαιμοι έλληνες – πιθανόν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες – θα μεταλλαχθούν σε αριστερούς και θα γλιτώσουμε την πόλωση, υποθέτω ότι πιστεύει ο αγαπητός αφελής μας κ. Γ. Μ . 

Το τρίτο στρατηγικό λάθος που αποδίδει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ίσως το πιο σοβαρά τεκμηριωμένο. 

Τα στρατηγικά λάθη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτά που του αποδίδει ο κ. Γ,Μ. Κάτι θέλει να πει, κάτι δεν του αρέσει, αλλά δεν μπορεί να τα βάλει σε «τάξη» και να μας τα πει χωρίς τις περικοκλάδες της κεντρώας προέλευσης του. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει μεγάλα κενά στην στρατηγική του – έχοντας παρακολουθήσει τη αρθρογραφία του ΟΙΣΤΡΟΥ ξέρω ότι τα κενά αυτά έχουν πολλές φορές έχουν επισημανθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ  δεν καταλαβαίνει – λόγω καταβολών του – τα εθνικά θέματα [στην τελική πολιτική απόφαση του Ιδρυτικού Συνεδρίου π.χ. πιο πολλές αράδες αφιερώνονται για την προστασία των ζώων από το Κυπριακό], το μεταναστευτικό, την εξωτερική πολιτική και βεβαίως τις κοινωνικές συμμαχίες κλπ. Ουσιαστικά ακολουθεί τη «στρατηγική» του ώριμου φρούτου ή απλά έχει στήσει – όπως οι κυνηγοί – «καρτέρι» περιμένοντας να περάσουν τα πουλιά και να τουφεκίσει εκ του ασφαλούς. Δηλαδή δεν συμπεριφέρεται ακριβώς ως ένα αριστερό κόμμα αλλά όλο και περισσότερο ως ένα κεντρώο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Εδώ βρίσκονται οι κίνδυνοι που επισημαίνει και φοβάται ο κ. Γ.Μ.

* Ο κ. Γιάννης Μαύρος είναι γιός του αείμνηστου βουλευτή και προέδρου της ΕΔΗΚ Γεώργιου Μαύρου. Ως ένα σημείο αυτό μπορεί να εξηγεί τις αντιφάσεις του. 

Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr