Αυτή είναι
η συμπεριφορά των ευρωπαίων συνεταίρων μας, απέναντι στην κυβέρνηση μας – γενικότερα
στην Ελλάδα και το λαό της. Ζητάνε και επιβάλλουν ό,τι τους περνάει από το μυαλό
προκειμένου να εγκρίνουν τη «δόση» των δανείων που προβλέπονται από τα Μνημόνια.
Τελευταία απαίτηση τους – προαπαιτούμενο
το λένε – για να δώσουν την τελευταία δόση των 4 δις ευρώ και που η χώρα δεν έχει
εκπληρώσει είναι η κάλυψη του στόχου 4.200 υπαλλήλων που πρέπει να ενταχθούν στο
καθεστώς της κινητικότητας μέχρι τέλος Ιουλίου. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί
οι κάτοχοι μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων αρχικά να είχαν εξαιρεθεί από το
καθεστώς διαθεσιμότητας των εκπαιδευτικών της τεχνολογικής εκπαίδευσης και να μετατάσσονταν
σε διοικητικές υπηρεσίες, τώρα όμως ξαναμπαίνουν στη λίστα. Για το λόγο αυτό, ο
υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος καταθέτει το πρωί της Πέμπτης τροπολογία στο
νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών που συζητείται στη Βουλή.
Σύμφωνα
με τις πληροφορίες, οι εκπαιδευτικοί που εξαιρέθηκαν αρχικά, αλλά τώρα ξαναμπαίνουν
στη λίστα της διαθεσιμότητας είναι 245. Κάτι ανάλογο φαίνεται να συμβαίνει και στο
υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, καθώς την τροπολογία θα υπογράφει και ο Κυριάκος
Μητσοτάκης, όπου και πάλι οι εργαζόμενοι με μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές
εξαιρούνταν από το καθεστώς της διαθεσιμότητας -κυρίως από τη μεγάλη «δεξαμενή»
των δημοτικών αστυνομικών που βρίσκονται υπό αυτό το καθεστώς.
Αυτό σημαίνει
πλήρη εξευτελισμό της κυβέρνησης και των βουλευτών που την στηρίζουν. Οι οποίοι
βέβαια δεν «βουλεύονται» πια, αλλά σαν φιγούρες κουκλοθέατρου κινούνται κατά πώς
επιτάσσει η τρόϊκα.
Αν δεν
πρόκειται για κυβέρνηση και καθεστώς κατοχής – όχι ακόμα στρατιωτικής – αλλά με
όλα τα άλλα στοιχεία της, περί τίνος πρόκειται; Πως μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε;
Γνωρίζουμε βέβαια τι θα πει το ΚΚΕ του οποίου «σηκώνεται η τρίχα» μόλις ακούει τη
λέξη «κατοχή». Γιατί όποιος την λέει αυτόματα κατατάσσεται στους οπορτουνιστές που
έτσι πάνε να καλύψουν το ρόλο της αστικής μας τάξης. Δηλαδή, επαναλαμβάνει, και
η αστική μας τάξη καταπιέζεται; Μα ούτε και το 1941 καταπιεζότανε. Όποιος ξέρει
να διαβάζει την ιστορία της Κατοχής δεν βγάζει από πουθενά κάτι τέτοιο.
Το δύσκολο
πραγματικά ερώτημα είναι άλλο: αν πραγματικά ζούμε σε καθεστώς ουσιαστικής Κατοχής
νέου τύπου – δηλαδή χωρίς την παρουσία ξένων στρατευμάτων(1) – τι μπορούμε να κάνουμε, πώς να αντιδράσουμε, πως
δηλαδή να οργανώσουμε και με ποιες μορφές τον αντικατοχικό αγώνα μας;
Ο Ευτύχης
Μπιτσάκης πριν δυο χρόνια (2/1/2011), πολύ σωστά, είχε κάνει την ίδια διαπίστωση
και είχε θέσει το ίδιο ερώτημα: «Σήμερα η Ελλάδα
δεν κυβερνάται από Έλληνες. Κυβερνάται από την "τρόικα". Η τυπικά ελληνική
κυβέρνηση είναι εντολοδόχος και διεκπεραιωτής. Ακόμα και η Ιεραρχία, η οποία δεν
μας έχει συνηθίσει σε ριζοσπαστικά ξεσπάσματα, έφτασε να διακηρύξει: "Δηλώνουμε
ότι είμαστε μια χώρα υπό κατοχή, και εκτελούμε εντολές των κυρίαρχων δανειστών μας...".
Κατοχή; Όχι ακριβώς! Κανείς Βελουχιώτης δεν θα πάρει τα βουνά! Οι
μεταπολεμικές κυβερνήσεις έφεραν τη χώρα σ' αυτή την κατάντια. Η σημερινή, εθελόδουλη,
ολοκλήρωσε την εκποίηση της εθνικής ανεξαρτησίας. Καιρός λοιπόν, να θυμηθούμε την
έννοια "καθεστώς υποτέλειας". Πρώτη περίοδος επί Γεωργίου Παπανδρέου
(1944). Δεύτερη, επί Γεωργίου Παπανδρέου Β' (2010).»
Κι είχε φτάσει στο ίδιο πάνω
κάτω αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η αριστερά σήμερα: οργανωμένη και ανοργάνωτη,
«επαναστατική», «οπορτουνιστική» και καθαρόαιμη: «Και τώρα τι; Άμεσος στόχος;
Αντίσταση! Να σώσουμε ό,τι είναι δυνατόν να σωθεί. Απώτερος: Παύση πληρωμών. Έξοδος
από το ευρώ. Έξοδος από την Ε.Ε. Έξοδος από την Ε.Ε.; Αλλά αυτό θα μπορούσε να το
κάνει μόνο μια κυβέρνηση που θα εκφράζει ένα ευρύ και ηγεμονικό μέτωπο αντικαπιταλιστικών
δυνάμεων.»
Επί της ουσίας στο ίδιο σημείο
/ αδιέξοδο βρίσκεται σήμερα και ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που προτείνει σαν διέξοδο
μια κυβέρνηση με κορμό τον ίδιο – αν είναι μόνος του ακόμα καλύτερα. Όλες οι «λύσεις»
που προτείνει παίρνουν υπόψη τους πάντοτε το ευρωπαϊκό (ΕΕ, ΔΝΤ) περιβάλλον. Αλλά
αυτό το περιβάλλον δεν είναι εύπλαστο ούτε φαίνεται να «τρομοκρατείται» από αριστερές
ή κεντροαριστερές κυβερνήσεις σαν αυτές που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα όταν
πρόκειται για μια χώρα όπως η Ελλάδα. Το ΚΚΕ καταλαβαίνει ότι κι αυτό δεν έχει να
προτείνει κάτι άμεσο, χειροπιαστό, και προσπαθεί να αποφύγει να πιεί το «πικρό ποτήρι»
της αλήθειας μέσω της επαναστατικής φυγής σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον και με
μια «λαϊκή εξουσία» που είναι βέβαιο ότι δεν ξέρει πώς θα προκύψει στην πραγματικότητα.
Αυτά που μέχρι στιγμής προβάλλει
και πριμοδοτεί ο ΣΥΡΙΖΑ – όπως αντι-ρατσιστικά, αντι-εθνικιστικά, φεμινιστικά και
ομοερωτικά κλπ – απλά αποπρασανατολίζουν το συνολικό κίνημα, καλύπτουν τις ανάγκες
ομάδων κλεισμένων στον εαυτό τους ή το πολύ σε ιδιαίτερες ιδεοληπτικές εμμονές.
Μέχρι να γίνει υπέρβαση αυτών
των αγκυλώσεων – αυτές είναι οι πραγματικές συνιστώσες – τα παραγγέλματα «σήκω-κάτσε»
θα επαναλαμβάνονται.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ- ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 – Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι και τότε, επί Ιταλο-γερμανικο-βουλγαρικής
κατοχής, υπήρχε η σκέψη να αποχωρήσουν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, προκειμένου
να ενισχύσουν άλλα μέτωπα του πολέμου, μόλις σταθεροποιείτο η κυβέρνηση των συνεργατών.
Δηλαδή και σε εποχή πολέμου η δυνατότητα κατοχικής κυβέρνησης χωρίς στρατιωτική
κατοχή βρισκότανε στα σχέδια των κατακτητών.
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
